ขอบคุณค่ะ น้า nice085

-----------------------------------------

และแล้วฝนก็ลงมาอีกครั้ง โจ้ไปไหนไม่ได้นั่งติดฝนอยู่ที่ศาลาริมหนอง
พลาดโอกาสที่จะได้เห็นคนยกยอปลาในหนองน้ำนั้น เพราะเค้าไม่ยกกันอ่ะค่ะ 

สิ่งที่น่าเสียดาย โจ้กลัวว่าถ้าเป็นที่ท่องเที่ยวจริง ๆ แล้ว คนที่เป็นคนท้องถิ่นจริง ๆ
จะไม่มีเหลืออยู่ค่ะ เหมือนอย่างที่อื่น ๆ ที่นายทุนมากว้านซื้อที่ แล้วชาวบ้านก็ไปอยู่ที่อื่น
อย่างที่เราได้เห็นกันในแหล่งท่องเที่ยวที่มีอยู่ทั่วไปค่ะ น้าลมรำเพย 

---------------------------------------------------------------------------

พอกลับมาที่บ้าน เจ้าซี่โร่ก็วิ่งออกจากโรงเรียนในสภาพมอมแมมเปียกฝนทั้งตัว
ไล่ให้กลับบ้านก็ไม่ไป ขอนั่งด้วยคน อยู่จนฝนซา

ก็เลยได้คุยกับพี่เนตรถึงเรื่องหนองสูงว่ามีความเป็นมาอย่างไร นอกเหนือจากข้างต้นที่ได้กล่าวไป
บางคนก็บอกว่า หนองน้ำนี้เกิดขึ้นจากระเบิดในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2
แต่พวกเรามีความเห็นตรงกันว่า การตั้งถิ่นฐานของคนสมัยก่อนโดยมาก
มักจะเลือกอยู่ใกล้น้ำ เพราะหมายถึงความอุดมสมบูรณ์ แต่ในสมัยสงครามโลก
คงมีระเบิดมาลงจริง ๆ จนทำให้หนองน้ำนั้นกว้างกว่าเดิมก็เป็นไปได้ค่ะ 

โจ้กับพี่เนตรได้คุยกันมากมายในค่ำคืนที่ 2 หลังจากย่าเข้านอน
มีเรื่องที่ทำให้ขำจนน้ำตาไหล คือโจ้ถามความเป็นมาของพี่เนตรอ่ะค่ะ
แกก็เล่าให้ฟัง เมื่อตอนอยู่ชุมนุมดราม่าที่ธรรมศาสตร์ ก็มีการสัญจรไปรำ
ไปเผยแพร่วัฒนธรรมให้ผู้คนในต่างถิ่นได้รู้ว่าศิลปการแสดงของไทย
มีความสวยงามแบบไหนบ้าง บางหมู่บ้านเค้าไม่เคยได้ดูการรำในบางชุด
ถึงกับน้ำตาไหลกันเลยทีเดียว แต่ที่กล่าวมาไม่มีพี่เนตรอ่ะค่ะ

คือแกไปอยู่ในชุดกลองยาว และเป็นเจ้าของชื่อ ร็อคกลองยาว
ที่รุ่นน้องหลัง ๆ คงอยากเห็นตัวเหลือเกินว่าคนไหนคือพี่เนตร
เพราะตีให้ตายก็คงไม่ได้ครึ่งที่พี่เนตรแกตีอ่ะค่ะ
(ยังไม่รวมท่าแหย่ไข่มดแดง ที่เห็นแล้วฮาน้ำตาหยดพื้น)

โต้ เว้ย มีอีกหลายที่... ถ้าลูกแกโตชั้นจะพาไปรู้จักกับธรรมชาตินะ

ขอบคุณค่ะ น้า tasuke 

------------------------------------------------------------------------

ชีวิตที่ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าของพี่เนตร บางบทก็ฟังแล้วน้ำตาเล็ด
เป็นเด็กล้างจาน พนักงานพิสูจน์อักษร เจ้าหน้าที่มูลนิธิกระจกเงา
ที่รับผิดชอบเกี่ยวกับข้อมูลชลเผ่า ชาติพันธุ์ ผู้ช่วยพ่อครัว
ปลูกผักที่เชียงดาวนอนกับตุ๊กแกทุกคืน แต่เจองูตัวเดียว
ถอนร้านที่ปลูกผักแล้วย้ายไปตั้งหลักที่ฉะเชิงเทรา ด้วยมอร์เตอร์ไซค์คันเดียว

"คนใช้พี่ก็เคยเป็นนะ บ้านเจ้าของกาแฟชื่อดังยี่ห้อหนึ่ง แกเอ๊ยยยย เจ้านายเนี่ยดีมาก ๆ เลย
ตอนลาออกมาจะเข้าไปทำงานที่ XXX เค้ายังงง ๆ แล้วถามว่าพี่จบจากไหน ก่อนที่แกจะงงหนักไปอีก"

"เชื่อมั้ย ไอ่พวกจัดหางานที่ติด ๆ แปะ ๆ ไว้อ่ะ มันเอาเปรียบคนมาก ๆ พี่ไปเป็นคนใช้
เจ้านายจ่ายให้มัน มันได้แล้ว 6 พัน ไม่ว่าเราจะทำงานครบ หรือ ไม่ครบ มันได้แล้ว
แล้วมันก็จะหาลูกเล่นอื่น ๆ โกงเงินที่เหลือของเราไม่ว่าเราจะทำตามขั้นตอนถูกต้องก็ตาม
เพื่อนพี่... มันเป็นนักต่อต้าน อยู่เมืองนอก โทรกลับมาด่าพี่ว่า ..ทำไมแกอ่อนแออย่างนี้...
นั่นแหละพี่ถึงลุกขึ้นมาทวงสิทธิ์ ไปที่กระทรวงแรงงาน ส่งหนังสือไปทุกหน่วยงาน
รวมถึงบ้านเจ้านายที่พี่ไปทำงานด้วย เพราะร้องเรียนแล้ว ทางเจ้าหน้าที่จับอีกฝ่ายมาเซ็น
ข้อตกลงว่า... ต่อไปจะเขียนสัญญาให้ครบถ้วน..."

สงัด... นี่คือสังคมไทย ที่คนหากินบนความดิ้นรนของชาวบ้านยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ในสังคม

จากนั้นแกก็ทำงานอีกหลายหลากที่อยากจะทำ จนกระทั่งขี่มอร์เตอร์ไซค์
จากฉะเชิงเทรากลับไปยังบ้านเกิดที่มุกดาหารเพราะได้โทรกลับมาหาแม่

"ถ้าจะปลูกผักแบบนั้นก็กลับมาบ้านเราเถอะลูก" 

นั่นเป็นครั้งแรกที่พี่เนตรกลับบ้าน ก่อนที่จะออกเดินทางตามฝันตัวเองในเรื่องของการเขียนหนังสือ
พลาง ๆ ไปกับการทำงานในเมือง เพื่อรวบรวมเงินอีกก้อนนึงกลับมาที่บ้านค่ะ

วันที่ 3 ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ก็คือฝนตก ตกอีกแล้ว ตกได้ตกดี ตกทั้งวัน
วันนี้แม่เตรียมทำขนมไว้ทำบุญเดือนสิบ ที่เรียกกันว่า สารทพวน หรือ บุญห่อข้าว
น้าสาวพาหลาน ๆ มาช่วยด้วย อีกคนนึงช่วยทำขนม อีกคนนึงช่วยทำให้บ้านไม่เงียบเกินไป
ทำไมเด็กสมัยนี้ลิงกันจริง ๆ โอ้ยยย คนรักเด็กจะเป็นลม 

"ไม่ได้ทำพิธีใหญ่โตอะไรนะโจ้ แค่เอาของไปที่วัดใส่บาตรฟังเทศน์ จะมีสองวัดคือ วัดป่า และ วัดบ้าน"

อืม ๆ ได้ไปดูวิถีเค้าว่าทำยังไง เหมือนบ้านเราหรือไม่ก็พอใจแล้วล่ะค่ะ 

ทำขนมเสร็จ ความสงบก็คืนสู่เรือนอีกครั้ง 555+ เด็ก ๆ เวลาอยู่ด้วยกันนี่นะ
เหมือนพายุลูกใหญ่ ๆ สักลูกถล่มเข้ามาจริง ๆ ค่ะ -*-

พ้นจากเด็ก ๆ ไป กำลังจะเคลิ้มงีบหลับในช่วงบ่าย ๆ เสียงหมาเห่า...เจ้าไทเกอร์
ยกพวกมาเล่นกะเจ้าซีโร่ โหย... ใครมีคมแฝกมั่งมั้ยอ่ะ  หนีเด็กมาเจอหมาป่วนง่า

แต่เอาก็เอา ชีวิตนึงคงไม่ได้เจอบ่อย ๆ ได้ฟังพี่เนตรเล่าเรื่องความแสบ
ของน้องแล้วก็หมา ... อดหัวเราะไม่ได้จริง ๆ

หวัดดีจร้าปรี้จรายยยย   

------------------------------------------------------

ที่วงข้าวบ้านย่าในเย็นวันนั้น ฮากับเสียง แหง่ดดดดดดดด แหง่ดดดดดดด
ที่พี่เนตรทำให้ตูเวลาสาวไหมขึ้นมา มือต้องดึงแล้วก็หมุนให้สัมพันธ์กัน
ย่าบอกว่าสมัยย่าสาว ๆ มองตามมือกันไม่ทันเลยล่ะ แล้วก็เล่าต่อว่า
เวลาเค้าจะดึงเส้นไหม (หากผิดพลาดขออภัยค่ะ) จะทำกันตอนกลางคืน
เป็นลานที่จะมีหนุ่ม ๆ สาว ๆ มารวมกันที่ลานแห่งนั้น  นึกตามแล้ว
เป็นเรื่องราวที่น่ารักมาก ๆ เลยทีเดียวค่ะ

ว่าไปเมื่อช่วงเย็นโจ้ก็ได้ลองปั่นฝ้ายลงหลอดที่จะนำไปใส่ในกระสวยด้วยนะ
เค้าเรียกว่า "ปั่นหลอดค่ะ" ออกมาพันกันมั่ง ม้วนเป็นปั้น ๆ มั่ง 

ขอบคุณค่ะป้า veena 

---------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา จากบ้านย่า มาถึงบ้านพี่เนตร ก็เดินไปยังวัดป่า
ที่อยู่ด้านหลังหมู่บ้าน ทุกปีจะมีพระจากวัดบนเขาลงมาบิณบาตรด้วย
แต่ปีนี้ฝนตกพระท่านเลยไม่ลงมา

ระหว่างรอพระ พี่เนตรก็แนะนำให้รู้จักกับคนที่เข้ามาทัก
ก็เป็นคนในหมู่บ้านพี่เนตรนั่นแหละค่ะ

"เนตร... เผอ? ซับเนอะ"

โจ้หันไปมองถามเอาคำแปลจากพี่เนตร

"ซับ แปลว่า สวย งาม พร้อมทุกอย่าง"

แทบจะก้มกราบตักผู้กล่าวชมนั้นทันที 

ขอบคุณค่ะ น้า patman   

------------------------------------------------------

ในช่วงเกือบบ่ายมั้งคะ ก็ยกพาข้าวไปที่วัดบ้าน จำชื่อวัดจริง ๆ ไม่ได้ค่ะ
ชาวบ้านมากันอุ่นหนาฝาคั่งทั้งหมู่บ้าน แสดงให้เห็นถึงศรัทธาที่มีต่อพระพุทธศาสนา
และความกตัญญูรู้คุณที่มีให้กับบรรพบุรุษ และ ญาติผู้ล่วงลับไปแล้ว
เพราะบุญห่อข้าวนี้ เป็นประเพณีสืบสานกันมาเพื่อการนี้นี่เอง

ส่วนเจ้าหมาน้อยในภาพ บางคนก็บอกว่ามันมารอกินกับข้าวในพาข้าว
หรือเข้ามาป่วน บางคนก็ว่ามันดุ แต่ดู ๆ แล้วมันเข้ามานอนนิ่ง ๆ อยู่ตรงท้ายแถว
ยิ่งตอนฟังเทศน์นี่หลับไปเลย สงสัยเข้ามาตั้งใจฟังเทศน์ฟังธรรม
เผื่อชาติหน้าจะได้ไปเกิดในภพชาติที่ดีกว่านี้อ่ะค่ะ อิอิ


**ในหนังสือแนะนำ อ.หนองสูง โจ้เห็นมีอยู่วัดนึง มีโบสถ์ออกไปทางโคโลเนียล
แต่ทำจากไม้หรือยังไงนี่ล่ะค่ะ ในความเก่าแก่นั้นดูน่าสนใจมาก ๆ เลยทีเดียว 

สวัสดีค่ะน้าหลวงปาน   

สวัสดีค่ะลุงกลาสี   

เที่ยวนี้ไม่ได้โดดเลยค๊าบบบบบ มีแต่วิ่งหนีวัวกันกระเจิง 
อิอิ ป้าคนนั้นเค้าพูดเรื่องจริงนะคะน้าฉัก จริง จิ๊งงงง!!

---------------------------------------------------------------

แถว ๆ หน้าเป็นผู้ที่มาถือศีลที่วัดก่อนวันพระ เป็นบรรดาคุณยายค่ะแข็งแรงกันน่าดูทีเดียว 

ใกล้ถึงเวลา คนแทบจะล้นศาลา

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะน้าแม็ค   

------------------------------------------------------------

ฝนตก พื้นลื่นก็ไม่หวั่น ยังแบกกันมาเรื่อย ๆ ค่ะ 

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะน้า Jacky.01   

------------------------------------------------------------

กำลังเพลินกับการถ่ายภาพ มีคุณป้าใจกล้าท่านนึงบุกเดี่ยวเข้ามาประชิดตัว

"หนู ๆ ๆ เป็นเผอ สะใภ้เผอ??? พวกป้าเนี่ยสงสัยนั่งเถียงกันอยู่"

ว่าแล้วก็หันไปมองกลุ่มผู้สนับสนุนการคลายความสงสัยในครั้งนี้
อู้ยยยยย  กลุ่มใหญ่เลยทีเดียวนะนั่น

อิอิ น้า Rad มาแล้ว ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ    ติชมได้ทุกภาพนะคะ   

----------------------------------------------------------------------------------------------

แล้วก็ถูกดันให้ไปถ่ายภาพพาข้าวที่จัดกันมาที่ด้านหน้า คุณเอ๊ยยย
กว่าจะกลับมาได้ กลุ่มคุณยายข้างหน้าก็ถามกันอีกว่ามาจากไหน ฯลฯ
เขินจะแย่คับท่านผู้ชม ภาพถ่ายเลยได้มาเท่าที่เห็นนี่ล่ะค่ะ


กลับมาเล่าให้พี่เนตรฟังที่บ้าน คุณป้าคนแรกที่ประชิดตัว
เธอเป็นคนที่มักจะรู้ทุกเรื่องของคนในหมู่บ้าน 

ส่วนกลุ่มคุณยายที่นั่งด้านหน้า เป็นกลุ่มวัยรุ่นมาก ๆ
ทั้งในเรื่องการออกกำลังกาย คาราโอเกะ ไม่ง้อลูกหลานเลยค่ะ

ประมาณว่าทั้งหมู่บ้านเค้ารู้จักหน้ากันหมด แล้วไม่ใช่หมู่บ้านท่องเที่ยว
ถ้ามีคนแปลกหน้ามา ยิ่งหน้าแปลก ๆ ยิ่งจะเป็นที่สงสัยของทุก ๆ คน
ใครที่ไม่รู้ก็ต้องตีความไว้ก่อนล่ะ ว่าบ้านไหนพาสะใภ้มาเปิดตัวงานบุญ
โถ ใครได้ไอ้โจ้ไปเป็นลูกสะใภ้ บ้านนั้นคงจะหน้าระทมกันเป็นแถว ๆ 55+

ปกติพี่เนตรไม่เคยมีเพื่อนมาเที่ยวบ้าน คุณยายของพี่เนตรถึงกับบอกว่า

"เห็นเนตรบอกว่าเพื่อนจะมา รอจะเจอกันอยู่เลยล่ะ"

อิอิ  อุตส่าห์เอาเสื้อเย็บมือที่เคยซื้อไว้จากอีกหมู่บ้านหนึ่งเมื่อ 2 ปีก่อน
ไปใส่ทำเนียน ๆ ในวัด ยังแฝงตัวไม่เลย  เง้อออ เขินนนน 

ที่เห็นทั้งหมดนี้ ไม่ต้องห่วงค่ะถ้าหากพระฉันท์ไม่หมด
ญาติโยมจะจัดการเอง ถาดใครก็ได้ยกมาเลยค่ะ
ไอ้ที่อาย ๆ ตะกี้นี้ พอถาดมาวางตรงหน้า ซัดโฮก ๆ
ไม่สนใจใครแล้วค่ะ นาทีนี้ ข้าวเหนียว จิ้มแจ่ว หน่อไม้ต้ม
มัน ซู๊ดดด หยอดดดด!!!!

จากนั้นก็เป็นช่วงชุลมุนอีกรอบ เมื่อเริ่มอิ่ม เจ้าของถาด
เริ่มเดินตามหาถาดของตัวเองให้วุ่นกันไปทั้งศาลา
สนุกแล้วก็รู้สึกอบอุ่นดีค่ะ 

หลังทำบุญเสร็จ ราว ๆ บ่าย 3 ท่ามกลางสายฝน เสียงเพลงกระหึ่มเข้ามาในคุ้มใต้
เป็นการแห่กัณฑ์หลอน ตามประเพณี ว่ากันว่าจะมีแต่ชายหนุ่ม ๆ เท่านั้นที่ร่วมขบวนแห่

เอาวะ ผู้ชายแห่มาถึงบ้าน ลูบมุมปากสักแป๊บแล้ววิ่งออกไปดู เอิ๊กกกกกก


กัณฑ์หลอน คือ  กัณฑ์เทศน์ที่ทำพิธีแห่ไปจากบ้าน ไม่จำเพาะกัณฑ์ใดกัณฑ์หนึ่ง
และเจาะจงถวายพระรูปใด เมื่อแห่กัณฑ์หลอนไปถึงวัด พระรูปใดกำลังเทศน์อยู่จะถวายพระรูปนั้น


อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่นี่ค่ะ
http://www.geocities.com/renunakhon2002/main/link/renu03.html

วันต่อมาโชคดี๊ โชคดีที่ฟ้าเปิดเลยได้ซ้อนแมงกะไซค์คู่บารมี
ที่พี่เนตรเคยซื้อไว้ตั้งแต่ทำงานที่เชียงราย สภาพเก่า ๆ ของมัน
ไม่ได้ทำให้การเดินทางของเราสะดุดเลย มีแต่ใจหายวาบ ๆ
ในยามที่ข้ามเขาไปดูหมู่บ้านโฮมสเตย์

รายระเอียดต่าง ๆ ก็เป็นแพ็คเก็ต ราคาจะถูกลงเมื่อคนมาก ๆ
เป็นหมู่บ้านที่เข้มแข็งดีมาก ๆ ค่ะ ถ้ามีแขกมาก็จะต้อนรับกันทั้งหมู่บ้าน
การแสดงต่าง ๆ การบายศรี ผูกข้อไม้ข้อมือ ก็อยู่ในราคานั้นเสร็จ

สำหรับคนที่ชอบกิน ๆ นอน ๆ เดินเล่นดูชาวบ้านเค้าทำอะไรไปตามวิถี
อย่างโจ้คงเหมาะกับการไปตลกแปะตามบ้านพี่ ๆ เพื่อน ๆ มากกว่า 

จากนั้นพี่เนตรก็พาย้อนกลับมาไหว้พระ ที่อยู่บนเขาริมทาง

"อ้าวเฮ้ย!! พระไปไหน" พี่เนตรร้องลั่นตั้งแต่รถยังจอดไม่สนิท

คือ กำลังมีการสร้างศาลาครอบหลวงพ่ออยู่ค่ะ พี่เนตรที่ไม่ได้มานานมาก
พอขึ้นมาแล้วไม่เห็นพระก็เลยตกใจ 

จากนั้นก็เดินลุยทุ่งนากันค่ะ ก่อนหน้านั้นก็วิ่งหนีวัวที่อยู่ ๆ เดินตาม
แม้จะผูกเชือกเอาไว้ แต่เราก็ไม่ไว้ใจ 

เดินตามพี่เนตรเข้าไปดูที่นา ข้าวออกรวงแล้วค่ะ
โจ้ไม่รู้ว่าคนที่ปลูกเค้าจะยิ้มกันมั้ยเวลาเห็นข้าวออกรวง
แต่โจ้ยิ้มง่ะ อย่างน้อยปีนี้ก็มีข้าวกิน ที่ลงแรงตั้งแต่ถอนหญ้า
ปักกล้าลงไปทีละต้น ไม่เสียเปล่าแน่ ๆ

พ่อดักปลาได้เยอะมาก พี่เนตรบอกว่า

"ถ้าปีไหนไม่มีปลาทำปลาร้าเก็บไว้ ปีนั้นวิกฤตแน่นอน
ไอ้ปลาร้าที่กินอยู่ทุกวันนี้ ก็ของที่หมักไว้เมื่อ 2 ปีก่อน"

เออวุ้ย ทำอย่างกับหมักไวน์ 

มานึกแล้วก็น่าสงสารคนในเมืองหลวง ไม่ว่าจะหน้าไหน ฤดูกาลไหน
กับข้าวกับปลาก็ต้องซื้อต้องหา แถมบางคนคงจะลืมว่าที่กินน่ะเพื่อให้มีชีวิตอยู่
ดันกลับไปหลงใน รูป รส กลิ่น สี ทำให้การกินอยุ่ในแต่ละวันมันมากเกินความจำเป็น
แถมได้สารอาหารที่จำเป็นกับร่างกายจริง ๆ ไม่ครบถ้วนสวนทางกับปริมาณที่กินเข้าไป

ทำให้เวลามีส่วนเกินของร่างกายยื่นออกมา ต้องเสียเงินไปใช้บริการฟิตเนส
ราคาแพง ๆ แถมตาดีได้ตาร้ายเสียไปกับสัญญาทาส ที่มักจะจำต้องยอม 
โถ... แค่จะออกกำลังกายยังต้องเสียตังค์ไปเข้าโปรแกรมให้คนอื่นมาบังคับได้

ชื่นชมกับความงามของทุ่งนาในหน้าฝน มองเห็นอะไรหลาย ๆ อย่างที่เคยมองข้าม
กำลังเคลิ้มเชียว... สะดุ้งสุดตัวเมื่อก้มลงไปมองเท้าที่ยืนบนรังมดคันไฟ
อ๊ากกกกกกกก อยากจะร้องไห้ ขนลุกพรึ่บทั้งหัวเลยค่ะ

ฟ้าหลังฝนที่ อ.หนองสูง ช่างสดใสจนแทบอยากจะโบกโบยบินขึ้นไปไล่จับก้อนเมฆที่อยู่เหนือต้นจามจุรี
ออกดอกสีแดงแซมกับใบไม้สีเขียวสดในรั้วโรงเรียนข้าง ๆ บ้าน ขณะที่พี่เนตรกำลังทอผ้าห่ม
โจ้ชวนคุยแข่งกับเสียงกระทบฟืมให้เส้นฝ้ายแน่น สายตายังคงมองท้องฟ้าที่สดใสไม่วางตา
แล้วก็พูดขึ้นมาว่า

“อยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีเนอะพี่เนตร ได้นั่งมองฟ้าใส ๆ ลมเย็น ๆ อยู่แค่หน้าบ้าน
ก็มองเห็นภูเขา มองเห็นหมอกฝนที่ลอยเล่นกับยอดเขาหลังฝนตก
เดินออกไปท้ายบ้านนิด ๆ ก็เจอทุ่งนาสีเขียวสดใสสบายใจดีเนอะ”

พี่เนตรตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ ว่า

“นั่นไงล่ะ...แล้วแบบนี้จะให้ชั้นไปอยู่ที่ไหนได้อีก”

เช้ามืดวันที่จะกลับ ตื่นมาล้างหน้า ย่าถามเป็นภาษาผู้ไทยว่า

"จะกลับแล้วเหรอ มาอยู่ได้แป๊บเดียวเอง มาหาย่าอีกนะ"

น้ำตาจะเล็ดเลย คุณย่าน่ารักมาก ๆ พูดจบก็ค้น ๆ ตะกร้าที่ใส่ของเวลาหิ้วไปวัด
สายสิญจน์สีขาวเส้นเล็ก ๆ ถูกนำมาผูกข้อมือพร้อมคำอวยพรทั้งหลายที่โจ้ฟังไม่ออก
แต่ความรู้สึกดี ๆ มันล้นออกมาจนแอบปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับเป็นลูกหลาน
ของท่านจริง ๆ ไม่รู้ว่าอารมณ์แพ็คเก็ตที่แม้จะประทับใจ แต่ลึก ๆ ความรู้สึกแบบนี้
จะได้รับเหมือนกันหรือไม่ก็ไม่รู้ 

ทำให้นึกถึงสายสิญจน์เส้นแรกที่เคยได้รับจาก อ.หนองสูง เมื่อ 2 ปีก่อน
ที่หมู่บ้านคำพอก แม่ของเพื่อน ของเพื่อน เคยผูกให้พร้อมกับบอกว่า
"โทรกลับมาหาแม่มั่งนะ อย่าให้แม่คิดถึง" รถทัวร์วิ่งจาก อ.หนองสูง
ผ่านหมู่บ้านคำพอก ปากซอยทางเข้าบ้านพ่อและแม่ของเพื่อนของเพื่อน
เป็นโรงเรียน ถนนยังคงเป็นดินลูกรังปนหิน อยากจะแวะลงไปกราบมาก ๆ
ไม่รู้ว่าแม่กับพ่อ ยังจำโจ้ได้หรือเปล่า ถ้าพี่คนนั้นได้ผ่านเข้ามาอ่าน
โจ้ฝากความคิดถึงไปให้พ่อกับแม่ด้วยนะ 

จากนั้นก็ตามกระทู้ก่อนหน้านี้ล่ะค่ะ ไปถึงร้อยเอ็ดโผล่ไปกลางวงที่ทำงานเก่า
เอาเสียงนำเข้าไปก่อนหน้าลั่นสถานี "ไปซิเล่อ มาซิเล่อ เว้ยยยย" 



(ไม่อยากจะบอกว่ามีสวนมา "ไอ้บ้าเอ๊ยยย มาแต่ไส") 

อิอิ สวัสดีค่ะน้าธนา ถึงจะชมว่าโจ้สวย โจ้ก็ยอมรับค่ะ 
ขอบคุณค๊าบบบ 

--------------------------------------------------------------------

ถึงวันนี้การเก็บผักไปขาย และ ทอผ้า ของพี่เนตรจะยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น
แต่การได้กลับมาอยู่กับพ่อ ได้กินกับข้าวฝีมือแม่ทุกวัน ได้ปรนนิบัติย่า ตา ยาย
ได้เห็นหน้าครอบครัว ญาติ พี่ น้อง อยู่กันพร้อมหน้า ถึงแม้จะเหนื่อยแสนสาหัส
มากกว่าอยู่ในเมือง แต่ต่างกันตรงที่ได้ใกล้ชิดคนที่เรารัก โจ้เชื่ออย่างเต็มหัวใจ
ความรู้สึกนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิง และก็คิดว่าพี่เนตรมีความสุขในการตัดสินใจ
กลับบ้านครั้งนี้มากกว่าใครอีกหลาย ๆ คนที่ยังคงดิ้นรนต่อสู้อย่างดิ้นรนอย่าง
โดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ในกรุงเทพฯ อย่างไม่รู้ว่า ที่สิ้นสุดนั้นอยู่ที่ใด

สำหรับโจ้แล้วไม่มีคำถามอีกต่อไปว่าทำไม... พี่เนตรถึงกลับมาอยู่บ้าน

ไม่มีคำถามใด ๆ อีกต่อไป จากหัวใจที่พอเพียง...

-------------------------------------------------------------------

ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่แวะเข้ามาทักทาย และ ติดตามกระทู้นี้ที่ออกแนวบ่น ๆ ไม่ค่อยมีอะไร 
ขอบคุณสยามฟิชชิ่ง สำหรับพื้นที่ดี ๆ มีไว้ให้แบ่งปันความรู้สึกที่ดีกันค่ะ
ขอบคุณพี่เนตร เจ้าของเรื่องราวมากมายในกระทู้นี้ เรื่องดราม่าที่พี่เล่าให้ฟัง
จนฮาขรี้จะแตก เป็นประโยชน์กับคนที่มองเห็นมันได้อย่างแท้จริง
(ถ้าไม่ได้มาที่นี่ คงไม่ได้กิน "กบปิ้ง" กับ "ฝรั่งขี้นก" แน่ ๆ เลย)

ขอบคุณเป็นกรณีพิเศษสำหรับน้าดุ๊ก ผู้ใหญ่แดง ที่ช่วยติวการบ้านในอีกส่วนหนึ่งนอกเหนือจากนี้คะ