หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

Sea Fishing @ Burma Bank – November 2017

เมื่อสายสัมพันธ์ได้ผูกเชื่อมโยงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “เจ้าถิ่น” ก็เข้ามาทักทายทันทีเช่นกัน

ภาพในท่าบังคับ ณ มุม “มหาชน” (ใครไปใครมาก็เห็นต้องมาจับกลุ่มกันถ่ายตรงมุมนี้อยู่เรื่อย)

“ความสุข” คือเป้าหมายที่สำคัญสำหรับ Trip นี้ครับ อยากถ่ายภาพอะไร...ก็ถ่าย อยากทำอะไร...ก็ทำ

ขออนุญาต เซฟ ภาพสวย ๆ ไว้ใช้ "ส่วนตัวจริง ๆ" โดยไม่มี "มอบช่วง" ครับ
...บ้างก็เป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์ ไว้สร้าง "แรงบันดาลใจ"
.....บ้างก็ไว้เป็น "แนว" เวลาจะครีเอท สไลด์บรรยายสรุป นะครับ .. เพราะ ภาพ ที่สื่อ ร้อยพันคำ แบบนี้ หายากจริง ๆ
หวังว่าจะไม่ "ฟ้อง" ผมนะครับ.... ขอบคุณล่วงหน้า ในวิทยาทาน ครับผม

ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเรือและท่าเทียบเรือได้ถูกเชื่อมโยงกันไว้แล้ว การค้าขายระหว่างประเทศก็เกิดขึ้นตามไมตรีแห่งความสัมพันธ์ที่สร้างไว้

ด้วยความยินดีครับ (ผมย่อส่วนมาเพียงขนาด 5 x 7 นะครับ หากนำไปขยายใหญ่กว่านี้ ภาพมันจะลดระดับความชัดลงครับ) แต่ขอให้ Credit ในภาพตอนนำไปใช้ด้วยนะครับ ที่สำคัญ "ใช้เพื่อส่วนตัว" มิใช่ "ทางพาณิชย์" นะครับ

สินค้าโอท็อป เห็นแล้วน้ำลายไหลเลย แต่เมื่อกังวลกับผลลัพธ์ที่อาจตามมา โดยเฉพาะช่วงเวลาที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่บนเรือกลางทะเล การตัดสินใจลงทุนทำการค้าขายระหว่างประเทศจึงไม่เกิดขึ้น ตามหลักอุปสงค์-อุปทาน (Demand – Supply) ผู้ขายไม่สามารถปิดการขายกับผมได้สำเร็จ ณ ท่าเทียบเรือแห่งนี้

เพื่อความปลอดภัยในการใช้ชีวิตบนเรือ การพิจารณาเลือกที่จะบริโภคสิ่งใดที่จะทำให้ชีวิตมีความสุขนั้น จึงเป็นประเด็นสำคัญ “คาร์โบไฮเดรต” เท่านั้นไซร้จึงถูกพิจารณาซื้อหามาลิ้มลอง

รีบเหล่สาวๆ ซะให้พอนะพ่อหนุ่ม อีกสี่ซ้าห้าวันข้างหน้า มองได้แต่ฟ้ากับน้ำเท่านั้นนะเว้ย

บรรยากาศ ณ ท่าเทียบเรือเกาะสอง #1

บรรยากาศ ณ ท่าเทียบเรือเกาะสอง #2

Street Shot บนเกาะสอง #1

Street Shot บนเกาะสอง #2

เมื่อพิธีการตรวจคนผ่านเข้าเมืองเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาเดินทาง

มื้อเที่ยงยามบ่าย ขณะเดินทางเข้าสู่น่านน้ำของประเทศพม่า

จานนี้ของผมครับ (ยังไม่ได้ฤกษ์วางกล้องถ่ายรูปแต่อย่างใด)

อิ่มหนำสำราญกันแล้ว ก็ได้เวลาหยิบจับอุปกรณ์

ใครที่ยังไม่ได้กรอสายเข้ารอกก็ค่อยๆทำไปนะครับ เรายังมีเวลาเดินทางเหลืออีกเยอะ

พอต่างคนต่างก็จัดอุปกรณ์เข้าที่เข้าทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คราวนี้ ก็เข้าสู่ช่วงสบายๆ ยามบ่ายกันแล้วละครับ

ชมวิวทะเล #1

ชมวิวทะเล #2

ชมวิวทะเล #3

หากเราคิดจะทำอะไรซักอย่าง แล้วให้ผลลัพธ์มันงอกเงยและลงเอยได้ดั่งใจ โดยไม่ต้องอาศัย “เวลา” (Time) เข้ามาเป็นตัวแปร...ก็คงจะดี  เช่น นึกจะเป็นหมอ ก็เป็นได้ทันที โดยไม่ต้องมาใช้เวลานั่งอ่านตำราให้หลังขดหลังแข็ง เพื่อสอบเข้าเรียนหมอให้ได้ เป็นต้น ตัวแปรแห่ง “เงื่อนเวลา” นี้ ไม่ว่าใครหน้าใหนก็คงหลีกหนีไม่พ้น ดังนั้น ในเมื่อชีวิตเราจำต้องเกี่ยวข้องกับเวลา และขณะนี้เราก็ยังมีกำลังวังชา ก่อนที่ “วต สังขารา” จะพรากมันจากคุณไป อีกทั้ง ณ เวลานี้ที่ “วต สังขารา” ยังมิได้พราก “ชีวาและเวลา” ออกจากกัน ดังนั้น นับตั้งแต่ภาพนี้เป็นต้นไป ผมจะขอเชิญชวนให้ทุกท่านลากสังขาราไป “ใช้เวลา” ในท้องทะเลพม่า...ด้วยกัน

เมื่อมีเวลา แต่ยังหา “จังหวะ” (Moment) ตามฤดูกาลยังไม่เหมาะสมนั้น เช่น ต้น/ปลายฤดู หน้ามรสุม น้ำขึ้น น้ำลง ข้างขึ้น ข้างแรม นานาจิปาถะ ดังนั้น “จังหวะ” ที่ดีจะทำหน้าที่เป็น “สะพาน” เชื่อมประสานความต้องการอยากออกไปตกปลา แล้วนำไปกรองผสมกับ “เวลา” ณ ปีปฏิธิน เมื่อลงลอยและเข้ากันเป็นอย่างดีแล้ว แล้วก็เริ่มแปรผันจัดมันให้เกิดเป็น Trip ได้อย่างเหมาะสมและลงตัว...ในที่สุด

ถึงแม้ว่าจะมีทั้ง “เวลาและจังหวะ” แล้วก็ตาม แต่ในเรื่องของ “จำนวน” (Quantity) ทั้งทุนสำรอง ก็เป็นอีกหนึ่งตัวแปรที่แทรกตัวเข้ามาเอี่ยวด้วยอีกหนึ่งกระทง เพราะแต่ละคนมีต้นทุนเรื่องจำนวนที่มากน้อยไม่เท่ากัน เช่น เฮ้ยไอ้น้อง...เอ็งดูละอ่อนและบ้านมีอันจะกิน จะออกรอบตกปลาโดยไม่ต้องคอยจังหวะและเวลา(เพื่อหาตังค์หารค่าเรือ)เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น ส่วนตัวพี่ อยู่มากว่าครึ่งร้อยปีจนป่านฉะนี้ ยังหาจังหวะเหมาะออกไปตกปลา(ทะเลพม่า)ยังไม่ได้เลยซักครั้ง เป็นต้น อีกทั้ง แล้วตัว I มีตังค์สำรองในกระเป๋าเท่าไหร่ แล้ว You ต้องกู้หนี้ยืมสินค่าเรือมาจากใครหรือไม่ และที่สำคัญ ทั้ง You และ I จะลางานกันได้ไหม หากบริหารสิ่งเหล่านี้ไม่ลงตัว การจะออกรอบตกปลากลางทะเลพม่าถึงสี่ซ้าห้าวันนั้น ก็เป็นได้แค่...“ความฝัน”

ด้วยความเคารพในเหตุและผลของการบริหารจัดการ ทั้งทุนแลเวลาส่วนบุคคลนั้น ใน Trip นี้ ทุกคนได้บริหารจัดการครบทั้งการมี เวลา(ในโควต้าวันลาพักร้อน) ลงตัวใน จังหวะ(ที่ฟ้าสงบและลมเป็นใจ ณ ปีปฏิธิน) อีกทั้ง จำนวน(เงินทุนหารค่าใช้จ่ายร่วมกันแบบสบายๆ) เป้าหมายก็คือ เราจะออกทะเลไปหา “ความสุข” มาหนีบแขวนไว้ในบันทึกแห่งความทรงจำของเราให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ละกัน