ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวการเดินทาง และดูภาพประกอบตามตั้งแต่ต้นจนจบ
ความรู้สึกมันคุ้มค่ากับที่ตะกายไปเก็บเรื่องมาเล่าให้สู่กันฟัง มีค่ามากกว่าได้ 1 แต้มซะอีกค่ะ
คงไม่ค่อยเน้นภาพเพราะถ่ายมาไม่ได้เรื่อง แต่จะเน้นที่เรื่องเล่านะคะ ฝอยเยอะไปบ้างอย่าว่ากัน
(ฉลองหยุดยาวถึงวันที่ 20 จะขอแปะแบบใจเย็น ๆ ไม่รีบร้อนไปเรื่อย ๆ แล้วกันเน้อ)

ต้นเดือนเมษายน 2551 วันทำงานที่หน้าคอมพิวเตอร์ ขณะกำลังโม้ฟ่อดนั้น นู๋ฟ้าก็โผล่เข้ามาเขย่าจอ

นู๋ฟ้า : ไอ้เป๋อ...ขอด่าหน่อยเหอะ สงกรานต์จะไปทำไรภูกระดึง ไปกับใคร?
นู๋โจ้ : ไปนอนเล่นคนเดียวว่ะ
นู๋ฟ้า : เอ้า...ทีกรูชวนไปเขาหลวงไม่ไป เห็นว่าจะไปซะละวะไม่ใช่เหรอ
นู๋โจ้ : เออ ไม่ไปแล้ว เรื่องกรูเยอะ คนไม่ลงตัว มันมีที่ว่างที่เดียวถ้าไปได้คนเดียวเด๋วคนที่อยากไปด้วยจะงอน
นู๋ฟ้า : แล้วไม่ไปเขาหลวงด้วยกันเหรอ???
นู๋โจ้ : คนเต็มแล้วนี่มรึง
นู๋ฟ้า : เหลือที่นึง...........ของมรึงนั่นแหละไอ้เชี่ยวววว
นู๋โจ้ : เออ ไปดิ่...
นู๋ฟ้า : เอ้า...ไม่คิดหน่อยเหรอเมิงงงง!!!

เขาหลวงที่นู๋ฟ้าพูดถึง ก็คือ เขาหลวงที่นครศรีธรรมราช 1 ในสุดยอดผืนป่าของไทย ซึ่งโจ้เคยได้ยิน
และรอเวลาจะไปสัมผัสมาไม่ต่ำกว่า 4-5 ปี ความดิบ และ ธรรมชาติมันร่ำร้องเรียกสันชาติญาณลิงของโจ้
ให้ตื่นตัวมาก ๆ นับตั้งแต่ตกปากรับคำนู๋ฟ้าไป แต่สิ่งที่กังวลที่สุดนั่นคือ สภาพร่างกายที่ขาดการเคลื่อนไหว
ในลักษณะนี้มานานนับครั้งสุดท้ายที่แบกเป้ขึ้นลงด้วยตัวเองก็ที่ สมอปูน เดือนตุลาปีก่อน
10 กว่าวันที่มีเวลาก่อนเดินทาง ตั้งใจว่าจะฟิตซ้อมแต่ก็ขี้เกียจมาก ๆ เลยเลือกที่จะนอนให้เต็มที่
ในแต่ละวันเพื่อเป็นการทดแทนค่ะ

นั่งหาข้อมูลเส้นทาง สภาพการเดิน และอาการของผู้ที่เคยไปเหยียบมาแล้ว เที่ยวเข้าไปถามหลังบ้านชาวบ้านมั่วไปหมด
ก็นำข้อมูลที่ได้มาลองประเมินผลกับสภาพร่างกายตัวเอง ณ เวลาปัจจุบันว่าควรจะวางแผนไว้ยังไง
ทำไมโจ้จึงไม่ถามนู๋ฟ้า... ก็เพราะว่าเทพโคถึกอย่างนู๋ฟ้า ฝีเท้ามันทิ้งห่างโจ้ไปไกลมาก จึงไม่อาจจะเอาสถิติเวลา
ที่ฟ้าเคยไปเขาหลวง 4-5 ครั้งมาเป็นตัววัดระดับกับโจ้ได้ค่ะ

คืนวันศุกร์ที่ 11 เมษายน มาถึงเร็วจนระงับอาการตื่นเต้นแทบไม่ได้ กำลังจะได้สัมผัสเสี้ยวหนึ่งของความฝันที่รอมานาน
กับการได้ขึ้นไปยืนอยู่บนยอด 1600 เมตร หรือ ยอดฝามี จากระดับน้ำทะเลในขณะที่ตัวเองยังมีแรงพอที่จะขึ้นไปถึง
ล้อหมุนออกจากกรุงเทพฯ เวลา 3 ทุ่ม พร้อมด้วยเพื่อนร่วมชะตากรรมรวม 11 ชีวิต ก็หน้าเดิม ๆ ที่เคยเห็นกันล่ะค่ะ
แล้วไม่นานนักทุกคนก็หลับพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่ว่า เช้ามาไม่เกิน 8 โมง พวกเราจะเดินขึ้นเขากันทันทีจะได้ไม่ร้อน
โดยมีเป้าหมายแค้มป์คืนแรกอยู่ที่ หนานระฟ้า

(อ่ะนะ แค่เปิดกระทู้ก็เล่นซะยาวยืดแล้ว ถ้าเปลี่ยนใจออกจากกระทู้ตอนนี้ยังทันนะคะ)



คลิปโดย พี่ต้อมค่ะ

เช้ามาด้วยหวังไว้อย่างแรงว่าเราคงจะถึง อ.ท่าศาลา ที่ไหนได้ เจอเท้าไอ้นู๋ฟ้าเต็ม ๆ จอ
แลซ้าย แลขวา อ้าว...ยังไม่พ้นเมืองหอยใหญ่ฯ เหรอเนี่ย... โอ้ววว แล้วจะได้เริ่มเดินเมื่อไหร่
เดินตอนร้อนเปรี้ยง ๆ มีตายแน่ ๆ 

และในที่สุด เราก็ถึง อ.ท่าศาลา กันราว ๆ 10 โมงเช้า พระช่วยยย!!! ฟาดข้าวกันหูตูบ
แล้วตรงดิ่งไปจัดเป้ แยกของให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เอาออกแม้กระทั่งเศษสตางค์
แต่ขาตั้งกล้องที่เอาไปแล้วไม่ค่อยใช้ในทุกทริป ดันไม่เอาออก 555

แล้วก็ขึ้นรถตรงไปยังน้ำตกอ้ายเขียว ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นการเดินทางของเรา ซึ่งจะมี พี่จา
หัวหน้าคนนำทาง พี่ป้อน พี่โอ เป็นลูกหาบ และคอยคุมลูกเป็ดไม่ให้แตกแถวหลงทาง 555+

สวัสดีค่ะน้าหนอน เป็นป่าแรกของปี และเป็นป่าใต้ครั้งแรกในชีวิตค่ะ 

-------------------------------------------------------------------------------

บังเอิญได้พบกับหัวหน้าหน่วยพอดี จึงได้ฟังคร่าว ๆ เกี่ยวกับผืนป่าเขาหลวง จำชื่อไม่ได้แต่ท่านใจดีมาก ๆ ค่ะ

บรรดาลูกเป็ดตั้งใจฟังกัน ดูจากเจ้าตัวที่ชู 2 นิ้ว พี่หัวหน้าหน่วยน่าจะป้องหูสักปั้ก!!
แล้วก็ออกมาขึ้นเป้พร้อมกับร้องเพลงปลุกใจให้พี่น้องฟังก่อนเดินทาง

“เปิดโถดดดด ดวงจายยย โปรดได้ฟังเพลงงงงงนี้ก่อนนนนนน”

มีเพียงสายตาเหล่มามองแล้วส่ายหัวก่อนจะเดินดุ่ย ๆ ข้ามน้ำตกกันไปไม่สนใจตูเย๊ยยยแง๊ ๆ ๆ ๆ 

เกือบเหมือนกัน แต่ขนาดมิดชิด พี่ยังหอบเอารังเห็บกลับมาเต็มตัวเลยอ่ะ 


-------------------------------------------------

เดิน ๆ หยุด ๆ ปรับสภาพร่างกายตัวเองไต่ระดับความสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ จนถึงจุดพักแรก
เวลาเที่ยงแล้ว ข้าวที่เพิ่งกินไปยังไม่ย่อย จึงเดินไปเล็มกับพี่ ๆ น้อง ๆ ทีละคำสองคำ
บอกตรง ๆ ว่า เหนื่อย และหนักหนาสาหัสไม่ใช่เล่น ๆ จนต้องปลดเป้พักตลอดทาง

สวัสดีค่ะน้าสมโภชน์ ฟิตร่างกายดี ๆ มีพริ้วค่ะ 

++++++++++++++

เส้นทางที่สูงและชันขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพบทางลงก็อยากร้องไห้ เพราะทราบชะตากรรมตัวเองทันที
ว่าต้องเดินขึ้นมากกว่าที่ลงมาอีกเป็นเท่าตัว พักนานก็ไม่ได้ ไม่อยากเป็นเป้านิ่งให้ทากน้อย
ที่ชูคอเป็นทานตะวันรออยู่ เหมือนเพลงจดหมายถึงพ่อ สะใจจริง ๆ กับอากาศร้อน ๆ ลมไม่กระดิก
แล้วต้องแบกสัมภาระที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ใจก็ยังสู้เต็มร้อยจึงกัดฟันเดินไปเนิบ ๆ
แต่ขออยู่กลุ่มรั้งท้าย ซึ่งเรียกตัวเองว่า กลุ่มรักษาหน้าตาดี 55+

ตั๊กแตนตัวโต ที่อยู่เป็นเพื่อนตอนนั่งพัก แก๊งค์ยาดองที่ล่วงหน้าก็เร่งกันจริง

“ไอ้เป๋อเร็ววว มาถึงช้า เด๋วยาดองหมดนะเฟร้ยยยย”

อืม...เอาไงดี แง ๆ เหนื่อยวุ้ยขอนั่งก่อน
เด๋วตามไปทีหลัง ต่อให้เหลือ 2 หยด หรือ แค่ได้กลิ่นก็เมาทัน จากที่เดินสันเขาอยู่ดี ๆ พี่วาก็พาลง
ดิ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ  ๆๆ จนไปถึงน้ำตกด้านล่างจนได้ เฮลั่นจะได้นอนแช่น้ำแล้วค่า 

อ่ะขอโทษค่า ช่วยน้าเลี้ยงลูกฝรั่งงอแง อุ้มจนเกือบจะหลับดันตาแข็งขึ้นมาร้องอีกรอบ
เลี้ยงเด็กนี่มันเหนื่อยกว่าเดินขึ้นเขาจริง ๆ เสร็จแล้วก็ไปซักผ้าล้างบางรังเห็บที่ติดมาอีก เฮ้อ ๆ ๆ

----

ของฝากฮาเอิ๊ด อยู่ที่ภาพใน คห. นี้อ่ะจ้ะ เอามาฝากพี่ม๋วยด้วย คงถูกใจนะคะ

น้าศักดิ์... อยากจะบอกว่า หลังจากวางสายน้าศักดิ์วันนั้น ความบันเทิงก็เริ่มบังเกิด

ที่แกล้มยาดอง เป็นตัวทากอ่ะค่ะน้าเจตน์ อะจึ๊ย  สวัสดีปีใหม่ไทย ๆ ค่ะ

ขอบคุณค่ะน้า barakuda 

ภาพสวย ๆ ไม่ค่อยมีค่ะน้าโสภณ เนื่องจากสะบักสะบอมมาก ๆ

ทรมานบันเทิงของแท้ ไม่คิดว่าจะได้ขุดคำนี้ขึ้นมาใช้อีกในทริปนี้ค่ะพี่มาด 

อย่าเพิ่งแซวน้าตั้ว มาช่วยกันเหนื่อยก่อน

อ่ะ รอเป็นเพื่อนใคร....ในคาราโอเกะป่าวคะเพ่ตุ๊ก ฮี่ ๆ ๆ 

------------------------------

มาถึงปลดเป้ พร้อมกับตกลงกันว่า คืนนี้จะพักกันที่นี่...หนานไทร หรือ น้ำตกอ้ายเขียวชั้นที่ 30 กว่า ๆ ค่ะ
เพราะหากขึ้นไปนอนหนานระฟ้า จะต้องเดินกันอีก 3 ชั่วโมง หรือ ราว ๆ 1ทุ่ม ซึ่งมืดแล้วจะเลาะน้ำตกลำบาก
เราจะไม่มีเวลานั่งพัก หรือ ทำอะไรกันเลยทีเดียว นอกจากกินแล้วก็นอน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่เลือกจะหยุดเดิน
แล้วยอมเดินอย่างหนักในวันรุ่งขึ้น... หายนะกำลังจะมาเยือนไอ้โจ้และผู้ร่วมชะตากรรมกันแล้ว

ภาพนี้ก็ตามสัญญาค่ะที่ว่าจะเอามาฝาก เจ้าทากที่เกาะสาว ๆ จนตัวเป่ง ทากที่นี่เลือกเจาะแต่สาวขาว ๆ น่ารัก ชิชิ
แล้วน้องทากุจังเค้าโดนยาพ่น เลยแตกตัวตายน่าสงสารมาก แต่จำเป็นต้องทำ เพราะว่ามันเยอะมากจริง ๆ
มีหลายสายพันธุ์ ตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ ยันตัวใหญ่ ๆ แถบข้างลำตัว สีก็ต่างกันไปด้วยค่ะ 

สันเขาที่เห็นในภาพนั่นแหละค่ะ ที่เราทิ้งดิ่งกันลงมา เรียกว่า ไหล น่าจะเหมาะกว่านะเนี่ย
กิ่งไม้ส่วนมากมีหนามอีกตะหาก บันเทิงทรมานกันสุดฤทธิ์สุดเดชเลยทีเดียว ระหว่างลงมา
ชาวบ้านเค้าหนังติดไปกับหนามหวายที่คอยดักเกี่ยวเรา แต่ไอ้โจ้... หนามติดมากับหนังหนา  ๆ
อย่างไม่สะทกสะท้านอีกแล้ว...แค่เลือดซิบเล็กน้อยถึงปานกลางเกี่ยวข้างหลังทะลุถึงหัวใจ
ฟ่อดอีกแล้ว อิอิ เอาล่ะ...เดี๋ยวจะเอากล้องออกไปเดินยืดเส้นเล่น ๆ สักหน่อยค่ะ

อุตส่าห์เอาตัวอวบ ๆ มาฝากนะเนี่ย หรือ จะเอาเห็บ มาช่วยพี่แงะหน่อยสิ่

-----------------------------------------------------------

ฟ้าสีเข้มปิ๊ด ต้องขอบคุณน้าหรั่ง Footfish ที่จัดหา Step Ring 58>62 มาให้จนโจ้ได้ใช้ CPL
ที่เฟอะฟะซื้อมาผิดขนาดกับหน้าเลนส์ตัวเองมาซะงั้น อิอิ คุ้มจริงวุ้ย

เป็นเลือดสาวน้อยชื่อน้องก้อย ที่โดนเกาะตรงคอเลยค่ะน้าตั้ว 

---------------

สไลเดอร์ยักษ์ ยาวตั้งแต่แค้มป์ด้านบนถึงแอ่งตรงกลางภาพ ที่นี่เองทำให้พี่แม๊กซ์ แห่ง... แอบเป็นโสด
ต้องเสียค่าเดินทางพอ ๆ กับไปเที่ยวญี่ปุ่น 555+ เรื่องมันมีอยู่ว่า พี่แกจะเดินข้ามไปถ่ายดอกไม้สีบานเย็นที่อยู่ริมซ้ายมือ
แล้วรองเท้าเกิดไม่เป็นใจ พาพี่แม็คลื่นลิ่ว ๆ ๆ ๆ โจ้เดินออกมาจากถ่ายน้ำตกข้างในทันเห็นตอนน้ำกระเซ็นพอดี

หลังจากขึ้นมาได้ พี่เค้าก็เล่าให้ฟังว่า
“ตอนลื่นก็หนุกดี แต่พอสุดแล้วขามันเหยียบไม่ถึง ก็เลยต้องใช้มือพยุงตัว แล้วมือข้างที่พยุงตัวดันเป็นมือที่ถือกล้อง
ถ้ามีเวลาคิดคงปล่อยขาตั้งกล้องแล้วใช้มือข้างนั้นพยุงตัวแทน กล้องจึงแช่น้ำโดยสมบูรณ์แบบ”
กล้องพี่แม๊กซ์จึงจบชีวิตลงอย่างสงบ ณ น้ำตกอ้ายเขียว ชั้นที่ 30 แห่งนี้นั่นเอง

โอ้ว...แม้จะดูน่าสนุกเหมือนที่ธารรัตนา แต่ไม่ไหวอ่ะค่ะ  หวาดเจี๋ยว

นี่ล่ะค่ะ มองจากมุมสูงที่พี่เค้าลื่นลงไป

ไม่ต้องเลย น้องเค้ามีหนุ่มไปคอยแกะให้ตลอดทาง

มาแกะเห็บให้โจ้ดีกว่า แพ้จนหน้าตาบวมหมดแล้วเนี่ย

--------------------------------------

สดชื่นดีจริง ๆ กับป่าใต้ที่ได้สัมผัสครั้งแรกในชีวิต

เอาล่ะค่ะ โจ้จะพาไปชมน้ำตกที่ซ่อนตัวอยู่กลางป่าลึก

ที่ที่คนธรรมดา มีตังค์อย่างเดียวไปไม่ถึง....

ต้องโง่อย่างโจ้ด้วย 555+

หวัดดีค่ะพี่นก

------------------------

ตอนเดินลงมาแสงสวย ๆ ไม่ถ่าย เพราะเหนื่อย

ขาตั้งที่แบกมาด้วย ก็ยังอยู่ข้างเป้ ไม่มีอารมณ์แกะออกมาถือ

ตอนนี้....อยากแช่น้ำที่สุดแล้วววว

เจ๊อ่ะ... เร็ว ๆ นี้เค้ากำลังเถียงกันว่า จะไปหกพู หรือ จะย้อนไปที่เดิม
เพราะน้ายง (พี่แม๊กซ์) แกอยากไปถ่ายภาพซ่อมที่หนานระฟ้าอ่ะ

-----------------

แช่แค่ปลายเท้า ความเย็นแผ่ขึ้นไปทั่วร่างกาย

ได้ ๆ ซี๊ดดดด มันคงมาลงต่อเย็น ๆ อ่ะพี่ม๋วย
ไม่รู้วันนี้มันจะลงครบหรือเปล่า 

เด็กฝรั่งงอแงอีกแล้ว เด๋วมานะคะ

+++++

ช่วงที่แสงลงสวย ๆ โจ้ไม่ได้ถ่ายภาพเก็บไว้

เพราะเพิ่งกระเซอะ กระเซิงลงมาจากข้างบน 555

ขอบคุณค่ะ พี่เล็ก น้าตั้ว

โจ้เองก็ไม่รู้ว่าจะเดินได้อย่างนี้อีกสักกี่ทริป 

--------

เจ้าดอกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ขึ้นตลอดทางน้ำตกแห่งนี้ อ่ะ ชมน้ำตกเท่านี้ก่อนแล้วกันค่ะ
เพราะหลังจากนั้น เหลียวซ้าย แลขวาไม่มีใครตามมาจึงค่อย ๆ เลือกหลบหลังมุมหิน
นอนแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์อยู่แสนนาน ผ่อนคลายที่สุดกับจากุชชี่ส่วนตัวไร้สิ่งใดรบกวน

ทริปกึ่งหารเฉลี่ยนี้โจ้ไปกับ TKT ค่ะ ค่าใช้จ่าย 3,950 บาท รวมค่าประกันอุบัติเหตุ ค่าอาหาร ค่ารถตู้ไป - กลับ กรุงเทพฯ
ค่าคนนำทาง และ ลูกหาบเฉพาะของกลางเช่น อาหาร ไม่แบกของส่วนตัวให้ใครค่ะ
ถ้ากินง่ายอยู่ง่ายไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ขอให้ร่างกายพร้อมเท่านั้นก็ไปไหนไปกัน

รายละเอียด และ ตัวอย่างทริป ดูได้ที่นี่ค่ะ
http://board.trekkingthai.com/board/webboard.php?Category=trekking&forum=13&picfolder=trekking

ขอบคุณค่ะน้า Jack ปราจีน 

ไม่สะดวกทางโทรศัพท์เลยค่ะพี่นก ติดต่อผ่านเอ็ม หรือ เมล์ได้มั้ยคะ

ทากมันไม่ค่อยเกาะคนหน้าตาดีอย่างหนูค่ะพี่อ๊อด
แต่เห็บนี่สิ่ แง  ๆ 3 วันแล้วยังเอาออกไม่หมดตัวเยย 

ขอบคุณค่ะ น้าโบตั๋น 

ฝนยังไม่ลงค่ะน้า poon750 แต่ทากก็ชุมเอาเรื่องทีเดียว 

ทริปนี้คงจะหาภาพสวย ๆ เป็นมนุษย์ผู้หญิงไม่ได้อ่ะค่ะน้า evertonia โทรมสุด ๆ เลย 

โหน้าศักดิ์ โจ้อ่ะชอบภาพน้ำตกเป็นเม็ด ๆ แบบที่น้าถ่ายมามากกว่านะคะ
ดูมันแข็งแกร่ง อลังการณ์มาก ๆ เลยค่ะ กรุงชิง กรุงชิง กรุงชิง Next Station...

ขอบคุณฮ๊าบบบ ป้าบอลลลล 

ไปไหนไม่รอดค่ะน้าวิน 

----------------------

: ภาพโดย Seed2524@TKT

แช่จนสบายตัวจึงแต่งตัวกลับออกไปที่แค้มป์อีกรอบ อ้าว...จัดที่นอนกันเรียบร้อยแล้วนี่นา

พี่วา หนุ่มใต้ใจดี ผู้นำทริปของเราค่ะ

กำลังจะนอนเอาแรง ก็โดนอุ้มมาเป็นเจ้าแม่น้ำแดง...ฮ้าร์  ผสมกับ 40 ดีกรีจากทางเหนือ
กลืนได้เท่าที่เห็นแหละค่ะ ต้องเก็บแรงไว้ลุยในวันรุ่งขึ้น...คืนนี้จะเมาอ้วกไม่ได้เด็ดขาด
แค่เท่าที่เห็นเนี่ย ก็ทำให้คออ่อน ๆ อย่างโจ้เกือบหงายหลังตึงไปเหมือนกัน

พี่วา พี่ป้อน พี่โอ จัดการเรื่องอาหารเสร็จแล้ว พวกเราก็เซิ้งกันเต็มที่ ไม่พูดไม่จา

อาหารพิเศษสำหรับซี๊ด คู่หู คู่ฮา ปากห้อย ถอยหลังกลิ้งกับโจ้ รั้งท้ายด้วยกันตลอด 2 คนทาง
ซี๊ด ...เป็นหนุ่มเดียวที่ไม่กินหมูตามหลักศาสนา แต่พวกเราก็ช่วยซี๊ดจ้วงปลากระป๋องสุดอร่อยนี้จนเรียบ อิอิ

หลังจากตั้งตารอนกเงือกที่บินกลับรังจนเก็บกล้องไปแล้ว มันก็บินมาโชว์ฝูงใหญ่ในเวลาพลบค่ำ...เจ็บตับจริง ๆ
ตกกลางดึก ก็ถ่ายรูปเล่น กล้องได้แค่ 30 วิ จึงต้องใช้ชัตเตอร์ B กดค้างไว้จนเมื่อยจั๊กแร้ได้ 1 นาทีครึ่ง

จากนั้นหลังพยายามถ่ายดวงจันทร์กันอยู่แสนนาน เจ้าซี๊ดก็ไปเอาถุงนอนมากางตากน้ำค้างดูดาว
ส่วนโจ้ได้ส่องดาว + น๊อยซ์ ภาพสองภาพก็ถอยกลับเข้าไปนอนใต้ฟลายชีทประจำการทันที
บรรยากาศที่นอนฟังเสียงน้ำไหล ท่ามกลางแสงดาวคืนนั้น แสนดีจริง ๆ ค่ะ

ได้เลยค่ะน้าฉัก แต่มันบาดคอน่าดู ใครกินต้องได้ยินเสียง ฮ้า...ร์!!! 

ขอบคุณค่ะน้า khonwan 

สุดยอดจริง ๆ ม่อน... แค่ยอด 1600 นะ ส่วนยอด 1800 พี่ต้องขอคิดอีกที
จริง ๆ แล้ว ทาก ง่ะ พอมันอิ่มมันก็ปล่อย แต่ถ้าเป็นจิ้งจก ตุ๊กแกดิ่ ยังไงก็ไม่เอาด้วยหรอก 

ขอบคุณค่ะน้าลวดหนาม 

น้าวิน เก็บอาการนิดนุง 

น้าโม๊ดดดด ภาพ 62 เซะซี่มาก ๆ ๆ เลยค่ะ ไม่ใช่แค่จับเมฆ
แต่เป็นเมฆโอบล้อมเลยนะนั่น สุดยอดดดดด กรี๊ดดดด 

ขอบคุณค่ะน้า sbb 

--------------

มา ๆ ๆ ต่อ... กว่าจะอัดเด็กฝรั่งให้หลับอีกรอบได้แทบตายแน่ะ 

“ไอ่เป๋อ ลุกมาถ่ายภาพเร็ว แสงแรกของวันมาแล้ว” แหวกหัวออกจากถุงนอนมองท้องฟ้า...
“ถ่ายเผื่อด้วย เด๋วโจ้ไปดูดทีหลังนะพี่ต้อม” แล้วก็มุดหัวเข้าไปนอนต่อ อากาศเช้ามืดเย็นจับใจ
กว่าจะงัดตัวออกมาได้ ฟ้าก็ใสเต็มที่แล้ว เก็บข้าวของเตรียมเดินทางไม่เกิน 9 โมงเช้า
จากที่เรียกโจ้กันว่าเป๋อในกลุ่ม ตอนนี้น้องนุ่งก็เรียกตามกันหมด พี่เป๋อ พี่เป๋อ 555+

เจ้าสิงโตช่อนี้ที่เห็นตั้งแต่ตอนเย็นวันก่อน มาเก็บซ้ำตอนเช้าก็ยังไม่คมชัดอยู่ดี เอาวะ
อย่างน้อยก็ยังได้ภาพไปฝากแม่....