ผมก็ตกปลามานานแล้ว และเป็นนักตกปลาประเภท "ตกแล้วก็ปล่อย" ตกเอามากิน น้อยครั้งจริงๆ ถ้าไม่ใช่ปลาทะเล ก็ปล่อยแทบทั้งหมด
(แถมปีนึง ตกปลาทะเล อย่างมากแค่สองทริป)
    จนถึงตอนนี้ เกิดความรู้สึกว่า ตกปลาแล้วไม่มีความสุข ครับ มีความทุกข์ เพราะสงสารปลามากขึ้นทุกวัน แต่ยังวางคันเบ็ดไม่ได้
เพราะเคยชินกับการเหวี่ยงเหยื่อ และเที่ยวชมธรรมชาติ
    ทุกวันนี้ เหยื่อทุกตัวที่เหวี่ยงออกไป "เอาตัวเบ็ดออกหมด" ครับ

  ขอความเห็นจากทุกท่าน ที่เลิกตกปลาได้อย่างเด็ดขาด กับท่านที่เลิกไปแล้ว กลับมาตกใหม่  อยากรู้ว่าเลิกได้เพราะอะไร กับ  เพราะเหตุอะไรถึงกลับมาตกอีก
  จะได้เอามาเป็นข้อมูลในการตั้งใจเลิกตกครับ
  ขอบคุณทุกท่านครับ

***ฝากเวปอื่นให้อ่านกันครับ
http://ssc260.tripod.com/islam.htm
http://ssc260.tripod.com/buddhism.htm
http://ssc260.tripod.com/chriatianity.htm
http://www.palungjit.com/

ขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ได้เข้ามาช่วยเหลือผม ด้วยการให้ข้อคิด ซึ่งลำพังผมเอง ที่ผ่านมาหลายๆวัน ก็ยังคิดไม่ตกนะครับ
    แต่พอได้รับฟังทุกความเห็นแล้ว ก็มีความเข้าใจตนเองที่ชัดเจนมากขึ้นจริงๆ
    ตามหลักศาสนาที่ผมนับถือได้กล่าวเรื่อง ทำนองนี้เอาไว้ว่า

"ห้ามฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดโดยเจตนาที่ปราศจากความเป็น
ธรรมและไม่มีเหตุผล แต่การฆ่าสัตว์มารับประทาน หรือการฆ่า
สัตว์ที่มาทำร้ายมนุษย์นั้น  ก็เป็นที่อนุมัติ"

    ผมศึกษาเพิ่มเติมมานานแล้ว ก็ยังไม่พบการยืนยันว่า ใคร
เป็นผู้อนุมัติ น่ะครับ และก็ไม่อยากสรุปเอาเอง ว่าใคร แต่เข้าใจ
ว่า คำว่า "ก็เป็นที่อนุมัติ" น่าจะแปลว่า "ไม่บาป"
    ผมเองก็เคย ฆ่าปลา โดยมีเหตุผล ต่างๆนาๆ ที่จะบอก
ว่าผมมีความชอบธรรมที่จะฆ่า แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะ รู้สึกว่า เป็นการฆ่าที่ "เป็นธรรม" อย่างที่มีการได้บัญญัติไว้
  ยิ่งเรื่องการตกแล้วปล่อยของผม ยิ่งศึกษายิ่งค้นหาไม่เจอเลย ว่า การทรมานมันเฉยๆ นั้น  มันจะอยู่ในข้อยกเว้น ว่า "ก็เป็นที่อนุมัติ" ในบัญญัติ ข้อไหน

    วันนี้ผมจึงขอเลือกเส้นทางที่ทำให้ผมเป็นสุขใจ ที่สุดก็แล้ว
กันครับ ก็คือ หาทางลดกิเลส ลงให้เหลือน้อยที่สุด เท่าที่จะเป็น
ไปได้
      ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่มีจิตใจเอื้ออารีแก่ผมครับ
            ขอให้ความสันติสุขจงมีแด่ทุกท่าน และขอให้ทุกท่านได้พบกับวันที่เป็นสุขจากการละกิเลส ทั้งปวง ครับ