หลายร้อยหมายแล้วที่เราเหล่านักรบได้ต่อสู้กับอสูรกายหรือสัปหลาดร้าย ไม่ว่าจะเป็น หมายปิด หมายดิบ หมายล้าง หมายสลายเพราะตลาดวาย เหล่านักรบก็ได้ต่อสู้ฝ่าฟันมาแล้วทั้งสิ้น แม้บางครั้งอาจถูกเจ้าสัปหลาดร้ายล่อลวงให้ไปตกหลุมพรางบ้างในบางครั้ง แต่พวกเค้าก็จะสู้ต่อไปเพื่อชื่อของพวกเค้าจะได้ถูกจารึกใว้ในประวัติศาสตร์ (เวอร์ไปก็ทนหน่อยนะ) 

                                  "น้องพี่ยามศึกเราร่วมรบด้วยกัน ยามศึกสงบน้องก็ต้องเหน็ดเหนื่อยเพราะต้องดูแลทั้งลูก ทั้งผัว พี่อยากขอบใจเจ้าสะเหลือเกิน" "ไม่เป็นไรท่านพี่ ข้ายินดี"  แม่นางปิ๋มตอบรับยินดีในหน้าที่ ที่หนักอึ้ง สองผัวเมียกอดกัน กลมดิ๊ก พร้อมกับจับมือให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ทันใดนั้นเองก็มี เสียงม้าควบ "กรบ กรบ กรบ" พร้อมกับลมที่พัดแรงจนทำให้ไบใม้ใบหญ้าติดหน้าติดตา นักรบกิ๊กผู้เป็นสามี "โถ.. ท่านพี่ข้าแกะออกให้ ดูสิเลอะเทอะไปหมด "  "ขอบใจจ้ะน้องพี่ " ภรรยาแกะใบใม้ที่บังตาผู้เป็นสามีออกไป จึงทำให้ผู้เป็นสามีได้มองเห็น ชายรูปงามที่เป็นสง่าอยู่บนหลังลา "ฮะ..ท่านบิ๊ก" ผู้เป็นสามีอุทานร้องเสียงหลง ประจวบกับดีใจเป็นยิ่งนักที่ได้พบกับสหายที่รัก "ท่านบิ๊ก ท่านมาได้เช่นไร เราคิดถึงท่านเหลือเกิน"  นักรบบิ๊กผู้เป็นเพื่อนรักของนักรบกิ๊กได้ลงมาจากลาน้อย และได้อธิบายถึงสาเหตุที่ได้มาพบในครั้งนี้ " เราก็คิดถึงท่าน แต่ที่เรามานี่เราก็มีความจะนำมาบอกท่าน "เรื่องไดรึท่านบิ๊ก"  "เราได้รับสารจากนกพิราบว่า มีเหล่าสัปหลาดร้ายกำลังอาราวาดอยู่ที่แคว้นหมายปิด "ฮะ...จริงหรือท่าน" นักรบกิ๊กอุทานด้วยความตกใจ "ใช่ เค้าว่ามันดุร้ายยิ่งนัก มันได้แอบซ่อนตัวอยู่ที่แคว้นนีมา 3 ปีแล้วท่าน ข้าได้ยินมาว่าพวกมันกระหายมากถึงกับกินชาวบ้านที่อาศัยอยู่แคว้นนั้น หมู หมา กา ไก่ มันกินเรียบ และครั้งนี้ข้าจะออกรบด้วยตัวเอง เมื่อข้ารบก็มีท่านอยู่เคียงข้างอยู่ตลอด ท่านจะไปกับข้าด้วยหรือไม่ "นักรบกิ๊กเดินมาจับใหล่นักรบบิ๊กเบาๆแต่เปรี่ยมด้วยความหนักแน่น "อืม ไปสิท่าน ท่านต้องการข้ามีรือข้าจะปฎิเสธ"  "ขอข้าไปด้วยนะท่านพี่ทั้งสอง " แม่นางปิ๋มผู้เป็นภรรยานักรบกิ๊กขอสามีตามไปด้วย "ได้สิ การรบครั้งใหนก็ไม่เคยขาดเจ้าอยู่แล้วแม่นางปิ๋ม"นักรบบิ๊กเห็นดีกับแม่นางปิ่ม "ข้าต้องไปก่อน ท่านกิ๊ก ข้ายังมีภาระกิจที่ต้องนำความไปบอกนักรบท่านอื่นอีก" นักรบบิ๊กกล่าวคำลานักรบกิ๊ก พร้อมเดินไปขึ้นหลังลาน้อย และควบลาจากไปในที่สุด

  "ท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านจะไปรบกับสัปหลาดร้ายรึ" เสียงลูกคนโตของนักรบทั้งสอง เอ่ยปากถามผู้เป็นพ่อแม่ "ใช่ลูก เราเป็นนักรบ เมื่อถึงยามศึกเราก็ต้องออกรบเพื่อปกป้องเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เจ้าต้องดูแลตัวเองและน้องเจ้าด้วยนะ" "เอาเถอะท่านแม่ ท่านไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงข้ากับน้องหรอก ข้ารู้ว่าท่านก็กระหายสงครามไม่แพ้เจ้าสัปหลาดร้ายนั่นหรอก"  นักรบปิ๋มผู้เป็นภรรยามองหน้านักรบกิ๊กผู้เป็นสามี แล้วเอ่ยคำที่แผ่วเบาข้างหูว่า " ลูกท่านมันรู้มากเหมือนใครนะท่าน"  หลังจากนั้2วัน นักรบกิ๊กได้รับสารจากนกพิราบขาวการดังนี้ " สหายรักของข้า เจ้าจะต้องเตรียมอาวุธให้พร้อม เพราะสัปหลาดพวกนี้มันร้ายนัก ชาวบ้านได้เล่าให้ข้าฟังว่า ยามค่ำคืนสัปหลาดพวกนี้มันดุร้ายมากพวกมันต่างพากันกระโดดขึ้นเหนือน้ำแล้วกัดนกที่บินอยู่ในระแวกนั้น พวกมันมีกันนับพันตัว ทำเอาชาวบ้านอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆกันขอให้เจ้ากับแม่นางปิ๋ม จงเตรียมอาวุธให้พร้อม จาก สหายท่าน นักรบบิ๊ก  รักนะจุ๊บ จุ๊บ "

วันต่อมาเหล่านักรบได้รวมตัวกันก่อนถึงทางเข้าแคว้นหมายปิด  และร่วมเดินทางไปด้วยกันโดยมีแม่ทัพ
golfdude นำทาง 

น่าดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่เหล่านักรบพร้อมใจที่จะออกศึกครั้งนี้  เหล่านักรบแห่ขบวนเวียนวนจนชาวบ้านที่อยู่ระแวกนั้นพากันตกใจ คงจะคิดว่าเหล่านักรบเหล่านี้จะพากันไปตั้งเวที่ประชุมการอันใด ที่ใหนสักแห่งเป็นแน่แท้

เมื่อนักรบทุกคน ถึงที่หมาย ก็จัดแจงนำอาวุธออกมาเตรียมพร้อม

นักรบบิ๊กได้นำพานักรบกิ๊กมาพบกันท่านพี่หมอนักรบรุ่นเก๋าอีกคน และต่างปรึกษากันว่าเราจะใช้ยุทวิธีใดที่จะชนะศึกครั้งนี้ได้ เมื่อตกลงกันแล้ว นักรบทุกคนก็แยกย้ายไปตามมุมเมือง มุมที่คิดว่า สัปหราดตัวนี้ซ่อนตัวอยู่

แม่นางปิ๋มไม่รอช้าที่จะเสาะหาเจ้าสัปหลาดร้าย ด้วยใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกระเหื่อนเป็นอย่างยิ่ง

ไม่ช้าแม่นางปิ๋มก็ได้ปราบเจ้าสัปหลาดร้ายสมใจ ระหว่างนั้นนักรบบิ๊กและนักรบเอฟก็ได้เดินมาเรียบเคียง และเอ่ยถามว่า"แม่นางปิ๋ม เจ้าใช้เหยื่ออะไรล่อเจ้าสัปหลาดร้ายนี้ออกมาได้ ข้านี้อยากจะปะฝีมือกับมันยิ่งนัก ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ช่วยบอกข้าทีเถิด" "555 ท่านพี่ทั้งสองฝีมือตกไปเยอะเลยนะ"  นักรบทั้งสองฉุนกริ้ว "เออ..งั้นวันหลังมรึงไม่ต้องเรียกกรูมานะ อีแม่นางปิ๋ม" "โธ่ข้าล้อเล่นหนะ ท่านพี่ หมายที่ได้นั้นก็ตรงหน้านี่แหละ เหยื่อที่ล่อมันออกมาก็ flapslapนั่นแหละท่านพี่" ว่าแล้วนักรบท้งสองก็วาดคันพุ่งเหยื่อทยานออกไปด้วยความหวังว่าสัปหลาดร้ายจะออกมาให้ฟาดฟันเป็นยิ่งนัก

แต่แล้วก็ยังไม่สำเร็จผล เจ้าสัปหลาดพวกนี้มันเจ้าเล่นัก มิออกมาให้เราได้ปราบมันได้ง่ายๆ "ท่านพี่บิ๊ก.. เห็นสัปหลาดร้ายของข้ามั้ย555"

สวัสดีน้าๆทุกคนด้วยครับ 

หวัดดีน้ามง คิเถ้ง คิดถึงครับ

อีแม่นางปิ๋มมันหลอกตูป่าว ว้า "  นักรบเอฟพึมพำกับตัวเอง

นักรบอีกท่านที่มาร่วมปราบสัปหลาดกับเรา 

หวัดดี โอ๋ สบายดีมั้ย

เหยื่อที่เหล่านักรบใช้ล่อสัปหลาดออกมา ดูจากสภาพเหยื่อน่าจะผ่านศึกมาหลายครั้งหลายครา

นักรบผู้กล้าและหน้าหวาน ต่างพากันโหมตีคันเพื่อเรียกเจ้าสัปหลาดออกมา

นี่เป็นนักรบอีกท่านที่มีความชำนาญในการปราบสัปหลาดร้ายเหล่านี้ ข้าขอคาราวะ

นักรบอาร์ต ไม่เคยปราณีสัปหลาด ตัวเล็กตัวน้อยก็ไม่ไว้ เจ้าสัปหลาดตัวนี้คาดว่าทื้งขวดนมออกมาอาราวาทเป็นอย่างแน่แท้

และท่านนี้คือท่านปุโรหิตแดงซึ่งเป็นที่นับถือของชาวนักรบ จะเป็นขวัญและกำลังใจอย่างมากถ้าท่านปุโลหิตออกรบด้วย

แม่นางปิ๋มกำลังหารือกับท่านปุโรหิตแดง ว่า " ท่านปุโรหิต ท่านว่าเจ้าสัปหลาดเหล่านี้มันใช้แผนตบตาเรามั้ย" ท่านปุโรหิตตอบว่า " แม่นางปิ๋มที่เจ้าคิดอาจเป็นไปได้ มันอาจลวงเราให้ตกหลุมพรางของมันโดยการซ่อนตัว ยากยิ่งนักในการคาดเดา" "แล้วเราจะทำยังไงดีหล่ะท่านปุโลหิต" "เพลานี้เราคงได้แต่รอโอกาศไปก่อน แม่นางปิ๋ม" 

จากนั้นท่านโหรวิชัยผู้ที่นักรบเชื่อถือและเคารพเป็นอย่างมาก ได้ทำนายว่าการรบครั้งนี้คงต้องยืดเยื้อเป็นอันแน่ "ข้าได้ดูดาวประจำเมือง จากตำราบอกว่าถ้าเรายังรบคงต้องรอไปอีกนานเพราะเจ้าสัปหลาดพวกนี้มันช่างมีเล่ห์เหลี่ยมนักถ้าจะให้นักรบมานั่งรอคงเป็นการเสียเวลายิ่งนัก ถ้ายังฝืนเราก็จะได้แต่ สัปหลาดข้างกระเพรา ไม่ก็ปีศาจบู่ทอง  ที่เป็นสัปหลาดหางแถวปะมือกับมันก็จะไม่คุ้มกับการเสียเลือดเสียเนื้อของนักรบโดยปล่าวประโยชน์"  ท่านโหรบอกคำพยากรณ์กับแม่นางปิ๋ม "ท่านโหร ท่านพรรนณาสะยืดยาว ตกลงเราต้องกลับฐาณหรือท่าน"  ท่านโหรเม้มปาก แล้วเหลือกตา พยักหน้าพูดสั้นๆออกมาว่า  "ถูก" 

ปีศาจบู่ทองตัวเท่านิ้ว

พวกนักรบบางกลุ่มก็เริ่มหาที่ร่มๆลมโกรกๆนอนตีพุงกันบ้างก็มี  จากที่นั่งพักกันได้ไม่นานนักรบกิ๊กก็ได้รับข่าวจากม้าเร็วว่ามี แคว้นปิดที่ให้ปราบปีศาจอีก "น้องพี่ ลุกขึ้นเร็ว พี่มีสหายที่ต้องการความช่วยเหลือจาก แคว้นปิด"  "ฮะ แคว้นปิด อีกเหรอท่านพี่" "ใช่น้องพี่" แม่นางปิ๋มสีหน้าเริ่มเปลี่ยน  "แล้วแคว้นนนี้ ปิดมานานรึยังท่านพี่ ถ้าเราเดินทางไปเราก็ต้องทิ้งแคว้นนี้ไว้ จะดีหรือท่านพี่"  "อย่าพูดพล่ำทำเพลงเลย น้องพี่ ถามคำเดียวจะไปมั้ย"  แม่นางปิ๋มกลัวเสียโอกาศที่จะได้ยืนเคียงข้างสามีเมื่อออกรบ เลยตอบออกไปว่า "พี่ไปแล้วน้องจะอยู่เพื่อใคร" ท่านปุโลหิตแดงและท่านโหรวิชัยเมื่อได้ยินการไปแคว้นปิด แคว้นไหม่ จึงเอ่ยปากขอ" นี่ท่าน เราก็ออกรบกันมาด้วยกันก็หลายครั้งหลายครา ถ้าท่านจะไปกันสองคน ข้าว่า....."  นักรบกิ๊กกลับตะคอกกลับว่า "หยุด ... หยุดพรรนณาเถิดท่านทั้งสอง ตกลงจะไปด้วยไช่มั้ย"      ท่านอวุโสทั้งสองทำหน้าอ้อนวอน พร้อมพยักหน้า หงึกๆ "เค้าไปด้วยนะ"  "ได้ งั้นตามมา"  นักรบผู้กล้าทั้งสี่เก็บอาวุธและเตรียมตัวออกเดินทางไปยังแคว้นไหม่

ต้องขอโทษครับ เดี๋ยวมาต่อ ขอไปจองเหยื่อก่อนครับ 

เมื่อนักรบทั้งสี่เก็บของเสร็จสิ้นจึงตัดสินใจ ควบลาและขอจากมา แต่ทันไดนั้นเองก็มีเสียงเรียกจากท้ายป่า "ท่านกิ๊ก จะไปแห่งใดเล่า " นักรบเอฟ ได้ถามไถ่นักรบกิ๊กอย่างห่วงหา หรืออาจจะกลัวโดนทิ้งก็อาจจะเป็นได้  "เราจะไปแคว้นปิดอีกแห่งนึง ท่านเอฟ มีสัปหลาดอาลาวาด อยู่ไม่น้อย"  "งั้นข้าขอติดตามไปด้วยนะท่าน"  นักรบกิ๊กหยุดคิดพรางพูดออกมาว่า "จะดีหรือสหาย ถ้าแคว้นนี้สัปหลาดมันเกิดหึกเหิมขึ้นมานักรบที่อยู่แคว้นนี้จะมีใครช่วย" นักรบกิ๊กยังห่วแคว้นนี้อยู่ "เอาหน่ะท่านกิ๊ก ท่านจะเป็นห่วงไปใยในเมื่อตอนนี้พวกสัปหลาดก็ปล่อยแต่สมุน สัปหลาดข้างกระเพรา ปีศาจบู่ทอง ออกมายั่วโมโหเราให้เราถอดใจสะเปล่า "  นักรบเอฟอ้อนวอน "ถ้าเป็นอย่างที่ท่านกล่าวมา เราก็ยินดีร่วมออกรบกับท่านอีกครั้ง"  นักรบทีตามนักรบกิ๊กก็มีมากพอควร ทุกคนต่างหึกเหิมอีกครั้งเมื่อรู้ว่าจะได้ไปปราบสัปหลาดสมใจ

      นักรบกิ๊กได้นัดหมายกับท่านอ๋องหนึ่ง 1999โปรช๊อบ ที่โรงเตี้ยม ก่อนจะรวมตัวกันไปปราบสัปหลาดอีกครั้ง

เมื่อนักรบถึงแคว้นปิดที่ไหม่ ทุกคนก็ได้เหลียวมองข้างทางที่ดู วังเวง น่าขนหัวลุกเป็นอย่างมาก มีแต่เสียงอีการ้อง "ก้า ก้า ก้า"  เหมือนจะบอกให้นักรบรับรู้ว่าสถาณที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสัปหลาดร้ายมากมาย ที่คอยให้เรามากำจัดให้สิ้นซาก
        ท่านอ๋องพาพวกนักรบไปคาราวะท่านเจ้าเมือง ท่านเจ้าเมืองก็ดีอกดีใจที่มีนักรบมามากมายเช่นนี้  " โห..ท่านอ๋องหนึ่งมากันขนาดนี้เลยรึ"  ท่านเจ้าเมืองกล่าวกับท่านอ๋องหนึ่ง "แฮะ แฮะ ท่านนักรบเหล่านี้กระหายศึกสะเหลือเกิน ท่านเจ้าเมือง" ท่านอ๋องหนึ่งยิ้มเขินๆ เพราะก็ป็นเหตุบังเอิญที่เพิ่งนัดแนะกันจริงๆ "เอ้า เอ้า  ตามสบายท่านในเมื่อมาแล้ว ข้าก็ขอขอบใจ เพราะมันเยอะเหลือเกิน ตัวข้าเองเคยเห็น เจ้าปีศาจกระพงใหญ่ถึง 8-9โล ข้ากลัวว่ามันจะกระโดดมากินลูกเมียของข้าไป ยังไงท่านปราบเจ้าปีศาจรึเจ้าสัปหลาดพวกนี้ให้ข้าด้วยเถอะ"  เหล่านักรบเมื่อได้ฟังคำของท่านเจ้าเมืองแล้ว ก็เกิดอาการ ของขึ้น นักรบบางคนถึงกับ ตัวสั่นงันงก เปร่งเสียง บรือ บรือ เมื่อนักรบบิ๊กวาดคันเลงน้ำไป สัปหลาดก็พากัน พุ่งกระโจน เมื่อนักรบทุกคนเห็นก็ไม่รอช้า พากันวาดคันลงน้ำ ฟาดฟันกับสัปหลาดร้ายอย่างไม่ปราณี

ท่านโหรเองถึงจะอายุอานามมากแล้ว หัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการต่อสู้ ก็ไม่เกรงกลัว หวดคันสู้กับสัปหลาดร้ายไม่ยั้ง 

แม่นางปิ๋มก็ไม่ถอย ร้องตะโกนขอความเห็นใจให้นักรบชาติชาย เหลือสัปหลาดร้าย ให้แม่นางได้เชือดเฉือนบ้าง "หลบไป หลบไป ขอข้าบ้าง"

ท่านอ๋องหนึ่งไม่ผิดหวังที่ได้พานักรบหมายปิด เหล่านี้มา

ทุกคนต่างสมใจกับการรบครั้งนี้ เป็นยิ่งนัก