สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป

เมื่อคุณชี้แจงไปแล้ว เขาก็ควรจะยอมรับฟัง แต่เมื่อเขาไม่ฟัง และคุณก็ได้ทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุดไปแล้ว ก็คงต้อง “ปล่อยมันไป”

ในโลกนี้ มีเรื่องอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างที่เราไม่สามารถให้เวลากับมัน หรือไม่สามารถทำในสิ่งนั้นให้ดีที่สุด แต่แล้วเราก็ต้องปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นผ่านไป เพราะหากเรามัว แต่จะ“นับเม็ดทรายในแม่น้ำคงคา” เวลาของคุณคงไม่พอเป็นแน่
(มีความหมายว่า จะพยายามทำให้คนทั้งโลกรู้สึกพอใจตัวเองในทุกเรื่อง) 

ดังนั้น ทำอะไรก็ตาม ควรทำเท่าที่เราทำได้ เมื่อทำอย่างดีที่สุดแล้ว คนเขาไม่เห็นว่าดีก็ต้อง “ปล่อยมันไป”

เลือกทำในสิ่งที่เห็นว่า เราถนัดที่สุด และมีความสุขที่จะทำก็พอแล้ว
อะไรก็ตาม ที่เราไม่ถนัด หรือถึงถนัด...แต่ไม่มีความสุขที่จะทำ ก็อย่าทำ

เรามีเวลาไม่มากนักหรอกที่จะแบกสารพัดภาระในโลกนี้ ควรมองไหล่ของตัวเองดูสักหน่อยว่า พร้อมจะแบกเป้หลังที่มีน้ำหนักมากน้อยเพียงใด อย่าแบกอะไรที่เกินกำลังของตัวเองเพราะไม่เพียงแต่มันจะทำให้คุณเป็นทุกข์ แต่บางทีอาจมีผลต่อการยืนตรงๆ อย่างยาวนานของคุณด้วย


..................ไม่มีใครทำให้คนทุกคนรักเราได้.....................
.......อาจจะมีคนชอบในตัวเรา10คน แต่ก็มีคนเกลียดเรา100คน........
...............แคร์คนที่แคร์เรา ไม่แคร์คนที่ไม่แคร์เรา..............
..............มีมิตรแท้เพียงหนึ่ง ดีกว่ามีเพื่อนกินเป็น100............

ว.วชิรเมธี



  วันนี้การใช้ชีวิตของคนเปลี่ยนแปลงไป ทุกชิวิตต้องต่อสู้ดิ้นรน เพียงหวังเพื่อประคองตัวเองและครอบครัวให้อยู่ต่ไปได้ถึงวันพรุ่งนี้ บางชีวิตยังไม่รู้เลยว่าพรุ่งจะไปทำมาหากินอะไร เพื่อให้ได้มาซึ่งอาหารที่เพียงพอต่อความต้องการของสมาชิก ยังไม่รู้เลยว่าเย็นนี้ จะมีอาหารเพียงพอให้ประทังชีวิตให้อยู่รอด เพื่อให้มีพลังสู้ต่อไปของวันพรุ่งนี้

  มองดูไปอีกมุมหนึ่งพวกเขาเหล่านั้น สรวลเสเฮฮามีความสุขมากมาย  อาหารมากมายที่เขากำลังกินกันแบบไม่มีวันหมด ถึงพวกเขาจะกินแบบทิ้งขว้าง หรือไม่ก็เป็นอาหารของสัตว์เลี้ยง ที่ดูจะมีของกินดีกว่าของมนุษย์ข้างต้นเสียอีก ความสุข ความมากมี ความสะดวก สบาย ของคนมีอันจะกิน มันช่างน่าอิจฉา เหลือเกิน

  มองกลับมาที่คนยากไร้เหล่านั้น บางคนตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยพบกับคำสบายเลย แม้แต่คำว่าอิ่มแทบจะไม่รู้จักกับมันมาเป็นเวลานานแล้ว ทุกวันตั้งแต่ตี 5 ไปจนถึง 21.00 น. หญิงชราผู้นี้ใช้ชีวิตไปบนท้องถนน ด้วยสองเท้าทีก้าวเดินไปอย่างเชื่องช้า แต่หนักแน่น มุ่งมั่นเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายอย่างเช่นทุกวัน แต่ดูเหมือนแกจะอ่อนแรงลงทุกวัน แต่แกก็ไม่เคยเลยสักวันที่หยุด แม้ในยามที่แกเจ็บป่วย จนวันสุดท้ายของชีวิต.....สู่สุขคติครับยาย

สังคมวันนี้มีแต่แข่งขัน กันทั้งทางธุรกิจ การเอาตัวรอด เพื่ออยู่ถึงวันพรุ่งนี้ มีใครสักกี่คนที่เกิดมาโดยไม่ต้องดิ้นรน และไม่ต้องทำมาหากิน จะมากจะน้อยทุกชีวิตก็ต้องดิ้นรน .......ทุกอย่างที่กล่าวมาทั้งหมดทั้งมวล  ก็เพียงเพื่อให้ทุกคนเกิดความเห็นอกเห็นใจ ซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือในสิ่งที่เราช่วยได้ มอบน้ำใจให้กันและกัน สร้างสรรค์สังคม มองสิ่งที่อยู่ข้างล่าง หรือที่อยู่ข้างหลัง ว่าพวกเขาเหล่านั้นต้องการอะไร พอจะให้  หรือช่วยเหลือเขาได้มั้ย ถ้าทุกคนช่วยกันดูแลคนรอบข้างให้อบอุ่น มีกินครบทุกมื้อ เป็นเพื่อน ยามที่เขาท้อ เป็นหมอในยามที่เขาไม่สบาย
...............ทั้งหมดทั้งมวลเริ่มจาก คนใกล้ตัวเราก่อน นานแค่ไหนแล้วที่เราห่างเหิน นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้พูดคุยกับพวกเขา ฉะนั้นก็อย่ารอช้า shutdown แล้วรีบไปหาคนที่คุณรักและห่วง เสียแต่ตอนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะเหลือแค่ความทรงจำ ที่ตราตรึงใจคุณตลอดไป ............

รักและห่วงใยอย่างจริงใจ
  ฅนสันโดษ