"เข้าป่าอย่าลืมพร้า " คำๆนี้คงจะพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี พวกเราทุกคนลืมเอามีดมากันหมด

ขวานก็ไม่ มี เลื่อยก็ไม่มา คงมีแต่อีเหน็บอรัญญิกของผมเล่มเดียวเท่านั้นที่พอจะกอบกู้สถานณการณ์ครั้งนี้

พี่ชลเป็นมือแรกที่เข้าสับจัดการ ผมมองดูขนาดมีดกับขนาดต้นไม้แล้ว

แผนสองในสมองบอกว่า พวกเราคงมาได้ไกลเท่านี้คงต้องย้อนลงไปนอนบ้านกะเหรี่ยงเป็นแน่แท้

พี่แจ๊ค เข้าผลัดสอง พวกเราเริ่มมองเห็นเนื้อไม้ที่ถูกมีดเล่มน้อยกินเนื้อเข้าไปบ้างตามแรงที่ ฟันใส่

ความหวังที่ริบหรี่เหริ่มโชยแสงแข่งกับสายฝนที่พร่างพรมลงมาไม่มีหยุด "หนาวสุดจะหนาว หิวสุดจะหิว "

ขนมเสบียงส่วนตัวเริ่มถูกเอามาแจกจ่ายระหว่างรอคอยความหวังที่มีดเล่มเล็กๆ จะสร้างปาฎิหารให้กับพวกเราได้

กำนันต้อ ผลัดสาม พระเอกตัวจริงงานนี้ แกฟันไม่ยั่ง ฟันไม่เลี้ยง

เสียงเชียร์และเสียงคุยยุยงส่งเสริมให้กำนันแหนบทองโชว์ฝีมือและลวดลายการ " ฟัน " ของแท้ให้ออกมาแบบเต็มที่

.....โป๊ก โป๊ก โป๊ก .......ครั้งแล้วครั้งเล่า ......ร่องรอยของการบากบั่นฟาดฟันเริ่มขยายขึ้นทันตาเห็น " ความหวังลุกโชกโชนเต็มตา

พวกที่นั่งเชียร์ ก็จิบเหล้าเคล้าขนมกันไปเรื่อย
ผมมองดูแล้วก็แปลกดี พวกเราทุกคนเมื่อเช้ายังนอนอยู่ที่บ้านสบายๆ ห่มผ้าห่มอุ่นๆ นอรบนฟูก ไม่ต้องลำบาก

อีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา  13 ชีวิต ต้องมาลำบากเหมือนกันหมด ไม่มีลูกจ้างนายจ้าง ไม่มีลูกพี่ลูกน้อง ทุกคนเหนื่อยเหมือนกันหมด 

หิว อด เหมือนกัน มีแต่คำว่าเพื่อน พี่ น้อง เท่านั้น  " ป่า "

จะปอกลอกเอาหน้ากากออกคงเหลือไว้แต่มิตรภาพและน้ำใจของลูกผู้ชายเท่านั้นที่จะแสดงออกมาให้เห็นถึงแก่นแท้ของคนแต่ลคน 

บางทีความลำบากแค่ไม่นาน จะพิสูจน์ความจริงของหัวใจของคนออกมาให้เห็นในเวลาสั้นๆ 

ผมนั่งมองในเรือไปรอบๆมองเห็นแต่ มิตรภาพ และน้ำใจ ที่ระบายอยู่เต็มใบหน้าของทุกๆคน 

"ตกปลา ตกที่ไหนก็ตกได้ แต่มาตกปลาครั้งนี้ ตกได้เพื่อนแท้ กลับไป  ".............มันโคตะระจะคุ้ม

และแล้วก็ถึงคิวผมออกแสดง หลังจากมีดเล่มน้อยสร้างปาฎิหารเกิดขึ้นกลางป่า

ไม้มะฝ่อขอนนั้นขาดกลางออกจากกัน  หน้าที่ของผมก็คือขึ้นไปขย่มให้จมลงน้ำเพื่อให้เรือขับผ่านไปได้

......เสียงหัวเราะขำกระจายปนเสียงเฮ เมื่อขอนขวางทางด้านผมพังลงน้ำทันทีแค่ผมขย่มไปแค่สามที

ขบวนการผจญภัยเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม

พรุ่งนี้มาเดินทางต่อกันใหม่ครับ

+ครับ ตามชมครับน่าสนุกดี

ตามชมมาแนวผจญภัยแบบนี้ชอบมากมายครับ

+1 ตามชมครับ ชอบแบบนี้จังอยากไปมั่งครับ

ตามชมครับ 

หนังขาดแล้วครับ

เย็นวันแรกคณะทัวร์ลำบากของพวกเรายึดได้ร่องห้วยเก่าๆริมหน้าผา ปากทางเข้ารกบดบังไปด้วยเถาวัลย์ไม้เลื้อยและกออ้อ

มันเป็นทางสามแพร่งพอดิบพอดี พวกเราขนเสบียงและข้าวของยังชีพเข้ายึดเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

สายฝนยังคงโปรยปรายยังไม่ยอมหยุด ความรีบเร่งแข่งกับแสงสว่างที่โรยราไปอย่างรวดเร็ว

กองไฟถูกก่อขึ้นอย่างว่องไว ผ้าหลังคาขึงพาดผ่านยึดไว้กับต้นตะเคียนทั้งสี่ด้าน

ผมเปิดเหล้าไว้เจ้าที่เจ้าทาง เยื้องออกไปทางด้านทิศตะวันออก กองไฟถูกก่ออยู่ใต้ผืนผ้าใบผืนใหญ่เพื่อกันน้ำค้างและสายฝน 

กองไฟถูกก่อขึ้นสองกอง ก่อบนเนินเตี้ยๆข้างร่องห้วยใกล้ๆกับแคมป์ และ ก่อขึ้นในร่องห้วย แถมด้วยขึงเปล

และผ้าใบขวางร่องห้วยอีกต่างหาก

บรรยกาศเงียบเหงาวังเวงมืดมิดอย่ารวดเร็ว เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงที่เรามาถึงทุกๆอย่างรอบด้านก็มืดมิดสนิทใจ

โชคดีที่ชุดนี้แต่ละคนเป็นงานกันทั้งนั้น ไม้ฟืนอย่างดีที่พี่ชลรื้อเอามาจากแคมป์ของพวกลากหวายถูกฟันซอยเป็นลูกไม้

แจกจ่ายออกมาให้ก่อฟืนกันอย่างว่องไว ยิ่งได้อ๊อกเทนจากน้ำมันเบนซิน ยิ่งติดเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว

ผมช่วยพี่โจทำกับข้าว พวกเด็กๆช่วยกางเต็นท์ตั้งแคมป์ กางผ้าใบ สุดแล้วแต่ใครจะหยิบจะฉวยช่วยงานอะไรกันได้ก็ทำกันไป

ทุกอย่างแข่งกับเวลาแข่งกับความหิว ความเหนื่อยล้า ความอ่อนเพลีย ชั่วระยะเวลาไม่นาน

ข้าวก็สุกหอมกรุ่นเต็มหม้อ มื้อเย็นวันแรกพวกเรามี ไก่ย่าง ไข่เจียว ใส้กรอกทอด ประทังความหิว

กับข้าวง่ายๆปรุงแบบลวกๆมันช่างอร่อยเสียเหลือเกิน

หลังจากกินข้าวกันตายผ่านไปพวกเรามานั่งล้อมวงกินเหล้ากันอย่างออกรส

โปรแกรมวันพรุ่งนี้ถูกตั้งขึ้นโดยเป้าหมายที่แท้จริงแล้วพวกเราจะต้องไปพัก

ตั้งแคมป์ที่ "ห้วยแห้ง" แต่ไอ้เจ้าขอนไม้เจ้ากรรมทำเราเสียเวลาจนทำให้พวกเราไปกันไม่ถึง

บรรยกาศรอบๆที่พักคืนนี้มันผิดแปลกแตกต่างไปกับที่ๆผมนอนตั้งแคมป์เวลาที่เที่ยวป่า

อากาศข้นหนักของใบไม้ทับถมกันในร่องห้วย เห็ดราที่ขึ้นทำให้พวกเราหายใจกันไม่สดวกนัก

คืนนี้ป่าทั้งป่าเงียบสนิท ไม่มีเสี่ยงจักจั่นเรไรลองไน หรือเสียงสัตว์จตุบาท ทวิบาท

ชนิดใดกล้ำกลายเข้ามาในรัศมีที่เราพอจะได้ยินเสียงเลย "อาถรรพ์" ของป่าลึก ที่นักผจญภัยเมืองกรุงอย่างผมไม่เคยพบ

เหมือนมันมีอะไรมาบีบคั้นหัวใจและประสาทสัมผัสบางส่วนเอาไว้ คงมีแต่เสียงน้ำค้างร่วงหล่นลงบนหลังคาผ้าใบ

คงมีแต่เสียงน้ำไหลเซาะแก่งหินเท่านั้น จะหาฟังสรรพสำเสียงเสียงธรรมชาติแบบปกติไม่ได้เลย

ผมมองแหงนหน้าสูงขึ้นไปมองหาหมู่ดาวก็หาไม่ได้ ดงตะเคียนขึ้นสูงแผ่ขยายบดบังดวงดาราเสียหมด

ตะเกียงเจ้าพายุของกำนันต้อคงเป็นเพียงแสงสว่างแสงหลักดวงเดียวของแคมป์ยาจก ของเราคืนนี้

มันให้แสงสว่างได้ดีในรัศมีแคมป์ของเรา ผมมองออกไปในรอบๆแคมป์รอบๆด้าน

สำรวจดูทางหนีทีไล่ก่อนที่จะหลับนอนตามคำสอนที่ได้ร่ำได้เรียนมา

ทิศเหนือเป็นทางน้ำ ทิศตะวันออกเป็นเนินเตี้ยๆลาดลงสู่แก่งน้ำ

ทิศตะวันตกเป็นหน้าผาหินสูงชันแหงนคอตั้งบ่า ทิศใต้เป็นป่ารกชัฎลาดขึ้นที่สูง

เต็นท์เรากางอยู่บนด้านทิศตะวันออก ผมพอที่จะคำนวนภูมิประเทศและทางออกฉุกเฉินได้บ้าง

สิ่งที่เราจะต้องระวังตัวกันขีดสุดคือ น้ำป่าหลาก วันนี้ทั้งวันฝนตกหนักมากตกๆหยุดๆ น้ำในลำน้ำเริ่มขุ่น

ก่อนนอนพี่โจชวนลงไปที่จอดเรือ พวกเราข่วยกันเอาหินทำระยะของน้ำเอาไว้

ก้อนแรกตั้งเอาไว้ที่ชายน้ำ

ก้อนที่สองขยับขึ้นมาอีกสองศอก

ก้อนที่สามขยับขึ้นมาอีกหนึ่งวา

ที่ทำอย่างนี้เพื่อที่เวลาตื่นขึ้นมากลางคืนจะได้สำรวจและคำนวนปรมาณน้ำได้ทัน

พี่โจบอกว่าถ้าหากน้ำขึ้นมาเกินหินก้อนที่สอง พวกเรามีเวลาเก็บของเตรียมตัวหนีน้ำได้ทันเวลา คืนนี้คงต้องตื่นมาดูน้ำกันทั้งคืน

พี่ทิด พี่หนุ่ม และพี่แจ๊คหลังจากที่ดวดเหล้ากันเต็มคราบก็ชวนกันออกไปส่องไฟจับกบ

หวังว่าจะหามาเป็นเสบียงอาหารเพิ่มให้กับคณะเดินทาง มืดก็มืด หนาวก็หนาว น้ำก็แรง ใจยังเกินร้อยออกไปลุยกันต่อ

เสียงคุยในแคมป์เริ่มสร่างซาลงไปหลังจากคณะเดินทาง

ตัวกลั่น ตัวต้ม ตัวกรอง ตัวหมัก ดื่มเหล้ากันอย่างเต็มที่ความง่วงและความเพลีย ความเมาเข้ามาเยือน

เสียงคุยเริ่มห่างหายออกไป พวกเด็กๆเข้าเต็นท์ไปนอนแล้ว กำนันต้อเข้ายึดเปลของผมนอนเงียบเสียงไปนานแล้ว

พี่ชลเข้านอนในเต็นท์ของพี่นัย คงเหลือ ผม พี่โจ พี่นัย นั่งสุมไฟใส่ฟืนคุยฆ่าเวลารอพวกที่ไปจับกบกลับมา

เราสามคนพูดถึงเรื่องบรรยกาศรอบๆแคมป์ในคืนนี้ และก็การผูกเปลนอนขวางร่องห้วยของเจ้ามืด

แถมก่อไฟบนน้ำอีก ว่าเป็นการวางที่วางทางที่ผิดหลัก

ผมทนรอพวกจับกบไม่ไหวขอตัวเข้ามานอนก่อนก็ร่วมๆเที่ยงคืนจะได้แล้ว

ตะเกียงเจ้าพายุเริ่มแดงอ่อนแสงกำลังเคลิ้มๆหลับ เสียงพี่โจบอกว่าพวกจับกบกลับมาแล้ว

ผมหมดกังวลห่วงเพื่อน สำรวมจิตใจแล้วก็หลับลงไปในระยะเวลาไม่นานกว่าน้ำค้างจะหยดลงมาสู่พื้นดิน

คืนนั้นทั้งคืน ผมนอนหลับสบายโดยไม่มีอะไรแพ้วพานเลย .....

อาหารมื้อเช้าวันนี้พวกเรามีไก่ย่างเอามาฉีกรวนเค็ม กุนเชียงทอด ไข่เจียว มาม่าต้ม
กินตุนเอาแรงไว้เผชิญโชคกับความยากลำบากกันต่อไป ระหว่างอาหารมื้อเช้ามีคำถามที่ไม่น่าจะได้ยินคำถามนี้เลย

          "เมื่อคืน เสียงใครร้อง" พี่นัย ถามขึ้นเป็นคนแรก

          " กูก็ได้ยิน ผมก็ได้ยิน ข้าก็ได้ยิน" แทบทุกคนได้ยินกันหมด
ทุกคนลงความเห็นกันว่าดังมาจากทางด้านเต็นท์ผม แต่ก็แปลกในเต็นท์ผม เล็ก บุญเหงิบ ผม พี่โจ ต่างไม่มีใครได้ยินเสียง
แต่ทุกคนที่นอนด้านนอก ลงความเห็นว่าได้ยินเสียงหมด

        " กูได้ยินแน่นอน หูไม่ฝาดหูไม่ผิด" พี่นัยยังยืนยัน ว่าเมื่อคืนต้องมีคนร้อง

        " มันร้องแบบวิ่งหนี หรือ สู้อะไรอยู่ " พี่ชลสำทับมาอีกที

          " เอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยเล่า" พี่โจ ตัดบทสั้นๆทิ้งไว้แต่ปมปริศนาให้สงสัยไว้แค่นั้น

ทีนี้เป็นคิวน้องมืดบ้าง

          " พี่ๆ  เมื่อคืน ผมว่าผมโดนแน่ๆเลย " น้องมืดพูดน้ำเสียงจริงจัง

          " ผมนอนเคลิ้มๆเห็นเด็กผู้ชายมันวิ่งลอดใต้เปล วิ่งลอดไปลอดมา ผมหลับๆตื่นๆ มันวิ่งลอดไม่พอ
มันมาโยกเปลผมอีก ตื่นมาดูเปลก็ไม่ไหว พอหลับตาจะนอนมันมาอีกแล้ว
จนทนไม่ไหวด่ามัน.......มึงจะมาแกว่งทำไม มันถึงจะไป .....

        " ผม พี่นัย พี่โจ " หันหน้ามามองกันทันที ก่อนผมนอนก็มองเห็นอาการไอ้มืดมันนอนกระสับกระส่ายยังไงพิกล
แต่พวกเราก็ไมได้คิดอะไรเพราะเตือนเอาไว้แล้ว

        " ดีนะที่มึงยังเจอเป็นเด็ก ถ้าเจอแบบโตๆแล้วไล่ก็ไม่ไปจะทำยังไง  ทะลึ่งนัก ไปนอนขวางร่องห้วย
ก่อไฟบนน้ำ ขวางทางสามแพร่ง อะไรที่ห้ามแม่งทำหมด ถ้าไม่โดนก้ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว" พี่โจ บ่นออกมา ท่าทางไม่สบายใจ