สวยทุกภาพเลยครับ  +

ขอบคุณน้าเต่า สำหรับภาพสวย ๆทุกกระทู้ที่นำมาให้พวกเราได้ดูเช่นกันค่ะ


สัปดาห์นี้จะเดินทางแบบ Lonely Trip แต่เลนส์คิทคู่บารมีดันบังเกิดมีฝุ่นเข้าไปฝังข้างในเม็ดเป้ง
ส่งไปล้างคงไม่ทัน แล้วก็คงไม่ได้มีภาพดี ๆ กลับมาฝากซะแล้ว ลิงซึมเลย 


ปล. น้าเบนซ์จะได้เปรียบชาวบ้านอยู่นิดหน่อยเรื่องของ
มุมมอง เพราะงานประจำที่เกี่ยวกับการออกแบบ
โดยพื้นฐานต้องอิงกับศิลปะอยู่แล้ว สู้เว้ย...!! 

น้า ๆ หลายท่านก็เริ่มสนใจการถ่ายภาพจากเว็บนี้

หากจะให้ไปโพสท์ที่เว็บเกี่ยวกับการถ่ายภาพโดยตรง

ความรู้สึกก็คงไม่เท่ากับเอาภาพมาให้เพื่อน ๆ ในเว็บนี้ดู 

ผมตัดสินใจ  เอา fuji 9500 ก้เพราะดูภาพจากเวบสยามนี่หละครับ

ยังถ่ายแบบหลงทิศหลงทางอยู่


ปล.  ....เห็นจั่วหัวกระทู้ตอนแรก ตกใจครับ
          นึกว่าน้าเต่า....จะมาลาออกอีกคน 
      ....หายใจ  หมดเลย 

ตามมาชมและมาเชียร์น้าเต่าอีกคนคับ

ก่อนที่ผมจะเข้ามาเวปสยามก็มีความสนใจในเรื่องศิลปะอยู่แล้ว

โดยเฉพาะการถ่ายภาพ  พอได้มาเห็นภาพในเวปนี้ยิ่งกระตุ้นให้

อยากถ่ายเก่ง ถ่ายเป็นไปใหญ่  เลยเริ่มมาศึกษาอย่างจริงจังกับ

เขาบ้างละ 


ขอบคุนสยามด้วยคนคับ

สวยงามครับ........
เราต้องทำให้ได้.........ครึ่งนึ่งก็ยังดี........

สวยงามครับ

สวยงามสมความตั้งใจจริง ๆ 

ภาพสวยงามมากครับ

ภาพสวยๆ เล่าเรื่องได้ในตัวของภาพเอง ..ยินดีที่ได้เป็นสมาชิกของเวปฯนี้ เช่นกันครับ 

ถ่ายภาพสวยมากเลยคับ  น้าเต่า 

สวยมากครับ น้าเต่า

อยากถ่ายได้แบบ นี้ มั่งจัง

ผมเอง ถ่ายภาพมาครึ่งชีวิต  เริ่มจากไม่รู้อะไรเลย  แต่เป็นคนชอบศิลปะ ก็อยากเก็บบันทึกภาพตามที่เราได้เห็นแทนการวาดภาพ

          สมัยก่อน ค่อนข้างยากลำบาก กล้องตอนนั้น แทบจะไม่มีระบบอัตโนมัติ  ต้องปรับเองเป็นแมนนวลหมด  แม้แต่การโฟกัส  ทำให้ยากต่อการเรียนรู้  แต่ด้วยความรักในศิลปะการถ่ายภาพ ก็พยายามเรียนรู้ไปเรื่อย  หาด้วยตนเองบ้าง  ครูพักลักจำบ้าง  อ่านหนังสือบ้าง  ไม่มีคนคอยสอน และแนะนำไปในแนวทางที่ถูก  บางครั้งหลงทางเรื่องบางเรื่อง เป็นปี  กว่าที่ผมจะได้มาซึ่ง การถ่ายภาพอย่างมีหลักเกณฑ์แต่ละอย่าง  แค่เพียงเส้นขอบฟ้าต้องตรง  ผมใช้เวลาหลายปี จึงจะค้นพบว่า มันต้องตรง  กว่าจะรู้จักจุดตัด 9 ช่อง ก็ใช้เวลาอีกหลายปี  จนมีความรู้สึกว่าหลงใหลมันแล้วก็เลิกไม่ได้  ผมถ่ายภาพไปเรื่อย ๆ ด้วยความสนุก  และสิ้นเปลือง  ภาพถ่ายม้วนหนึ่งต้องใช้เงิน หลายร้อยบาท ในการซื้อฟิล์ม ล้างฟิล์ม และ อัดเป็นภาพ  ใน 1 ม้วน มี 36 ภาพ จะดูได้ สักภาพเดียว หรือบางม้วนไม่มีเลย  ทำไงดีไม่มีคนสอน  ก็ต้องอาศัยดูภาพมาก ๆ  ด้วยความที่เป็นคนไม่ขยันอ่าน  ก็เลย ต้องอาศัย ดูภาพจากมือชั้นครู ทั้งหลาย  แต่ก็ไม่ทราบว่า ภาพที่ได้มาสวยงามนั้น  ต้องผ่านการเรียนรู้อะไรมาบ้าง  จนมาระยะหนึ่ง เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผมเริ่มรู้สึกได้ว่า ภาพถ่ายของเรา เริ่มดูได้  ก็เลยอยากรู้ว่า ภาพเรายืนอยู่ตรงไหน  ผมเลย ทดลองส่งภาพเข้าประกวด  ใหม่ ๆ ก็เป็นเพียง ประกวดภาพในรางวัลเล็ก ๆ  หาตามหนังสือถ่ายภาพที่มักจะมีหัวข้อการประกวดภาพ อยู่มากมาย  เพื่อให้รู้ว่า  เขามีหลักเกณฑ์อย่างไรในการประกวดภาพ  ต้องดูภาพอย่างไร  ต้องศึกษาเรื่องนี้อยู่นานพอควร    ได้ร่วมเข้าชมรมถ่ายภาพ  แล้วก็ ตั้งชมรมถ่ายภาพ สนุกกับมัน อย่างสิ้นเปลือง  กว่าจะได้มาซึ่งรางวัลแต่ละรางวัลมันไม่ง่ายเลย  เหตุนี้  นักถ่ายภาพระดับโปรทั้งหลายจึงหวงแหนวิชาที่เขาได้มาแสนยากเย็น 
 
            ผมสนุกอยู่กับการถ่ายภาพประกวด  และ เก็บสต๊อก อยู่ 2-3 ปี จนมาปี 2540 พิษของเศรษฐกิจฟองสบู่เริ่มส่งผลมาถึงกิจการของผม ที่ทำอยู่รายได้หายไปเดือนละเป็นแสนบาท    ธุรกิจยังอยู่ได้ไม่ขาดทุน แต่ผมอยู่ไม่ได้  ด้วยความที่เป็นคนใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย  ใช้เงินไม่คิด  ทำให้การใช้ชีวิตเริ่มเดือดร้อน  ต้องหาอาชีพเสริม  สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดในชีวิต นอกจากวิชาการที่ได้เล่าเรียนมาคือ "การถ่ายภาพ"  ผมจึงเลือก อาชีพ "ช่างภาพ"  ตั้งแต่บัดนั้น  เริ่มจากซื้ออุปรกรณ์ถ่ายภาพในสตู  ปรับแต่งร้านอาหารส่วนหนึ่งเป็น สตูถ่ายภาพแต่งงาน  ถ่ายภาพ แฟชั่น  และเปิดตัวด้วยการรับงานถ่ายภาพตามงานต่าง ๆ  ผมเริ่มในสมัยที่  ฮิตเรื่องการถ่ายภาพแต่งงานเป็น แพ๊คเกจ  ซึ่งในกรุงเทพฯ ถ่ายสวย ๆ ชุดละ 70000-100000 บาท  แต่ผมเป็นเพียงช่างบ้านนอก เลยรับงานเพียง แพ๊คเกจละ 30000-35000  บาท ลูกค้าจะได้ งานที่ใกล้เคียงกัน  เว้นแต่สถานที่ที่ผมสู้ในกรุงไม่ได้    แต่ก็สามารถทำรายได้ให้ผม อยู่รอดในสภาวะเศรษฐกิจที่ทรุดหนักในช่วงนั้น

          จากเดิมที่ผมต้องการถ่ายภาพเล่นสนุกสนาน และมีความสุขในการถ่ายภาพเพื่อให้ได้ภาพที่สวยงามดั่งใจคิด  ต้องกลายมาเป็นการถ่ายภาพเพื่อเงิน  ทุกครั้งที่กดชัตเตอร์มันมีตัวเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง  สิ่งที่ผมได้มาก็คือเงินซึ่งมากพอต่อความเหนื่อยยาก  แต่สิ่งที่เสียไปก็คือความสุขในการกดชัตเตอร์มันเปลี่ยนไป   

          เมื่อเศรษฐกิจเริ่มดีขึ้น  ผมก็ยิ่งเริ่มเบื่อ กับอาชีพช่างภาพ  เพราะไม่ได้ถ่ายอย่างที่ใจต้องการ  ที่เคยเดินทางไกล ๆ เพื่อถ่ายภาพ  หาความเป็นธรรมชาติ  หาแสง  หาเงา  หามุม  มันหายไปหมด  เหลือ แต่  หาเงิน  เมื่อถึงวันที่มันสุกงอม  ผมตัดสินใจทิ้งเงินที่ควรจะได้มา ด้วยการเลิก ถ่ายภาพเป็นอาชีพ    ขายชุดแต่งงาน  ขายชุดไฟ  ขายชุดฉาก  และอุปกรณ์เสริมอื่น ๆ ไปหมด  เหลือไว้แต่เพียงกล้องและเลนส์ทียังรัก    แล้วก็เลิกรับงาน  รายได้หายไปเดือนละ แสนกว่าบาท  มานั่งนึกว่า เราทำถูกหรือเปล่า  มนุษย์ทุกคนต้องการเงิน  แต่เงินไม่ใช่ความสุขที่สุดที่คนเราจะหาได้  ผมเริ่มหันกลับมาถ่ายภาพอย่างที่ใจรักเช่นเดิม  เริ่มออกเดินทางไปแสวงหาสิ่งที่ตัวเองรัก  นั่นคือการถ่ายภาพประกวด  แต่แล้วการถ่ายภาพอาชีพ ก็กลับวนเวียนเข้ามาด้วยความที่ผมเป็นคนมีเพื่อนฝูงมาก  เพื่อนก็มาขอร้องให้ถ่ายนู่นให้ ถ่ายนี่ให้  มาคิดว่า ไม่มีทางหยุดได้ นอกจากต้องขายกล้องทิ้ง

          ผมตัดสินใจ ขายกล้องและอุปกรณ์ทุกอย่างทิ้งอย่างใจหาย  และสุดแสนเสียดาย    เพื่อนก็ใจดำ ซื้อกล้องไปไม่ยอมจ่ายเงิน เกือบสองปี ผมถึงจะได้เงินก้อนนั้นครบ    ผมว่างอยู่เป็นปี  ไม่รู้จะทำอะไร  วันหนึ่ง ผมเจอเพื่อนที่สนิทกัน เขาชอบตกปลา ผมเลยหัดตกปลากับเขา  ตอนนั้น มีกล้อง คอมแพคโซนี่ ติดตัวอยู่ตัวหนึ่ง  เอาไว้ ถ่ายเล่นสนุก ๆ  แล้วผมก็มารู้จักเวปสยามฯ  ผมเข้ามาเล่นที่นี่ เพื่อตกปลา  เวลาตกปลาได้ก็อยากอวดสมาชิก ก็เลย เอารูปที่ตกปลาได้มาลง ในช่วงต้น ๆ แฟนผมเป็นคนถ่ายภาพตกปลามาลง  อาจจะดูดีกว่าคนอื่นหน่อย ก็เพราะเขาพอมีพื้นฐานการถ่ายภาพมาบ้าง

            ต่อมาเริ่มมีคนสนใจการถ่ายภาพมากขึ้นเห็นภาพที่ปรากฏในสยามฯ  ผมก็ตอบ ๆ ไปแบบไม่คิดว่า  สักวัน สยามฯจะกลายเป็นเว็ปตกปลาที่มีคนถ่ายภาพมากที่สุดเช่นนี้      ผมก็ยังรักการตกปลาอยู่ เพราะเป็นของใหม่สำหรับผม  ผมไม่เคยออกทริพเพื่อถ่ายรูปอื่นมาให้ชมนอกจากตกปลา  คนเริ่มถามจาก 1 เป็น 2 จาก 2 เป็น 3  ไปเรื่อยๆ ผมเองก็ยังไม่คิดที่จะกลับมาถ่ายภาพ  บอกได้ก็บอกไปตามที่รู้มา  ไม่หวง  แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดู  เพราะไม่คิดว่าจะกลับมาถ่ายภาพอีก    จนหลาย ๆ ท่าน ชวนผมบอกให้  มาถ่ายภาพเล่นกัน  "กล้องก็มี  ฝีมือก็มี คอยอะไรอยู่ มาถ่ายภาพกันดีกว่า"  ผมยังจำคำนี้ได้ขึ้นใจ  แต่ด้วยความที่ละวางไปนาน  แล้วก็ไม่เคยรู้สึกโหยหา   

                จนมาวันหนึ่ง  น้าเว็ป  มาหาที่บ้าน ได้มีโอกาสมาชมภาพสไลด์ที่ผมเคยถ่ายไว้ เมื่อสิบกว่าปีก่อน  แล้วก็ถามผมหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับการถ่ายภาพ  ผมก็สอนไปจนน้าเว็ป  สนใจเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็บอกกับผมว่า  หากหลาย ๆ คนในเว็ปสยามฯ ได้เรียนรู้การถ่ายภาพอย่างถูกวิธี  จะเรียนได้อย่างรวดเร็ว อย่างที่เขาได้เรียน  และจะทำให้ ต่อไป  ภาพตกปลาในเว็ปไซด์ตกปลาต่าง ๆ คงมีแต่ภาพตกปลาสวย ๆ  ผมมาเรียนกับพี่เล็กได้หรือไม่ 

                ผมมาคิดว่า "น้าเว็ป อยู่ขอนแก่น  ผมอยู่ แปดริ้ว  ถ้าอยากเรียนรู้จริง ๆ แล้วยอมเดินทางมาหาเพื่อการเรียนรู้  ยังไง ผมก็ต้องสอนให้ได้มากที่สุด  เพราะคงมองเห็นถึงความตั้งใจจริง"    จากนั้น ก็เริ่มมีการเรียน การสอน  การส่งการบ้าน ผ่านในเอ็มเอสเอ็น  น้าเว็ปบอกผมว่า  สิ่งที่ผมบอกไป และแกได้รับรู้  จะเป็นประโยชน์มาก ถ้าผ่านในหน้ากระดาน หลายคนจะได้เรียนรู้ควบคู่ไปด้วย  เลยมีการส่งการบ้านในหน้ากระดาน และถามตอบในหน้ากระดาน    จนมีผู้สนใจเพิ่มขึ้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

                ผมเอง ต้องกลับมาหาซื้ออุปกรณ์เพิ่มเติม เพื่อที่จะได้ถ่ายภาพมาเป็นตัวอย่างบ้าง  แล้ววันนั้น น้าแว่น ก็มาหาผม พร้อม กล้อง แคนนอน 350ดี +  เลนส์ 18-200 ของซิกม่า  ผมก็เลยซื้อไว้ แล้วก็หันกลับมาถ่ายภาพเพื่อสอนอีกครั้ง  (ภาพด้านบนเป็นทริพแรก ๆ ที่คิดว่าจะถ่ายภาพสวย ๆ ลงในเว็ปสยามฯบ้าง)  ผมกลับมาเริ่มถ่ายภาพใหม่  ในเว็ปสยามฯ นี้ เพราะสอนคนในเว็ปสยามฯนี้    คนเรียนรู้การถ่ายภาพในเว็ปสยามฯ  เพื่อเรียนรู้การถ่ายภาพในเว็ปสยามฯ  เขาก็ส่งการบ้าน ผ่านเว็ปสยามฯ  ที่เขาเริ่มเรียน เริ่มพัฒนา  จริงอยู่ มีเว็ปถ่ายภาพมากมาย  แต่เท่า ๆ ที่ทราบหลายเว็ป เป็นเว็ปถ่ายภาพแต่ไม่ค่อยมีการเรียนการสอนอย่างชัดเจน  และหลาย ๆ คนก็ไม่ได้เรียนรู้กล้อง จากเว็ป ถ่ายภาพ  แต่กลับมา รู้จัก และเรียนรู้ ผ่านเว็ปสยามฯ แห่งนี้

                จนมาถึงวันนี้  ทุกครั้งที่มีประเด็นเกี่ยวกับการถ่ายภาพในเว็ปสยามฯ //////////// ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาทุกครั้ง  ว่าเราเป็นต้นเหตุของการขัดแย้งนั้นหรือเปล่า ////////////

                  แต่ผมมาคิดว่า  ภาพถ่ายที่สวยงามย่อมสื่อความรู้สึกที่ดีดี  ได้ในทุกกิจกรรม ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม  บางครั้ง ก็ได้กำลังใจจากคนรอบข้าง  และคนที่เข้าใจ  ว่าสิ่งที่ทำไปนั้นน่าจะมี ประโยชน์ มากกว่า โทษ

                ผมยังยืนยันว่า  ผมยังรักการตกปลา และ ผมก็ถ่ายภาพตกปลามากกว่าภาพอื่นๆ  เพียงแต่ เวลามีกล้องคงต้องใช้กล้องให้คุ้มค่าที่สุด  คงไม่มีไว้เพื่อ ถ่ายภาพตกปลาอย่างเดียว    เลยเกิดภาพอื่นๆ  แต่ก็ลงในหมวดของการถ่ายภาพ เพียงเพื่อคิดว่า  น่าจะเป็นประโยชน์สำหรับคนที่กำลังเรียนรู้เรื่องกล้องได้มากพอควร 

                ผมบ้าหรือเปล่า  ที่ตอนนี้กำลังคิดว่า  หากใครสนใจเรื่องการถ่ายภาพ ให้ รวบรวมสมาชิกไว้  หากไม่ไกลนักผมจะวิ่งไปสอนถึงที่  การสอนสัญจรเร็ว ๆ นี้คงเป็นที่  โคราช  เพราะหลังจากที่ได้ไป ร่วมตกปลาที่ ลำแชะ  เห็นว่าสมาชิก  ส่วนใหญ่ถือกล้องด้วย  และสนใจเรื่องการถ่ายภาพตกปลามาก    ในเร็ววันนี้ ก็จะไปจัดสอนที่นั่น 

                และไม่นาน  คงมีที่อื่นอีก
               
                ทุกวันนี้  ผมมีความสุขขณะที่ตกปลา  และถ่ายภาพตกปลา ควบคู่กันไป  บางครั้ง ก็มีภาพอื่นบ้าง ก็เพราะเห็นแล้วอยากถ่าย  และผมมีความสุขยิ่งกว่า  เวลาที่ได้เห็นภาพตกปลาสวย ๆ  จากเพื่อนสมาชิก  ที่ไม่ว่าจะเรียนกับผมหรือไม่ก็ตาม    ไม่ว่าจะใช้กล้องใดก็ตาม  ไม่ว่าจะถ่ายที่ไหนก็ตาม    เพราะ ผมรักภาพถ่าย  และก็รักการตกปลา 

                ถ้าถามว่า  แล้วทำไมผมถึงยินดีสอนการถ่ายภาพให้กับทุก ๆ คนที่สนใจ  อยากเด่น  อยากดัง หรือเปล่า  คำตอบคือ  เปล่าเลย  ผมสอนเพราะว่า  ผมมีจิตวิญญาน ในการสอน  ผมไม่มีลูกที่จะรับการถ่ายทอดต่อไป  สิ่งที่ผมรู้  หากผมตายไป ไม่ได้บอกใคร  ความรู้ที่มีก็จะหายไปกับชีวิตผมที่จากไป  แต่ถ้าผมสามารถสอนคนได้ ไม่มากก็น้อย  ก็ถือว่า มีประโยชน์ต่อคนที่ได้รับการเรียนรู้  ไม่ต้องมาคอยเสียเวลา อย่างที่ผมต้องเสียเวลาไป  หลายปีกว่าจะได้มา    ก็เท่านั้นเอง

                ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า  ทุกท่านคงเห็นความสำคัญของการถ่ายภาพ  และใช้มันอย่างมีความสุข  เวลาที่เราออกไปตกปลา  ทุกครั้งเราคงไม่ได้ปลา  แต่เราก็ได้ภาพกลับมาเล่าเรื่องให้เพื่อน ๆ ฟังว่า  วันนี้ เราไป "แห้ว"  กันมาจากที่ไหน    หมายสวยอย่างไร    หลาย ๆ ท่านเป็นสถานที่ หรือเป็นเจ้าถิ่น อยู่ก็สามารถบอกเราได้ว่า  ตรงนี้ต้องใช้เหยื่อนี้  เหยื่อนั้น หรือว่า ต้องตกเวลานู้น เวลานี้ จะมีปลานั่น ปลานี่มากิน 

                ตกปลาอย่างสนุกสนาน  ถ่ายภาพอย่างมีความสุข  แล้วชีวิต ของคุณจะมีความสุขครับ



                ขอบคุณ เว็ปสยามฯ  และเพื่อนสมาชิกทุกคนที่ทำให้  สังคมเราอบอุ่นและมีความสุข  ด้วยการอยู่ในสังคมนี้อย่างมีความสุขครับ

ผมก็นั่งนิ่งกับรูปน้าเต่าหลายครับแล้วครับ 

หลายๆภาพของน้าเต่าก็เป็นแรงบันดาลใจให้ผมสนใจในการเรียนถ่ายภาพเหมือนกันครับ 

จนตอนนี้ผมก็เข้าใจการได้เรียนรู้ หลักการภาพต่างๆจากการถ่ายภาพที่ถูกต้อง จากพี่เล็ก แปดริ้ว ครูใหญ่วัยรุ่นแปดริ้วของผม จนตอนนี้ ก็ได้ออกไปถ่ายงาน ให้ที่บริษัทแฟนผมหลายๆงานแล้ว การกุศลชอบจริงๆฮิๆ

และที่สำคัญที่สุด เวลาพาครอบครัวไปเที้ยว บางครั้งความทรงจำดีๆ มันจำกลับมาได้ไม่หมด พอนานๆเข้าก็ลืม แต่ผมได้ถ่ายภาพกลับมาดู ได้ภาพที่ดีกว่าสมัยที่ยังไม่ได้เรียนรู้ ตรงจุดนี้ผมว่าคุ้มค่ามากๆครับ

ขอบคุณsiamfishingครับที่ทำให้ผมได้มีวันนี้

รูปสวยมากเลยครับ

สวยมากครับน้าเต่า

อยากถ่ายได้ภาพสวยฯ อย่างน้าฯ บ้างจัง....แต่ไม่มีกล้อง    ไปเก็บตังค์ซื้อกล้องดีก่า..... 

      จุดประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ตามความคิดของผมโดยส่วนตัวนะครับพอเข้าใจว่าอันสืบเนื่องจากการที่มีปัญหากระทบกระทั่งกันบ้างระหว่างสมาชิกบางคนที่มีการพาดพิงเกี่ยวกับเวปตกปลาและการมีกระทู้เกี่ยวกับภาพถ่ายว่ามันเป็นการที่ดูแล้วเป็นความชอบส่วนตัวทำให้เกิดปัญหากระทบกระทั่งจนถึงมีการลาออกจากการเป็นสมาชิกไปก็มีพูดกันตรงๆเลยนะครับ สำหรับความคิดของผมเกี่ยวกับการที่มีกระทู้เกี่ยวกับภาพถ่ายสำหรับเวปสยาม ผม เห็นด้วย และสนับสนุนความคิดของน้าเวป ที่ให้มีกระทู้ถ่ายภาพในเวปนี้ เพราะโอกาสของคนเราที่จะได้สัมผัสพบเจอกับสถานที่และบรรยากาศของการทำกิจกรรมต่างๆทั้งตกปลาหรืออื่นๆ ทุกคนย่อมมีโอกาสต่างกันตามแต่ละสถานะของแต่ละคน แล้วแต่ปัจจัยทางร่างกายหรือปัจจัยทางทุนทรัพย์หรือปัจจัยทางด้านเวลาหรืออื่นๆของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน แต่ทุกคนก็มีโอกาสได้สัมผัสบรรยากาสของกิจกรรมนั้นๆได้โดยการเล่าเรื่องโดยผ่านทางภาพถ่ายซึ่งแทบจะไม่ต้องบรรยายอะไรเลยก็ได้ ถ้าคนที่สื่อภาพถ่ายนั้นได้ถ่ายบรรยากาสแล้วสื่อออกมาให้เห็นเราก็เหมือนว่าได้มีอารมร่วมกับเหตุการณ์นั้นไปด้วย ถ้ามีกระทู้ภาพถ่ายแล้วมีการให้ความรู้ไปด้วย การบรรยายเหตุการณ์มันก็จะยิ่งสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นครับ
  ผมคนนึงที่ไม่มีโอกาสที่จะได้ไปเที่ยวหรือทำกิจกรรมตกปลาในอีกหลายๆกิจกรรมตามประสบการณ์ของเพื่อนๆสมาชิกได้โพสต์ลงมาให้ชมกัน ทั้งที่เกี่ยวกับการตกปลาหรือไม่ก็ตามมันก็มีประโยชน์ทั้งนั้นอยู่ที่จะได้นำไปใช้ในแง่มุมหรือโอกาสข้างหน้าต่อไปก็ตาม
  สำหรับภาพถ่ายของน้าเต่าเท่าที่ผมติดตามดูมาตั้งแต่ใช้กล้อง ฟูจิ จนปัจจุบันไม่แน่ใจว่าใช้แคนนอนแล้วใช่รึป่าวนะครับไม่แน่ใจครับ น้าเต่าเป็นคนที่เล่าเรื่องผ่านภาพถ่ายได้ดีมากๆเลยครับ ภาพสวยเหมือมืออาชีพเลยครับ ถ้าไม่ได้ติดตามแต่ต้นจะเข้าใจว่าน้าเต่าต้องเป็นช่างภาพมืออาชีพแน่ๆครับ ภาพของน้าเต่าเป็นกระทู้คุณภาพกระทู้นึงรับ ส่วนของน้าเล็กต้องยกเป็นเทพไปแล้วนะครับ เห็นคนตั้งกระทู้เป็นน้าเล็กก็บ่งบอกได้เลยว่าภาพถ่ายจะต้องสวยงามมากๆเลยครับ แม้กระทั่งน้าเล็กใช้กล้องคอมแพ็คถ่ายยังออกมาสวยเลยครับ รู้สึกว่าตอนจะขึ้นเครื่องไปชมงานต้นไม้ที่เชียงใหม่รึไงนี่แหละครับ
  ยังไงกระทู้ถ่ายภาพต้องยังคงอยู่กับเวปสยามต่อไปนะครับ สำหรับคนด้อยโอกาสในการท่องเที่ยวอย่างผมหรืออีกหลายๆคนครับ