ขอแตกประเด็นจากกระทู้ http://www.siamfishing.com/content/view.php?id=2334&cat=article

นิทานเรื่อง ท่านเศรษฐีกับคนแจวเรือ
กาลครั้งหนึ่ง มีท่านเศรษฐีผู้ร่ำรวยคนหนึ่งมีกิจต้องเดินทางไปค้าขายต่างเมืองเป็นประจำ ทุกครั้งที่เดินทาง ท่านเศรษฐีมักใช้บริการเรือแจวข้ามแม่น้ำของชาวบ้านคนหนึ่งเป็นประจำเช่นกัน

ทุกครั้งที่ท่านเศรษฐีนั่งเรือของคนแจวเรือมักคุยโม้โอ้อวดถึงความร่ำรวย และความสามารถในการค้าขายของตนให้คนแจวเรือได้ฟัง นอกจากนี้ยังแสดงกิริยาดูหมิ่นดูแคลนคนแจวเรือว่ายากจน ไม่มีทางร่ำรวยได้ดั่งตน ถึงกระนั้นคนแจวเรือก็มักนิ่งเฉย และทำหน้าที่แจวเรือต่อไปอย่างตั้งใจ

กระทั่งวันหนึ่งขณะที่ท่านเศรษฐีใช้บริการเรือแจวข้ามแม่น้ำอยู่นั้น ได้เกิดพายุพัดกระหน่ำอย่างฉับพลันจนทำให้เรือล่ม ต่างคนต่างมีอันต้องลงไปลอยคออยู่ในแม่น้ำอันเชียวกราก

ด้วยเหตุที่ท่านเศรษฐีมีสินค้าและทรัพย์สินติดตัวเป็นอันมาก ทำให้ไม่สามารถช่วยตัวเอง ท่านเศรษฐีจึงร้องขอให้คนแจวเรือช่วยเหลือและสัญญาว่าจะมอบทองคำ 10 ชั่งเป็นรางวัล

คนแจวเรือได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับมาว่า
"คนแจวเรือยากจนเช่นข้าคงมิอาจช่วยเหลืออันใดแก่ท่านได้ ท่านจงใช้ความร่ำรวยและความสามารถในการค้าขายช่วยเหลือตนเองเถิด"

นิทานเรืองนี้สอนให้รู้ว่า
1. ไม่ว่าคนยากจนต่ำต้อยเพียงใด ย่อมมีทักษะในสาขาวิชาชีพของตนเอง
2. การดูหมิ่นผู้ต่ำต้อยกว่า มักนำหายนะมาสู่ตนแบบไม่รู้ตัว