รวมเรื่องสั้น 16 เรื่อง ของอ.เสกสรรค์ประเสริฐกุล

แนวเขาขรึมบัดนี้เริ่มหม่นคล้ำ มันทอดตัวทะมึนอยู่สองฝั่งของห้วยใหญ่ซึ่งใกล้จะแปรสภาพเป็นแม่น้ำ เบื้อง หน้าโน้นตีนเขาทั้งสองข้างลาดมาบรรจบกัน ณ จุดที่สายน้ำหักโค้งถัดออกไปยังมีอีกเทือกหนึ่งกั้นขวางเป็นกำแพงพาดฟ้า ตะวันสีส้มสุกหย่อนตัวลงแตะยอดไม้ขณะที่หมอกละมุนของปลายฤดูหนาวม้วนฟ่อนทึบขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่างซอกภู.
( คนหาปลา : เรื่องสั้นคัดสรร พ.ศ. 2522-2539 : หน้า 83 )

นานมากทีเดยวที่เขาที่เขาไม่ได้ไม่ได้กลับมาเยี่ยมพ่อและไหว้แม่ในโกศ นานยิ่งกว่านั้นอีกที่เขาออกจากหมู่บ้านนี้ไปเรียนต่อในเมืองหลวง เรียนจบ ทำงานเลี้ยงชีพ เปลี่ยนงานหลายครั้ง กว่าจะสามารถผนึกการหาเลี้ยงชีพเข้ากับความพอใจ
แต่แล้วยิ่งอยู่ไป เขาก็รู้สึกว่าพื้นที่สำหรับตนเองหดแคบลง กระทั่งรู้สึกถูกคุกคามความอยู่รอดของส่วนลึกในหัวใจ มิใช่เป็นเพราะมีผู้ใดอยากจะเอาชีวิตเขา หากเป็นเพราะเขาเริ่มรู้สึกคล้ายตนเองไม่มีชีวิต
เขาพูดกับคนน้อยลงทั้ง ๆ ที่อยากจะพูดกับใครสักคนจนเกือบต้องอธิษฐานฟ้าดิน แต่ในเมื่อคนที่พูดกันได้ไม่มี เขาก็เลือกที่จะไม่พูด
( คนกับเสือ : เรื่องสั้นคัดสรร ฯ : หน้า 254 )