เคล็ดลับการตกเจ้าหมาป่า

ขอกลับไปที่เรื่องการปล่อยสายทรอลิ่ง อีกนิดหนึ่ง คือการที่เราจะปล่อยสายแต่ละครั้งนั้น เราจะต้องคิดไว้ก่อนว่า ช่วงนี้มีปลาอะไร ถ้าต้องการปลาอินทรีย์ระดับความลึกไม่ต้องมากนัก ระยะความยาวของสายควรจะอยู่ที่ 200 - 300 เมตร ถ้าเป็นพวกทูน่า  ( เยลโลฟิน ) เจ้าตัวนี้อยู่น้ำลึก สายควรจะอยู่ที่ ความยาวตั้งแต่  400 เมตรขึ้นไป ยิ่งเวลาสายมากเท่าไรก็ต้องเพิ่มความลึกมากขึ้นเรื่อยๆ
  และอีกเรื่องหนึ่งที่ถือว่าเป็นเทคนิคเฉพาะที่ใช้แล้วได้ผลดี คือทุกครั้งที่เราปล่อยสายออกไปแล้ว คิดว่าได้ระดับความลึกที่ต้องการเราควรจะทำสต๊อป
เปอร์ไว้ เพราะถ้าปลากินเหยื่อเราแล้วปล่อยครั้งต่อไปก็จะได้รู้ระดับ แต่ถ้ายังไม่มีปลาเข้ามากิน ก็ลองเลื่อนขึ้นหรือลงตามแต่สภาวะ
   

คราวนี้เรามาว่ากันถึงเรื่องการตกเจ้าหมาป่า ( ด๊อกทรูด ) กันเลยน่ะครับ ปลาประเภทนี้ เป็นปลที่หากินระดับน้ำไม่ลึกเท่าไหร่ ความลึกจากผิวน้ำประมาณ 3 - 8 เมตร

การปล่อยสายควรจะปล่อยทางด้านท้ายเรือ จะสะดวกที่สุด และเราต้องดูกระแสความแรงของน้ำเสียก่อนว่า น้ำไหลช้าหรือเร็ว ถ้าน้ำไหลไม่แรงนักก็เกี่ยวเหยื่อหมึกปล่อยสายลอยไปตามกระแสน้ำถ่วงด้วยตะกั่ว 10 กรัมระยะจากท้ายเรือประมาณ 70 - 100 เมตร
แต่ถ้าน้ำไหลแรงหรือแรงมากๆก็เพิ่มขนาดตะกั่ว เป็น 30 - 40 กรัม ปล่อยสายให้ยาวขึ้นกว่าเดิม เป็น 100 - 200 เมตร เพราะถ้าปล่อยสายสั้นเหยื่อจะลอยขึ้นผิวน้ำมากเกินไป ตัวเบ็ด 1/0 ผูก 2 ตัว แค่นี้แหล่ะครับ รับรองมันสุดๆๆ

อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะเล่า คือการตกหมึกแบบโบราณ เรือตกปลาที่สิมิลันนั้นจะไม่มีการไดร์หมึก ฉนั้นเราก็ต้องตกเอาเอ็งแต่ไม่ใช้โยตก คือจะใช้วิธีเอาหมึกตกหมึก เมื่อเห็นฝูงหมึกขึ้นมาเล่นไฟให้เอาหมึกตายมาเกี่ยวเบ็ดสัก 2 - 3 ตัวแล้วโยนลงไป ( ใช้แฮนด์ลาย ) ความลึกพอประมาณ แล้วค่อยๆดึงสายขึ้นมาช้าๆ ฝูงหมึกก็จะเข้ามารุมจับเหยื่อหมึกครั้งล่ะหลายๆตัวพอมาถึงข้างเรือเราก็เอาสวิงตัก ผมเคยใช้วิธีนี้ได้หมึกเป็นเต็มห้องเหยื่อเลยไต๋ลีอตื่น
ขึ้นมายังงงว่าได้หมึกมายังไงเยอะแยะ