เดี๋ยวนี้อ่าวสลักเพชร  มีแต่เรือสำราญจอดเต็มไปหมด...แต่จะมันส์เท่าเรา  หรือเปล่าไม่รู้ได้  ขึ้นอยู่ที่ใจของแต่ละคน  ผมเคยท่องไปแบบเขา  เอียนแทบตาย  ก็ใจมันไม่รักดี  ขอแบบนี้ดีกว่า

หมายข้างเกาะเหลายายามเย็น  มีปลาฉวยจนสายเอ็นขาดไป  คิดว่าเป็นปลาสาก  หมึกเป็นที่มีก็ตายหมด  เพราะน้ำเสียที่สลักเพชร  พอมืดก็ลองตกหมึกตรงนี้ดู  เมื่อเห็นว่าหมึกเข้าน้อย  ก็ลองย้ายไปอีกหน่อย  หมึกขึ้นเล่นหลายตัว แต่ไม่ยอมกินเบ็ด  หนึ่งชั่วโมงผ่านไป  ผมก็ทนไม่ได้  ขอย้ายไปตกข้างเกาะไม้ซี้ใหญ่  เห็นมีแสงไฟเรือไดน์หลายลำ  ระยะทาง 3 ไมล์  เรือวิ่งครึ่งชั่วโมงก็ถึง...ไป

ที่หมายนี้ลมแรง  แต่หมึกก็ขึ้นดี  ผมขอนอนก่อน  เฮียกับแคทเฝ้าตกหมึก  ราวตีหนึ่งเฮียก็ปลุก  บอกว่าได้หมึก 50 กว่าตัว  ไปเข้าหมายตกปลาดีกว่า  หาที่บังลมหน่อย

คลื่นลมแรงจัด  กว่าจะวิ่งมาบังเกาะใบดั่งได้ น้ำก็สาดเข้ากลางลำ  มีปลาสากฉวยตัวเดียว ก่อนพาสายเข้าใบจักรขาดไป  รุ่งสางท้องฟ้าก็มืดครึ้มไปหมด  ลม ฝน เข้าทุกทิศทาง ต้องถอนสมอหนี หาเหลี่ยมเขาที่พอจะบังได้  รอจนสายท้องฟ้าจึงเปิด แต่ลมก็ยังจัดอยู่  ลองวิ่งมาหมายหน้าเกาะหมาก  หัวเรือพ้นเกาะมาได้ไม่นาน ก็ต้องหันหัวเรือกลับ  ไปหมายลับที่ถูกลืมกันดีกว่า  ทางกลับบ้าน...ไปไหนไม่รอดแล้ว

ที่หมายหินเกาะง่าม  ลมไม่แรงนักพอจอดเรือได้... ผมยังจำได้แม่นเกือบ 20 ปีมาแล้ว...ไต๋โก๊ะพามาหลบลม  เรือเราไม่ได้ปลาเลย  ผู้พันตึ้งถูกปลากระเบนนกฉวยเบ็ด  ท่านเล่นกับมันนานกว่าชั่งโมง    ด้วยคัน สาย ขนาดเล็ก  สุดท้ายปลาก็ยอมจำนน  แต่ผมเป็นคนขอท่าน  และทุกคนให้ไว้ชีวิตเขา ก่อนจะถูกคมตะขอ  ปล่อยเขาไปเถอะ...เชื่อผม

คลื่นลมขนาดนี้  เราจะเอาชีวิตกลับบ้านได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้  กองทัพเรือต้องส่งเรือรบ  มารับนักท่องเที่ยวที่ติดเกาะกลับขึ้นฝั่ง  ปลาถูกปล่อยไป  พร้อมกับรอยยิ้มของทุกคน  แล้วไต๋โก๊ะก็ดันเรือเข้าฝั่งกว่า 5 ชั่วโมง...ผมต้องนอนคลุมโปง  ไม่อยากเห็นโขลงคลื่น 

หมายนี้ในช่วงสาย  พอน้ำไหล  ก็มีปลาฉวยหลายครั้ง  ไอ้เปี๊ย  สากเหลือง  โฉมงาม  ผมทำขาด หลุดไปหลายตัว  เล่นเอาเฮียบ่น
“ขาดอย่างนี้  ปลาก็หนีหมดสิ...เสียดายแย่เลย” เท่าที่ได้มา  ก็ไม่มีน้ำแข็งจะแช่แล้ว  ปลาบางตัวเริ่มส่งกลิ่น
“ผมไม่เสียดายหรอก...เขาได้สู้กับเราแล้ว...เขาชนะ” แต่ผมก็ไม่ได้แพ้อะไร
“ใจบุญอย่างนี้...จะมาตกปลาทำไมไต๋” เอ้า ! ปลาก็หลุดไปแล้ว...เฮียยังไม่หลุดอีกรึ... ผมนึก
“ตกปลาหานิพพาน...ยังไงเฮีย” ผมแซว
“แบบไหนนิพพาน” ผมไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร...นิพพานคือความสุขที่รู้ได้เฉพาะตน...ปัจจัตตัง

ย้อนอดีตหมายดัง...ทะเลตราด...ผมก็รู้ได้เฉพาะตัว

                        ......................... จบ .........................