และแล้วโจ้ก็พาเจ้าดอกไม้กลับมาบ้านด้วยสภาพสะบักสะบอม
เรื่องราวการผจญภัยสุดขอบฟ้า ก็ได้จบลงด้วยประการฉะนี้แล
แด่เจ้าดอกไม้ : คาราวาน
กอบเอาหัวใจของเธอที่ฝากไว้
หลายปีที่ห่างไกลแสนหน่วง
กลีบเจ้าร่วงโรย แล้งลมที่พัดโชย
เสียงเพลงที่บีบโบยเฉาร่วง
โอ้เจ้าดอกไม้เอ๋ยเคยบาน
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ความตั้งใจแน่แน่ว
เสียงเพลง บรรเลง กล้าหาญ
สายลม แสงแดด ดอกไม้บาน
การกู่ขานจนแผ่นดินสะท้าน ทะเลสะเทือน
อยากให้เจ้าบิน เหมือนนกที่ผกผิน
เหินลอยเหนือแผ่นดิน เหมือนก่อน
ชั่วชีวิตคน เส้นทางอาจสับสน
ก้าวไปไม่อับจน ร้าวรอน
ตราบจนชีวิตเจ้าวาย
กอบเอาหัวใจของเธอที่ฝากไว้
หลายปีที่ห่างไกล แสนหน่วง
อยากให้เจ้าบิน เหมือนนก
ที่ผกผินเหินลอยเหนือแผ่นดิน เหมือนก่อน
ขอบคุณค่ะน้าเต่า จะพยายามรักษามาตรฐานแบบนี้เอาเป็นพื้นฐานตลอดค่ะ 
)
)
)
)
)