ยายเผื่อนแกตายเสียแล้วเมื่อเดือนก่อน แต่วันนั้นไม่มีใครรู้ว่าแกตายกี่โมง  เพราะกว่าจะมีคนรู้ก็ดึกแล้ว.. แม่ผมบอกผมเมื่อคราวผมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเมื่อครั้งที่ผ่านมา

1.
ยุคมืด... สมัยนั้นบ้านผมยังไม่มีไฟฟ้าใช้ เราต้องจุดตะเกียงน้ำมันก๊าดเพื่อแสงสว่าง ... เสียงกุกกักๆ เมื่อหัวรุ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยกันอยู่ไม่น้อย 

“ทวดเอ็งตื่นแต่หัวรุ่งเชียววันนี้ ตำหมากกุกๆ” บางหนจะมีเสียงแม่ของผมเปรยๆ เมื่อเห็นว่าผมทำท่าจะเริ่มรู้สึกตัวกับเสียงแปลกปลอมในตอนเช้ามืด
และถ้าหากผมยังนอนพลิกไปพลิกมา ในความเงียบสงัดของเช้าตรู่ ก็จะได้ยินเสียงแกค้นอะไรในเชี่ยนหมากของแก เสียงรื้ออะไรในถุงพลาสติก เสียงตะบันหมาก เสียงไอขลุกๆในบางครั้ง และถ้าชะโงกหน้าออกไปจากห้อง (ห้องเปิด มีฝากั้น) ก็จะเห็นคนแก่คนหนึ่ง นั่งอยู่ข้างๆ ตะเกียงน้ำมันก๊าด บางเวลาแกจะนั่งเงียบ นานๆครั้งจะบ้วนน้ำหมากลงกระโถน ทำให้ผมรู้ว่าแกกำลังกินหมากอยู่ แต่แกจะคิดอะไรอยู่นั่น คงไม่มีใครรู้ ..  คนแก่ที่ผ่านชีวิตมากว่า 80 ปี จะมีอะไรให้คิด หรือไม่มีอะไรให้คิด ก็สุดที่ผมจะเข้าใจ

แต่ในท่ามกลางความมืดรอบๆข้าง จะสว่างก็เพียงแสงจากตะเกียงเท่านั้น  เราแทบจะมองไม่เห็นอะไรไกล แต่กระนั้นก็ตาม ตราบใดที่เช้ามืดยังมีเสียงกุกกัก มีเสียงไอ ตราบนั้นแม่และคนอื่นๆ ในบ้าน รวมทั้งผมเอง จะรู้ได้ว่า เป็นเรื่องปกติ ทวดแก่ๆยังอยู่ที่นั่น แกยังปกติของแกอยู่

2.
ในตำบลที่ผมอยู่และใกล้เคียง เรามีไฟฟ้าใช้กันมากว่ายี่สิบปีแล้ว ทุกบ้านส่องสว่างด้วยหลอดไฟ อย่างไรก็ตาม หลายๆบ้าน ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นการบูร พิมเสน ยาหอม ยาหม่อง มหาหิงค์  ฯลฯ ยังมีเชี่ยนหมาก มีพลู และปูน เป็นรอยต่อของยุคสมัยที่กลิ่นของยุคสมัยใหม่ยังไม่กลบกลิ่นของยุคสมัยเก่า เปิดตู้เย็นบางทีจะมีพลูสดแช่เย็นไว้

ยายเผื่อนแกตายเสียแล้วเมื่อเดือนก่อน แต่วันนั้นไม่มีใครรู้ว่าแกตายกี่โมง  เพราะกว่าจะมีคนรู้ก็ดึกแล้ว.. แม่ผมบอกผมเมื่อคราวผมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเมื่อครั้งที่ผ่านมา

อ้าวแล้วใครไปเห็นว่าแกตายล่ะ?? ผมถามแม่
“ไอ้วิน หลานแก เห็นว่ามันเมาเหล้าหน่อยๆ จะเข้าไปขอเงินยายมันกินเหล้า ก็เลยขี่รถเครื่องเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ถึงเห็นแกตายแล้ว แต่แกจะตายตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่มีใครรู้ เพราะแกอยู่บ้านคนเดียว”

ไม่ต้องสงสัยว่า เวลาที่แกตาย ไฟฟ้าในบ้านแกก็คงจะเปิดสว่างจ้าพอจะส่องพื้นที่ทั่วบ้าน แต่ก็นั่นแหละ คงไม่มีใครนอนฟังหรือนั่งสังเกตว่า เมื่อเช้าแกตำหมากหรือเปล่า ทั้งๆที่แสงสว่างออกจะเต็มบ้านออกอย่างนั้น เพราะแกอยู่บ้านเพียงคนเดียว

อือ !!!!!!

แหม่...อ่านย่อหน้าแรกเสร็จ ผมนึกว่า รอกน้าผิว (ชื่อยายเผื่อน) พังซะแล้ว ดีนะนี่ที่อ่านจนจบ ไม่งั้นคงไม่ได้ข้อคิดดี ๆ อย่างนี้

ขอบคุณครับ    น้าผิวฯ        ทำให้ผมนึกถึงใคร ? ... บางคน

อืม คมกริบเลยน้าผิว

คมจริงๆ นุ่มลึก
ดีที่ไม่เฉี่ยวไปหาประธาน...ตกใจหมดเลย
คิดว่าทั่นโดนอีกแล้ว..

อิอิอิ เขาจะเฉี่ยวผมแถมถอยกลับมาทับซ้ำแล้วขยี้ๆๆ ก็เพราะพี่ต้อมนี่แหล่ะ อิอิอิ

แหม๋....น้าไผ่ เห็นหัวข้อปุ๊บเห็นภาพปั๊บตอนแรกก็นึกว่าจะเล่าเรื่องผี แห่ะๆ แต่สุดท้ายก็เรื่องเกี่ยวๆอ่ะเน๊อะ...

คิดถึงยายจัง!!

ยุคมืด....สมัยก่อนบ้านผมก็ยังไม่มีไฟฟ้าใช้เช่นกัน  เราต้องจุดตะเกียงน้ำมันก๊าดเพื่อความสว่าง.....แต่เสียงกุกกักนั้น  มันมักจะดังมาจากข้างห้องให้เสียดแทงหัวใจยิ่งนัก  และมักจะดังตอนหัวค่ำเสียทุกครั้ง  ไม่ทราบบ้านน้าผิว  มีเสียงดังอย่างว่าเช่นบ้านกระผมหรือไม่  ขอรับ

อ่านแล้วคิดถึงคนที่บ้านเลยน้าผิว...

...วาจาปราชญ์เเม้นยากจะเข้าใจ...เเต่ก็ใช่ว่าจะไร้ซึ่งความหมาย....

มืด.มืดจริงๆๆ

ยุคมืด  ฮิฮิ.สงสัยต้องเอาแหวน OF THE RINGS ไปทำลายซะ น้าผิวไผ่

เรียบเรียงได้เนียล สรุปได้เนียล นับถือ

เห็นไหมครับเวลาเปลี่ยนไปสังคมไทยยังปล่อยให้คนชราอยู่บ้านคนเดียวและยังไร้การดูแลนี่ถ้าหลานแกไม่มาขอเงินก็คงยังไม่รู้อีกวัน ขอให้เราร่วมใจกันดูแลคนที่เรารักกันตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่เถิด 12 ส.ค. นี้ รักแม่ ครับ

คมกริบเลยครับน้าผิว  อ่านแล้วมองเห็นภาพเหตุการณ์เลย

สิ่งที่ยังอยู่ก็ยังมีค่าเพียงสิ่งที่มีอยู่  แต่เมื่อสูญเสียหรือหายไปเรากลับต้องการสิ่งนั้นคืนมาแล้วทำไม่เราถึงไมทำให้สิ่งที่มีอยู่มีความสุขเมื่อวันที่หายไป


พิมพ์เองงงเอง

พจนกวีช่างคลาสสิคจริงๆ น้าไผ่