กระทู้นี้ไม่เกี่ยวกับการตกปลานะครับ แต่ผมอยากถ่ายทอดประสบการณ์ให้กับพวกเราที่น่าจะถือว่าเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ถ้าเวปมาสเตอร์เห็นว่าไม่สมควรก้อลบได้นะครับ

เมื่อ weekend ที่ผ่านมาผมและลูกชายวัย 8 ขวบ พร้อมเพื่อนๆ ได้ไปเที่ยวกันที่ สังขละบุรี โดยพักที่ พรไพลิน รีสอร์ท มีกิจกรรมกันคือ ไปล่องแก่ง (เรือคยัค) ที่แก่งเกริงกาเวีย ทางเจ้าหน้าที่ได้บอกกับพวกเราว่า ไม่อันตราย น้ำตื้น เราได้ล่องเรือกันมา 6 ลำๆ ละ 2 - 3 คน ลำของผม มีเจ้าลูกชาย ซึ่งเป็นเด็กคนเดียวในกลุ่ม ด้วยความที่ทุกคนไปกันหมด และเจ้าหน้าที่บอกกับเราว่าน้ำไม่น่ากลัว
เราล่องมาเรื่อยๆ ก็ไม่มีอะไร จน!!!!!! ถึงแก่งที่มีน้ำลึกพอสมควร เรือได้เกิดชนเข้ากับต้นไม้ ล่ม ลูกผมนั่งกลาง ผมเป็นคนคัดท้าย ผมและเพื่อนหลุดออกจากเรือ ส่วนลูกชายผมคงตกใจเลยจับกราบเรือทั้งสองข้างแน่น เรือคว่ำทับลูกชายผมออกจากเรือไม่ได้ ผมลอยออกจากจุดเกิดเหตุพอสมควร สายตาก้อคอยมองหาลูก แต่ก็ไม่เห็น ประมาณ 1 นาทีได้ แต่เพื่อนผมลอยติดอยู่ที่เรือ ก็พยายามควานหาจนเจอ ก็พยายามดึงออกจากเรือด้วยความที่น้ำตรงนั้นแรงมากดึงยังงัยก็ดึงไม่ออก ผมพยามยามว่ายทวนขึ้นไปเหมือนคนขาดสติตะโกนเรียกชื่อลูกตลอด พอไปถึงที่ ก็พยามยามช่วยกันดึงยังงัยก็ไม่ออก จากที่เค้าดิ้นจนเริ่มไม่ดิ้น วินาทีนั้นทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตกใจมาก ผมก็เริ่มหมดแรงแล้วด้วย ตะโกนเรียกให้ทุกคนมาช่วยแต่น้ำตรงนั้นแรงมากการที่จะสวนน้ำต้องใช้แรงบวกเวลาพอสมควร ผมฮึดเฮือกสุดท้ายในใจคิดว่าอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ลูกพ่อ หลุดครับ!!!! พอลอยตัวขึ้นมาได้เค้ายังรู้สึกตัวแต่ตามตัว ขา แขน เขียวหมดแล้ว เกือบไปแล้ว ผมเกือบสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตไปแล้ว
4 คืนมาแล้วที่ผมต้องสลัดภาพเหล่านั้นให้หลุดออกจากความทรงจำ ไม่รู้เมื่อไหร่จะลืม

อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทนะครับ

ใส่ชูชีพ กับ หมวกกันน็อค ด้วยนะครับ ถ้าไม่ใส่ตอนเรือล่ม น้ำคงดูดลงไปแล้ว ป่านนี้?????????
ก็หมวกนี่แหล่ะที่ติดกับเรือจนเกือบเอาไม่ออก

น้าครีบพูดถูกแล้วครับ ถ้าใครพาเด็กๆ ลงเรือหรืออยู่บนแพก็ตาม ควรใส่ชูชีพตลอดนะครับ ช่วยได้มากจริงๆ

ขอบคุณทุกท่านครับ