ดูข่าวเรือน้ำตาลล่มที่แม่น้ำเจ้าพระยาแล้วรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเรยครับ
แล้วก็เห็นชาวประมงหลายท่านที่ใช้วิกฤติช่วงนี้เป็นโอกาส เห็นทั้งปืนยิงปลา ทั้งช้อนขึ้นมา
จริง ๆ แล้วผมว่าถ้าบ้านใครมีบ่อหรือพื้นที่พอที่จะนำพวกเค้าขึ้นมาอนุบาลไว้ก่อนได้ผมว่าจะดีกว่าน่ะครับ
แล้วค่อยปล่อยเค้ากลับคืนสู้บ้านอันเป็นที่เจริญเผ่าพันธุ์
ช่วยกันน่ะครับ ถ้าผมอยู่ริมน้ำ ผมจะทำอย่างแน่นอน    ผมว่ามันได้อะไรมากกว่ากินเค้าอะครับ

หิวกินอิ่มลืม  ลำบากช่วยรวยความทรงจำดี ๆ น่ะครับ

ดูตั้งแต่มะวานแล้วอะครับ  ยิ่งดูยิ่งอึดอัด มันคือความมักงายรึเปล่าเราไม่รู้ รู้แค่ปลาตาย เห็นแล้วโกรธน้ำตาจะไหล

โห๋ สะเดงว่าเม่งจัง(อะ)รัยแล้วครับ  ประเทศไทยนิปัญหาซ้ำซากติดอันดับจริง ๆ แล้วไอ้ที่ปลากระชังตายกันเจ้าละ5ล้านนิจะเองไงหล่ะทีนี้