อื่มมม...ต้องขออภัยนะครับที่โพสไว้ข้างบนไม่ตรงคำถาม งั้นเอาใหม่ครับ
  - ได้นั่งเงียบๆ ได้หนีสังคมบ้างครับ (ซักเดือนละวันสองวันก็ยังดี)
  - ได้มองตัวเองครับ มองทุ่นด้วย (มองคนอื่นมากๆเดี๋ยวจะเกิดการเปรียบเทียบดีชั่วครับ..ไม่ดี)
  - มีความสุขครับ ไม่งั้นคงเลิกตกไปนานแล้วครับจริงมั้ยครับ...

เห็นด้วยกับทุกความเห็นเลยครับ  นี่ผมก็กำลังจะพาเพื่อนที่ไม่เคยตกปลาให้ไปลองตกปลาปลาดูจะได้เป็นอย่างพวกเราไงครับ

อืมมมมมมม.....บรรลุๆ อิอิอิ

คลายเครียดครับ ฝึกสมาธิ ฝึกการรอคอย หลีกหนีความวุ่นวายในชีวตประจำวัน ทและที่สำคัญคือ ได้เพื่อนดี ดี เยอะครับ

สำหรับผม "คนเคยตก"  (ปลานะ)
    1. ได้รู้ว่า  ได้ใช้  อกุศโลบาย  เหนี่ยวนำจิตใจ  ให้หลุดโลกไปชั่วขณะที่ได้กระทำกิจกรรมที่เป็นอกุศโลบายนี้  แน่วแน่  จดจ่อ  ได้สมาธิดีจริง ๆ
ไม่รู้ซินะ  มันดันลืมเรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดไปเสียฉิบ  (ไม่ได้โม้นะ)
    2.  ได้รู้ว่า เป็นกิจกรรมที่กลับถึงบ้านพร้อมปลา แล้วโดนอบรมสั่งสอน
จากใครบางคนที่ไม่อยากเอ่ยนาม 
    3.  ความรู้จากข้อ 2.  ทำให้ออกไปพร้อมคันเบ็ดและกลับมาพร้อมคันเบ็ดไม่มีปลา  แต่ก็โดนสวดอีกเหมือนกันว่า "หายไปตกปลามาทั้งวัน ถึงบ้านช้ากว่าเดิมเพราะเอาปลาไปไล่แจกคนต่ออีก"
      4.  จากข้อ 3 อย่านึกว่าจะเลิกตกนะ  "ไปด้วยกันแม๊ะ ไปตกด้วยกันเสียเลย จะได้รู้ว่ามันหนุกจาตายไป เวลาคันเบ็ดมันโค้ง ๆ  ยิ่งจะเป็นตัว U ยิ่งมีรสชาด (ก็ไม่รู้ว่าเขาจะหนุกกะเราหรือเปล่าอ่ะนะ)
      คุยกันเล่น ๆ ครับ กับบางประเด็นที่ฉีกออกมาจากหลายสิ่งที่เก็บเกี่ยวได้จากการตกปลา  แต่อย่างไรก็ดี ผมมีความเชื่อเสมอว่า ในสมัยเด็ก ๆ ที่พวกเราเอาปลายด้ายผูกตัวเบ็ดแล้วอีกปลายติดปลายไม้อะไรก็ได้ แล้ว เกี่ยวเหยื่อหย่อนลงไปในแหล่งน้ำ จากนั้นก็ (เฝ้า) รอ.... แล้วเราก็ได้รับอะไรหลาย ๆ อย่างแล้วล่ะครับตั้งแต่วันนั้น

การตกปลาไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนยังไงก็ดีกว่าติดยา

.
...ผมหลงสเน่ห์....สายน้ำตัดกับสายเอ็น...และปล่อยจินตนาการไปตามลำน้ำ..พร้อมกับเรื่องจิปาถะชีวิตประจำวันของเพื่อนๆ...

เคยอ่านนิยายจีน มีอาจารย์คุยกับศิษย์
  ศิษย์ -  อาจารย์  ประตูเมืองยังไม่เปิด เราใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามกำแพงกันดีไหมครับ
  อาจารย์ - ทำไมจะต้องรีบร้อน เห็นคนเหล่านั้นไหม เค้าไม่มีวิทยายุทธ์ ทำไมเค้ายังรอได้  เราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรไม่ใช่หรือ
  ศิษย์ -  ........
  อาจารย์ - ถ้าเจ้าหาเหตุผลที่อาจารย์รอได้ อาจารย์จะสอนท่าใหม่ ๆ ให้
  ศิษย์ - ...(คิดสักพัก ก็บอกอาจารย์ว่า).... ข้าพเจ้าเข้าใจแล้ว นั่นก็เหมือนกับการที่เราไปนั่งตกปลา ด้วยวิทยายุทธ์ของเราถ้าอยากได้ปลาไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่เราเลือกที่จะนั่งตกปลาโดยใช้คันเบ็ด เพื่อฝึกฝนความอดทน ทำในสิ่งที่คนไม่มีวิทยายุทธ์ทำจะได้เข้าใจถึงความยากลำบากในการดำรงค์ชีวิตของคนอื่น แล้วจะได้เกิดความเห็นใจ โอบอ้อมอารีย์ต่อคนอื่น

ประมาณเนี่ยะ แหละครับ (ถ้าผิดเพี้ยนจากต้นฉบับต้องขออภัยครับ) 

ตราบใดที่เรา ตกปลาโดยไม่คุ้มกับต้นทุนที่ออกไปตกปลา ก็เหมือนกับคนมีวิทยายุทธ์ที่ทำในสิ่งที่คนธรรมดาทำ ส่วนใหญ่คนในวงการตกปลาก็ไม่ใช่จะตกปลาเพื่อหาเลี้ยงปากท้อง (ส่วนใหญ่จะใช้ แห อวน อื่น ๆ ที่ทำลายล้างมากกว่าการใช้คันเบ็ด)

ดังนั้นผมจึงชอบวงการตกปลา แม้จะไม่ค่อยได้ตกปลาบ่อยนัก เพราะจะได้พบเพื่อนที่ล้วนแต่โอบอ้อม อารีย์ เอาใจเขามาใส่ใจเรา ได้สมาธิ ได้ ได้ ได้ อีก หลาย ๆ อย่าง 

อ่านแล้วสบายใจ  ดีจังครับ...

ดีครับ    รู้สึกดีครับ

เป็นสิ่งที่ดี ครับ

อืม

ผมเล่นกีฬาอยู่สองอย่าง  อย่างแรกคือ  Golf  อย่างที่สองคือกีฬาตกปลา
นักกอล์ฟ เขาว่ากันว่า กอล์ฟเป็นกีฬาสุภาพบุรุษ................ อันนี้ผมเห็นด้วย
ส่วนนักตกปลา ก็ว่ากันว่า ตกปลา กีฬาสุภาพชน  อันนี้ก็เป็นความจริงเช่นกัน
ส่วนผู้ที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษ และ สุภาพชน ของกีฬาทั้งสอง ผมไม่ขอกล่าวถึง

ส่วน  สิ่งดี ๆ  ที่เราได้รับจากกีฬาตกปลานั้น  มีมากมายสารพัดหลายอย่าง
มันสอนให้ผมอดทนตั้งแต่ก่อนเริ่มเล่นเสียด้วยซ้ำที่ต้องเก็บเงินซื้อคัน  รอก
จากนั้นมา  ประสบการณ์ชีวิตดี ๆ  หลายๆ  อย่างก็ได้เรียนรู้จากการตกปลา
เหมือนผมกำลังเดินอยู่ในทุ่งนาอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่เก็บเกี่ยวไม่มีวันหมดสิ้น

ขอเป็นกำลังใจให้ webmaster และทีมงาน 

...

ช่วงชีวิตของผม ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงปัจจุบัน
มีความผูกพันธ์กับสายน้ำ ลำคลอง
ยังคงจดจำภาพความหลังในอดีตได้ดี
เมื่อครั้งก๋งสอนผมตกปลาในท้องร่องสวน
นั่งตกปลาตะเพียนริมคลองจินดา
จนเมื่อเติบโตขึ้น
ได้ไปตกปลาในแหล่งน้ำตามธรรมชาติต่างๆ
รวมถึงบ่อตกปลาบางบ่อ
มุมมองของผมช่วงชีวิตหนึ่ง
มองว่าการตกปลา เป็นบาป
และปฏิเสธการตกปลา
แต่ในความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
เมื่อหันกลับมาตกปลา
ในระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งไม่นานนัก
ก้อทำให้ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย
ตั้งแต่ได้สัมผัสความงามตามธรรมชาติ
ได้พบมิตรภาพ  ในเส้นทางสายนี้
ได้เรียนรู้และประสพ ทั้งสิ่งดีและไม่ดี
แม้กระทั่งเกือบเอาตัวไม่รอดก้อตาม
การตกปลาให้สิ่งต่างๆ มากมายจริงๆ
ผมคงรู้สึกเสียดายมาก
หากช่วงเวลานั้น  มิได้หวนกลับมาตกปลาอีก
ในวันนี้  ผมไม่ค่อยมีโอกาสไปตกปลา
แต่ในใจยังนึกถึง สายน้ำและปลา เสมอ
และยังอยากพบเจอ เมื่อมีโอกาสครับ...

เป็นกีฬาที่รักที่สุดครับ เป็นศาสตร์และศิลป์อย่างหนึ่งใครไม่ลองก็ไม่รู้หรอกครับว่ามันสนุกแค่ไหน

การตกปลา เป็นเกมกีฬา เพื่อนซี้ต่างวัย..ก็คุยกันใด้ถ้าคุยเรื่องตกปลา
ผมชอบมิตรภาพเรื่องตกปลาครับ

ยังหาไม่ไดเลย ก็ได้ถึงตกต่อนี้ใง หุหุ

สติ สมาธิ ปัญญา ขันติ วิริยะ อุสาหะ หิริโอตัปปะ

ทั้งเต๋าและเซน  ยกย่องวิถีชีวิต " สี่ผู้สันโดษ "
คือ ชาวนา  คนเลี้ยงควาย  คนตัดฟืน  และคนหาปลา
ว่าเป็นชีวิตที่เรียบง่าย สันโดษ สอดคล้องกลมกลืนกับธรรมชาติ และเป็นสุข
นั่งอยู่ริมน้ำ  สัมผัสความสดชื่นของสายลมและแสงแดด ใต้เงาอันร่มเย็นของแมกไม้ เขียวขจี      อิสระจากทุกสิ่ง        ปล่อยใจเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ   
ความสุขที่ได้จากการตกปลา จึงมีให้ชั่วชีวิต

อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกา เห็นว่าเราตกปลาเป็นก็อิจฉา ละซี่

เข้าใจครับผม  "ชีวิตย่อมมีหนทางของมัน"

นานาจิตตังครับ
สำหรับผมตกปลา..ได้ประโยชน์มากมาย ตามที่ผู้ใหญ่หลายๆท่านให้ความเห็นมาครับ

ปลาเป็นสิ่งที่สวยงามหน้ามองสำหรับธรรมชาติที่แสนสวยควบคู่กับการใช้ชีวิตในแต่ละสิ่งที่ดำเนินไปของแต่ละบุคคล
เป็นคนชอบตกปลาคะ เป็นกีฬาที่สนุกสร้างความรู้สึกสงบให้กับจิตใจของเราได้มากยามที่เราต้องการสมาธินะคะ

ในที่สุดก็ถึงคิวผ๋ม
      ตอนเป็นเด็กๆ แถวฝั่งธนฯ แถวคลองสาน ( ใกล้ รพ. ศรีธัญญาแต่ก่อน เด๋วนี้เลยมีเชื้อนิดหน่อย ) บ้านผมยกชั้นเพื่อหนีน้ำท่วม ใต้ถุนมีปลาก้างเพียบ ตอนกลางวันชอบไปดูมันว่ายไล่กัดกัน ต่อมาไปเที่ยวเห็นคนตกปลาได้ ด้วยคันเบ็ดจึงคิดจะลองมั่ง ฝากเค้าซื้อตัวเบ็ดแบบเป็นชุด ( ที่เป็นห่อเล็กๆ ขายเป็นแผงๆ มีสายเอ็น ทุ่น ตะกั่วฟิวส์ และทุ่นไม้ ซึ่งปัจจุบันก็ยังมีอยู่ แต่เป้นทุ่นยาง รึ โฟมกันหมดแล้ว ) ไปลองตกดู แรกก็หาอะไรในครัวที่เป็นเศษอาหารเหลือๆ มาลองตกดู พอตกได้แล้ว เอามาโชว์ให้อา กา ลุง ดู โดนด่าว่าตกมาทำไมมันกินไม่ได้ ก็เลยเอาไปปล่อย แต่ก็ยังแอบตกอยู่อีก จนปลามันเริ่มรู้ไต๋ ไม่ค่อยยอมมากินเหยื่อ ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เลยรู้สึกว่าการตกปลาเป็นสิ่งที่สนุกมากสำหรับผม ( สมัยนั้นอาจจะไม่มีที่เที่ยวมากมายแบบเดี๋ยวนี้ก็ได้ จึงไม่ค่อยไปสนใจอย่างอื่น )
      ต่อมาได้ย้ายไปอยู่แถวชานเมือง ( บางกะปิ ) หลังบ้านติดคลอง ตื่นเต้นมากเมื่อเห็นปลาหลายๆ สายพันธุ์ ฮุบ กระโดด ตีน้ำเล่น หายใจ ฯลฯ รู้สึกว่านี่ละ สวรรค์ชัดๆ สำหรับผม แน่นอนไม่ต้องบอก คันไม้ไผ่ขนาดกำลังเหมาะมือคืออุปกรณ์ที่ผมสามารถหาได้ด้วยตนเอง ( แถบนั้นมีกอไผ่เยอะคับ ) มันเป็นอาวุธชั้นดีสำหรับผม ที่เหลือคือประสบการณ์ที่หาเอาเอง ไส้เดือน กับ แมงแกลบ ตั๊กแตน เป็นเหยื่อครูตัวแรก ซึ่งได้ผลดีมาก เนื่องจากแถวนั้นยังอุดมสมบูรณ์ เลิกเรียน จับคันตกปลาทุกวัน ไม่เดินไปแถวๆ นั้น ก็ตกมันหลังบ้านนั้นแหละ เป็นครั้งแรก ที่ผมเริ่มรู้จักการตกปลาอื่นๆ นอกจากปลาก้างที่ผมเคยสัมผัสมา และเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้นอีก เมื่อได้เจอกับปลาแปลกๆ หลากหลายสายพันธุ์ จากการเดิน ขี่จักรยาน ออกตระเวณตกปลาแถวๆ ละแวกบ้าน จนรู้แหล่งตกปลา แต่ไม่เคยตกขายนะครับ เอาแค่พอกินก็พอ ( ยังเคยนึกเสียใจ ว่าครั้งหนึ่ง นึกสนุกตกปลาหมอแข่ง ได้กันเป็นร้อยๆ ตัว ตัวใหญ่ทั้งนั้น เต็มกะละมัง ตกมาไม่ได้กินเอง เอาไปให้คนงานกินกันหมด ภายหลังเลยมานึกว่าไม่น่าเลย ทำแบบนั้นทำไมนะ ) ได้สักพอแกงก็แจ๋วแล้ว
  บรรยากาศแถวท้องทุ่ง ( แต่ก่อน ) นอกจากหนอง คลองเล็กๆ แล้ว แถบนั้นยังมีบ่อขนาดใหญ่ๆ หลายบ่อ พอเริ่มฝึกฝีมือกะ พวกปลาหมอ ช่อน ดุก กระดี่ ก็เริ่มมองหาปลาขนาดใหญ่ๆ แต่ คันไม้ไผ่เป็นอุปสรรคอย่างมากในการตกปลาพวกนี้ จึงเริ่มเก็บเงินซื้อคันเบ็ด ติดรอก อย่างที่เห็นใน ทีวี กว่าจะได้คันเบ็ด เดินจับแล้ว จับอีก ดูแล้ว ดูอีก จนในที่สุดก็สมความตั้งใจ ผมเก็บเงินซื้อมันมาได้ครบชุด นอนลูบคลำจนหลับ ( ตอนนี้ก็ยังเป็นครับ ฮิๆๆ )
      ได้ไปลอง ออกตี หวด สะเปะ สะปะ ไปตามเรื่อง ค่อยๆ เข้าที่เข้าทาง เริ่มมีปลาอื่นๆ นอกเหนือจากปลาที่กล่าวไว้ข้างต้น มาเป็นเหยื่อผม ปลาสวายคือปลาครูครั้งแรก จากบ่อธรรมชาติแห่งหนึ่ง ตื่นเต้นมากนะครับ กับปลาขนาด 2 กก. ตัวใหญ่ ตัวแรก ที่ผมตกได้ ซึ่งต่อมา ก็เริ่มที่จะคล่อง และพัฒนาฝีมือไปศู่ปลาอื่นๆ
    ลุงของผม เป้นคนสอนให้ผมรักการตกปลา ได้เพียงหนึ่งตัว จะนั่งดูพวกผมตกปลากันด้วยความสนุกสนาน สนับสนุนอุปกรณ์ทุกอย่าง ซื้อมาให้แล้วขายถูกๆ รึ ผ่อนก็มี ( ตอนนั้นยังเรียนอยู่ครับ ยังหาเงินเองไม่ได้ ) ทั้งน้ำจืด น้ำเค็ม ลุยไปหลายที่ จนปัจจุบันอุปกรณ์ที่ลุงผมให้ ก็ยังเก็บรักษาไว้จนปัจจุบันนี้ และยังรู้สึกขอบคุณลุงผมมาก ที่มอบอุปกรณ์ ความรู้ต่างๆ ให้ผม จนถึงทุกวันนี้ ผมยังนึกถึงอยู่เสมอครับ
    เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนไป ผมโตขึ้น การตกปลานี่ ค่อยๆ สอนให้ผมใจเย็น มีสมาธิ หัดคาดคะเน สังเกตุการใช้งาน เลือกอุปกรณ์ให้เหมาะสม ( นี่ก็อีกอย่างหนึ่ง ที่ลุงสอนผม ) ได้เพื่อนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน บ้าตกปลาด้วยกัน คบกันมาเกือบ 10 ปี เพียงแค่ตกปลาด้วยกันครั้งเดียว เข้าบ่อ ก็ได้เพื่อนใหม่ๆ เห็นเทคนิคใหม่ๆ ดูการเปลี่ยนความนิยม รสนิยม และการพัฒนาของอุปกรณ์ตกปลา ที่ไปในทิศทางที่ดีขึ้น ที่สำคัญได้เพื่อนอีกมากมาย รวมแม้กระทั่งเพื่อนในเวป ที่ดี ทั้งหลาย ได้แลกเปลี่ยนความคิด หยอกล้อ มีรูปให้เราดู แล้วอิจฉาเล่น ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ผมอาจจะกล่าวได้ว่า ขาดมิได้เสียแล้ว คงเป็นสิ่งที่ผมคงต้องทำควบคู่ไปกับการดำเนินชีวิตของผมไปตลอดแน่ๆ
    ขอบคุณวงการนี้มากๆ นะครับ หนังสือต่างๆ เช่น โลกทะเล โลกกว้างฯ ตกปลา เย่อกับปลา ท่องเที่ยวฯ เป็นครูของผมทั้งนั้น การมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ โดยไม่ไปรบกวนใคร อาจจะเบียดเบียนชีวิตบ้าง แต่นั้นเราก็หามาเพื่อประกอบเป็นอาหาร มันจะต่างกับที่เราไปซื้อเค้ากินซักเท่าไหร่ หมู ไก่ เรากินก็บาปเช่นกัน สิ่งดีๆ ที่ผมได้รับจากการตกปลาคืออะไรรู้มั๊ยครับ ฆึๆๆ.. มิตรภาพไงครับ ผมว่าทุกคนคงได้รับเช่นเดียวกันกับผมแน่นอน ....
      อ่านๆ ไป นานๆ อย่าโกรธผมนะครับ ว่าตานี้เพ้ออีกแล้ว....