หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

[+] สาดเมฆา ยอดฝามี เขาหลวงนครศรี [+]

: ภาพโดย Seed2524@TKT

ดูจากรูปเชื่อกันหรือยังว่าโจ้เกือบจะตายจริง ๆ อ่ะค่ะ ก๊ากกก

“ไมมือเย็นงี้วะ เอาเป้เราป่าวโจ้”
“ไม่เป็นไรไหว...สบายยย” พูดแล้วก็พยักหน้าพร้อมเดินต่อ
“ไม่ใช่...เอาเป้เราไปอีกใบป่าว”
“ $#&^+$!@#*…ไม่ได้ห่วงกรูเล๊ยยย ”

เจ้าเนินที่ว่านรกและรันทดนี้ที่ผ่านมา ยังเป็นแค่เบาะ ๆ เพราะยังสามารถตะกายขึ้นไปแบบไม่ต้องติดพื้น
อาศัยแรงดึงจากซี๊ดที่คอยลากขึ้นไป บวกกับพี่ป้อนที่คุมกองท้ายเป็นแรงกดดัน เห็นไปมองหน้าพี่แกแล้วอยากร้องไห้

“แง  ๆ ๆ หน่วยกดดันมาแล้วววว”

555+ มองตามปลายนิ้วที่พี่ป้อนชี้ให้ดูปลายทางที่อยู่ลิบๆ โจ้เองไม่เชื่อเลย
ว่าคืนนี้จะเดินไปถึงที่นั่นได้ก่อน 3 ทุ่ม และขณะนั้นความหิวเริ่มรุกล้ำเข้ามา ทรมานสุด ๆ ....แล้วหรือยังเนี่ย??

ไม่เจอเพื่อนกระทิงหรือเสือโคร่งบ้างเหรอป้าโจ้

เห็นแต่รอยเก้ง กับหมูป่าค่ะน้าป่อง
จุดที่อยู่ยังห่างจากทางผ่านของเสือมาก ๆ 

------------------

ยั๊ง... ยังมีรันทดกว่านั้นหลังจากแวะพักเล็มใบไม้ ปลายหญ้าจนหนืดฟันไปหมด ก็ตะกายมาถึงจุดที่ทุกคนรอคอยอยู่
มีเวลาไม่มาก ที่จะถ่ายเอื้องสายเสริฐช่อนี้ พี่ ๆ บอกว่า “ถ้าถึงยอด 1600 เร็ว ข้างบนยังมีอีกเยอะ” เอาวะลุยเป็นลุย
ว่าแล้วก็พยักหน้าให้ทุกคนอีกครั้งว่า “ยังไหวเว้ยยยย” ใจบรรเลงแต่เพลง... “เกิดมาชาตินี้ มีบาปกรรม”
พร้อมนึกถึงเสียงของพี่นิกุล ณ ตาดหินยาว แล้วยิ่งอยากถอนใจตาย 555+

และแล้วพระเอกในดวงใจของนู๋ก็อยู่ที่นี่... สิงโตใบพัดสีเหลือง กรี๊ดดดดดด
ที่จริงได้เห็นตั้งแต่เดินขึ้นมาแล้วค่ะ แต่เหนื่อยมากไม่แงะกล้องออกมาเลย

จากนั้นก็วิ่งลงเขาตามเค้าไปกันต่อ สัญญาณเล็บม่วงที่เท้าเริ่มเตือนมาอีกแล้ว
อุ้ยยยยย ได้เรื่องล่ะโจ้ อิอิ ขาลงได้เปลี่ยนรองเท้าแน่ ๆ

ลงดิ่ง ๆ  ๆ ๆ ๆ  แล้วก็ขึ้นชัน ๆ  ๆ ๆ ๆ อีกรอบพอบอกว่า
จะถึงยอดแล้ว...ก็ฮึดเดินขึ้นไปเต็มที่ ฮิ้ว ๆ บานน เทิ๊งงงงงง

ทางเดินช่วงนี้เป็นช่วงเท้า ต่อ เท้า เท่านั้น ถ้าพลาดคือไหลลงข้างล่าง
แต่ฮึดแล้ววุ้ย เดินตาม ๆ ๆ ๆๆ  ขึ้นไปด้านบน จะถึงแย้ว เย้ ๆ ๆ ๆ  ๆ
ความสูงที่ว่ากลัว ๆ ก็ขอพักมันไว้ก่อน

ถึงที่พักจริง ๆ ค่ะ เป็นพี่พักชมวิวเท่านั้น นู่นนน ยอด 1600 อยู่ด้านหลังนู่น
หมายความว่าโจ้จะต้องเดินต่อไปยังภูเขาอีกลูกหนึ่ง
มาถึงจุดนี้อย่าได้ถามเลยว่า ที่ผ่านมาโจ้ขึ้นลงเขา ไปกี่รอบแล้ว
ขึ้น 1000 ลงไป 800 ขึ้นมาอีก 1000 ...จำไม่ได้ค่ะว่าตัดเขามากี่ลูกด้วยซ้ำ

: ภาพโดย พี่ต้อม

ดูสิ่ หน้าตาดีใจขนาดไหนที่ได้รู้ว่ายังต้องเดินต่อไปยอดข้างหลัง กรี๊ดดดดดด

ยังจะมีดอกไม้ให้ถ่ายอีก 555+

แล้วนอนพักในป่าเจอผีบ้างป่าวป้าโจ้
แต่ผมคิดว่าผีคงไม่กล้ามาหลอกป้าโจ้หรอกเน้อ
ป้าโจ้ว่าป่ะ อิอิ



ไม่มีใครมาช่วยแซวเล้ย ตั้วเอ้ยยยยอยู่ป่าวววววว

นู่นน่ะ ยอดที่ซี๊ดชี้นั้นล่ะ ที่เรากำลังจะไปยืนเท่ห์กัน

คงเป็นเพราะบารมีความหน้าตาดีค่ะน้าป่อง ผี เผอ ในป่าก็เลยไม่เคยมาหลอก   

เค้าเรียกว่า "หน้าตาดี ผีคุ้มครองค่ะ" 

------

ยอดฝามี ระดับความสูงจากน้ำทะเล 1600 เมตร หรือ ฝาชีที่โจ้เรียก ทำเอาน้อง ๆ ฮาแตก

เมฆมาแล้วค่ะ  แต่ชื่นชมนานไม่ได้ เด๋วถึงที่พักมืดค่ำ

เอ้า ยอดหายไปกับเมฆแล้ว... จะไปกันต่อยังไงเนี่ย หายอดไม่เจอแย้ววว

ติดตามไปด้วยคนสิโจ้ ยังทันอยู่ป่าวเนียะ

ไม่เล่นแล้วค่ะ เดินมุด ๆๆ ลงต่อไปยังสันมีด เพื่อจะไปให้ถึงยอด 1600 ที่รอมานานหลายปี
ในขณะที่อากาศก็เริ่มเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด เนื่องด้วยลมแรง และเวลาเย็นย่ำแล้ว

ยังทัน ๆ ขึ้นยอด 1600 ด้วยกันพี่นุช 


--------------

เห็นกลุ่มแรกมั้ยคะ ตรงกลางภาพ สีแดง ๆแว๊บ ๆ นั่นน่ะค่ะ เดินกันไปแล้วเร็วมาก ๆ
“ซี๊ด...นำหน้าไปก่อนเลย”
“ไม่เอาอ่ะ เหมือนโดนกดดัน”
“ยังไม่ชินอีกเหรอ ตูระแวงตรูดอ่ะ ไม่ชอบให้ใครเดินตาม”

ตามซี๊ดลงสันมีด

“เป๋อ ซ้ายก็เว๋ ขวาก็เว๋”
“เออ ไม่ต้องบอก กรูเสียว กรี๊ดดดดด!!!”

เผลอไม่ได้เลย กลัวหล่นวูบลงไป แล้วน้ำหนักเป้ก็เหวี่ยงมาก ๆ
คิดว่าจัดมาน้อยกว่าทริปอื่นมาก ๆ แล้ว ทำไมถึงยังหนักเท่าเดิมอีกวะเนี่ย

** เว๋ = เหว ไอ่นู๋ฟ้ามันเรียก 55+

นายแบบมีอยู่คนเดียว เพราะรั้งท้ายกันอยู่ระยะไม่ทิ้งห่าง
ข้ามสันมีดไต่ระดับขึ้นมาที่ร่มได้แป๊บนึง ก็นั่งพักที่ดงบิโกเนีย ทั้งซี๊ดและโจ้ตอนนี้ฮากันไม่ออกแล้ว
หน้าซีด ปากเขียวกันทั้งคู่ นั่งพักนานก็หนาว เพราะเมฆผ่านตลอดเวลา เช็คตัวเองก็พบว่าสภาพกางเกง
อีกคนเป้าแตก อีกคนตะเข็บแยก...ไม่ได้สมประกอบกันสักนิด แล้วจับคู่กันได้ดีจริง ๆ เลย 555+
เสียงบ่นเบา ๆ จากเพื่อน “จะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ไม่ได้ เมียก็ยังไม่มี” ....เออว่ะ ใช่เลยประเด็นนี้สำคัญเหมือนกัน

จากดงบีโกเนียกัดฟันมุด ๆ ลอด ๆ ต้นไม้ขึ้นไปตะกาย ปีน ผลัดกันนำ ผลัดกันตามแล้วแต่ใครจะไหว
สุดยอดน้ำใจเพื่อนเลย ตอนนี้เหลือกันสองคน ซี๊ดกับโจ้  เพราะพี่ป้อนต้องรีบเอากับข้าวไปทำรอที่ที่พัก
ตัวเจ้าซี๊ดก็จะแย่อยู่แล้ว ยังต้องดึงโจ้ขึ้นไปในจุดที่มันชันและลื่นมาก ถ้าหลุดลงไปเจอแต่เว๋ รอคอยเราอยู่

อีกไม่กี่สิบเมตรก็จะถึงจุดพัก และถึงยอดฝามี แล้ว แต่สภาพที่ต้องแบกเป้บนทางชัน 70 องศา คลานลอดซุ้มไผ่
จนหน้าอกติดพื้นเลอะดินไปหมด.... ชีวิตนี้โจ้ไม่เคยก้มหัวให้ใครนอกจากพ่อกับแม่ แต่นี่ตีนเจ้าซี๊ดอยู่บนหัวเลย 55+
ก็คลาน 2 ที พัก 2 ที พอจะฮึด ๆ แซงนำไปก่อนเห็นทางขึ้นก็ไม่ไหว อยากบอกว่าน้ำตาแทบร่วง
ถ้าร้องไห้ได้โจ้จะร้องแบบสุด ๆ ไปเลย แต่เมื่อไม่ร้อง ก็นอนราบหมดสภาพมองทางข้างบนที่จะต้องไปให้ถึง

เสียงพี่ใหม่ พี่แม๊กซ์ เรียกให้รีบขึ้นไป ถึงจุดพักแล้วแต่โจ้เองหมดก๊อกจริง ๆ ใจยังสู้
แต่แรงไม่ไหว ทั้งเหนื่อยทั้งหิวไม่มีแรงตอบ แต่เจ้าซี๊ดขานรับพี่ ๆ ว่า

“เด๋ว...จะเสร็จแล้ว” 

ฮุ้ย...เสร็จไรยะพ่อลูกทาก แม๋ปากยังเขียวอยู่เลย จะเอาแรงที่ไหนไปทำอะไร 555+

-----------------------------------------------------

“พี่แม๊กซ์ต๋า...”
“จ๋า”
“ลงมารับเป้นู๋ด้วย” เสียงเจียนตาย
“ฮ๊า.....” เสียงพี่แม๊กซ์เจียนตายกว่า ก็ลงมารับเป้ขึ้นไปในที่สุด

โจ้ได้ยินเสียงพี่วาเรียกอยู่แว่ว ๆ พยักหน้ากับซี๊ดครั้งสุดท้าย
“ไปกันเว้ย ลุยจะถึงแล้วไปด้วยกัน”
แล้วก็กัดฟันฝ่าเนินที่ชันดิกนั้นขึ้นไปจนเห็นพี่วายื่นมือมารับอยู่ด้านบน
เห็นแล้วอยากวิ่งไปกอดพี่วามาก ๆ 555+ ดีใจมากกกก

ที่จุดชมวิวบนยอด 1600 เรามองเห็นอะไรต่าง ๆ มากมาย รวมทั้งหัวใจของตัวเอง และเพื่อนร่วมทริปว่าแข็งแกร่งมากมายขนาดไหน
แอบเจ็บใจตัวเองเล็ก ๆ ที่ไม่สามารถแบกเป้ขึ้นมาได้ถึงจุดสุดยอดนี้ แต่มันก็ดีที่ทำให้เรารู้ว่าขีดความสามารถของเรา ณ เวลานี้มีมากเท่าไร
ปลอบใจตัวเองแบบหงอย ๆ กลับมาฟิตตัวให้ดีอีกครั้งแล้วจะกลับไปด้วยความพร้อมเต็มร้อยอย่างแน่นอน

“เจ็บแต่ดี จะได้รู้ไว้ ว่าตัวเองไม่ได้มีคุณและค่าใด
การชนะมาทุกอย่าง ย้ำให้ใจนั้นยิ่งกร่างให้เสียคน
ให้คนอย่างฉันนั้นต้องคิดใหม่....”

เจ็บแต่ดี : อัสนี

ยืนมองเมฆล่องลอยลม ยังดีกว่าปล่อยให้ใจจมร่วงลงกับคำลวง

2 นาที ที่ได้ยืนเหนือยอด 1600 แม้ไม่ใช่ยอดที่สูงที่สุดของผืนป่าเขาหลวง
แต่วันนี้มาได้ถึงขนาดนี้ก็พอใจแล้วค่ะ จะกลับมาใหม่ครั้งหน้าเมื่อฟิตตึงเปรี๊ยะ

  เหอะ ๆ เดินนิดเดียว ที่เหลือคลานจริง ๆ