หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

[+] สาดเมฆา ยอดฝามี เขาหลวงนครศรี [+]

แต่วิบากกรรมของเรายังไม่หมดเมื่อทราบข่าวดีว่าเราต้องเดินอีกกว่าชั่วโมงไปให้ถึงแค้มป์
พี่วาเร่งให้รีบเดิน ถามน้อง ๆ ทุกคนด้วยความเป็นห่วง และแบกเป้ให้โจ้ข้ามขึ้น – ลง อีก 6 เนิน
เหนื่อย หอบ แต่ก็ต้องทำเวลา เพราะเดินป่าตอนมืด ไม่ใช่เรื่องสนุกโดยเฉพาะกับทางลงที่ชันและแคบ
พวกเราไม่มีเวลาแล้วค่ะ หิวจะกินควายได้ทั้งฝูงแล้ว

เอื้องสายเสริฐ ที่ระหัวอยู่ตลอดทาง แต่เราไม่มีแรงและเวลาพอที่จะแวะแล้ว

“น้องโจ้ น้องปอ น้องนู น้องซี๊ด น้องใหม่ น้องแม๊กซ์ ไหวมั้ย ไปดูพระอาทิตย์ตกตามเนินกัน”

เสียงพี่วาเรียกและให้กำลังใจน้อง ๆ ให้มีแรงฮึดเดินต่อไปเพื่อจะไปชมวิวที่ด้านหน้า

เรื่องราวน่าติดตามตลอดเลยป้าโจ้...

ภาพธรรมชาติสวยงามจริงๆ 

แต่เนินก็ยังเป็นเนิน ทำให้เราท้อใจ อีก 6 เนินเองโจ้ เดินตัวเปล่าด้วย ลุยเว้ย กริ๊กกก กริ๊วววว 

ขอบคุณค่ะน้าสมยศ ครั้งนี้เป็นการเดินทางที่สาหัสที่สุด
และคุ้มค่าที่สุดของโจ้จริง ๆ ค่ะ 

----

อย่าได้พูดถึงเส้นขอบฟ้า หรือ หลักการถ่ายภาพใด ๆ ทั้งสิ้น ณ เวลานั้น
ตอนนี้กดได้ กดส่งอย่างเดียว เก็บภาพมาฝากให้พ่อ แม่ พี่ น้อง ได้ดูว่ามันเป็นยังไง
ทรมานขนาดไหน กว่าจะได้ภาพที่อาจจะฟลุ้คดีที่สุดมาให้เห็นกัน 

: ภาพโดย Seed2524@TKT

อุ้ยย...แอบไปดูอีกกระทู้นึงมา โดนส่องก้นระยะเผาขนซะงั้น 

อีกเนินแล้วสินะ 

ได้เจอพี่สิงโตใบพัดเหลืองอีกแล้วค่ะ

คราวนี้ไม่ต้องเปลี่ยนช่วงเลนส์ถ่าย เพราะว่า

พี่เค้าอยู่แค่ระดับหัวเข่าเท่านั้นเอง 

พี่วากับเป้โจ้ และ สัมภาระของกลางที่พี่วาแบกมา

สุดยอดเลยครับ ป้าโจ้ทั้งความอดทน แล้วก็ความงดงามของธรรมชาติผืนป่า ปักษ์ใต้บ้านเรา +1เป็นกำลังใจครับผม

ขอบคุณค่ะน้าตี้ ผืนป่าใต้สุดยอดจริง ๆ ค่ะในเรื่องของความสมบูรณ์เมื่อได้ขึ้นไปมองจากบนที่สูง
แทบไม่เห็นรอยแหว่ง หรือ โหว่ เหมือนในพื้นที่อื่น ๆ เลยค่ะ

----------------------------

สิ้นแสงสุดท้าย โจ้ถามพี่วาว่า
“เหลืออีกกี่เนินคะ”
“อีกเนินนึงโจ้”
ระหว่างที่พูดเนี่ย วิชาโรยตัวของลุงหมูได้ขุดมาใช้ด้วยค่ะ
สนุกมากเพราะเจ้าอุ๊เหมาลื่นซะดินถล่มลงไปทั้งแถบก่อนหน้าที่เราจะเดินมาถึง 555+
รูดกิ่งไผ่ลงมาตามทางที่เกือบตั้งฉากเป็นเมตร หันหลังลงเกาะรากไม้ลงมาเรื่อย ๆ
ไปจับเอาต้นหนามฟ้าแลบ ด้วยความที่มันมืดจนมองไม่เห็นอะไร
คันคะเยอ และ ยิบ ๆ ที่ฝ่ามือไปหมดเลย

สุดท้าย อีก 1 เนินที่พี่วาบอกนั้นไม่มี ก็เพราะเรามาถึงที่พักแล้ว เห็นฟลายชีทกางอยู่ลิบ ๆ ที่สันเขา
เราจะถึงผาเหยียบเมฆที่จะเป็นที่พักของเราในคืนนี้ แต่เส้นทางก็ยังคงชันและแคบมาก ๆ อยู่ดี
ที่นี่ เรามองเห็นไฟในเมืองนครเปิด แสงจากรถยนต์วิ่งเป็นสาย แลเห็นแหลมตะลุมพุกอยู่ไกล ๆ
จากยอด 1600 ม. มาถึงผาเหยียบเมฆ  1350 ม. เราใช้เวลาถึง 1 ชั่วโมงเลยทีเดียว ( ถึงตอน 1 ทุ่ม)
อาจจะดูห่างกันไม่มากนัก แต่อยากรู้ว่าทำไมถึงเดินกันเป็นชั่วโมง ก็ขอเชิญพิสูจน์ด้วยตัวเองค่ะ

ไม่รู้จะร้องไห้หรืออะไรดี ทันทีที่ถึงที่พัก นู๋ฟ้าเรียกอยู่ตรงที่นอน
“ไอ้เป๋อ เป็นไงมั่ง มากินหนมปังเร็ว”
รองเท้าถูกสะบัดทิ้ง ถุงเท้า ถุงกันทาก กองอยู่ด้านนอก มุดเข้าไปหาฟ้านั่งจ้วงขนมแหลก
จนเพื่อนต้องเบรก “เฮ้ย ๆๆ  เด๋วพวกที่ตามมาก็กินหัวมรึงหรอก”
จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที พร้อมเสื้อกันหนาว เนื่องจากลมตีแรงมากลงไปนั่งเฝ้าห้องครัว
กดดันให้พี่ป้อน พี่โอ ทำกับข้าวเร็ว ๆ ข้าวเย็น คลุกน้ำปลาก็กินล่ะค่ะงานนี้
พร้อมกับยาดองสีแดง ที่ผลัดกันซดรอบวง วันนี้เพราะความเหนื่อย และหิว
ทำให้เรามองหน้ากันก็ขำ พูดอะไรก็ขำ เฮ้ย... นี่มันเต็มกันหรือเปล่าเนี่ย 11 คนนี้อ่ะ

: ภาพโดย พี่ต้อม

จากนั้นก็ค่อย ๆ มีปลาส้มทอด ใบเหลียงต้มกะทิ (อร่อยมาก) แกงส้มก้านบิโกเนีย (อร๊อย อร่อย)
น้ำพริกกะปิไม่ใส่กระเทียม อร๊อยยยย อร่อยยยย แล้วก็ครึ้มอยากกินบัวลอย เลยร้องเพลงพร้อมรี๊ด
แต่ แน แน แน๋ แน๊ววววว แต่ แน แน แน่ แน๊วววว มันส์คนเดียวก็ได้ฟระ จนกระทั่งได้ที่ก็จัดการ
ซัดโฮก ซัดโฮก กินอิ่มแล้วก็คลานขึ้นไปนอน พร้อมเติมน้ำจากกระป๋องที่พี่โอ พี่ป้อนลงไปตักจากข้างล่าง
ระยะ 100 - 300 เมตร โอ้แม่จ้าวว คืนนี้พี่ต้อมเบรคให้โจ้คิดก่อนจะแปรงฟันว่าน้ำได้มายากลำบากแค่ไหน
เอาวะ ...กินยาสีฟันสด  ๆ ก็ได้ และไม่ว่าดาวจะสวยแค่ไหน ฟ้าจะแจ่มเท่าไร แต่ความเหนื่อยและหนาวกาย
แต่ไม่หนาวใจในวันนี้ ทำให้โจ้ต้องมุดเข้าถุงนอนในทันที Turn off ตัวเองในทันที

“ไอ้เปอร์ ขอไฟฉายหน่อย หาโทรศัพท์ไม่เจอ”
นู๋ฟ้างัวเงียเรียกโจ้ให้ช่วยหาโทรศัพท์ที่เสียงปลุกดังขึ้น
“กี่โมงแล้ววะ แล้วตั้งไว้ทำไม...”
“ปิดเครื่องแล้ว แต่มันยังปลุกง่ะ”

ก็เลยได้ลุกขึ้นไปหาที่ปล่อยน้ำเสียแต่เช้ามืด ขาต้องเหยียบริมผาย้อนไปทางที่เดินมาเมื่อคืน
กลัวจะลื่นกราวน์ชีทลงไปข้างล่างมาก เพราะพื้นที่น้อย ถ้าเหยียบพลาด หรือ คนในนั้นถีบออกมา
ได้ลงไปก้นเหวแน่ ๆ เลยค่ะ แต่ก็ผ่านกันไปได้ดีทั้งโจ้กับฟ้า

ฟันยังไม่ได้แปรง เดินตามพี่ต้อมขึ้นไปยอดเนินเพื่อจะถ่ายภาพยามเช้า
“ไอ่เป๋อ อ้อมไปขึ้นตรงนู้น อันนี้มันหินปีนไม่ได้ เด๋วร่วงลงไปหรอก”
นั่นสิ่ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะขึ้นยังไง...ลื่นตายแน่ ๆ

แค้มป์ของเราเมื่อมองจากทิศเหนือ

ขอบคุณค่ะน้าวรกานต์ 

------------


จากนั้นก็ไต่ตามนู๋ฟ้าลงไปนั่งที่ชะง่อนหินด้านล่าง เป็นแบบให้พี่ เพื่อน น้อง ๆ ถ่ายรูป
พยายามไม่มองด้านล่างค่ะ กลัววูบ...

: ภาพโดย พี่ต้อม

สูงจนไม่กล้าจะขยับไปไหนเลยล่ะค่ะ

อีกมุม โดย ซี๊ด 

นั่งพูดคุยกันสองคนตรงนี้อยู่นานเนิ่น ไม่มีใครรู้ว่าเราพูดคุยอะไรกันบ้าง
แต่เราเข้าใจกันดีในภาษาของความเป็นเพื่อน อิอิ อ้วก...

ต้องขอบใจจริง ๆ ถ้าไม่ได้รู้จักกัน ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน
โจ้จะได้ไปเยือนเขาหลวงแห่งนี้ 

ว่าแล้วก็ตะกายขึ้นมาเพื่อกินข้าวกัน และ เตรียมเดินทางกลับลงไปสู่เบื้องล่าง
เราได้พบว่า แก๊งค์น้ำแดงเมื่อคืนอาการหนักหนาสาหัสพอสมควร โดยเฉพาะพี่ใหม่และพี่วาคนนำทาง 55+
เอาล่ะวุ้ย ทริปก่อนเค้าเอา ฮ. ขึ้นไปรับผู้ป่วยที่หกพู คราวนี้คงได้โทรเรียก ฮ. มารับคนนำทางแน่ ๆ ก๊ากกกก

โจ้ ... ภาพยอดเขาเทียมเมฆ สวยสะดุดใจอ่ะ
อยากได้หมดทุกรูปเลย (ทำตาปริบๆ)
จะมีใครใจดี ทำเป็นโปสการ์ดให้มั้ยน้อออออออออออออออ
(ทำตาปริบๆ ...อีกครั้ง)

ทริปสุดยอดจ้าป้าโจ้ ไม่ได้ไปแบบนี้นานแล้ว ดูแล้วน่าสดชื่นจัง+ ครับ 

ว้าว .... สุดยอด ...... ไม่มีทางขึ้นไปเองเเน่ๆ

ขอบคุณ รูปภาพสวยๆ บรรยากาศดีๆ .........ลุยจริงๆ เลย ....



จะมีใครใจดี ทำเป็นโปสการ์ดให้มั๊ยน้อออออออออออออ
(ทำตาปริบๆช่วยป้าหมวย เผื่อโจ้มองไม่เห็น )......