ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวการเดินทาง และดูภาพประกอบตามตั้งแต่ต้นจนจบ
ความรู้สึกมันคุ้มค่ากับที่ตะกายไปเก็บเรื่องมาเล่าให้สู่กันฟัง มีค่ามากกว่าได้ 1 แต้มซะอีกค่ะ
คงไม่ค่อยเน้นภาพเพราะถ่ายมาไม่ได้เรื่อง แต่จะเน้นที่เรื่องเล่านะคะ ฝอยเยอะไปบ้างอย่าว่ากัน
(ฉลองหยุดยาวถึงวันที่ 20 จะขอแปะแบบใจเย็น ๆ ไม่รีบร้อนไปเรื่อย ๆ แล้วกันเน้อ)

ต้นเดือนเมษายน 2551 วันทำงานที่หน้าคอมพิวเตอร์ ขณะกำลังโม้ฟ่อดนั้น นู๋ฟ้าก็โผล่เข้ามาเขย่าจอ

นู๋ฟ้า : ไอ้เป๋อ...ขอด่าหน่อยเหอะ สงกรานต์จะไปทำไรภูกระดึง ไปกับใคร?
นู๋โจ้ : ไปนอนเล่นคนเดียวว่ะ
นู๋ฟ้า : เอ้า...ทีกรูชวนไปเขาหลวงไม่ไป เห็นว่าจะไปซะละวะไม่ใช่เหรอ
นู๋โจ้ : เออ ไม่ไปแล้ว เรื่องกรูเยอะ คนไม่ลงตัว มันมีที่ว่างที่เดียวถ้าไปได้คนเดียวเด๋วคนที่อยากไปด้วยจะงอน
นู๋ฟ้า : แล้วไม่ไปเขาหลวงด้วยกันเหรอ???
นู๋โจ้ : คนเต็มแล้วนี่มรึง
นู๋ฟ้า : เหลือที่นึง...........ของมรึงนั่นแหละไอ้เชี่ยวววว
นู๋โจ้ : เออ ไปดิ่...
นู๋ฟ้า : เอ้า...ไม่คิดหน่อยเหรอเมิงงงง!!!

เขาหลวงที่นู๋ฟ้าพูดถึง ก็คือ เขาหลวงที่นครศรีธรรมราช 1 ในสุดยอดผืนป่าของไทย ซึ่งโจ้เคยได้ยิน
และรอเวลาจะไปสัมผัสมาไม่ต่ำกว่า 4-5 ปี ความดิบ และ ธรรมชาติมันร่ำร้องเรียกสันชาติญาณลิงของโจ้
ให้ตื่นตัวมาก ๆ นับตั้งแต่ตกปากรับคำนู๋ฟ้าไป แต่สิ่งที่กังวลที่สุดนั่นคือ สภาพร่างกายที่ขาดการเคลื่อนไหว
ในลักษณะนี้มานานนับครั้งสุดท้ายที่แบกเป้ขึ้นลงด้วยตัวเองก็ที่ สมอปูน เดือนตุลาปีก่อน
10 กว่าวันที่มีเวลาก่อนเดินทาง ตั้งใจว่าจะฟิตซ้อมแต่ก็ขี้เกียจมาก ๆ เลยเลือกที่จะนอนให้เต็มที่
ในแต่ละวันเพื่อเป็นการทดแทนค่ะ

นั่งหาข้อมูลเส้นทาง สภาพการเดิน และอาการของผู้ที่เคยไปเหยียบมาแล้ว เที่ยวเข้าไปถามหลังบ้านชาวบ้านมั่วไปหมด
ก็นำข้อมูลที่ได้มาลองประเมินผลกับสภาพร่างกายตัวเอง ณ เวลาปัจจุบันว่าควรจะวางแผนไว้ยังไง
ทำไมโจ้จึงไม่ถามนู๋ฟ้า... ก็เพราะว่าเทพโคถึกอย่างนู๋ฟ้า ฝีเท้ามันทิ้งห่างโจ้ไปไกลมาก จึงไม่อาจจะเอาสถิติเวลา
ที่ฟ้าเคยไปเขาหลวง 4-5 ครั้งมาเป็นตัววัดระดับกับโจ้ได้ค่ะ

คืนวันศุกร์ที่ 11 เมษายน มาถึงเร็วจนระงับอาการตื่นเต้นแทบไม่ได้ กำลังจะได้สัมผัสเสี้ยวหนึ่งของความฝันที่รอมานาน
กับการได้ขึ้นไปยืนอยู่บนยอด 1600 เมตร หรือ ยอดฝามี จากระดับน้ำทะเลในขณะที่ตัวเองยังมีแรงพอที่จะขึ้นไปถึง
ล้อหมุนออกจากกรุงเทพฯ เวลา 3 ทุ่ม พร้อมด้วยเพื่อนร่วมชะตากรรมรวม 11 ชีวิต ก็หน้าเดิม ๆ ที่เคยเห็นกันล่ะค่ะ
แล้วไม่นานนักทุกคนก็หลับพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่ว่า เช้ามาไม่เกิน 8 โมง พวกเราจะเดินขึ้นเขากันทันทีจะได้ไม่ร้อน
โดยมีเป้าหมายแค้มป์คืนแรกอยู่ที่ หนานระฟ้า

(อ่ะนะ แค่เปิดกระทู้ก็เล่นซะยาวยืดแล้ว ถ้าเปลี่ยนใจออกจากกระทู้ตอนนี้ยังทันนะคะ)



คลิปโดย พี่ต้อมค่ะ

+1 รอชมครับ.....แหมป้านี่เที่ยวทั่วไทยจริงๆน่าอิจฉาจังครับ

เช้ามาด้วยหวังไว้อย่างแรงว่าเราคงจะถึง อ.ท่าศาลา ที่ไหนได้ เจอเท้าไอ้นู๋ฟ้าเต็ม ๆ จอ
แลซ้าย แลขวา อ้าว...ยังไม่พ้นเมืองหอยใหญ่ฯ เหรอเนี่ย... โอ้ววว แล้วจะได้เริ่มเดินเมื่อไหร่
เดินตอนร้อนเปรี้ยง ๆ มีตายแน่ ๆ 

และในที่สุด เราก็ถึง อ.ท่าศาลา กันราว ๆ 10 โมงเช้า พระช่วยยย!!! ฟาดข้าวกันหูตูบ
แล้วตรงดิ่งไปจัดเป้ แยกของให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เอาออกแม้กระทั่งเศษสตางค์
แต่ขาตั้งกล้องที่เอาไปแล้วไม่ค่อยใช้ในทุกทริป ดันไม่เอาออก 555

แล้วก็ขึ้นรถตรงไปยังน้ำตกอ้ายเขียว ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นการเดินทางของเรา ซึ่งจะมี พี่จา
หัวหน้าคนนำทาง พี่ป้อน พี่โอ เป็นลูกหาบ และคอยคุมลูกเป็ดไม่ให้แตกแถวหลงทาง 555+

สวัสดีค่ะน้าหนอน เป็นป่าแรกของปี และเป็นป่าใต้ครั้งแรกในชีวิตค่ะ 

-------------------------------------------------------------------------------

บังเอิญได้พบกับหัวหน้าหน่วยพอดี จึงได้ฟังคร่าว ๆ เกี่ยวกับผืนป่าเขาหลวง จำชื่อไม่ได้แต่ท่านใจดีมาก ๆ ค่ะ

บรรดาลูกเป็ดตั้งใจฟังกัน ดูจากเจ้าตัวที่ชู 2 นิ้ว พี่หัวหน้าหน่วยน่าจะป้องหูสักปั้ก!!
แล้วก็ออกมาขึ้นเป้พร้อมกับร้องเพลงปลุกใจให้พี่น้องฟังก่อนเดินทาง

“เปิดโถดดดด ดวงจายยย โปรดได้ฟังเพลงงงงงนี้ก่อนนนนนน”

มีเพียงสายตาเหล่มามองแล้วส่ายหัวก่อนจะเดินดุ่ย ๆ ข้ามน้ำตกกันไปไม่สนใจตูเย๊ยยยแง๊ ๆ ๆ ๆ 

+1 รอชมคร้บ ป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ไปเดินป่า แต่งตัวเหมือนในโลโก้รึป่าว 

เกือบเหมือนกัน แต่ขนาดมิดชิด พี่ยังหอบเอารังเห็บกลับมาเต็มตัวเลยอ่ะ 


-------------------------------------------------

เดิน ๆ หยุด ๆ ปรับสภาพร่างกายตัวเองไต่ระดับความสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ จนถึงจุดพักแรก
เวลาเที่ยงแล้ว ข้าวที่เพิ่งกินไปยังไม่ย่อย จึงเดินไปเล็มกับพี่ ๆ น้อง ๆ ทีละคำสองคำ
บอกตรง ๆ ว่า เหนื่อย และหนักหนาสาหัสไม่ใช่เล่น ๆ จนต้องปลดเป้พักตลอดทาง

ไปด้วยก้าบบบบ แต่คงเดินด้วยไม่ไหว ขาลากกกกกก

สวัสดีค่ะน้าสมโภชน์ ฟิตร่างกายดี ๆ มีพริ้วค่ะ 

++++++++++++++

เส้นทางที่สูงและชันขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพบทางลงก็อยากร้องไห้ เพราะทราบชะตากรรมตัวเองทันที
ว่าต้องเดินขึ้นมากกว่าที่ลงมาอีกเป็นเท่าตัว พักนานก็ไม่ได้ ไม่อยากเป็นเป้านิ่งให้ทากน้อย
ที่ชูคอเป็นทานตะวันรออยู่ เหมือนเพลงจดหมายถึงพ่อ สะใจจริง ๆ กับอากาศร้อน ๆ ลมไม่กระดิก
แล้วต้องแบกสัมภาระที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ใจก็ยังสู้เต็มร้อยจึงกัดฟันเดินไปเนิบ ๆ
แต่ขออยู่กลุ่มรั้งท้าย ซึ่งเรียกตัวเองว่า กลุ่มรักษาหน้าตาดี 55+

ตั๊กแตนตัวโต ที่อยู่เป็นเพื่อนตอนนั่งพัก แก๊งค์ยาดองที่ล่วงหน้าก็เร่งกันจริง

“ไอ้เป๋อเร็ววว มาถึงช้า เด๋วยาดองหมดนะเฟร้ยยยย”

อืม...เอาไงดี แง ๆ เหนื่อยวุ้ยขอนั่งก่อน
เด๋วตามไปทีหลัง ต่อให้เหลือ 2 หยด หรือ แค่ได้กลิ่นก็เมาทัน จากที่เดินสันเขาอยู่ดี ๆ พี่วาก็พาลง
ดิ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ  ๆๆ จนไปถึงน้ำตกด้านล่างจนได้ เฮลั่นจะได้นอนแช่น้ำแล้วค่า 

เจ้ยยยยยยยยยยยยย ป้าโจ้ไม่รอกันมั่งเลย 

ยังหาโอกาศแย่งคอมฯกะลูกไม่ได้อยู่ ปิดเทอมโดนยึดเลยครับผม

ของฝากล่ะครับพี่สาวววว 

เอาเจ้าตัวนี้ไปเป็นกับแกล้มยาดองด้วยเปล่า

สวัสดีปีใหม่จ้า 

มานั่งรอ ... อุตส่าห์รอนะเนี่ย 

มานั่งรอ เหมือนกัน 

สวัสดีปีใหม่ไทยจ้าป้าหมวย 

+1ให้ป้าโจ้ก่อนเลย...รอชมกานต่อปาย

+1รอชมภาพสวยๆครับป้าโจ้
.................
.................
คิดถึงอยู่

สวัสดีปีใหม่ไทยจ้า น้าเจด

แบบนี้รึป่าว ที่เค้าเรียกกันว่า...ทรมานบันเทิง..

คิดถึงมากมายเน้อ เจ้าน้องโจ้

มาแล้วติดตามแซว...เอ้ยติดตามชมคร้าบ

...............มารอเปนเพื่อน

อ่ะขอโทษค่า ช่วยน้าเลี้ยงลูกฝรั่งงอแง อุ้มจนเกือบจะหลับดันตาแข็งขึ้นมาร้องอีกรอบ
เลี้ยงเด็กนี่มันเหนื่อยกว่าเดินขึ้นเขาจริง ๆ เสร็จแล้วก็ไปซักผ้าล้างบางรังเห็บที่ติดมาอีก เฮ้อ ๆ ๆ

----

ของฝากฮาเอิ๊ด อยู่ที่ภาพใน คห. นี้อ่ะจ้ะ เอามาฝากพี่ม๋วยด้วย คงถูกใจนะคะ

น้าศักดิ์... อยากจะบอกว่า หลังจากวางสายน้าศักดิ์วันนั้น ความบันเทิงก็เริ่มบังเกิด

ที่แกล้มยาดอง เป็นตัวทากอ่ะค่ะน้าเจตน์ อะจึ๊ย  สวัสดีปีใหม่ไทย ๆ ค่ะ

ขอบคุณค่ะน้า barakuda 

ภาพสวย ๆ ไม่ค่อยมีค่ะน้าโสภณ เนื่องจากสะบักสะบอมมาก ๆ

ทรมานบันเทิงของแท้ ไม่คิดว่าจะได้ขุดคำนี้ขึ้นมาใช้อีกในทริปนี้ค่ะพี่มาด 

อย่าเพิ่งแซวน้าตั้ว มาช่วยกันเหนื่อยก่อน

อ่ะ รอเป็นเพื่อนใคร....ในคาราโอเกะป่าวคะเพ่ตุ๊ก ฮี่ ๆ ๆ 

------------------------------

มาถึงปลดเป้ พร้อมกับตกลงกันว่า คืนนี้จะพักกันที่นี่...หนานไทร หรือ น้ำตกอ้ายเขียวชั้นที่ 30 กว่า ๆ ค่ะ
เพราะหากขึ้นไปนอนหนานระฟ้า จะต้องเดินกันอีก 3 ชั่วโมง หรือ ราว ๆ 1ทุ่ม ซึ่งมืดแล้วจะเลาะน้ำตกลำบาก
เราจะไม่มีเวลานั่งพัก หรือ ทำอะไรกันเลยทีเดียว นอกจากกินแล้วก็นอน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่เลือกจะหยุดเดิน
แล้วยอมเดินอย่างหนักในวันรุ่งขึ้น... หายนะกำลังจะมาเยือนไอ้โจ้และผู้ร่วมชะตากรรมกันแล้ว

ภาพนี้ก็ตามสัญญาค่ะที่ว่าจะเอามาฝาก เจ้าทากที่เกาะสาว ๆ จนตัวเป่ง ทากที่นี่เลือกเจาะแต่สาวขาว ๆ น่ารัก ชิชิ
แล้วน้องทากุจังเค้าโดนยาพ่น เลยแตกตัวตายน่าสงสารมาก แต่จำเป็นต้องทำ เพราะว่ามันเยอะมากจริง ๆ
มีหลายสายพันธุ์ ตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ ยันตัวใหญ่ ๆ แถบข้างลำตัว สีก็ต่างกันไปด้วยค่ะ 

ขอบคุณพี่โจ้ คนสวยที่เอาทากมาฝากครับ





เย้ยยยยยยยย 

สันเขาที่เห็นในภาพนั่นแหละค่ะ ที่เราทิ้งดิ่งกันลงมา เรียกว่า ไหล น่าจะเหมาะกว่านะเนี่ย
กิ่งไม้ส่วนมากมีหนามอีกตะหาก บันเทิงทรมานกันสุดฤทธิ์สุดเดชเลยทีเดียว ระหว่างลงมา
ชาวบ้านเค้าหนังติดไปกับหนามหวายที่คอยดักเกี่ยวเรา แต่ไอ้โจ้... หนามติดมากับหนังหนา  ๆ
อย่างไม่สะทกสะท้านอีกแล้ว...แค่เลือดซิบเล็กน้อยถึงปานกลางเกี่ยวข้างหลังทะลุถึงหัวใจ
ฟ่อดอีกแล้ว อิอิ เอาล่ะ...เดี๋ยวจะเอากล้องออกไปเดินยืดเส้นเล่น ๆ สักหน่อยค่ะ

หวายเลือดน่ากลัวจึ๋ยๆๆๆๆ

อุตส่าห์เอาตัวอวบ ๆ มาฝากนะเนี่ย หรือ จะเอาเห็บ มาช่วยพี่แงะหน่อยสิ่

-----------------------------------------------------------

ฟ้าสีเข้มปิ๊ด ต้องขอบคุณน้าหรั่ง Footfish ที่จัดหา Step Ring 58>62 มาให้จนโจ้ได้ใช้ CPL
ที่เฟอะฟะซื้อมาผิดขนาดกับหน้าเลนส์ตัวเองมาซะงั้น อิอิ คุ้มจริงวุ้ย