หมายเหตุ เพื่อให้เข้าใจเบื้องหลัง บทความนี้ ต่อเนื่องจากน้าต่วยและผองเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ตะลุยราตรีที่ผับทูน่าร้อน!  http://www.siamfishing.com/board/view.php?tid=10665 ผม น้าเขต และตาเอ ตามไปสมทบที่บางเสร่ในเย็นวันเสาร์ที่ 29 ม.ค ทริปนี้ ค่อนข้างจะอยากเขียนเป็นเรื่องเป็นราวสักหน่อย เพื่อความบันเทิงใจเป็นหลัก
-------------------------------------------------------------------------------

ผมร้างลาการลงเรือตกปลาทะเลไปกว่าปี ยังจำรสชาติของการพบกันครั้งล่าสุด คือ การแข่งขัน sea classic 2 ได้ดี ถ้าเปรียบว่าทะเลคือ หญิงคนรัก ในครั้งนั้น ผมมีเรื่องขัดแย้งกับเธอจนกระทั่งไม่อยากจะพบพานกันอีก ครั้งนั้นเธอปฎิเสธที่จะให้ผมอยู่ร่วมด้วยดี โดยการกรรโชก โยก ผม จนกระทั่งทำให้ผมเมาคลื่น กว่าจะง้องอนคืนดีได้ ก็ล่วงเข้าบ่ายของอีกวันหนึ่งแล้ว รสชาติของการเมาเรือ ใครที่ไม่เคยเจอด้วยตัวเองก็คงไม่ซาบซึ้ง บางคนเพียงแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ แต่บางคนกลับไม่เข็ดหลาบ

ด้วยเงื่อนไขทางสุขภาพก็ทำให้ผมต้องใคร่ครวญเมื่อถูกชวนออกตกปลาทะเลอยู่ไม่น้อย เพราะการเมาเรือง่าย ทำให้การลงทะเลกลายเป็นความทุกข์ คิดถึงการที่ต้องนอนนับเวลาขึ้นฝั่ง และการทุรนทุรายกับเดิ่งขึ้นลูกแล้วลูกเล่า

แต่ในที่สุดแล้ว บรรดาเพื่อนร่วมทริปจากเว็บสยาม ก็กลายเป็นตัวตั้งตัวตีให้ผมจำต้องตกปากรับคำในการออกทริปตกปลาทะเลอีกจนได้ แม้ว่าผมจะบอกว่า ผมเวียนหัว เมาเรือ  กระทั่งการนั่งรถยนต์ธรรมดา เพื่อนกลุ่มนี้ประกอบด้วย น้าเขต น้าต่วย ตาเอ เป็นตัวตั้งตัวตี ไปชวน น้าจัง ดั๋ย น้าฉลามชล และน้ากุ้ง มาร่วมก๊วน ฮาเฮ

ออกจากกรุงเทพฯ พร้อมตาเอ ราวๆ บ่ายโมงครึ่ง สัมภาระของผมครั้งนี้ มีเพียงเบ็ดตกปลา 2 คัน เสื้อกันหนาว ยา และกล้องถ่ายรูป เรียกแท็กซี่ไปลงออฟฟิศน้าเขต ปฐมบทของการตกปลาเริ่มต้นที่นี่ เพราะคนขับแท็กซี่ก็เป็นคนเคยตกปลาเหมือนกัน ดังนั้น วงสนทนาจึงไม่พ้นเรื่องตกปลา เรื่อยไปจนกระทั่งเรื่องราวของภัย เรื่องของที่เป็นข่าวที่กำลังดัง ผมนั่งอยู่เบาะหลัง และคุยกับเขาไปเรื่อยเปื่อย  บางที่เราก็เจอคนขับแท็กซี่ที่คุยได้ถูกคอ และทำให้การเดินทางบนถนนที่เต็มไปด้วยรถ ไม่น่าเบื่อหน่าย เว้นไว้แต่คุณไม่ชอบคุย และคนขับไม่มีอารมณ์จะคุย คนขับบางคนอาจจะถือเป็นกฎว่า บางทีเขาก็กันตัวเองไว้เป็นแค่คนนอก

จากบางนา ออฟฟิศน้าเขต บนเส้นทางสะพานยกระดับ รถลดจำนวนน้อยลง น้าเขตถามตาเอกับผมว่า จะฟังเพลงอะไรดี ... คำตอบของผมคือ เพลงอะไรก็ได้ ที่น้ามี แกเปิดเพลงสากลสักพักก็เปลี่ยนไปเป็นเพลงบรรเลงสไตล์นิวเอจ ซึ่งเป็นเพลงที่ฟังให้ใจเย็นมากกว่า

จะว่าไปแล้ว นอกเหนือจากเรื่องตกปลา ส่วนร่วมกันระหว่างผม ตา เอ และน้าเขตก็คือ เราต่างเป็นคนชอบฟังเพลง ซึ่งอาจจะแตกต่างกันในรายละเอียดเรื่องแนวเพลงบ้าง แต่เราก็พบ “จุดร่วม” กันได้อยู่ดี 

หลังจากวนฟังเพลงประเภทต่างๆอยู่สองสามเพลง น้าเขตเปิดเพลงไทยเดิม ที่นำเอามาเรียบเรียงใหม่ ใช้ระนาด เปียโน ฉิ่ง เครื่องดนตรีน้อยชิ้น แต่กลับบรรเลงได้อารมณ์ยิ่งนัก เริ่มจากเพลง ต้นวรเชษฐ์  ซึ่งเป็นเพลงที่ฟังกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ ผมชอบเวอร์ชันที่เล่นโดย ไหมไทย มากที่สุด แต่เวอร์ชันไหนๆ เพลงนี้ก็เป็นเพลงโปรดเพลงหนึ่ง

ก่อนถึงแม่น้ำบางปะกง เสียงเพลง ลาวดวงเดือน ดังจากลำโพง เพลงนี้เป็นหนึ่งในเพลงโปรดอีกเช่นกัน ยิ่งใครที่ทราบความเป็นมาของเพลงนี้ จะยิ่งลึกซึ้งเข้าไปในความไพเราะ ถัดจากนั้นเป็นเพลง แขกต่อยหม้อ  รถเลี้ยวเข้าสู่ทางลัด เข้าบางทราย ออกบางแสน และมุ่งหน้าสู่บางเสร่ น้าเขต เล่าถึงประวัติศาสตร์ตะวันตกสองสามประเด็น ซึ่งล้วนแต่น่าสนใจ  ทำให้นึกถึงว่า นอกจากเรื่องตกปลาแล้ว แท้จริงแล้ว พวกเราต่างมีเรื่องราวอื่นที่น่าสนใจ ที่ถนัดกันอีกไม่น้อย เพียงแต่ว่า เราอาจจะไม่มีเวลามากพอที่จะนั่งคุย หรือเราเองสงวนไว้ เพราะเกรงว่า นั่นเป็น “จุดต่าง” ก็ได้

ตะวันลับฟ้าเหลือเพียงแสงสีทองสุดท้ายก่อนความมืดมิด กว่าที่ทั้งหมดจะได้ลงเรือที่บางเสร่ ทริปครั้งนี้จึงประกอบด้วย  น้าต่วย น้ากุ้ง น้าจังดั๋ย น้าฉลามชล น้าเขต ตาเอ และผม

เรือก็แล่นออกจากท่า เป็นอันว่า ทริปนี้ได้เริ่มต้นอย่างแน่นอน แต่อีกหนึ่งคืนกับหนึ่งวันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนั้น ก็คงไม่มีใครรู้แน่ชัดนัก ก็เหมือนกับการออกตกปลาทะเลของทุกคนนั่นแหละครับ

ผมเองรู้แน่ว่าจะเมาเรือแน่นอน จึงขาดความกระตือรือร้นเรื่องตกปลาตั้งแต่เริ่มต้น เห็นบรรดาเพื่อนร่วมทริปประกอบคันเบ็ดกับรอกแล้ว ก็ได้แต่พูดว่า “น้าๆ ปลาน่ะ เขายังไม่ตกกันตอนนี้หรอก” ว่าแล้วก็หยิบกล้องมาถ่ายภาพเก็บไว้

หมายไดน์หมึกไม่ไกลจากท่านัก แต่ความที่ออกมาล่าช้า ทำให้พื้นที่ที่จะไดน์หมึกถูกจับจองเกือบหมด เสียงกัปตันเปรยว่า หาที่ไม่ได้ แล้วแกก็ดับไฟเพื่อลดแสงเคืองตาแกเอง ให้พอมองหาที่ว่างบนผิวน้ำแถบนั้นให้ได้ 

กัปตันรังสรรค์เปิดไฟไดน์หมึก แทนที่วงจะเริ่มต้นด้วยการดื่มกินอย่างที่เคย ก็กลับกลายเป็นการเริ่มต้นตกหมึกกันอย่างจริงจัง อาจจะเพราะได้ยินกัปตันกล่าวสำทับอีกว่า เดี๋ยวสามทุ่ม เดือนขึ้นก็ต้องครอบแล้ว ไดน์ไม่ได้ 

บรรยากาศการตกหมึกเป็นไปด้วยความสนุกสนาน ทีแรกผมยืมคันสปินจากตาเอมาประกอบรอกผมก่อน แต่ครั้นพอเห็นตาเอใช้คันของเขาอยู่แล้ว ผมจึงเอาคันเบสของผมมาประกอบกับรอกสปิน ผมไม่ถือสาว่ามันผิดหลักการหรอก เพราะจะอย่างไร อุปกรณ์ของผมไม่ใช่ราคาแพง การเสียหายของมันก็ยอมรับได้ โชคร้าย รอกที่ผมเอามาดันมีขาใหญ่เกินรีลซีท น้ากุ้งเลยเอารอกสปินของน้าต่วยมาให้ผม ซึ่งขาเล็กกว่า ส่วนตัวแกเอง ก็เอารอกสปินของผมไปแทน ผมยังไม่รู้ว่าแกจะใช้คันอะไรของแกเหมือนกัน ... บนเรือ บางทีกระทั่งอุปกรณ์หลัก ก็เปลี่ยนมือกันได้ หรือกระทั่งปลาก็แบ่งกันตกได้ มันเป็นเหมือนกฎอยู่กลายๆ ว่า ตกปลาให้สนุก ตกให้ได้เยอะๆก็แล้ว อุปกรณ์แบ่งกันใช้ .... แต่กฎนี้ไม่ได้ถูกเขียน กระทั่งไม่มีการพูดคุยกัน แต่ผมสังเกตเห็นในหลายๆทริปแล้ว มันเป็น “ความรู้สึกที่ดี” ที่อยากรักษาไว้ 

ถ้าจำไม่ผิด ผมเปิดฉากด้วยหมึกตัวขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ว่าด้านหัวเรือ น้าต่วยนั้นทำคะแนนนำด้วยกุ้งสีชมพูและโยทะการ้อยต่อกัน น้ากุ้งเป็นสีสันมากในหัวค่ำ เพราะแกโสกหมึก 2 มือ มือขวาใช้คันเบ็ด มือซ้ายใช้แฮนด์ไลน์ ผมก็งงเหมือนกัน แกเอารอกสปินของผมไปปล่อยสายด้วยมือ แล้วก็โสกแบบแฮนด์ไลน์ แต่กรอสายขึ้นด้วยแขนกว้าน เอาเถอะครับ คนบางคนค้นพบที่ทางของตัวเองได้เสมอ หรือกระทั่งพยายามค้นพบ แต่คืนนั้น ดูเหมือนน้าต่วย และน้าจังดั๋ยทำคะแนนนำในเรื่องตกหมึก

หลังจากนั้นก็มานั่งกินของว่างกัน มันฝรั่งทอด,ปีกไก่กลางทอด  น่าแปลกที่เครื่องดื่มกลับไม่มากอย่างที่ผมแอบคาดไว้ อาจจะเป็นเพราะน้าต่วยและเพื่อนบางกลุ่มได้ไปผับทูน่าร้อนมาแล้วก็ได้ เวลาในช่วงนี้จึงเป็นจังหวะของการตกปลาอย่างแท้จริง จะมีเว้นช่วงอาหารว่างชั่วครู่เท่านั้น กระทั่งเครื่องดื่มเบาๆก็นำลงเรือกันเพียงสัตว์ร้ายไม่กี่กระป๋อง สำหรับผมเองนั้นไม่ดื่มอยู่แล้ว เพราะลำพังไม่ได้ดื่มก็เมาจะแย่อยู่แล้ว ถ้าดื่มเกรงว่าไปกันใหญ่แน่

แทนที่จะกลับไปตกหมึกกันเหมือนเดิม ผม ตาเอ และน้าหลามก็นั่งแช่กัน กลุ่มนี้คือ กลุ่มลูกทุ่ง ผมกับตาเอนั้นแลกเพลงกันฟังบ่อย แต่น้าหลามนั้นผมนึกไม่ออกว่า รู้ได้อย่างไรว่าแกชอบลูกทุ่ง ผมนึกครึ้มใจ อยากฟังเพลงล่องเรือหารัก ที่ร้องว่า ล่องเรือมาหารักสักคน รวยหรือจนให้ใจรักแน่ ผมเองนั้นพอจำเนื้อได้ แต่เสียงร้องไม่เอาอ่าวนัก คืนนี้ตาเอ และน้าฉลามชลช่วยกันร้อง ผมรู้สึกมีความสุขยิ่งกว่าการนั่งในร้านคาราโอเกะ แม้กระทั่งพวกเขาก็ตาม ผมคิดว่าน่าจะรู้สึกผ่อนคลายเช่นกัน อีกหลายเพลงที่เกี่ยวกับเรือ รัก สายน้ำ และผู้หญิง ถูกนำมาร้อง จนกระทั่งวงแยกย้ายเมื่อตาเอ นำเอาเพลง "จูบมัดจำ" ของ ทูล ทองใจมาร้อง ผมกับน้าฉลามชลมีความเห็นตรงกันว่า เพลงนี้ให้ภาพสวยงามและมีเสน่ห์ ถ้าเปรียบภาพเปลือย โดยเฉพาะท่อนร้องที่ว่า "สุดจะสรรค์เนินถันเจ้างามขาวผ่องดังหนึ่งพิมพ์ยามยิ้มมอง สวาทรักปองน้องนางนั่งชม" เสียงน้าเขตตะโกนจากหัวเรือว่า นั่นมันยั่วยวนแล้ว.. เท่านั้นเองวงแตก แยกกันไปตกหมึกบ้าง นอนบ้าง

ราวๆ สี่ทุ่ม ผมรู้สึกง่วงนอนและเริ่มมึนๆแล้ว คิดว่าการพาตัวเองไปนอนน่าจะดีกว่า พบว่าตาเอ และน้าต่วยพาตัวเองขึ้นไปชั้น 2 ของเก๋งเรือเรียบร้อยแล้ว ผมปล่อยให้เสียงเครื่องเรือที่เดินเป็นจังหวะเป็นเพลงกล่อมนอนคืนนี้ แต่ก็ตั้งใจว่า เมื่อถึงคราหรี่ไฟยกยอหมึก จะต้องดูเขาสักหน่อย

พอเคลิ้มๆ เสียงเครื่องเรือเบาลง และแสงไฟไดน์หมึกหรี่ ผมยังไม่ทันจะลุกขึ้น เสียงน้าต่วยบอกว่า น้าๆ มาลุกดูเขายกยอหมึกกัน ผมเชื่อว่า การดูเขาครอบหมึกเป็นพิธีกรรมอย่างหนึ่งที่ส่งเสริมกำลังใจอย่างยิ่งยวด และดูเท่าไรก็ไม่เบื่อ!!  เพราะถ้าได้หมึกน้อย แต่ยังหัวค่ำอยู่ ก็พอจะเป็นกำลังใจได้ว่า เดี๋ยวหรี่แล้วครอบอีกครั้ง ก็คงจะได้มากกกว่านี้ หรือถ้าครอบครั้งแรกได้มาก ก็เป็นกำลังใจอีกว่า พรุ่งนี้ มีเหยื่อสดให้ตกปลากันอย่างเพียงพอแน่นอน

ผมเชื่อว่า ชีวิตการออกไปตกปลาของหลายๆคน ฝากไว้กับจำนวนหมึกในห้องขังนี่แหละ ดังนั้น จึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมการครอบหมึกจึงสำคัญนัก  และติดตามดูเท่าไรก็ไม่เบื่อ

โชคเข้าข้าง คืนนี้ การครอบหมึกครั้งแรก ได้หมึกมากกว่า 70 ตัว และยังเพิ่งห้าทุ่มกว่าๆ น้าเขตจึงขอให้กัปตันรังสรรค์ครอบอีก 2 ครั้ง เผื่อไว้เอากลับไปทำกับข้าวบ้าง ซึ่งก็ได้หมึกเพิ่มมาอีกพอสมควร แม้ว่าน้าดั๋ยและน้าฉลามชล จะไม่ยอมปล่อยปละโอกาส โดยการลงสายหน้าดินไว้ท้ายเรือ ... แต่ดูเหมือนจะไม่มีปลาตัวไหนมากินเหยื่อ .. จะอย่างไร ก็เป็นเรื่องธรรมดา คนเราอาจจะไม่โชคดีเสมอไป แต่ขอเพียงเราไม่ละทิ้งโอกาสอันพอมี นั่นก็ทำให้ชีวิตที่ดำเนินต่อไป พอจะมีเรื่องราวแล้วมิใช่หรือ?

ราวเที่ยงคืนกว่า ไต๋ติดเครื่องเรือ วิ่งออกสู่หมายแรก คาดว่าผิวน้ำคงสงบราบเรียบพอสมควร เพราะผมรู้สึกนอนหลับสบาย ไม่โล้ด้วยแรงคลื่น ครั้งหนึ่งแถบทะเลฝั่งสตูล ในคืนดาวพร่างฟ้า และมีดาดฟ้าบนเรือ ผมเคยนอนดูดาวในทะเล คลื่นเงียบ ลมสงบ เรือแล่นราบเรียบ เป็นความรู้สึกที่สบายที่สุดในการออกตกปลาบนเรือเลยก็ว่าได้  แต่คืนนี้ผมนอนหลับแทบว่าสนิท มาตื่นอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงคลิ๊กเสียงของรอกดังยาว แล้วก็เสียงเอะอะ ทำนองว่าปลากินแล้ว ผมรีบลุกขึ้นมาทันเห็นน้าจังดั๋ยโยกคันเก็บสายเข้ามา ผมถามแกว่า อยู่มั้ย เสียงตอบว่าอาจจะไม่อยู่ แต่แกก็ยังกรอสายอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะบอกว่า "ยังอยู่นะ" เท่านั้นเอง ทุกคนที่นอนอยู่ก็ลุกมาเวิร์คกันเป็นการใหญ่ ผมลงไปเอากล้องที่หัวเรือมาเตรียมถ่ายภาพ

ไม่กี่อึดใจ สากขนาดเกือบสามกิโลก็ถูกขอเกี่ยวขึ้นมา คราวนี้ ทุกคนไม่หลับแล้ว ลงเหยื่อกันเป็นการใหญ่ ผมเองหลังจากถ่ายภาพเสร็จแล้ว ดูนาฬิกา ตีสองกว่าๆ เห็นที่ปักคันด้านหัวเรือ ทั้งกราบซ้าย ขวา ว่างอยู่ แต่ผมไม่รู้ว่าน้ำมันจะไหลไปทางไหน ไต๋บอกว่า ปักได้สองทางนั่นแหละ ผมก็เลยเอารอกมาประกบคัน เสียงไต๋แว่วๆออกมาจากในเก๋งว่า รอกหมุนซ้ายหรือ แรกทีเดียวผมไม่ได้ฟังแก แต่พอจับคำถามได้ จึงรู้ว่า ผมประกบผิดด้านเสียแล้ว ประกอบชุดเสร็จ ผมเรียกให้น้าต่วยมาช่วยเกี่ยวหมึกหน่อย เพราะว่าผมเกี่ยวเอง หมึกตายเร็วมาก  ประสบการณ์เมื่อคราวที่ลงเรือแล้วเหยื่อน้อยมาก ทำให้ผมกลัวว่า หมึกที่ลงน้ำเมื่อกลายเป็นหมึกตาย ทำให้โอกาสจะได้ปลาน้อยลง ผมจึงไม่ค่อยกล้าเสี่ยงนัก บางคนอาจจะมองว่า ผมกังวลเกินไป แล้วเมื่อไรจะเป็น แบบนั้นก็ได้ น้าต่วยไม่ทันมา ไต๋ก็จัดการเกี่ยวและปล่อยเหยื่อเรียบร้อย ผมเฝ้าคันได้แป๊บเดียว ก็รู้สึกว่า นอนจะดีกว่านั่ง เพราะเช้ามืด ผมคิดว่า ลมจะพัดแรงและเดิ่งขึ้นสูง ถึงตอนนั้นผมอาจจะไม่ได้นอนเลย

ผมยังโอ้เอ้อยู่ เพราะคิดว่านี่คือ ชั่วโมงทอง เดี๋ยวใครสักคนก็คงได้ทำคะแนนขึ้นมาอีก แต่รอกทุกตัวเงียบกริบ  ผ่านไปราวชั่วโมง น้าเขตเก็บสายขึ้นมา พร้อมกับมีฉลามกบติดตามขึ้นมาด้วย  พอจะเรียกเสียงเฮได้บ้าง แม้ไม่แรงนัก

ฉลามกบเป็นปลาที่ตัวผมเองมีความเห็นขัดแย้งกับตัวตนของมันหลายประการ ที่เด่นๆคือ มันไม่เคยทำให้นักตกปลาดีใจที่ตกมันขึ้นมาได้  เพราะมันฉวยเหยื่อแบบไร้รสชาติมาก คราหนึ่งผมลงเรือกับพี่เหนี่ยว มันมากินซาบิกิกับเบ็ดโสกหน้าตาเฉย และอีกหลายครั้งที่พบมันติดอยู่ปลายสายเวลากรอเบ็ดเพื่อตรวจดูเหยื่อ พูดได้ง่ายๆว่า มันเป็นปลาที่มีพฤติกรรมไม่น่าสนใจโดยสิ้นเชิง แต่ประเด็นขัดแย้งก็คือ เนื้อมันอร่อย ถ้าทำกินเป็น ดังนั้น เมื่อมันติดเบ็ดขึ้นมาแล้ว จึงไม่มีใครรังเกียจจะเก็บไว้ในรังน้ำแข็ง แต่ก็หาได้ภูมิใจกับการได้ตัวไม่

ขึ้นไปนอนได้ไม่ทันหลับ ก็มีเสียงรอกอีก คราวนี้เป็นทีของน้ากุ้ง ซึ่งก็สอยสากตามมาได้อีกตัว หลังจากตัวเปิดทริปของน้าจังดั๋ย  การได้ปลาอย่างต่อเนื่องปลุกให้ทุกคนตื่นตัว และรอโอกาสจะเป็นของตัวเองบ้าง หมายนั้น คาดว่าน้ำไม่ลึกนัก และยังไม่ใช่จังหวะน้ำไหล แต่เป็นการคอยจังหวะน้ำไหล ซึ่งใครๆก็มีความหวังกับตรงนี้ค่อนข้างสูง เบ็ดถูกลงครบทุกคน

แต่ตั้งแต่ตี 4 ถึงสว่าง ก็ไม่มีใครได้ปลาอะไรขึ้นมาอีก คงปล่อยให้ผมนอนฟังเสียงคลิ๊กเสียง จากรอกให้พอสะดุ้งตื่นเป็นระยะๆ พอฟังว่าไม่มีเสียงเฮตามมา ก็ให้เข้าใจว่า ไม่ใช่เกิดจากปลาลาก แต่อาจจะเกิดจากการปล่อยสาย  การตุ้มเหยื่อ หรือการลากเอ็นออกเพื่อคลายสายตีเกลียว ตัดสายชำรุดทิ้งมากกว่า แต่ก็ให้รู้สึกว่ามันช่างดังถี่เหลือเกิน ถ้าจะมีเสียงหนึ่งที่ฟังแล้วใจระทึก ก็เสียงสายรอกถูกปล่อยแล้วเกิดคลิกเสียงนี่แหละครับ แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นเสียงรบกวนสมาธิ รบกวนการนอนได้ดีที่สุดเช่นกัน 



ขอต่อที่กระทู้ต่อไปแล้วกันครับ  ป้องกันการไม่ต้องเลื่อนขึ้น ลงกันมากเกินไป
http://www.siamfishing.com/board/view.php?tid=10670

วุ้ยยยยยยยยย... หลามผัดฉ่า.......อ่ะ

ชอบอ่านที่น้าผิวบรรยายจังเรย...ฟังแล้วเหมือนอยู่ในเหตุการ์ณด้วยเรยอ่ะ..

เนียนมากน้าไผ่
เมื่อไหร่น้าจะเปิดอมรมการเขียนบทความบ้างครับ

สุดยอดเลยครับน้าไผ่...

น้าไผ่ แก้ไข เพิ่มเติมบทความในความเห็นที่ 4 แล้วครับ
เลยนำมาบรรณาการให้มิตรรัก แควนเพลง ได้อ่านกันอีกครัง

ผมชอบบทที่สรุปมากกว่านะครับ  อ่านมากๆแล้วเบรออ่ะครับ  แต่ก็ดีที่น้า ผิวไผ่  ได้สละเวลาเล่าและออกจะบรรยายได้ละเอียดดีครับ