เดินทางไปสตูลเที่ยวนี้ ต่างจากครั้งก่อน ที่จุดมุ่งหมายของผม มักอยู่ที่ตะรุเตา เกาะที่เคยถูกใช้เป็นที่กุมขังนักโทษ ในราวปี 2481 ประมาณนั้น ผมชอบตะรุเตาที่ความเงียบสงบ แต่การเดินทางไปครั้งนี้ ผมเดินทางไปตกปลา แต่ก็ไม่วายจะหลงเหลือความรู้สึกของนักเดินทางผู้อ้างว้าง รู้จุดหมายที่จะไป แต่บางครั้งไม่รู้จุดหมายของตัวเอง

เรือล้ำนี้จอดอยู่ที่ท่าปากบารา เป็นเรือเล็กๆที่เก่ามากลำหนึ่ง ผมคิดว่าคงเหน็ดเหนื่อยจากการท่องทะเล และคลื่นลม.. แต่ผมก็คงคิดแทนเรือไปเอง แท้จริงแล้ว เรือลำนี้ยังไม่ได้ขึ้นคาน อาจจะยังพร้อมออกไปฝ่ามรสุมทุกเมื่อ

เรือหาปลาหลายลำจอดเรียงราย รอรับนักตกปลากลุ่มแล้วกลุ่มเล่า กลุ่มที่เพิ่งขนสัมภาระ เตรียมของจะลงเรือในตอนเย็น เปี่ยมไปด้วยความหวัง ความกระตือรือร้น ใช่. พวกเขาคงมีความหวัง และเตรียมพร้อมที่จะเผชิญสิ่งต่างๆในวันพรุ่งนี้ -- มันอาจจะเป็นปลาตัวใหญ่ หรือ คลื่นลม.. หรือแม้กระทั่งความผิดหวัง..

ส่วนกลุ่มที่ขนของขึ้นมาจากเรือ.. เขาได้เผชิญกับมันทั้งหมด... อาจจะมีของฝากจากทะเลเป็นปลาตัวใหญ่.. หรืออาจจะไม่ได้อะไรเลย.. แต่พวกเขาก็ไม่ได้สิ้นหวังแต่อย่างใด.. หรือพวกเขาอาจจะยังรอโอกาสอื่นๆ

เราแวะกันที่อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา เหงา คนน้อยมาก ผมเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้นักท่องเที่ยวเดินไปดูวิว ความรู้สึกเหมือนเดินเลียบเลาะริมฝั่งไปคนเดียว

ทะเลอันดามันฝั่งสตูลเป็นทะเลที่สวยทะเลหนึ่ง เสียแต่ว่าอยู่ไกลเกินไปบ้างเท่านั้นเอง (ราว 1000 กม จาก กรุงเทพ) ถัดเลยออกไปจากเกาะตะรุเตา ก็จะพบหมู่เกาะเล็กๆอีกมากมาย มองไปทางไหนก็มีแต่เกาะ มันให้ความรู้สึกไม่อ้างว้างสายตา และยังเพิ่มทิวทัศน์ในยามเช้าและยามเย็นอีกด้วย.. แต่การถ่ายภาพก็มีขอบจำกัดในองศา... ของบางอย่าง แทนที่จะดูจากรูปภาพ สู้เราออกไปสัมผัสด้วยสายตาของตัวเองไม่ได้.. ผมเชื่อเช่นนั้น .. และยังชมชอบการเดินทางไม่หน่าย

ผมนอนดูดาวที่ดาดฟ้าเรือมา 2 คืน คือ ดูดาวจริงๆเลยนะครับ ไม่มีผ้าใบหรือหลังคาใด กลางคืนคลื่นล้อเรือให้โยกขึ้นลง ผมนอนหงายและมองไปบนฟ้า เดือนหงายแจ่ม และดาวระยิบ ลมพัดมาให้หนาวตลอดเวลา โดยไม่มีผ้าห่ม ผมใส่กางเกงเล เสื้อแขนยาว ห่มผ้าขาวม้า เป็นเครื่องนุ่งห่มที่เรียบง่ายกระไรปานนั้น -- พอตกกลางวันผมก็เอามันตากไว้กับราวไฟไดน์หมึก..  ทุกๆครั้งของการเดินทาง ผมมักมีเครื่องนุ่งห่มแบบนี้

ถ้าเรามองจากภาพ บางทีมันให้ความรู้สึกถึงความอ้างว้าง โดดเดี่ยว กระทั่งความมุมานะ หลายๆอย่าง..  ทั้งนี้มันขึ้นกับประสบการณ์ของเราในการจะประเมินค่าหรือตีความ.. แต่พอเราออกไปสัมผัสชีวิตจริงๆ การออกตกปลามันเป็นความสุขประการหนึ่ง สุขที่ได้นั่งรอคอยปลามากินเหยื่อ หรือสุขที่ได้ดูรอนคลื่น ตะวันลับขอบฟ้า 

แท้จริงชีวิตมีครรลองของมัน.. ผมเห็นปลาเล็กกระโดดหนีปลาใหญ่ มันเป็นภาพที่ชวนตรึงตา ปลาเล็กๆหลายตัวโดดหนีพร้อมๆกัน ในขณะที่ฝูงนางนวลก็คอยหาโอกาสโฉบ..  โอ ชะตาชีวิตของปลาเล็ก

ผมชอบดูรายละเอียดของเกาะอย่างใกล้ๆ มันให้ความรู้สึกว่า ธรรมชาติช่างประดิษฐ์ประดอยดีจริงๆ บางทีผมเคยคิดว่า ฐานเกาะมันเป็นอย่างไร หน้าผาเป็นอย่างไร.. แต่พอผมดูจริงๆ มันก็เพลินตาไปอีกแบบ แล้วก็ไม่ได้คิดอะไร ธรรมชาติมีไว้ให้ชม

วัยเยาว์ผ่านเราไป.. คือ จะช้าจะเร็วมันก็ผ่านเราไปครับ .. ภาพบางภาพในวัยเยาว์ยังติดตาผม... สำหรับเด็กน้อยคนนี้ล่ะ.. เมื่อเขาโตขึ้นไป เขาจะยังจำภาพนี้ของเขาได้หรือไม่ ยังจำวันเวลาที่เขาคลุกคลีกับเรือเล็กๆ ลำนี้ได้หรือไม่ ยังจำยามเย็นในวัยเยาวที่เขากับพ่อต้องออกมาขลุกอยู่กับเรือได้หรือไม่...

ภาพในอดีตบางภาพที่เราถวิลหาและอยากเห็น กลับไม่ได้ถูกบันทึกไว้.. คงเก็บไว้แต่ในความทรงจำ.. บางครั้ง พอคิดย้อนกลับไป เราก็นึกถึงรายละเอียดไม่ออกว่า.. จริงๆแล้วเราคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น.. แต่ภาพที่เราบันทึกไว้ในความทรงจำ.. บางครั้งให้ความรู้สึกโหยหาอย่างประหลาด