หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

My Journey to Bintulu

แท่นขุดเจาะน้ำมันในเมืองไทย หน้าตาเป็นแบบไหน ก็เคยไปสัมผัสมาแล้ว แต่แท่นขุดเจาะที่จะไปตกปลาในครั้งนี้นั้นมันไม่ได้อยู่ในเมืองไทย หากใครคิดจะไป แต่ละคนก็ต้องบริหารหนังสือเดินทาง (Passport) ของตัวเองให้มีอายุไขเพียงพอกับการใช้งาน อีกทั้ง ตั๋วเครื่องบิน เรือตกปลา โรงแรมที่พัก รถรับส่ง อาหาร เครื่องดื่ม อุปกรณ์ตกปลาทั้งหลายแหล่ ฯลฯ แต่ทว่า การเดินทางครั้งนี้ มีคนบริหารจัดการให้ทุกอย่าง ราคาค่าเดินทาง เคาะออกมาเป็นตัวเลขแบบหารกันทุกอย่าง...ก็น่าสนใจ แล้วทำไมจะไม่ไปละว่ะ 

+1 สวยงามครับน้า 

“โอกาส” เป็นสิ่งที่ทุกคนแสวงหา แต่ก็หาใช่ทุกคนจะได้พบเจอมัน โอกาสในการเดินทางไปตกปลาที่หลักแก๊ส ณ เมืองบินตูลู ประเทศมาเลเซียในครั้งนี้ มีตัวแปรหลายปัจจัย สำหรับตัวผมนั้นไซร์ มีเพียง 5 ปัจจัย กล่าวคือ ตัวแปรอันดับแรกว่าด้วย...หนังสือเดินทางนะมีไหม มีอายุการใช้งานเพียงพอสำหรับการเดินทางหรือไม่ ลำดับที่สองว่าด้วย...การสนทนาภาษาต่างประเทศรู้เรื่องอะป่าว (ครั้นหากถูกถามว่าเจ้า “ไปไหนมา” ก็จงอย่าตอบว่า “สามวาสองศอก” แต่ต้องบอกเล่ากล่าวแจ้ง เป็นประโยคสนทนาที่สื่อสารฟังรู้เรื่องได้ เป็นต้น) ลำดับที่สามว่าด้วย...อุปกรณ์ตกปลาที่เหมาะสมนะมีหรือเปล่า (ที่บ้านฉันมีแต่คันไม้ไผ่ หากฉันอยากจะไป ต้องไปเสาะแสวงหาอุปกรณ์อะไรจากที่ไหนมาใช้ละ เป็นต้น)  ลำดับที่สี่ว่าด้วย...สุขภาพร่างกายเอื้ออำนวยใช่ไหม (ไม่เมาเรืออ๊วกทั้งวันทั้งคืนนะ) ตัดใจเลิกคิดถึงใครชั่วขณะได้หรือไม่ (เพราะเมื่อออกเดินทางไปในทะเล จะติดต่อใครบนฝั่งระหว่างตกปลาอยู่บนเรือไม่ได้) เหล่านี้ล้วนเป็นปัจจัยขึ้นพื้นฐาน ส่วนปัจจัยที่ห้า คือตัวแปรที่ท้าให้ตัดสินใจ ปัจจัยนี้จึงว่าด้วยเรื่อง...“ราคา” และ “ตารางเวลา” ที่ไม่กระทบต่อชีวิตของมนุษย์เงินเดือนในภายหลัง เมื่อหลายปัจเจกได้ผสมผสานเข้ากับหลากปัจจัยให้ลงตัวแล้วไซร้...การเดินทางก็เริ่มต้น 

ทุกภาพของการเดินทางในครั้งนี้ถูกปรับแต่ง (Process) ด้วยอุปกรณ์ของค่ายแอ็ปเปิ้ลแหว่ง ดังนั้น หากท่านใดรับชมภาพด้วยอุปกรณ์ในค่ายหน้าต่าง ก็อาจจะมีความแตกต่างในเรื่องของ Contrast บ้างเล็กน้อยนะครับ แต่ว่าอรรถรสแห่งการรับชมนั้น ไม่ยอมให้มีความแตกต่างแน่นอน

วิธีใช้กระทู้: ด้วยระยะเวลา 4 คืน 5 วัน เริ่มการเดินทางด้วยรถยนต์จากระยองเข้ากรุงเทพฯ ต่อด้วยการนั่งเครื่องบินๆตรงไปที่เมืองกัวลาลัมเปอร์ (และผมก็ได้ชีวิตแบบผิดแผนผิดคิวที่นั่น 1 คืนก่อนเดินทางต่อไปถึงจุดหมายปลายทางที่เมืองบินตูลู) ดังนั้น กระทู้นี้จึงมีความยาว กินเวลาในการรับชมแน่นอน

หากผู้ชมทุกท่านพร้อมแล้ว เรามาออกเดินทางไปเปลี่ยนบรรยากาศตกปลาทะเลที่เมืองบินตูลู ประเทศมาเลเซียด้วยกันนะ 

สมาชิกนักเดินประกอบกันหลายกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเดินทางมาจากระยอง อีกกลุ่มหนึ่งรออยู่แล้วที่อยู่กรุงเทพฯ อีกกลุ่มหนึ่งเดินทางมาจากสิงคโปร์ อีกกลุ่มหนึ่งอยู่ที่มาเลเซียอยู่แล้ว และอีกกลุ่มหนึ่งมาจากเมืองจีน(ไม่รู้เมืองไหน เพราะพูดกันไม่รู้เรื่องก็เลยไม่ได้ถามไถ่กัน) แต่ไม่ว่าใครจะเดินทางมาจากที่ใดก็ตาม ต่างก็ต้องมาพบเจอกันที่จุดนัดพบ ที่เมืองกัวลาลัมเปอร์ 

ด้วยระยะเวลาเพียงนั่งดูหนังจบหนึ่งเรื่องแถมอาหารหนึ่งมือบนเครื่องบิน เราก็เดินมาถึงเมืองกัวลาลัมเปอร์  ประเทศมาเลเซีย 

การเดินทางโดยเครื่องบิน ที่จำต้องเปลี่ยนเครื่องบินเพื่อเดินทางต่อไปยังจุดหมาย (Connecting Flight) ท่านจะต้องเดินทางเข้าเมือง “กัวลาลัมเปอร์” เพื่อไปขึ้นเครื่องบินอีกลำหนึ่ง บินต่อไปยังเมืองบินตูลู ดังนั้น “พิธีการตรวจคนเข้าเมือง” (Immigration Process) มีความจำเป็นสำหรับนักเดินทางเป็นอย่างยิ่ง ระยะเวลาของพิธีการนี้ ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนนักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้าประเทศ อีกทั้ง ความสมบรูณ์ของเอกสารของนักเดินทาง ฯลฯ ที่เกี่ยวข้อง หาไม่แล้ว...ท่านอาจจะมีประเด็นการพิจารณาให้เดินทางเข้าประเทศและถูกส่งตัวกลับไปในที่ๆคุณเดินทางมาในเที่ยวบินถัดไปทันที 

“เวลา” แท้จริงแล้ว...มันคืออะไร มันเป็นสิ่งสมมุติขึ้นของมวลมนุษย์หรืออย่างไร มันมีตัวตนหรือเปล่า หรือมัน “เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป” เหมือนหนึ่งในคำสอนของพุทธศาสนาหรืออย่างไรนั้น หากจะตั้งเป็นประเด็นให้แถลงไขในกระทู้นี้กันนั้น คงต้องใช้พื้นที่หลายบรรทัด เพื่อประหยัดเวลาในการเดินทาง สรุปแบบทึกทักเอาเองได้ว่า ไอ้ “เวลา” นี้แหละหนา...มันยังห่างข้อสรุปว่าคืออะไร แต่ที่แน่ๆ นั้นไซร้...มันมียศฐาบรรดาศักดิ์ที่สูงลิบลิ่ว(เลยละกัน) ไอ้อีหน้าไหนไม่ยอมหมอบๆ คลานๆ เข้าไป “ทำความเคารพ” ก็จะถูกมันจับลงโทษทัณฑ์ในบัดดล และโทษฑัณฑ์ที่เราได้รับจากการเผลอไผลละเลยไม่ทำความเคารพมันในครั้งนี้ คือ ให้ “ยืนมอง” เครื่องบิน (นี่ยังไม่รวมการโดนผู้โดยสารท่านอื่นอำนวยอวยพรให้บุพการีลับหลังอีกทั้งลำนะครับ)

แม้นว่า “กาแฟ” จัดเป็นเครื่องดื่ม ที่กระตุ้นร่างกายให้กระฉับกระเฉงตื่นตัว แต่นั่นคือ การมองแต่ในแง่ประโยชน์ของมันเพียงอย่างเดียว ตามกฎแห่งธรรมชาติ “เหรียญย่อมมีสองด้านเสมอ” ถึงแม้ว่า ประโยชน์ของ “คาเฟอีน” มันจะออกฤทธิ์ในกระแสเลือด กระตุ้นระบบร่างกายให้ตื่นตัว แต่อีกด้านหนึ่งที่ประกอบให้เกิดภาวะสมดุลย์กันนั้น คือ ความนุ่มสบายของเก้าอี้ และ Free Wi-Fi ที่ให้ท่านได้นั่ง Enjoy กับ Social Media สิ่งเหล่านั้น จัดว่าเป็น “กับดักแห่งการบริการหลังการขาย” ที่ส่งผลให้เกิดการ “ชะล่าใจ” (Careless) ไร้การตื่นตัว สวนทางกับประโยชน์ของคาเฟอีนทันที บทเรียนที่ได้รับจากร้านกาแฟนี้ ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า การตกบันไดนั้น...มันก็แค่เจ็บตัว แต่การตกเครื่องบินนั้น...มัน “วุ่นวายและค่าใช้จ่ายก็บานปลาย” โดยใช่เหตุ (Damn it!) 

เมื่อการเดินทางไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ อีกทั้ง นักเดินทางบางคนก็ยังถูกเชิญให้กลับบ้านก่อนกำหนด สถานการณ์ก็ผันแปร หลายอย่างต้องปรับเปลี่ยนให้สอดคล้องกับเหตุการณ์เฉพาะหน้า อะไรคือสิ่งที่ต้องทำก่อน อะไรคือสิ่งที่ต้องทำตามมา มากคน...หลากความคิด แต่ต้องสรุปให้ได้เพียง “หนึ่งความเข้าใจ” ในทิศทางเดียวกัน เช่น สาเหตุที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น...แต่มันดันเกิดขึ้น แม้มีแรงกดดัน...แต่ก็ยังมีสติ ไม่มีใครเสียสมาธิ ต่างก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ จนสถานการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นนั้นผ่านพ้นไปได้ แหละนี่คือ โอกาสที่ผมได้ใช้ชีวิตนั่งจิบเบียร์คืนหนึ่ง ณ โรงแรมที่เมืองกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย (จัดไป!) 

ตัดภาพมาตอนเช้าที่โรงแรม อาหารเช้า กาแฟและน้ำส้ม ช่วยลดอาการแฮงค์ และตัดใจจากเรื่องผิดแผนได้เป็นอย่างดี 

ในเมื่อต่างคนต่างก็ได้รับบทเรียนมาจากการเดินทางที่ไม่เป็นไปตามแผนแล้วตั้งแต่เมื่อวาน  ดังนั้น เราจะไม่ยอมพลาดในเรื่องเดียวกันเพื่อให้งบฯ บานปลายโดยไม่จำเป็นอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน 

“ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยงามเสมอ” คำพูดนี้เป็นจริงเสมอ เมื่อสถานการณ์ที่ไม่เป็นไปตามแผนได้ผ่านพ้นไป และตอนนี้ก็ขอใช้นั่งมองท้องฟ้าที่สดใสให้สบายใจระหว่างเดินทางก่อนก็แล้วกัน 

นั่งมองท้องฟ้าที่สดใสได้ไม่นานนัก เมืองบินตูลูก็โผล่ออกมาปรากฎต่อหน้าสายตา 

ผมเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนซักแห่ง (จำไม่ได้ว่ามีนักตกปลาท่านใดเคยโพสภาพแบบนี้ไว้ที่ไหน) ไม่เคยนึกว่าตัวเองจะมีโอกาสได้เดินทางมาตกปลา ณ ที่แห่งนี้ แต่ในวันนี้ โอกาสมันปรากฎอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ก็ขอเก็บภาพนี้ด้วยตัวเองละกันครับ 

Welcome to Bintulu. 

หลังจากผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมือง เราต่างก็ช่วยกันลำเลียงสัมภาระต่างๆ เพื่อเดินทางต่อไป คอกาแฟต้องมีความยำเกรงต่อยศฐาบรรดาศักดิ์ของ “เวลา” ดังนั้น การเสพ “คาเฟอีน” เข้าสู่เส้นเลือดจึงเป็นสิ่งต้องห้าม การหมอบๆ คลานๆ แสดงความเคารพต่อเวลา คือ สิ่งที่คู่ควรลงมือทำ 

เมื่อคอกาแฟทำความเคารพเวลา การเดินทางจากสนามบินไปยังท่าเรือจึงเริ่มต้นขึ้น 

นี่คือ พาหนะที่จะพาเราออกไปใช้ชีวิตที่มองไม่เห็นฝั่งกลางทะเลในอีก 3 คืน 4 วันข้างหน้า 

คงไม่เป็นที่สงสัยว่าคนสุดท้ายที่กระโดดขึ้นเรือนั้น...คือใคร 

เมื่อคนท้ายสุดได้ขึ้นเรือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทาง 

ขอเก็บภาพแสงสุดท้ายของวันก่อนที่จะวางกล้องถ่ายรูปแล้วโซ้ยอาหารมื้อแรกบนเรือ 

น่าจะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่นักตกปลาหลายๆ ท่านอาจจะทำแบบนี้ขณะที่เรือวิ่งเข้าสู่หมายตกปลา นั่งก็คือ นั่งล้อมวงประกอบคันเบ็ด ผูกสาย ประกอบเหยื่อ สนทนาตามประสานักตกปลาใน และรับชมความบันเทิงจากหน้าจอ LCD ส่วนผมขอจิบเครื่องดื่มแบบ On-the-Rock เบาๆก่อนเข้านอน เอาเรี่ยวแรงไว้ปะทะเจ้ายักษ์จอมพลังอย่างที่ตั้งใจไว้ก่อนออกจากบ้าน

หลายชั่วโมงผ่านพ้นไปกับการนอนบนเตียงอย่างสบายในห้องแอร์ใต้ท้องเรือ มารู้ตัวอีกทีประมาณตีสาม เพราะเริ่มได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านนอกเรือ เกมส์ฟิชได้เริ่มต้นขึ้นแล้วครับ