.......เมื่อสิบกว่าปีก่อน สมัยเด็กชายคนหนึ่งยังเรียนหนังสืออยู่ประถม พ่อได้เอาหนังสือเล่มนึงมาให้อ่าน นั่นคือ " ชีวิตกลางแจ้ง " เนื้อหาส่วนนึงในหนังสือก็คือการตกปลา มันทำให้เด็กชายคนนั้นแปลกใจในการใช้อุปกรณ์ตกปลาสมัยใหม่ งัดเอาปลาใหญ่ๆ แม้แต่ฉลามขึ้นมาได้ เด็กชายคนนั้นเริ่มสนใจและศึกษาเรื่องการตกปลาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
.......เด็กคนนั้นได้แต่ตาละห้อยมองดูเบ็ดชุดละสองร้อยบาทที่ห้อยอยู่ตามห้าง  แต่เนื่องจากเงินเดือนพ่อน้อย นานมากกว่าที่พ่อจะมีเงินซื้อรอกตัวร้อยแปดสิบบาทให้ลูก  พ่อเอาคันไม่ไผ่ ลวดมาดัดเป็นไกด์  ขายึดรอกทำจากข้อรัดท่อน้ำ กลายเป็นคันบิวที่สุดแสนวิเศษให้ลูกชาย
.......พ่อได้เล่าสมัยยังเป็นนักตกปลามือฉมัง ปลาในห้วยหนองคลองบึงยังมากมาย  สมัยที่น้ำในคลองยังเอามากินได้  กุ้งแม่น้ำหาง่ายพอๆ ไปซื้อที่โลตัส
.......เด็กชายคนนั้นหยอดกระปุกจนเก็บเงินซื้อรอกและคันที่ดีขึ้นมาหน่อย ก็อีกเป็นปี จำได้พ่อพาไปซื้อที่ร้านเจริญผลสปอร์ต ที่ปทุมวัน เป็นคันไดว่าเจ็ดฟุตกับรอกเรียวโอบีสปิน 
.......จะไปตกปลาที่ไหน ไม่ว่าแม่น้ำลำคลอง บึง แม้แต่บ่อตกปลา ด้วยความเป็นห่วงเมื่อเด็กคนนั้นเจียดเงินค่าขนมเป็นทุนออกทริพได้ พ่อก็ต้องไปเป็นเพื่อนด้วยเสมอถึงแม้พ่อจะไม่ได้ตกปลาด้วยเพราะพ่อเลิกทำบาปมานานมากแล้ว ไม่ว่าจะเบื่อหน่ายยังไง  และทริพแรกลงทะเลที่สัตหีบ พ่อก็ไปเป็นเพื่อนด้วย จำได้ว่าโฉมงามตัวเขื่องเย่อคันเบ็ด พ่อเป็นคนวัดให้  พ่อมีความสุขในการนั่งกินหมึกสดทอดมากๆ แม้ว่าฟันฟางจะไม่ค่อยเหลือให้เคี้ยวเท่าไหร่ อิอิ
......เดี๋ยวนี้เด็กชายคนนั้นเติบโตเป็นนายทหารมียศโก้ และยังรักในการตกปลาซึ่งพ่อเป็นคนแนะนำและสนับสนุน  ถึงแม้พ่อจะสูงอายุมากแล้ว ไม่สามารถติดตามออกไปลุยกับลูกได้ แต่พ่อก็สนใจถามเสมอว่า " ได้อะไรบ้างล่ะ เล่าให้ฟังหน่อย "
......เดี๋ยวนี้เขามีรอกแพงๆ คันบิวสวยๆ เอามาอวดพ่อแล้วเล่าประสิทธิภาพให้พ่อรู้ว่า มันยอดแค่ไหน
......ถึงพ่อจะอายุแปดสิบกว่า พ่อไม่เคยทำชีวิตให้เหงาหงอย พ่อมีกิจกรรมให้ชีวิตสดใสตลอดเวลา เชื่อไหม พ่อยังนั่งรถไปเที่ยวจตุจักรทุกอาทิตย์ แม้ว่าอายุจะเข้าหลักแปดแล้ว
......แม่ไม่ค่อยสบาย มีหลายโรครุมเร้า พ่อก็จะพาแม่ไปหาหมอทุกเดือน  ฉีดอินซูลินให้แม่ทุกวัน เช็ดตัว เทฉี่เทอึให้แม่ ตัวพ่อเองถึงแม้จะอ่อนแรงลงทุกวัน ยังเฝ้าดูแลแม่เสมอ  เป็นคู่ทุกข์คู่ยากที่แท้จริง
.......แต่ด้วยราชการหน้าที่ทำให้เขาคนนั้นต้องไปอยู่ต่างจังหวัด แต่เมื่อเย็นวันศุกร์ สิ่งเดียวที่เขาคิดเป็นอันดับแรกคือ กลับบ้าน
.......สองสามเดือนที่ผ่านมา พ่ออ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ช่วงปีใหม่ถึงกับต้องไปนอนโรงพยาบาลเนื่องจากน้ำท่วมปอด ซึ่งแม่ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาด้วยโรคเดียวกัน  ชายคนนั้นยังไปนั่งเฝ้าพ่อคุยจ้อถึงเรื่องตกปลาสนุกๆ ที่เคยไปกับพ่อ
.......เมื่อวานนี้พ่อกับแม่ไปตรวจโรคประจำเดือน ชายคนนั้นโทรถามความเป็นไป ได้ข่าวไม่ดีคือ พ่ออาจจะมีอาการลิ้นหัวใจรั่ว  แต่ก็ยังโทรคุยกันว่าต้องดูแลสุขภาพให้ดี
.......วันนี้ ขณะนั่งทำงานอยู่  พลทหารประจำตัวที่บ้านได้โทรมาแจ้งข่าวว่า พ่อได้จากไปแล้ว โดยพบพ่อนอนสิ้นใจอยู่ที่พื้นห้องน้ำ ที่หัวมีรอยพกช้ำ  พ่อคงลุกมาเข้าห้องน้ำตอนเช้ามืดเพื่อเตรียมไปใส่บาตรเป็นกิจวัตรประจำวัน แล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้น กว่าจะพบพ่อ พ่อก็จากไปแล้ว
........ชายคนนั้นรีบขับรถกลับมาที่บ้าน ภาพที่เห็นคือพ่อนอนอยู่บนที่นอนที่เคยนอนประจำ  พ่อเหมือนหลับ ที่ตาข้างขวาพ่อมีรอยพกช้ำ แม่กอดพ่อเอาไว้ ร้องไห้ปานจะขาดใจ
.......ทำพิธีรดน้ำศพพ่อที่วัดเรียบร้อย ต้องนำพ่อไปให้สภากาชาด เนื่องจากพ่อบริจาคร่างกายเป็นอาจารย์แก่นักเรียนแพทย์ เป็นประโยชน์สิ่งสุดท้ายที่พ่อต้องการ  ตอนที่เอาพ่อใส่รถไปส่ง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะเห็นหน้าพ่อ  เขาคนนั้นกอดพ่อ หอมแก้มพ่อ และร้องไห้ออกมาโฮใหญ่ทั้งในเครื่องแบบโก้หรู ต่อหน้าลูกน้องตัวเองจำจำนวนมากอย่างไม่อาย
.......พ่อทำงานการสื่อสารแห่งประเทศไทย งานหนักงานเบาพ่อไม่เคยเกี่ยง เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว นอกเหนือจากเวลางาน พ่อเคยแม้แต่ถีบสามล้อ แบกข้าวสาร ขับรถสองแถว
.......พ่ออาสาไปรบในสงครามมหาเอเซียบูรพา สงครามโลกครั้งที่สอง รับใช้ชาติเมื่อตอนยังหนุ่ม และมีวีรกรรมมาเล่าไม่รู้เบื่อ
.......พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดเท่าที่ความเป็นพ่อจะเป็นได้
.......พ่อเป็นสามีที่ดีที่สุดของแม่เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักและดูแลผู้หญิงคนหนึ่งได้
........พ่อเป็นคนที่ดีของสังคมคนหนึ่งซึ่งคนคนหนึ่งจะเป็นได้
........ตอนนี้พ่อจากไปแล้ว  แต่ชื่อของพ่อและความดีของพ่อจะไม่ตาย  ผมจะเล่าเรื่องของพ่อให้ลูกผมฟัง  ลูกของผมต้องเล่าเรื่องพ่อให้หลานของผมฟัง และจะเล่าเรื่องของพ่อสืบต่อกันไปไม่รู้จบ
.......ผมจะบอกแม่ว่าอย่าเศร้าสร้อย จงรื่นเริงเหมือนชีวิตที่พ่อทำมาตลอด
.......และเมื่อใดที่ผมหยิบคันเบ็ดขึ้นมา ผมจะนึกถึงพ่อ "โปรตัวจริงของผม"

                                                        ด้วยอาลัยรักจากลูก
                                                              ม้าน้ำ

......

ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมกันออกความเห็นในครั้งนี้ครับ รักพ่อกันให้มากๆ นะครับ เพราะว่าวันพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร 

ขอขอบคุณท่านๆ ที่เข้ามาอ่านบทความ และเป็นกำลังใจในยามยากลำบากของครอบครัว  ตอนนี้ก็เสร็จสิ้นงานพิธีต่างๆ แล้ว แม่ก็ได้กำลังใจจากคนรอบๆ ข้างจนเข็มแข็งขึ้น  ส่วนผมเองก็ได้กำลังใจจากชาว SFC ต้องขอขอบคุณมากๆ ครับ