หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

No Logo – Go Inter (Episode 3: Snakehead @ Siem Reap)

เดินไปเดินมาในตลาด ผมก็ยังแอบหูแว่วได้ยินเสียงสาวๆ ชาวกัมพูชาที่มีน้ำจิตน้ำใจหยิบยื่นน้ำดื่มมาให้แก้กระหายกันด้วยน่ะครับ ว่าไปแล้วก็กลัวจะไม่เชื่อกัน ก็เลยถ่ายภาพนี้มาเป็นหลักฐานกันซะเลย [Subtitle: Walking around the morning market, I still also heard a nice Cambodian’s female sound to me offering a cool drink against the thirsty. Having said that I afraid that you guys wouldn’t believe me, then, I captured this shot to be my evidence though!] 

สองหนุ่มน้อยจากเมืองระยอง กับคนขับรถที่จะพาเราเดินทางกลับไปยังด่านชายแดนอรัญประเทศ [Subtitle: Two young men from Rayong with his taxi driver, who will take us from here to the border at Aranyaprathet.] 

ก่อนจะขึ้นรถเดินทางกลับ ก็ยังมิวายมีรอยยิ้มพิมใจ ส่งมาเป็นขวัญและแรงใจ ให้เดินทางกลับการโดยปลอดภัยกันเลยน่ะครับ [Subtitle: Even before we enter into our car, it’s still having the sweet smile sending to us and wishing us having safe journey home.]

โอกาสหน้าเร็วๆ นี้ ผมจะกลับไปใช้เวลาทั้งวันกับการถ่ายภาพปราสาทนครวัดให้ได้ นั่นคือ สิ่งที่ผมได้พร่ำบ่นกับตัวเองเมื่อถ่ายรูปใบนี้ [Subtitle: Next time in short future, I will definitely come back to spend my whole day or two at Ankor Wat for photo taking. That was what I told myself while I was taking this photo.] 

คุณจะสับสนอะไรก็ได้ในโลกใบนี้ แต่ขอเพียง "อย่า" สับสนในความเป็นตัวของตัวเองก็แล้วกัน มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดๆหนึ่ง ที่ว่า “ชิวิตเป็นของคุณ...ใช้มันซ่ะ” (แต่ก็อย่าใช้ให้มันเลยเถิดเกินขอบเขตสิทธิของผู้อื่นเขาก็ล่ะกันน่ะ) [Subtitle: You can confuse in anything in this whole world, but not yourself. Here, it was reminded me thinking about another word, which is “the life is your – use it! (Well, don’t use it overlaps the rights of others too, huh?] 

และนี่คือ "ที่มาที่ไป" ของคำว่า Believe in Yourself! [Remark: That's why this term is always reflecting on my photo to remind me - NOT TO BE THE FOLLOWER.]

เพียง 2 ชั่วโมงนิดๆ เราก็เดินทางจากเสียมเรียบมายังด่านพรหมแดนที่อรัญประเทศโดยปลอดภัย ไม่ไกลเลยครับ ใช้เวลาเดินทางไม่ต่างจากขับรถระหว่างกรุงเทพ-ระยองเลยครับ [Subtitle: Just only 2 hours plus minus from Siem Reap , we reached to the border at Aranyaprathet safe and sound. Not too far though! It’s almost the same period I spend traveling by car from Bangkok to Rayong.]

รอยยิ้มพิมใจ มีได้ทุกที่ ทุกเวลา เพียงแค่คุณ “ใส่ใจ” มันก็แค่นั้น...ผมกำลัง “สื่อ” อะไรเอ่ย? [Subtitle: Smile is everywhere and at any times, only if you care it. What I am trying to communicate then?] 

Self explanation! I love to be myself with all due respect.

+ สวยงามมากเลยครับน้าป้อม ติดตามอยู่เช่นเคยครับ

ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ 

เป็นทริพที่น่าติดตามมาก ภาพ บรรยากาศสวยมากครับ

ท้ายสุดแต่ไม่สุดท้าย...ผมเห็นนายแบบท่านนี้ได้ขึ้นไปมองดูการตกปลาระหว่างที่แสงสุดท้ายแห่งวันกำลังจะลาจากไป นายแบบท่านนี้ได้ทำให้ผมนึกคิดว่า บางครั้ง การมองอะไรเป็น “ภาพใหญ่” จากวิวด้านบน ก็อาจจะทำให้เห็นมุมมอง ตำแหน่ง แห่งหน ชัดเจนและกว้างกว่าการมองในมุมราบที่มักจะขดกันเป็นกระจุก เป็นก๊ก เป็นกลุ่มมากกว่านัก แล้วไฉนเราถึงยังมองเป็นก๊ก เป็นกลุ่ม อยู่ไยเล่า ทั้งๆที่เราก็สามารถที่จะมองเห็น “ภาพเดียวกัน” และ “ด้วยกัน” ได้ "เป็นหนึ่งเดียวอย่างมีความสุข" [Subtitle: Last but not least, I have seen this model climbed up seeing folks fishing before the last light of the day saying goodbye to us. This model have made me thought about what if we all can see the “big picture” from the top of view, perhaps, an angle, position, location should be more clearer than having view in the flat angle location, which is scoping its area only to the part, group or even pieces instead. If we realized it, then why we’re still keep seeing such small pieces of picture. When we all “together”, can manage to see things in "the same view”, and also "harmonize such become the same happiness".]

ก็ขอลากระทู้นี้ด้วยภาพนายแบบผู้มากประสบการณ์ใบนี้นะครับ “ขอให้มีความสุขในการตกปลาและถ่ายภาพน่ะครับ” ...ก็หวังว่าจะได้พบเจอและทักทายกันใหม่ ในกระทู้ต่อไปน่ะครับ (ถ้ามี) [Subtitle: I’d say goodbye for this post with a photo of this model, who is full of tons of experiences. I wish you all have a happy fishing and photo taking. It’s hoped to see you guys and say hi again in next post (if any).]

ขอขอบพระคุณอย่างยิ่งสำหรับพี่เล็ก-แปดริ้ว น้าเว็ป น้าเต่า-Trophy และน้าๆ อีกหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยชื่อในบ้านหลังนี้ ที่ได้ถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการถ่ายภาพให้กับผมที่ร้านอินโฮมเมื่อหลายปีที่ผ่านมาน่ะครับ วันนี้ผมยังทำได้เพียงเท่านี้ แต่ผมก็จะฝึกฝนต่อไปให้สมกับเป็นศิษย์มีครูครับ [Subtitle: Special thanks to (login name) P’Lek-Padrew (Padrew is the local name of Chachoengsao Province), Webmaster, Na Tao-Trophy and many un-told names of SFC folks who taught me the photo taking lesson at Inn-Home Restaurant many years ago. Today, I can perform only this level, and I will however keep developing myself as a trained man.]

ขอขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับน้าเว็ป ที่สร้างบ้านหลังนี้ ให้ผมได้มีโอกาสนำเอาสิ่งที่ผมได้เรียนรู้และประสบการณ์ที่ได้พบเจอต่างๆ มา Share & Learn ร่วมกันอยู่เสมอ สำหรับกระทู้นี้ ของกว่าคำว่า...“สวัสดี” [Subtitle: Thank you Webmaster (SFC folks calls Webmaster as Na Web, for shot), who build this webpage, and I can bring an experiences to Share & Learn together with our folks as usual. For this post, I have to say Bye-for-Now.]  

+ตามชมตามเชียร์คร๊าบบบบ

+1 ตามชมครับ

ภาพงามคักครับน้าป้อม

ภาพสวยมากๆๆครับ
เรื่องราวน่าติดตามจริงๆๆ

ยอดเยี่ยมมากๆๆครับ

 

อันนี้บ้านเราเรียก...ใต้...ครับน้าป้อม เอาใว้จุดไฟ แถวอิสานบ้านผมเรียก...ขี้กะบอง... แต่ก่อนใช้ไม้ผุๆผสมกับน้ำมันยาง ( ต้นยางนา / ตะแบก ) โดยการใช้ขวานสับที่โคนต้นให้เป็นแอ่งพอประมาญ แล้วจุดไฟเผา ทิ้งใว้หนึ่งคืน ตอนเช้าเราก๊อจะได้น้ำมันมาผสมกับเศษไม้ครับ เอาใว้เป็นเชื้อเพลิงเวลาก่อไฟ  แต่ปัจจุบัญนิยมใช้ขี้เลื่อยแทนไม้ผุๆครับ เพราะหาง่ายกว่า

เดี๋ยวถ้าเจอผมจะถ่ายรูปมาฝากนะครับ 

ภาพสวยเหมือยเดิมนะครับ ติดตามชมครับ