น้ำมา...ปลากินมด น้ำลด...เรือก็ “เกยตื้น” เป็นเรื่องที่แสนจะธรรมดา
“น้ำขึ้น น้ำลง” เป็นผลพวงที่เกิดจากแรงดึงดูดระหว่างโลก ดวงจันทร์ และดวงอาทิตย์ และก็ไม่เกี่ยวข้องกับตัวผมเลย...ซักกะนิด แต่ทว่า...มันเกี่ยวกับ
“เวลา” โดยตรง และไอ้(เวลา)ตัวดีนี่แหละ แม้ว่าจะรู้จักกันมาเป็นอย่างดี(เกือบห้าสิบปี) มันไม่เคยมีน้ำใจให้กันเลยแม้แต่นิด และ(แมร่ง)ก็โคตร “เห็นแก่ตัว” เพราะไม่ว่าจะไปไหนมาไหน มันไม่เคยคิดรอคอยใคร...แม้แต่ครั้งเดียว (เสียแรงที่(กู)รู้จัก(มึง)มานานหลายสิบปีจริงๆ) บ้างก็บ่นว่า เวลามันมักจะหมุนเวียนผ่านพ้นไปเร็ว (นักโทษในคุก เขาจะคิดเช่นนี้ไหม) ปุจฉาก็มีอยู่ว่า...หาก “เวลา” 1 นาที มันหมุนเวียนผ่านพ้นไปเร็ว ผลลัพธ์มันต้องน้อยกว่า 60 วินาที...หรือไม่ และถ้าหากว่ามันหมุนเวียนช้าลง ผลลัพธ์มันต้องมากกว่า 60 วินาที...หรืออย่างไร แล้วเหตุไฉนเวลา 1 นาทีมันก็ยังคงมี 60 วินาที...เฉกเช่นเดิม ฉะนั้น วิสัจนา...“เร็ว” หรือ “ช้า” หาได้เกี่ยวกับเวลาแต่อย่างใด เพียงแค่
“ใจ...ที่ไร้การควบคุม” มันก็เลยเต้นในจังหวะ (Rhythm) ณ ตามใจ...หาใช่จังหวะ ณ การโคจรของ “กาลเวลา” (ใช่หรือไม่)
เกือบทุกครั้งตอนกูนั่งทำงาน กูวิ่งแข่งกับมึง(เวลา)มาก็เยอะ Trip นี้
“กูเอาคืนบ้าง” อย่าหาว่ากูไม่มีน้ำใจนะเว้ย ตามึงวิ่งตามกูบ้างละ กูขอนั่งจิบเบียร์รอมึงนำพาน้ำมาให้เรือลอย ณ ที่ท่าเรือละกัน คิดได้แบบนี้ ผมก็...อารมณ์ดีครับ