เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ตีตั๋วเข้าบึงไปดูหมูกัดกันมาค่ะ....
ประทับใจมาก....ได้แรงบันดาลใจเขียนกาพย์กลอนให้พี่ๆ อ่านดูแล้วกันนะคะ

(ยานี 11)  สมันน้อย คอยจ้องจับ  จ้องคอยงับคู่ต่อกร
                หมาป่าไม่อาทร ค่อยค่อยงับ ตอบกลับไป
(โคลง 4)              สมันน้อย  ท้าต่อสู้                    จอมไพร
                            หมาป่า  ก็เกรียงไกร                ไป่คร้าม
                            ตาโชน  ดั่งแสงไฟ                    หมายกัด  จมเขี้ยว
                            กองเชียร์  ก็ห่อนห้าม                โห่ให้  กำลังใจ
                แต่ดู คล้ายกับหมู หมูทั้งคู่ หมูกัดกัน
                ฟัดกัน พัลวัน กลิ้งจมฝุ่น ฟุ้งกระจาย
                          ดู ดู ดูหมู่หมู                            โรมรัน
                          หมูกับหมู  กัดกัน                      เร่าร้อน
                          ฝูงชน  มวลมุงพลัน                  หุยโห่  อึงมี่
                          ต่างตีเกราะเคาะช้อน                ช่วยให้  เชิงเชียร์
                หมู หมู  ก็คือหมู  หัวก็หมู หางก็หมู
                ครุ่นคิด  พินิจดู  ก็เป็นหมู  อยู่นั่นแล.......
                          หมูหนึ่ง  หนึ่งหมูนั้น                หมูจ๋อย
                          หมูสอง  นามหมูฟอย                พุ่มเพื้อ
                          หมูสาม  นามหมูป่อย                หยอยหยาบ  หยิกแฮ
                          หมูสี่  ช่างรกเรื้อ                        ใช่แล้ว.....หมูกอย......

กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หมูกอย กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ เอ้ย กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอคารวะหนึ่งจอกครับซือแป๋ ( ฮา )

ขอนับถือครับท่านสุนทรภู่ มีอีกไหมครับ..555555555555

บทกลอนไพเราะครับลุง แต่..........ทำไมต้องหมูด้วยละครับ
ผมกลัวหมูครับลุง.......................

คุณลุงครับท่านโจเขาอิสลามครับคุณลุงช่วยแต่งใหม่อีกครั้งนะครับพี่โจเขาคือสมันน้อยครับ5555555555555

ผวนซิครับผวนดู หมูป่อย กรั่กๆๆๆๆๆ หมูกอย กรั่กๆๆๆๆ หยิกแฮ กรั่กๆๆๆ

กร๊ากๆๆๆ
คิดได้งายครับเนี่ย คุณลุง....