สุดสลดพบครอบครัวสุดรันทดของสาวกำแพงเพชร แม่ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ น้าเป็นอัมพาตช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ภาระหนักจึงตกเป็นของน้องจั้มต้องดูแลด้วยความกตัญญู เผยทุกวันต้องขอข้าวพระมาให้แม่กับน้ากิน ส่วนตัวเองอด วอนผู้ใจบุญช่วยเหลือด้วย...

นางพรพรรณ ปลื้มสุข อายุ 47 ปี อยู่บ้านเลขที่ 143 ม.2 ต.หนองปลิง อ.เมือง จ.กำแพงเพชร ว่า ครอบครัวกำลังได้รับความเดือดร้อนลำบากอย่างมาก ตัวเองเป็นอัมพฤกษ์ส่วนน้องชายเป็นอัมพาต มีลูกสาว ซึ่งเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชรเป็นคนดูแล จึงเดินทางไปตรวจสอบ พบว่า บ้านหลังดังกล่าวเป็นบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ชั้นเดียว ภายในบ้านมีชายหญิง อายุประมาณ 40 ปีเศษนั่งและนอนอยู่ในบ้าน ทราบชื่อ นางพรพรรณ และนายพจน์ ปลื้มสุข อายุ 43 ปี ซึ่งเป็นพี่น้องกัน โดยแทบไม่มีสิ่งของมีค่าใดๆ ภายในบ้าน

นางพรพรรณ เล่าว่า ป่วยเป็นอัมพฤกษ์จากการที่เป็นความดันโลหิตสูง เส้นเลือดฝอยในสมองแตก เมื่อประมาณเดือน พ.ย. 2552 ขณะกำลังทำความสะอาดร่างกายให้น้องชายที่ป่วยเป็นอัมพาต เนื่องจากความดันโลหิตสูงจนเส้นเลือดในสมองแตก ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องนอนอยู่กับที่ ขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ แต่เดิมครอบครัวที่เป็นอยู่ก็ลำบากมากอยู่แล้ว ยิ่งลำบากขึ้น เงินเดือนที่เคยได้จากการทำงานเป็นแม่บ้านเดือนละ 5,000 บาทก็ไม่ได้อีก เพราะไม่สามารถไปทำงานได้ ปัจจุบันก็ได้ น.ส.พิมลวรรณ หรือน้องจั้ม เมยประโคน อายุ 19 ปี ลูกสาวคนเดียว ที่กำลังศึกษาที่มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี วิชาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ชั้นปีที่ 1 เป็นผู้รับภาระทำงานทุกอย่างในบ้านทั้งหมด

โดยทุกวันตอนเช้า น้องจั้ม ต้องทำงานบ้านเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ทั้งแม่และน้าชาย ชำระสิ่งสกปรกที่ขับถ่ายออกมา แล้วรีบจัดการตัวเองแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาไปขอข้าวจากหลวงตาที่วัดราชพฤกษ์ ศรัทธาราม หลังจากที่หลวงตาบิณฑบาตกลับมาก็เมตตาแบ่งมาให้ทุกวัน จากนั้นนำมาใส่ถ้วยป้อนให้กับแม่และน้าชายก่อนที่ตัวเองจะไปได้ไปเรียนที่ มหาวิทยาลัย จากกิจวัตรที่ต้องทำให้แม่กับน้าชายทุกวัน ทำให้น้องจั้มต้องไปโรงเรียนสายตลอด หรือบางวันก็ไม่ได้ไปเลย

ด้าน น.ส.พิมลวรรณ เปิดเผยว่า ตอนนี้ครอบครัวลำบากมาก รายได้ทางบ้านไม่มีแม้แต่บาทเดียว ต้องอาศัยจากเงินกู้ยืมเรียนเดือนละ 2,000 บาท และบางเดือนก็ได้เงินที่ชาวบ้านข้างเคียงเรี่ยไรมาช่วยเหลือ ที่สำคัญคือ ผ้าอ้อมสำเร็จรูป ที่แม่กับน้าใส่ตกวันละ 3-4 ตัว ซึ่งเป็นภาระหนักที่ต้องเจียดเงินไปซื้อ ตนไม่เคยได้กินข้าวเช้าไปเรียน ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนช่วงเย็น ต้องดูแลทุกอย่างในบ้าน ซักชุดนักศึกษาซึ่งมีเพียง 2 ชุดเท่านั้น รอจนกระทั่งแม่และน้าชายหลับ 22.00 น. จึงมีเวลามาอ่านหนังสือ ทำรายงานส่งอาจารย์ ทำให้บางครั้งทำงานส่งไม่ทัน แต่ก็ไม่เคยย่อท้อ เพราะแม่และน้าชายเลี้ยงดูตนมาอย่างดี ในช่วงที่ตนยังเล็กๆ ดังนั้นจึงเป็นการตอบแทนผู้มีพระคุณและบุพการีด้วยความกตัญญูรู้คุณ และตัวเองก็ไม่เคยอายที่ครอบครัวเป็นอย่างนี้ แม้ว่าต้องไปขอข้าวหลวงตา ต้องรับเงินจากน้ำใจชาวบ้านที่หยิบยื่นให้ ตนอยากทำงานหาเงินแต่ติดที่ต้องดูแลผู้ป่วยทั้ง 2 คนจนไปไหนไม่ได้

เมื่อ ถามถึงสิ่งที่อยากได้ในตอนนี้ พิมลวรรณ บอกด้วยน้ำตานองหน้าว่า อยากได้เตาแก๊สไว้หุงต้มอาหาร และเครื่องซักผ้าที่จะสามารถช่วยเหลือแบ่งเบางานซักผ้า ซึ่งในแต่ละวันแม่กับน้าชายทำเปรอะเปื้อนไว้จำนวนมาก ตนจะได้มีเวลาเหลือในการอ่านหนังสือ ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าจะมีหน่วยงานใดมาให้ความช่วยเหลือ เพื่อบรรเทาความเดือดร้อนให้บ้าง




--------------------------------------------------------------------------------

เดี๋ยวพรุ่งนี้มา

วันนี้เหนื่อย

ง่วง



ไปนอนดีกว่า

เวลา ประมาณ ตีสองครึ่ง ของวันอาทิตย์ที่ 31 ม.ค. 2553

แวะเข้าปั๊ม เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางไปยัง

จังหวัด กำแพงเพชร

พาหนะอีกหนึ่งคันที่จะร่วมเดินทางไปด้วยกัน

สมาชิกสาวๆ ก็เตรียมเสบียงไว้ระหว่างการเดินทางนิดหน่อย

ออกจากมีนบุรี มุ่งหน้าขึ้นมอเตอร์เวย์

ออกบางปะอิน เข้าถนนสายเอเซีย

ขับกันมาเรื่อยๆ จนถึง นครสวรรค์

แวะออกมายืดเส้นยืดสายกันซะหน่อย

ออกจาก นครสววรค์ ได้สักพักก็เข้าตัวเมือง กำแพงเพชร

แวะถามทางไป บ้านหนองปลิง ซะหน่อย

เลยถือโอกาส ออกมายืดเส้นยืดสาย อีกครั้ง

เราถึงตัวเมืองประมาณ หกโมงเช้า อากาศเย็นสบาย

ความสว่างเลยมาเยือนพวกเราตามเป้าหมายที่ตั้งไว้

( มาเช้าที่ตัวเมือง ) 

รอให้สว่างหน่อยแล้วค่อยตามหา

บ้านเลขที่ 143 ม.2 ต.หนองปลิง อ.เมือง

ดีกว่ากันพลาด

จากการสอบถามคนแถวนั้น

เค้าบอกว่า ออกจากปั๊ม ให้เลี้ยว ขวา ตรงไฟแดง

เสร็จแล้วขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำปิงนะ

พอลงสะพานให้เลี้ยวซ้ายแล้ววิ่งเรียบแม่น้ำไป



ขอบคุณครับ

นี่เลยวิ่งเรียบแม่น้ำ

เหวออออออออ ปลากระชัง

เต็มเลยส่วนใหญ่เป็น ปลาทับทิมนะ

ใกล้ถึงแล้ว ที่เราขับรถมาระยะทาง 370 กิโลเมตร

แระแล้วเราก็เจอ

นี่เลยครับบ้านที่เราตั้งใจมาหา

นอนเที่ยงคืนวันเสาร์

ตื่น ตีสอง

ขับรถระยะทาง 370 กิโลเมตร

เรามาถึง น้อง " จั้ม " ยังไม่ตื่นนอนเลยครับ

แต่คุณแม่ น้องเค้าตื่นแล้วเลยเปิดประตูออกมาตอนรับ

ทุกคนที่นั่นดีใจอย่างเห็นได้ชัดที่เห็นพวกเราเดินทางมาถึงอย่างปลอดภัย

นี่ครับ คุณแม่ของน้อง " จั้ม "

ตอนนี้อาการของคุณแม่ดีขึ้นบ้าง

ลุกขึ้นเดินอย่างช้าๆ โดยใช้ไม่เท้าพยุงร่างกาย

ทำให้พวกเราที่เห็นรู้สึกดีใจที่คุณแม่น้อง " จั้ม "

มีสุขภาพที่ดีขึ้นครับ

เลยนั่งคุยสอบถาม เรื่องสุขภาพกันก่อน

คุณแม่น้อง " จั้ม " ใจดีมากๆครับ

หลังจากที่ได้พูดคุยทักทายกับคุณแม่ " น้องจั้ม " สักพัก

ผมก็ได้ออกเดินสำรวจรอบๆบ้าน

ดูซิว่าจะพอทำอะไรได้บ้าง อิอิ

(ที่ไหนได้ตั้งใจไว้แล้วต่างหาก)

เอาล่ะ

พวกเราพร้อมแล้ว

ลงมือกันดีกว่าเนอะ

นี่เลย

ของใช้ที่จำเป็น

หลังจากที่ได้ โทร สอบถามน้อง " จั้ม " ว่าอยากได้อะไรบ้าง

ผลออกมาก็เป็นดั่งที่เห็นครับ

ช่วยกันคนละไม้

คนละมือ

เอ่ ว่าแต่ น้องเสื้อเหลืองเนี่ย ?

อ๋อออออ นางเอกของเรื่องนี่เอง " น้องจั้ม "

มีแต่

รอยยิ้ม

ทั้ง ผู้ให้ และผู้รับ

ภาพแห่งความสุขของพวกเราทุกคนครับ

หลังจากเอาสิ่งของลงเรียบร้อยแล้ว

พวกเราก็หาอะไรทำต่อกันดีกว่า

ว่าแล้ว น้องเซน (สมหมาย อับดุลกะเด)

ก็จัดแจงหาไม้กวาดมาปัดทำความสะอาด

ผนังบ้านให้สะอาดซะหน่อย



เอ่....... จะทำไรต่อน๊า

พอหันมองมาอีกด้านนึง

เลยถึง บางอ้อออออออ 

ที่แท้ น้องลี (สมศักดิ์ ผ่องเผือก)

กำลังเอาสีมาเล่นอยู่นี่เอง

แบ่งหน้าที่กันทำ

ของใครของมัน

ห้ามมาแย่งน๊า

เอ่..........................................

ว่าแต่ทำไมเลือก สีนี้หนอ

เผื่อให้หายข้องใจเลยตะโกนถาม ซะค่อยเชียว

แล้วก็ได้รับคำตอบว่า....................

" น้องจั้ม " สีฟ้าคับป๋ม

หลังจาก ช่างสีจำเป็น ยกถังเทไปเทมา

ยี่สิบกว่ารอบ

ลองดูหน่อยซิว่าจะเป็นยังงัยหนอ

พอจะได้มั๊ย " ช่างสีจำเป็น "

หลังจากลองดูแล้ว OK.

ก็ถึงเวลาแบ่งสีกันไปตามจุดต่างๆ

ดูนางเอกของเราสิแอบมองใหญ่เลย