#### จะเสียใจมั๊ย ถ้าซักครั้งในชีวิตไม่เคยได้ไป ####: SiamFishing : Thailand Fishing Community

#### จะเสียใจมั๊ย ถ้าซักครั้งในชีวิตไม่เคยได้ไป ####

siamsatan(407

)

คห.26: 9 ก.พ. 53, 01:06

ปายยยยยยยยยยโด้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

krissana(968

)

คห.27: 9 ก.พ. 53, 01:08

กลับแล้วครับ ไปมา 2 คืน 3 วัน กินกับนอน พักผ่อนจริง ๆ ครับ ปลาตกได้ตัวเดียว แม่แตงโมขอซื้อ 20 บาท ปล่อยครับ ผมก็เลยตามใจเค้าครับ ผมรู้อยู่แก่ใจแล้วครับ ว่าผมไม่ได้ตกปลาหรอก ถ้ามากับเค้า ตกลงผมไม่ได้ตกปลาครับ เอาเหยื่อทั้งหมด ให้แม่แตงโมเทเลี้ยงปลารับปีใหม่หมดเลยครับ

ขากลับเจอเพื่อนกลับมาจาก นาปลายสวนอีกครับ เค้าลากเรือกันไป ลำสีแดงลำนี้ของน้าเกรียงครับ ของเจ้าต่าย บางแค ต่อคิวอยู่ด้านหลัง น้าบอย ตลิ่งชัน อาจารย์อ้น แล้วก็แฟนน้าเกรียง กับคุณแม่น้าต่าย แฟนน้าต่าย เราก็เลยชักรูปมาเป็นที่ระลึก แต่พอดีแบตผมหมดซะก่อน เลยไม่ได้เห็นหน้าค่าตา เดี๋ยวเจอกัน ผมจะแนะนำให้รู้จักครับ..........

IsSuE`(4272

)

คห.28: 9 ก.พ. 53, 01:19

บรรยากาศดีมากเลยครับ ตามมาชมครับผม

++++++++

B.bangbon(502

)

คห.29: 9 ก.พ. 53, 01:29

krissana(968

)

คห.30: 9 ก.พ. 53, 01:31

ที่บอกว่า ผมเคยมีอดีตกลับเขื่อนศรีฯ ก็คือ เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งนึงผมเคยไปงมศพนักท่องเที่ยวมาเที่ยวแพเธค แล้วเมาเหล้า หรือ ไงไม่ทราบ ตกน้ำ เสียชีวิต มูลนิธิที่นั่น ขอกำลังสนับสนุนมาทางมูลนิธิผม เราเลยจัดไปให้ 6 ตัว ครับ รวมทั้งผมด้วย เป็นหัวหน้าชุด

แต่บริเวณที่คาดว่าตกน้ำเสียชีวิต ไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ชัดเจนได้ เนื่องจากว่า น้ำมันไหลแรงมาก เราทำได้เพียงสุ่มค้นหา เพื่อปลอบใจญาติ ร่วมกับมูลนิธิฯ ของพื้นที่

วันนั้นเราลงทั้งหมด 4 ตัว ผมเป็นมือที่สอง ลงเพื่อวัดระดับน้ำ จะได้คำนวนตะกั่วถ่วงน้ำหนักตัวก่อนสำหรับลูกน้องคนต่อไป

จากการคำนวนคร่าว ๆ ทที่ลงไป น่าจะอยู่ที่ระดับ 10 เมตรกว่า ๆ เกือบ 20 เมตรได้มั๊งครับ เราลงควานหา ( ต้องใช้คำว่าควานหานะครับ เพราะข้างล่างจะมืดมาก แทบมองไม่เห็น ) ขาผมก็ยังไม่ถึงพื้นดินด้วย คาดว่าน่าจะลึกมาก ๆ ผมตีฟินไปเรื่อย ๆ โดยมีสายเซฟตี้ ผูกไว้ที่เอว บัดดี้ จะคอยฟังสัญญาณชีพจากผมตลอด คือ คอยกระตุก ทุก ๆ 3 นาทีสั้น ๆ พร้อมกับผ่อนสายเซฟตี้ตามมาช้า ๆ

แต่ด้วยความประมาทเลินเล่อ ของลูกน้องผมเอง ทำสายเซฟตี้ หลุดมือ หรือ ไงไม่ทราบโดยที่ผมไม่มีโอกาสรู้เลย เนื่องจากอยู่ข้างล่าง จังหวะที่ผมกระตุกสัญญาณชีพอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ทราบว่าข้างบนทราบหรือไม่ จังหวะนั้นผมลอยไปไกลมาก ๆ เนื่องจากกระแสน้ำไหลแรงมาก ยกเครื่องบอกระดับลมที่อยู่ในถัง บอกว่า ไม่น่าจะเกิน 10 นาที ผมต้องส่งสัญญาณชีพแล้ว เพื่อดึงผมกลับช้า ๆ หรือ เอาเรือตามมาเรื่อย ๆ แต่ว่าผมดึงเชือกแล้วว่าว เข้าใจป่ะครับ

เหวอ....เลยซิครับทีนี้ ข้างล่างสุดเงียบ วังเวง ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ผีก็ไม่เคยกลัว เริ่มใจไม่ดี เราจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เชียวเหรอ พระท่านลเคยบอกว่า ผมไม่ตายโหง แต่ผมว่าถ้ายังอยู่ ผมตาย...หร่า แน่ ๆ ทำไงดี พยายามควบคุมสติ ไม่ให้กระจายไปกว่านี้ ตอนนั้นต้องบอกว่า กลัวมาก ไม่ได้มีอะไรมาทำร้ายนะครับ แต่ผมกลัวใจตัวเอง ใจบอกว่าต้องมีจรเข้ หรือ มีอะไรซักอย่างมาแน่ ทั้ง ๆที่ จริง ๆ ไม่มีหรอก เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกจริง ๆ ครับตอนนั้น ผมบอกกับตัวเองเลยครับว่า คนที่ตกน้ำแล้วก่อนตาย เค้าจะเป็นแบบนี้เหรอ ผมรู้สึกได้ คำว่ากลัวตายเริ่มเข้ามาสิงในสมอง พยายามนึกถึงคุณพระ คุณเจ้า นึกถึงบุญกุศลที่เราเคยช่วยเหลือผู้ประสบเหตุต่าง ๆ ให้เค้ารอดชีวิต แม้แต่เหตุการณ์ที่ไปเก็บกู้ที่สึนามิ ก็ยังนึกถึง พยายามบอกให้เค้าช่วยเหลือเราด้วย เราเก็บมาเป็นร้อยจากเหตุการณ์นั้น เราไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ขอให้บุญกุศลที่ผมได้พาเค้ากลับบ้านเกิดเมืองนอน ไม่ว่าจะสภาพใดก็ตาม ช่วยให้ผมรอดชีวิตจากตรงนี้ด้วยนะครับ ผมกลัวจริง ๆ นึกไปถึงโน่น

ทุ่นช่วยชีวิต.......

พยายามคิด ทำไงดี ทุ่นไง สัญญาณบอกตำแหน่ง ถูกปล่อยออกจากเอว ลอยไปไหนไม่ทราบ แต่ต้องจับเชือกทุ่นไว้ให้แน่นที่สุดในชีวิต แล้วพยายามตีฟินขึ้นมาช้า ๆ โดยอาศัยแรงน้ำช่วย

สุดท้ายก็มีเรือมารับจากการเห็นทุ่น โล่ง ขอบอกตัวเองเลยครับว่า เราจะไม่ลงอีกแล้ว กับน้ำที่อยู่ในเขื่อน กลัวที่สุด กลัวที่จะอยู่คนเดียวในที่มืด ๆ แบบนั้นอีก

ขอโทษครับ ที่เอาเรื่องไร้สาระมาเล่าให้ฟัง เป็นประสบการณ์ชีวิตอีกเรื่องนึงที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดครับ

ผมทำตามหน้าที่แล้วนะครับ

ขอบคุณ น้าเวป และ แอดมินทุก ๆ ท่าน ที่เอื้อเฟื้อสถานที่แพร่ภาพครับ
หากเนื้อหาตอนใดไม่เหมาะสม ผมขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวครับ........

CR2009(160

)

คห.31: 9 ก.พ. 53, 03:03

jamesfiwalone(10

)

คห.32: 9 ก.พ. 53, 03:37

g_valentine(582

)

คห.33: 9 ก.พ. 53, 03:42

อ้างถึง: krissana posted: 09-02-2553, 01:31:57

ที่บอกว่า ผมเคยมีอดีตกลับเขื่อนศรีฯ ก็คือ เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งนึงผมเคยไปงมศพนักท่องเที่ยวมาเที่ยวแพเธค แล้วเมาเหล้า หรือ ไงไม่ทราบ ตกน้ำ เสียชีวิต มูลนิธิที่นั่น ขอกำลังสนับสนุนมาทางมูลนิธิผม เราเลยจัดไปให้ 6 ตัว ครับ รวมทั้งผมด้วย เป็นหัวหน้าชุด

แต่บริเวณที่คาดว่าตกน้ำเสียชีวิต ไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ชัดเจนได้ เนื่องจากว่า น้ำมันไหลแรงมาก เราทำได้เพียงสุ่มค้นหา เพื่อปลอบใจญาติ ร่วมกับมูลนิธิฯ ของพื้นที่

วันนั้นเราลงทั้งหมด 4 ตัว ผมเป็นมือที่สอง ลงเพื่อวัดระดับน้ำ จะได้คำนวนตะกั่วถ่วงน้ำหนักตัวก่อนสำหรับลูกน้องคนต่อไป

จากการคำนวนคร่าว ๆ ทที่ลงไป น่าจะอยู่ที่ระดับ 10 เมตรกว่า ๆ เกือบ 20 เมตรได้มั๊งครับ เราลงควานหา ( ต้องใช้คำว่าควานหานะครับ เพราะข้างล่างจะมืดมาก แทบมองไม่เห็น ) ขาผมก็ยังไม่ถึงพื้นดินด้วย คาดว่าน่าจะลึกมาก ๆ ผมว่ายไปเรื่อย ๆ โดยมีสายเซฟตี้ ผูกไว้ที่เอว บัดดี้ จะคอยฟังสัญญาณชีพจากผมตลอด คือ คอยกระตุก ทุก ๆ 3 นาทีสั้น ๆ พร้อมกับผ่อนสายเซฟตี้ตามมาช้า ๆ

แต่ด้วยความประมาทเลินเล่อ ของลูกน้องผมเอง ทำสายเซฟตี้ หลุดมือ หรือ ไงไม่ทราบโดยที่ผมไม่มีโอกาสรู้เลย เนื่องจากอยู่ข้างล่าง จังหวะที่ผมกระตุกสัญญาณชีพอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ทราบว่าข้างบนทราบหรือไม่ จังหวะนั้นผมลอยไปไกลมาก ๆ เนื่องจากกระแสน้ำไหลแรงมาก ยกเครื่องบอกระดับลมที่อยู่ในถัง บอกว่า ไม่น่าจะเกิน 10 นาที ผมต้องส่งสัญญาณชีพแล้ว เพื่อดึงผมกลับช้า ๆ หรือ เอาเรือตามมาเรื่อย ๆ แต่ว่าผมดึงเชือกแล้วว่าว เข้าใจป่ะครับ

เหวอ....เลยซิครับทีนี้ ข้างล่างสุดเงียบ วังเวง ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ผีก็ไม่เคยกลัว เริ่มใจไม่ดี เราจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เชียวเหรอ พระท่านเลยบอกว่า ผมไม่ตายโหง แต่ผมว่าถ้ายังอยู่ ผมตาย...หร่า แน่ ๆ ทำไงดี พยายามควบคุมสติ ไม่ให้กระจายไปกว่านี้ ตอนนั้นต้องบอกว่า กลัวมาก ไม่ได้มีอะไรมาทำร้ายนะครับ แต่ผมกลัวใจตัวเอง ใจบอกว่าต้องมีจรเข้ หรือ มีอะไรซักอย่างมาแน่ ทั้ง ๆที่ จริง ๆ ไม่มีหรอก เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกจริง ๆ ครับตอนนั้น ผมบอกกับตัวเองเลยครับว่า คนที่ตกน้ำแล้วก่อนตาย เค้าจะเป็นแบบนี้เหรอ ผมรู้สึกได้ คำว่ากลัวตายเริ่มเข้ามาสิงในสมอง พยายามนึกถึงคุณพระ คุณเจ้า นึกถึงบุญกุศลที่เราเคยช่วยเหลือผู้ประสบเหตุต่าง ๆ ให้เค้ารอดชีวิต แม้แต่เหตุการณ์ที่ไปเก็บกู้ที่สึนามิ ก็ยังนึกถึง พยายามบอกให้เค้าช่วยเหลือเราด้วย เราเก็บมาเป็นร้อยจากเหตุการณ์นั้น เราไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้าหัน แต่ขอให้บุญกุศลที่ผมได้พาเค้ากลับบ้านเกิดเมืองนอน ไม่ว่าจะสภาพใดก็ตาม ช่วยให้ผมรอดชีวิตจากตรงนี้ด้วยนะครับ ผมกลัวจริง ๆ นึกไปถึงโน่น

ทุ่นช่วยชีวิต.......

พยายามคิด ทำไงดี ทุ่นไง สัญญาณบอกตำแหน่ง ถูกปล่อยออกจากเอว ลอยไปไหนไม่ทราบ แต่ต้องจับเชือกทุ่นไว้ให้แน่นที่สุดในชีวิต แล้วพยายามว่ายขึ้นมาช้า ๆ โดยอาศัยแรงน้ำช่วย

สุดท้ายก็มีเรือมารับจากการเห็นทุ่น โล่ง ขอบอกตัวเองเลยครับว่า เราจะไม่ลงอีกแล้ว กลับน้ำที่อยู่ในเขื่อน กลัวที่สุด กลัวที่จะอยู่คนเดียวในที่มืด ๆ แบบนั้นอีก

ขอโทษครับ ที่เอาเรื่องไร้สาระมาเล่าให้ฟัง

ผมทำตามหน้าที่แล้วนะครับ

ขอบคุณ น้าเวป และ แอดมินทุก ๆ ท่าน ที่เอื้อเฟื้อสถานที่แพร่ภาพครับ
หากเนื้อหาตอนใดไม่เหมาะสม ผมขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวครับ........

คนดีสิ่งศักสิทธ์คุ้มครอง ดลบันดาลให้แคล้วคลาดอยู่แล้วครับ