และแล้วก็ถึงคิวผมออกแสดง หลังจากมีดเล่มน้อยสร้างปาฎิหารเกิดขึ้นกลางป่า

ไม้มะฝ่อขอนนั้นขาดกลางออกจากกัน  หน้าที่ของผมก็คือขึ้นไปขย่มให้จมลงน้ำเพื่อให้เรือขับผ่านไปได้

......เสียงหัวเราะขำกระจายปนเสียงเฮ เมื่อขอนขวางทางด้านผมพังลงน้ำทันทีแค่ผมขย่มไปแค่สามที

ขบวนการผจญภัยเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม

พรุ่งนี้มาเดินทางต่อกันใหม่ครับ

เย็นวันแรกคณะทัวร์ลำบากของพวกเรายึดได้ร่องห้วยเก่าๆริมหน้าผา ปากทางเข้ารกบดบังไปด้วยเถาวัลย์ไม้เลื้อยและกออ้อ

มันเป็นทางสามแพร่งพอดิบพอดี พวกเราขนเสบียงและข้าวของยังชีพเข้ายึดเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

สายฝนยังคงโปรยปรายยังไม่ยอมหยุด ความรีบเร่งแข่งกับแสงสว่างที่โรยราไปอย่างรวดเร็ว

กองไฟถูกก่อขึ้นอย่างว่องไว ผ้าหลังคาขึงพาดผ่านยึดไว้กับต้นตะเคียนทั้งสี่ด้าน

ผมเปิดเหล้าไว้เจ้าที่เจ้าทาง เยื้องออกไปทางด้านทิศตะวันออก กองไฟถูกก่ออยู่ใต้ผืนผ้าใบผืนใหญ่เพื่อกันน้ำค้างและสายฝน 

กองไฟถูกก่อขึ้นสองกอง ก่อบนเนินเตี้ยๆข้างร่องห้วยใกล้ๆกับแคมป์ และ ก่อขึ้นในร่องห้วย แถมด้วยขึงเปล

และผ้าใบขวางร่องห้วยอีกต่างหาก

บรรยกาศเงียบเหงาวังเวงมืดมิดอย่ารวดเร็ว เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงที่เรามาถึงทุกๆอย่างรอบด้านก็มืดมิดสนิทใจ

โชคดีที่ชุดนี้แต่ละคนเป็นงานกันทั้งนั้น ไม้ฟืนอย่างดีที่พี่ชลรื้อเอามาจากแคมป์ของพวกลากหวายถูกฟันซอยเป็นลูกไม้

แจกจ่ายออกมาให้ก่อฟืนกันอย่างว่องไว ยิ่งได้อ๊อกเทนจากน้ำมันเบนซิน ยิ่งติดเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว

ผมช่วยพี่โจทำกับข้าว พวกเด็กๆช่วยกางเต็นท์ตั้งแคมป์ กางผ้าใบ สุดแล้วแต่ใครจะหยิบจะฉวยช่วยงานอะไรกันได้ก็ทำกันไป

ทุกอย่างแข่งกับเวลาแข่งกับความหิว ความเหนื่อยล้า ความอ่อนเพลีย ชั่วระยะเวลาไม่นาน

ข้าวก็สุกหอมกรุ่นเต็มหม้อ มื้อเย็นวันแรกพวกเรามี ไก่ย่าง ไข่เจียว ใส้กรอกทอด ประทังความหิว

กับข้าวง่ายๆปรุงแบบลวกๆมันช่างอร่อยเสียเหลือเกิน

หลังจากกินข้าวกันตายผ่านไปพวกเรามานั่งล้อมวงกินเหล้ากันอย่างออกรส

โปรแกรมวันพรุ่งนี้ถูกตั้งขึ้นโดยเป้าหมายที่แท้จริงแล้วพวกเราจะต้องไปพัก

ตั้งแคมป์ที่ "ห้วยแห้ง" แต่ไอ้เจ้าขอนไม้เจ้ากรรมทำเราเสียเวลาจนทำให้พวกเราไปกันไม่ถึง

บรรยกาศรอบๆที่พักคืนนี้มันผิดแปลกแตกต่างไปกับที่ๆผมนอนตั้งแคมป์เวลาที่เที่ยวป่า

อากาศข้นหนักของใบไม้ทับถมกันในร่องห้วย เห็ดราที่ขึ้นทำให้พวกเราหายใจกันไม่สดวกนัก

คืนนี้ป่าทั้งป่าเงียบสนิท ไม่มีเสี่ยงจักจั่นเรไรลองไน หรือเสียงสัตว์จตุบาท ทวิบาท

ชนิดใดกล้ำกลายเข้ามาในรัศมีที่เราพอจะได้ยินเสียงเลย "อาถรรพ์" ของป่าลึก ที่นักผจญภัยเมืองกรุงอย่างผมไม่เคยพบ

เหมือนมันมีอะไรมาบีบคั้นหัวใจและประสาทสัมผัสบางส่วนเอาไว้ คงมีแต่เสียงน้ำค้างร่วงหล่นลงบนหลังคาผ้าใบ

คงมีแต่เสียงน้ำไหลเซาะแก่งหินเท่านั้น จะหาฟังสรรพสำเสียงเสียงธรรมชาติแบบปกติไม่ได้เลย

ผมมองแหงนหน้าสูงขึ้นไปมองหาหมู่ดาวก็หาไม่ได้ ดงตะเคียนขึ้นสูงแผ่ขยายบดบังดวงดาราเสียหมด

ตะเกียงเจ้าพายุของกำนันต้อคงเป็นเพียงแสงสว่างแสงหลักดวงเดียวของแคมป์ยาจก ของเราคืนนี้

มันให้แสงสว่างได้ดีในรัศมีแคมป์ของเรา ผมมองออกไปในรอบๆแคมป์รอบๆด้าน

สำรวจดูทางหนีทีไล่ก่อนที่จะหลับนอนตามคำสอนที่ได้ร่ำได้เรียนมา

ทิศเหนือเป็นทางน้ำ ทิศตะวันออกเป็นเนินเตี้ยๆลาดลงสู่แก่งน้ำ

ทิศตะวันตกเป็นหน้าผาหินสูงชันแหงนคอตั้งบ่า ทิศใต้เป็นป่ารกชัฎลาดขึ้นที่สูง

เต็นท์เรากางอยู่บนด้านทิศตะวันออก ผมพอที่จะคำนวนภูมิประเทศและทางออกฉุกเฉินได้บ้าง

สิ่งที่เราจะต้องระวังตัวกันขีดสุดคือ น้ำป่าหลาก วันนี้ทั้งวันฝนตกหนักมากตกๆหยุดๆ น้ำในลำน้ำเริ่มขุ่น

ก่อนนอนพี่โจชวนลงไปที่จอดเรือ พวกเราข่วยกันเอาหินทำระยะของน้ำเอาไว้

ก้อนแรกตั้งเอาไว้ที่ชายน้ำ

ก้อนที่สองขยับขึ้นมาอีกสองศอก

ก้อนที่สามขยับขึ้นมาอีกหนึ่งวา

ที่ทำอย่างนี้เพื่อที่เวลาตื่นขึ้นมากลางคืนจะได้สำรวจและคำนวนปรมาณน้ำได้ทัน

พี่โจบอกว่าถ้าหากน้ำขึ้นมาเกินหินก้อนที่สอง พวกเรามีเวลาเก็บของเตรียมตัวหนีน้ำได้ทันเวลา คืนนี้คงต้องตื่นมาดูน้ำกันทั้งคืน

พี่ทิด พี่หนุ่ม และพี่แจ๊คหลังจากที่ดวดเหล้ากันเต็มคราบก็ชวนกันออกไปส่องไฟจับกบ

หวังว่าจะหามาเป็นเสบียงอาหารเพิ่มให้กับคณะเดินทาง มืดก็มืด หนาวก็หนาว น้ำก็แรง ใจยังเกินร้อยออกไปลุยกันต่อ

เสียงคุยในแคมป์เริ่มสร่างซาลงไปหลังจากคณะเดินทาง

ตัวกลั่น ตัวต้ม ตัวกรอง ตัวหมัก ดื่มเหล้ากันอย่างเต็มที่ความง่วงและความเพลีย ความเมาเข้ามาเยือน

เสียงคุยเริ่มห่างหายออกไป พวกเด็กๆเข้าเต็นท์ไปนอนแล้ว กำนันต้อเข้ายึดเปลของผมนอนเงียบเสียงไปนานแล้ว

พี่ชลเข้านอนในเต็นท์ของพี่นัย คงเหลือ ผม พี่โจ พี่นัย นั่งสุมไฟใส่ฟืนคุยฆ่าเวลารอพวกที่ไปจับกบกลับมา

เราสามคนพูดถึงเรื่องบรรยกาศรอบๆแคมป์ในคืนนี้ และก็การผูกเปลนอนขวางร่องห้วยของเจ้ามืด

แถมก่อไฟบนน้ำอีก ว่าเป็นการวางที่วางทางที่ผิดหลัก

ผมทนรอพวกจับกบไม่ไหวขอตัวเข้ามานอนก่อนก็ร่วมๆเที่ยงคืนจะได้แล้ว

ตะเกียงเจ้าพายุเริ่มแดงอ่อนแสงกำลังเคลิ้มๆหลับ เสียงพี่โจบอกว่าพวกจับกบกลับมาแล้ว

ผมหมดกังวลห่วงเพื่อน สำรวมจิตใจแล้วก็หลับลงไปในระยะเวลาไม่นานกว่าน้ำค้างจะหยดลงมาสู่พื้นดิน

คืนนั้นทั้งคืน ผมนอนหลับสบายโดยไม่มีอะไรแพ้วพานเลย .....

อาหารมื้อเช้าวันนี้พวกเรามีไก่ย่างเอามาฉีกรวนเค็ม กุนเชียงทอด ไข่เจียว มาม่าต้ม
กินตุนเอาแรงไว้เผชิญโชคกับความยากลำบากกันต่อไป ระหว่างอาหารมื้อเช้ามีคำถามที่ไม่น่าจะได้ยินคำถามนี้เลย

          "เมื่อคืน เสียงใครร้อง" พี่นัย ถามขึ้นเป็นคนแรก

          " กูก็ได้ยิน ผมก็ได้ยิน ข้าก็ได้ยิน" แทบทุกคนได้ยินกันหมด
ทุกคนลงความเห็นกันว่าดังมาจากทางด้านเต็นท์ผม แต่ก็แปลกในเต็นท์ผม เล็ก บุญเหงิบ ผม พี่โจ ต่างไม่มีใครได้ยินเสียง
แต่ทุกคนที่นอนด้านนอก ลงความเห็นว่าได้ยินเสียงหมด

        " กูได้ยินแน่นอน หูไม่ฝาดหูไม่ผิด" พี่นัยยังยืนยัน ว่าเมื่อคืนต้องมีคนร้อง

        " มันร้องแบบวิ่งหนี หรือ สู้อะไรอยู่ " พี่ชลสำทับมาอีกที

          " เอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยเล่า" พี่โจ ตัดบทสั้นๆทิ้งไว้แต่ปมปริศนาให้สงสัยไว้แค่นั้น

ทีนี้เป็นคิวน้องมืดบ้าง

          " พี่ๆ  เมื่อคืน ผมว่าผมโดนแน่ๆเลย " น้องมืดพูดน้ำเสียงจริงจัง

          " ผมนอนเคลิ้มๆเห็นเด็กผู้ชายมันวิ่งลอดใต้เปล วิ่งลอดไปลอดมา ผมหลับๆตื่นๆ มันวิ่งลอดไม่พอ
มันมาโยกเปลผมอีก ตื่นมาดูเปลก็ไม่ไหว พอหลับตาจะนอนมันมาอีกแล้ว
จนทนไม่ไหวด่ามัน.......มึงจะมาแกว่งทำไม มันถึงจะไป .....

        " ผม พี่นัย พี่โจ " หันหน้ามามองกันทันที ก่อนผมนอนก็มองเห็นอาการไอ้มืดมันนอนกระสับกระส่ายยังไงพิกล
แต่พวกเราก็ไมได้คิดอะไรเพราะเตือนเอาไว้แล้ว

        " ดีนะที่มึงยังเจอเป็นเด็ก ถ้าเจอแบบโตๆแล้วไล่ก็ไม่ไปจะทำยังไง  ทะลึ่งนัก ไปนอนขวางร่องห้วย
ก่อไฟบนน้ำ ขวางทางสามแพร่ง อะไรที่ห้ามแม่งทำหมด ถ้าไม่โดนก้ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว" พี่โจ บ่นออกมา ท่าทางไม่สบายใจ

มาถึงนี่แล้วยังไงก็ไม่มีถอยยังไงก็ศิษย์มีครูกันแทบทุกคน เชื่อว่ายังไงก็สามารถจะเอาตัวรอดกันได้

แม้ว่าจะวัยรุ่นกันอยู่ก็ตาม อำนาจลี้ลับอาถรรพ์ของป่าลึก จะมาอยู่เหนือจิตใจแห่งการเดินทางเป็นไม่ได้ .....

ยังไงก็ต้องไปต่อ เพราะผมไม่ยอมนอนที่ห้วยนี้เป็นคืนที่สองเป็นแน่แท้ 

ปล่อยให้เรื่องราวของเมื่อคืนยังคงสะกิดหัวใจของทุกๆคนเข้าไว้ ก้มหน้าก้มตาลุยกันต่อไป

พวกเราเร่งรีบกินข้าวเก็บข้าวของในแคมป์ให้เรียบร้อย ผมลงไปวิดน้ำเรือ

เมื่อคืนเรือทุกลำเอาเครื่องขึ้นบกหมดเพราะว่าเรือทุกลำแตกรั่วกันหมด

เรือผมหนักสุดจมไปทั้งลำต้องกู้ขึ้นมาวิดน้ำปะเรือกันหน่อย

เรือเจ้ามืดที่ว่าไม่รั่วๆ เรือมันไม่รั่วจริงๆเรือมันแตกรอยใหญ่มาก ขนาดต้องเอาข้าวสารห่อผ้าอุดแล้วตีไม้ทับอีกที

กว่าจะเก็บข้าวของออกจากที่พักได้ก็ปาไปสิบโมง เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน การเดินทางที่แสนโหดร้ายเริ่มขึ้นอีกครั้ง

เสียงเรือดังลั่นไปทั้งราวป่า เครื่องยนต์ฮออนด้าดังสะท้านขุนเขา.......ปัง ....ปัง .....ปัง

เสียงท่อไอเสียระเบิดแสนไพเราะเสนาะหู วันนี้น้ำหนักในเรือเบาขึ้นมามากทำให้การเดินทางของพวกเราไปได้เร็วขึ้นเยอะ

แต่ก็มีอุปสรรค์หลายๆทางมาเป็นขวากหนามให้พวกเราได้ตื่นเต้นสนุกสนานกันตลอด ระยะทาง 

ใบพัดเรือที่ใช้กันมาอย่างหนักหน่วงเริ่มสั่นคลอน เริ่มบิ่นไปตามความไกลของระยะทาง

บางลำใบพัดหัก ใบหลุด กลางแก่ง ระหว่างโค้ง ต้องโดดลงน้ำจูงเรือเข้าฝั่งก่อนที่เรือจะขวางน้ำ

บางลำต้องเสียเวลางม เพราะเหลือใบเดียว เนื่องจากเมื่อว่าเปลี่ยนใบสำรองไปแล้ว

เรือผมไม่เสียใบจักรเลยสักใบตลอดขาขึ้นเมื่อวาน เรือพี่แจ๊คเปลียนไปแล้วสองใบ ต้องมาขอใบสำรองใบที่สามจากเรือลำผม

พี่โจก็ดันให้ไป ลืมไปคิดว่าเรือลำตัวเองมีใบสำรองมาอีก ระหว่างจอดพักครื่องพวกเด็กๆประกอบคันเบ็ดพายเรือตีตามแก่ง

วาดฝันปลาล่าเหยื่อตัวสวยที่พวกเค้าหวังกันเอาไว้ แต่แล้วก็เหมือนถูกผมหลอกมาเที่ยว ระยะเวลาเกือบๆชั่วโมง

ไม่มีปลาตัวใดมาฉวยเหยื่อเลย แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวลงแต่อย่างใด

พวกเด็กๆบอกว่าการเดินทางครั้งนี้ตกปลาเป็นของแถม มาถึงตรงนี้ความสนุกมันมากล้นเกินแล้ว

ผมได้ยินคำนี้ก็ดีใจ พวกเด็กๆเก็บเบ็ดติดเครื่องเรือมุ่งหน้าเดินทางกันต่อ

หนทางช่างยาวไกล ไม่รู้กี่พันแก่ง กี่หมื่นโค้ง ที่พี่โจและพี่ทิดช่วยกันพยุงเรือไม้ลำน้อยลำนี้รอดผ่านมาได้

เหมือนผมกำลังท้ายทายธรรมชาติ ท้าทายพระเจ้า ดั้นด้นเข้าไปในดินแดนที่ไม่น่าจะย่างกรายเข้าไป

แต่ในความเป็นจริงก็น้อยคนนักที่เดินทางขึ้นมาไกลจนถึงที่นี้

จุดหมายของเราตอนนี้คือ ห้วยแห้ง .....

หากมีเวลาเดินทางเหลือ จะเดินทางต่อไปตั้งแคมป์ที่ห้วยเต่าดำ หรือ ยาวไปไกลจนห้วยสีเสียดก็เป็นได้ .......

เรือไม้โกโรโกโสของผมกำลังเร่งเครื่องเต็มเหยียดหวังจะทวนน้ำเลี้ยวโค้งหักศอกให้พ้นตอตะเคียนจมน้ำตอนี้ให้ได้

พี่โจเสื้อหัวเรือเข้าซ้ายเบียดตลิ่ง ยกหางดันเข้าหวังจะให้เข้าโค้งเบียตอให้ได้ แต่แล้วภาพที่ผมต้องจำไปอีกนาน

ใบพัดเรือยกอยู่กลางอกกาศกำลังเลี้ยงรอบเครื่องรอบจัดอย่างเต็มที่ ผมมองเห็นภาพเดียวกับพี่โจในเสี้ยววินาทีนั้น

ใบพัดหลุดออกจากหาง หมุนควงตัดเถาวัลย์ลอยเข้าป่าไปในทันที มันกระดอนหินตกลงน้ำเห็นคาตา

ดั่งงูโดนตีขนดหาง เรือลำผมไม่มีหางเสือหัวเรือเบนเข้าหาตอทันทีที่เรือหมดกำลังจากเครื่อง

ท้ายกำลังจะงัดกับหินเรือจะขวางน้ำกลางลำ พี่ทิดโดดลงน้ำตูม เอาตีนยันตอตะเคียนเอาหลังยันเรือ

แยกเขี้ยวออกด้วยความเจ็บปวด พี่โจโดดลงเรือทางด้านท้ายยึดท้ายเรือให้สู้น้ำไว้ไม่ให้ขวาง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

พี่ทิดกลับตัวจูงหัวเรือแปะตลิ่งได้ทันท่วงที แล้วผมช่วยอะไร ผมนั่งวิดน้ำเรือเหงื่อแตกต่อสถานะการณ์ที่รวดเร็วไม่กี่วินาที

พวกเราสามคนช่วยกันงมหาใบจักรเรืออยู่นานสองนาน สุดท้ายก็หาไม่เจอไม่มีใบสำรอง

ไม่รู้ต้องไปอีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึงที่พักกว่าจะเจอเพื่อน เราสามคนกลายเป็นเรือลำสุดท้ายที่ซวยที่สุด

แต่หวังว่าคงจะอีกไม่นานเพื่อนคงจะผิดสังเกตุวิ่งลงมาตาม เราสามคนต้องช่วยกันลากเรือทวนน้ำขึ้นแก่ง

ขึ้นวังกันอย่างทุลักทุเล น้ำเย็นไหลแรง เชี้ยวกราก พี่ทิดลากหัว ผมลากกลาง พี่โจลากหาง

กว่าจะผ่านไปแต่ละแก่งเล่นซะน้ำลายเหนียว พอถึงวังน้ำลึกพี่ทิดขึ้นหัวเรือพายไป ผมเกาะกลางลำเรือลอยตัวตามไป

พี่โจคร่อมท้ายเรือ เอาตีนพุ้ยน้ำช่วยประคับประคองกันไป " เหนื่อยแสนสาหัส " แต่พวกเราสามคนก็ยังยิ้มได้

พอถึงแก่งตื้นเราสามคนลงเรือลากไปตามจุดที่นัดไว้ ไอ้แก่งนี้มันมหาโหดเสียเหลือเกิน ทางน้ำไหลประมาณ สี่แมตร

เบียดแคบเหลือเมตรกว่า แก่งสูงชัน แถมมีไม้ล้มขวางทางอีก พวกเราจูงกันลากกันเลือดตาแทบกระเด็น

เรี่ยวแรงปานไหนถูกเค้นออกมาจนสุด พี่ทิดหัวเรือแรงหมดเป็นคนแรก ลอยกระเด็นตามน้ำมากระแทกผม

แกหลุดลงร่องน้ำไหลแรงจับต้นไม้ยึดเข้าฝั่งไว้ได้ ผมหลุดออกจากเรือเป็นคนที่สองเพราะสิ้นแรงเต็มที หลุดมาปะทะพี่โจเต็มๆ

ผมจับกอตะใคร้น้ำ หรือดงหนามก็ช่างมัน ลากตัวเองขึ้นฝั่งไว้ก่อน หันมามองพี่โจ ที่กำลังคับขันกำลังดันท้ายเรือ

ประคองให้หัวเรือไม่ขวางกลางน้ำอย่างสุด ชีวิต ผมมองเห็นแกแยกเขี้ยวฟันขาวอย่างคนใจสู้

พี่ทิดที่ประคองตัวได้ก่อน ไว้ทายาทกระโดดจับหัวเรือได้ทันเวลา ผมกลับเข้าประจำตำแหน่งอีกครั้ง พวกเราช่วยกันลากไป

ความเหนื่อยไม่ต้องพูด แทบจะไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ ผมยกแกลลอนเหล้ากรอกใส่ปากเสียสามสี่อึก

ให้ร่างกายร้อนวูบวาบดังเดิมก่อนที่ตะคริวจะกินขาเพราะความหนาวเย็นและออก แรงมาก

อีกด่านที่เราจะต้องเจอคือ ยกเรือข้ามขอนไม้ อันนี้ไม่ยาก แต่โค ต ร จะเหนื่อย

เสียงพี่โจด่าพวกที่ไม่ยอมลงมาตามขโมงโฉงเฉง ยกเรือข้ามขอนมาได้สักพัก

ก็ได้ยินเสียงเพื่อนกู่เรียกโหวกเหวก .......และแล้วก็มาถึง "ห้วยแห้ง"  เป็นเวลา 13.00 พอดิบพอดี ........

เราขับเรือลอดซุ้มไม้มาตลอดทั้งสองวัน เส้นทางของการผจญภัยโดยแท้ ........

เถาวลัย์เกี่ยวหงายท้อไปไม่รู้กี่ที โดนหนามบาดหมือบาดหน้าไม่รู้เท่าไร 

ไหนจะมดกัดอีก ........โหดมากมาย ...... มันส์แท้ ...

มาขึ้นแก่งที่นี่ ............ลืมแม่น้ำเพชรไปได้เลย ............... สุดยอด ...แห่งความดิบ ......

แก่งนี้แวะตีกันสักพัก .............กว่าจะมาถึงแก่งนี้ได้ .......... หนามล่อไปทั้งตัว  .....