"จดหมายเหตุจากหมู่บ้าน บทรำพึงถึงคนเมือง"

                                                                                                            ....นี่แหละ อิเหนาเป็นเอง.....

    เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมมีโอกาสได้ติดสอยห้อยตามคณะเดินทางศึกษาดูงานของหน่วยงานแห่งหนึ่ง โดยการเดินทางนั้นก็มีจุดหมายอยู่ที่แถวๆปากเซ..ลาวตอนใต้..เพื่อนบ้านของไทยเรานี่แหละครับ เรื่องราวที่ผมจะนำเรียนต่อทุกท่านนั้นก็เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถนำเที่ยวนี่เอง ซึ่งระหว่างการเดินทางมุ่งสู่ปากเซนั้นก็ได้รับการบริการเป็นอย่างดีจากไกด์สาวชาวลาว ที่หน้าตาหมดจดอิ่มเอิบและดูเป็นมิตร เธอเฝ้าเอาใจลูกทัวร์คนแล้วคนเล่า ชี้โน่นชี้นี่สองข้างทางให้คณะเดินทางดู นัยว่าเป็นการโชว์และแสดงให้เห็นถึงวิถีและความเป็นอยู่ของพี่น้องชาวลาว การเดินทางไปลาวของผมในครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สามแล้ว และทุกครั้งที่ผ่านมาก็มักจะมีเหตุการณลักษณะแบบนี้เกิดขึ้นเสมอ และทุกครั้งหลังจากกลับมาแล้ว ผมก็จะมีความคิดบางอย่างถึงเหตุการณ์ ที่ผมอยากจะเล่าให้เพื่อนๆน้าๆฟัง...

    ตลอดเส้นทางที่รถของคณะทัวร์วิ่งผ่าน เธอ...ผมหมายถึงไกด์....เธอเฝ้าเจรจาหยอกล้อและให้ความรู้ในหลายแง่หลายประเด็น ทั้งเรื่องการดำเนินชีวิต ประเพณีวัฒนธรรม ศาสนา และภาษาของเธอ ซึ่งทุกท่านก็ทราบกันดีว่าใกล้เคียงแทบจะเรียกได้ว่ามีรากเง้ามาจากต้นตอเดียวกัน เธอชี้ชวนให้ดูสภาพความเป็นอยู่ของพี่น้องชาวลาวซึ่งขณะนั้นกำลังมีการปักดำ เพราะเป็นช่วงฤดูทำนาเหมือนบ้านเรา ควายหลายตัวกำลังทำหน้าที่ ในขณะที่ชาวนาบางคนกำลังก้มๆเงยๆ มีบางกลุ่มที่กำลังล้อมวงทานข้าว พวกเขายกมือโบกทักทายรถของคณะทัวร์ที่ชะลอความเร็ว เพื่อให้ถ่ายภาพ...

    ที่ริมข้างทางของถนนสายหนึ่ง.....รถจอดเพื่อให้คณะทัวร์ได้เปลี่ยนอิริยาบถ รวมถึงลงไปเข้าห้องน้ำ หลายคนเลือกที่จะเดินดูสินค้าที่เหล่าแม่ค้าหลายวัยนำมาเสนอ บางคนเดินเข้าร้านค้าข้างถนนเพื่อหาเครื่องดื่มชูกำลัง บางคนคิดสั้นก็ได้บุหรี่ติดไม่ติดมือขึ้นมาสักซองสองซอง.....แล้วรถก็แล่นต่อไป เพื่อนๆ พี่ๆ น้าๆ และน้องๆ ชาวสยามฟิชชิ่ง...ท่านอ่านมาถึงตรงนี้อาจสงสัย ว่าอีตาไกลบ้านคนบ๊อง เอาเรื่องนี้มาเล่าทำไม ไม่เห็นจะมีอะไรเป็นประเด็น..ทุกท่านครับ ผมบอกแล้วว่าเหตุการณ์ที่นำมาเล่านั้นเกิดขึ้นบนรถครับ และก็บอกแล้วด้วยว่า ทุกครั้งที่ผมเดินทางไปลาวก็มักมีเรื่องแบบนั้นเสมอ

.....ทำไมหลายๆ คนของคณะทัวร์(ยกเว้นคนที่นอนหลับ) จึงต้องหัวเราะ และแสดงอาการดีใจแกมเย้ยหยัน ทุกครั้งที่เธอ(ไกด์)บอกเล่าและชี้ให้ดูสภาพความเป็นอยู่ของพี่น้องชาวลาว บางคนหัวเราะที่เห็นบ้านหลังเก่ามุงด้วยหญ้า บางคนกระซิบกันและหัวเราะเมื่อเห็นควายไถนา แสดงอาการเหมือนเป็นสิ่งแปลกประหลาด หลายคนชี้มือชี้ไม้เมื่อเห็นสถานที่ราชการของลาวถูกปกคลุมด้วยหญ้า บางทีก็หัวเราะเมื่อเห็นเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อดังของไทย บางท่านพูดว่าไม่ไว้ใจบุหรี่ของลาว ซื้อบุหรี่ไทยดีกว่า และเกือบทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะจนลั่นรถเมื่อเธอพูดเปรียบเทียบภาษาของเธอกับภาษาไทย และที่ดูเหมือนว่าหลายคนจะแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้าที่สุดก็คือ เมื่อเธอบอกว่าประเทศของเธอยังดูจะล้าหลังกว่าประเทศไทยหลายสิบปี

    ทุกท่านครับ..ผมคิดแล้วคิดอีกว่าจะนำเรื่องนี้มาเล่าให้ฟังดีหรือไม่..สุดท้ายก็แบบที่ท่านกำลังอ่านนี่แหละ พฤติกรรมลูกทัวร์หลายอย่างบนรถวันนั้นผมสังเกตตลอดเส้นทาง ก็อย่างที่บอกน่ะครับ ว่าผมมีประสพการณ์เดินทางไปลาวหลายครั้งแล้ว ก็เป็นเหมือนกันทุกครั้ง ....ดีใจมากใช่ไหมที่บ้านเรามีตึกสูงๆ ดีใจมากใช่ไหมที่ชาวนาไทยมีคูโบต้านั่งขับ มันดูดีมากรึไงที่กรุงเทพฯ มีรถมากมายและถนนเหมือนไส้เดือน ภาคภูมิใจกันมากนักใช่ไหมที่เมืองไทยมีภาพยนต์เกาหลีเข้ามาแบ่งปันและดูดกลืนวัฒนธรรม หรือว่าวัยรุ่นบ้านเรานอนไม่หลับถ้าไม่ได้กินพิชซ่า มันน่าขันมากหรือไงที่เห็นนักเรียนชาวลาวนุ่งผ้าซิ่นไปโรงเรียน มันแปลกใช่ไหมที่เห็นพี่น้องชาวลาวนำอาหารป่ามาเสนอขาย

    ทำไมไม่ถามตัวเอง ทำไมไม่ดูตัวเอง ทำไมไม่สมน้ำหน้าตัวเอง ทำไมไม่คิดให้ดี...ว่า...ที่เธอบอกว่าประเทศของเธอช้ากว่าไทยหลายสิบปี จริงๆ แล้วมันน่าจะหมายถึงอะไรกันแน่ หากคิดไม่ออกผมจะบอกให้

                                ***มันหมายความว่า...ประเทศไทยมีทรัพยากรป่าไม้ แร่ธาตุ น้ำ และวัฒนธรรม...เสื่อมเร็วกว่าประเทศลาวหลายสิบปี***
                                                                                           
                                                                                    ......ไกลบ้าน......