ช่วงขณะ “เวลา” ที่เราอยู่ในภาวะแห่งความทุกข์โศก เราอยากให้มันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว แต่ไฉนไยมันช่างเดินทางผ่านไปช้าเสียนี่กระไร ในทางกลับกัน ห้วงเวลาที่เรามีความสุข เราอยากจะเก็บมันไว้ให้อยู่กับเราไปนานแสนนาน แต่ไฉนไยมันช่างเดินทางผ่านพ้นไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน การที่มันถูกมองว่าบางขณะมันก้าวย่างไปอย่างเชื่องช้า หรือบางครามันก็สับขาหลอกวิ่งไปอย่างรวดเร็วนั้น แท้จริงแล้ว มันขึ้นอยู่กับอะไร...ใจคนหรือไม่
ที่น่าสนใจอีกประการหนึ่ง นั่นก็คือ “คุณสมบัติ” ของกาลเวลา นอกจากจะบอกเวลา ณ จังหวะหนึ่งๆได้แล้วนั้น คุณสมบัติของมันก็ยังสามารถ
“บันทึกประวัติศาสตร์” ได้อีกเช่นกัน กาลครั้งหนึ่งอุปกรณ์บอกเวลาข้อมือ ณ กลางแจ้ง มันสามารถยกใช้บังแดด สะท้อนแสงให้แยงตา ระหว่างนั่งรอถ่ายรูปหมู่คณะ เป็นต้น ดังนั้น สำนึกรู้คุณค่าของเวลาในจิตคน อาจโคจรในจังหวะงงๆ ไม่เที่ยงตรงเฉกเช่นเวลา แต่ไม่ว่าจะบิดพริ้วความจริงเป็นเช่นไร แต่
“ความนัย” นั้นมักแสดงออก...ทางดวงตา
1
![[b]“ปลาหลังเสา”[/b] คือเรื่องเล่าขณะแบ่ง(ปลา)กอง มันถูกพรากลากออกจากกลุ่ม แล้วนำไปแอบซุ่ม ณ หลังเสา](../_pictures/board/upload2018/201803/15218689400830G.jpg)
![Trip นี้ทุกคนเป็น [b]“สุภาพชนคนตกปลา”[/b] ที่รู้ภาษาและปฏิบัติตามกติกาอย่างเคร่งครัด :cool:](../_pictures/board/upload2018/201803/15218689679762G.jpg)
)
)
)
)
)