หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

My Journey to Bintulu

Oil Rig Fishing #9

ในเมื่อการลงทุนให้ผลตอบแทนนักลงทุน ณ ที่บริเวณหัวเรือก็ตาม ผู้ที่กล้าเสี่ยงก็จะปลีกวิเวกออกไปยังท้ายเรืออีกเช่นเคย

การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนต้องศึกษาความเสี่ยงในการลงทุน

การลงทุนในความเสี่ยงสูง ก็มักจะได้รับผลตอบแทนที่สูงเช่นกัน

ผลตอบแทนในภาวะความเสี่ยงสูง ให้ผลลัพธ์มาเชยชมได้ใกล้ที่สุดเพียงเท่านี้ (มันคือไอ้สากดำ เจ้าถิ่นตัวใหญ่ที่โผล่หัวขึ้นมาให้เห็นหน้า แล้วม้วนหางว่ายกลับเข้าบ้านไปอย่างไม่มีเยื่อใยใดๆ)

คงเหลือไว้แต่เพียง “บทเรียน” ให้วิเคราะห์ถึงการใช้สาย PE2 ที่แกะกล่องออกมาใหม่ๆจากโรงงาน แล้วนำออกมาขึ้นสายใช้งาน แต่(เครมว่า)มันออกแบบมาใช้สำหรับตกปลาน้ำจืด แล้วทริปนี้เอามาใช้ตกปลาน้ำเค็มนั้น มันเกี่ยวข้องกันหรือไม่ และ/หรือ อย่างไรนั้น ปุจฉาจึงมีอยู่ว่า หากนักเดินเรือนำเอาเชือกผูกสมอเรือในทะเลสาปน้ำจืด เส้นเดียวกันนี้เอามาผูกสมอเรือขนาดเดียวกันในน้ำทะเล จะได้หรือไม่/อย่างไร (ประเด็นอยู่ที่นักเดินเรือ อากาศ น้ำ ฟ้า ฝั่ง หรือประเด็นอยู่ที่ประสิทธิภาพของเชือกที่ตอบสนองต่อแรงดึงที่กระทำต่อเชือก ณ ขณะใช้งาน นั่นคือ...ความคิดของผม) วิสัชนา...เป็นสิทธิของท่านที่จะไคว่คว้าคิดหาคำตอบ

โค้งท้ายสุดของการตกปลาเริ่มขยับเข้ามาใกล้เต็มแก่แล้ว

ของเหลวเมื่อถูกลดอุณหภูมิให้เย็นลง ย่อมกลายสถานะเป็นน้ำแข็งได้ และเมื่อเอาน้ำแข็งบรรจงใส่ลงไปในแก้วขนาดกำลังพอเหมาะมือซัก 2-3 ก้อน แล้วเทของเหลวบรรจุในขวดนี้ ผ่านน้ำแข็งในปริมาตรเกือบท่วมก้อน เขย่าคลุกเคล้ากับก้อนน้ำแข็งเพื่อลดอุณหภูมิ พอแค่ได้ยินเสียงก้อนน้ำแข็งกระทบขอบแก้ว...กรุ้งกริ้งๆ แล้วทิ้งไว้เพียงชั่วอึดใจ จากนั้นให้สูดมกลิ่นหมักบ่มของวัตถุดิบ ก่อนจะจิบลิ้มชิมรสชาติ นี่คือ วิธีการที่ผมใช้ชิม “ของเหลว” บรรจุขวดชนิดนี้เสมอ ฝรั่งเรียกวิธีการชิมแบบนี้ว่า On-the-Rock (ออน-เดอะ-ร๊อค)

แต่ในภาวะที่น้ำแข็งคลาดเคลน การลิ้มชิมรสชาติของเหลวบรรจุขวดชนิดนี้ จำต้องนำไปลดอุณหภูมิด้วยการแช่ไว้ในถังเย็นๆ ด้วยคุณสมบัติของของเหลวบรรจุขวดชนิดนี้ เมื่อนำไปผ่านกระบวนการลดอุณภูมิ  จะยังคงสถานะ ไม่เปลี่ยนแปลงจากของเหลวกลายเป็นของแข็ง เมื่อใดที่เริ่มเทของเหลวออกจากขวด ท่านจะรับสัมผัสถึงไอเย็นของมัน และทุกครั้งเมื่อขยับแก้วขึ้นบรรจงจิบ ท่านก็จะได้รับกลิ่นของวัตถุดิบที่ใช้บ่มหมักของเหลว ลอยปลิวปะปนมากับไอเย็น เต้นยั่วยวนโสตรับรู้กลิ่นในทันที ครั้นเมื่อได้ลองจิบลิ้มรสชาติ “ความสุขสดชื่น” จินนนาการก็จะซึมเข้าสู่กระแสเลือดในร่างกายทันที

(คำเตือน: On-the-Rock เป็น อรรถรสและความนิยมชมชอบส่วนตัวในการรับชิมลิ้มลองของเหลวบรรจุขวดในแบบของผม การผสมโซดาหรือน้ำลงไปปะปนกับของเหลวบรรจุขวด แม้ได้ปริมาณเพิ่มแต่ทำให้เสียรสชาติในการลิ้มลอง โปรดใช้วิจารณญานในการรับชิมลิ้มลองเอาเองนะครับ)

“ช่วงเวลาแห่งความสุข” สำหรับทริปนี้ได้ขยับเข้าสู่การนับเวลาถอยหลัง ตามจังหวะของแสงทองที่ลดระดับความสูงลงจากท้องฟ้าและส่องมากระทบเหยื่อยามเย็น

ไม่นานนัก...ก็ได้เวลาเก็บเหยื่อเข้ากล่อง

เวลาแห่งความสุขสำหรับการตกปลาได้เดินทางเข้ามาถึงเวลาอันสมควร

และแล้ว...ก็ต้องเอ่ยคำอำลาหลักแก็สอย่างเป็นทางการ

บรรยากาศยามเย็นได้เข้ามาเยี่ยมเยียนระหว่างเดินทางกลับ

อาหารมื้อเย็นได้เสริฟให้กับทุกคน

แสงสุดท้ายแห่งวันเริ่มโบกมืออำลา และหลังจากนี้ผมก็ได้มุดหัวเข้าแช่แอร์ในเก๋งเรือ อาบน้ำให้สบายตัว นั่งดูหนัง และเตรียมตัวเข้านอนยาวๆ

ตื่นมาอีกทีในเช้าของวันถัดไป พร้อมกับออกไปโซ้ยบะหมี่ผัดค้างคืน ไข่ต้ม กาแฟร้อนๆ คลุกเคล้ากับบรรยากาศยามเช้าบนเรือ มันช่างจรรโลงรสชาติบะหมี่ที่เหลือค้างคืนในหม้อได้เป็นอย่างดี 

หากเราสามารถเก็บห้วงเวลาที่มีแต่ “ความสุข” ไว้แต่เพียงอย่างเดียวนั้น...คงดีไม่น้อย แต่ในความเป็นจริงที่ “ความสุขนั้น มันมีความทุกข์แฝงไว้อยู่เสมอ” การได้ออกมาเสพบรรยากาศที่มีแต่น้ำกับฟ้ากลางทะเลแบบนี้ เพียงไม่กี่วัน มันย่อมเต็มไปด้วยความสุขเป็นธรรมดา แต่ถ้าลองอยู่กับมันแบบนี้ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และต่อไปๆ เรื่องเดียวกันที่เคยเป็นความสุขนี้ มันเริ่มกลายเป็นความจำเจ ตามมาด้วยความเบื่อหน่าย แล้วก็เปิดรับเอา “ความทุกข์” เข้ามา...เป็นวัฎจักร มันไม่แตกต่างกับความรู้สึกในขณะที่เรานั่งจ้องคอมพิวเตอร์ อ่านอีเมล จมอยู่กับสัญญาต่างๆ บนโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะออกเดินทางมาทริปนี้แน่ๆ 

สิ่งที่ทำให้ความสุข "มีระยะทางห่าง" จากความทุกข์ ได้นั่นก็คือ “เงื่อนระยะเวลา” (Duration-of-Time) และมันมีจุดสิ้นสุดลงอย่างแน่นอน (เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น...ไม่มีใครหยั่งรู้ได้) หลายคนอยากให้ความสุข มีระยะเวลายาวนานกว่าความทุกข์ แต่ก็คงมีน้อยคนที่อยากจะให้ความทุกข์นั้น มีระยะเวลายาวนานมากกว่าความสุข แต่ไม่ว่าใครจะต้องการให้อะไร เป็นอย่างหนึ่งหรืออย่างไรนั้น ความสมดุลย์แห่ง “ทางสายกลาง” อย่างพอเพียง...และเพียงพอ คือสิ่งที่ต้องตักตวง ภายใต้เงื่อนไขแห่งระยะเวลา ณ ขณะนี้...นี่หว่า เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว กูก็ของนั่งกินอาหารเช้าไป จิบกาแฟร้อนๆ ชมบรรยากาศการเดินทาง มีชีวิตอยู่กับปัจจุบันไปอย่าง “มีความสุข” ก่อนละกัน

ในที่สุดเรือก็พาเราก็เดินทางกลับมาถึงฝั่งอย่างปลอดภัย

หลังจากที่เก็บข้าวของเข้าห้องพักที่โรงแรม อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินทางไปโซ้ยอาหารเย็นกัน

ปลากระพงน้ำแดง เนื้อนุ่มๆ กำลังส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนชิม...ให้ลิ้มลอง 

เคี้ยวคลุกเคล้ารสชาติให้เข้ากันกับเครื่องเคียง ลำเลียงตามด้วยเครื่องดื่มนุ่มๆลิ้นแบบมีฟองลอยหน้า “ความสุข” บนดินมันเป็นอย่างนี้นี่เอง 

ความสุข ณ บินตูลู จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป (ก็แอบหวังว่าจะได้หาโอกาสกลับไปตักตวงห้วงเวลาแห่งความสุข ณ ที่แห่งนี้อีกคราหนึ่ง เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น)

ประสบการณ์ในการเดินทางโดยเครื่องบินตอนขามาเป็นอย่างไรนั้น...ยังไม่ลืมเลือน ณ ขากลับเวลานี้ ผมจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์มันเกิดขึ้นซ้ำรอยแน่ๆ (ผมไม่ใช่คนสุพรรณฯ แม้จะเดินทางมาด้วยกัน แต่จะไม่ไปพลาดด้วยกันตอนขากลับอีกแน่ๆ ขอแตกแถวนั่งรอเรียกขึ้นเครื่องอยู่ตรงนี้ดีกว่า)

เมื่อได้แสดงความเคารพต่อ “เวลา” อีกทั้ง เข็ดหลาบกับโทษที่เวลาได้ลงฑัณฑ์ไว้เป็นบทเรียนกับเราอย่างไรตอนขามา ประกอบกับการปฏิบัติตามครรลองของการเคารพเวลา (Punctual) ผลลัพธ์ก็จะทำให้ท่านได้พบกับ “ความสงบ” (Calm) ในการเดินทางเป็นไปตามที่วางแผนไว้...อย่างที่เห็น 

“หลักฐาน” อันว่าด้วย “ความสงบ"