ครั้งหนึ่ง...
มีชายหนุ่มวัยกลางคนผู้หนึ่ง อาศัยอยู่กับมารดาของตนที่ชรามากแล้ว...เขามีฐานะยากจน มีชีวิตอยู่อย่างอดสูและลำบาก
โดย เฉพาะมารดา เธอเป็นอัมพาตช่วงล่างและตาบอด ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย ชายหนุ่มจึงคิดจะพามารดาของตนไปปล่อยในป่า เพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของตัวเองอีกต่อไป  (สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราห์คนชรา)
ระหว่างทางที่ชายหนุ่มเข็นมารดาเข้าป่า...เธอไม่ได้ขอร้อง อ้อนวอนหรือกล่าวอะไรกับลูกชายเลยทั้งสิ้น
ทำเพียงแค่ก้มหน้าหักกิ่งไม้ทิ้งตามทางไปเรื่อย ๆ ...
จนกระทั่งถึงที่หมาย ชายหนุ่มปล่อยรถเข็นของหญิงชราไว้ข้างโขดหิน และหันหลังเดินกลับไปโดยไม่มีการสั่งเสียใด ๆ เลยทั้งสิ้น... เมื่อก้าวเท้าเดินออกห่าง...ก็พลันได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นไล่หลัง...
"เดินตามทางที่แม่หักกิ่งไม้ทิ้งไว้นะลูก"