กลับไปหาเนื้อมาแล้วนะคับ น้า loso
...
แด่พระคุณพ่อแม่ที่ยิ่งใหญ่ตลอดกาล
เป็นเพลงบรรเลงของ the olarn project
อยู่ในชุด ไตรภาค
...
ส่วน อีกเพลงหนึ่ง คือ
เพลง เหนือคำบรรยาย ของ the olarn project
อยู่ในชุด หูเหล็ก
ดังนี้ นะคับ
...ดนตรี...บรรเลงกีตาร์
...เนื้อร้อง
  ยินเสียงเพลงกล่อม  หยาดนมที่เคยลิ้ม  ใครเล่าเฝ้าอุ้มชูเลี้ยงดูเรามาจนโตใหญ่
  หากแม้นสามารถเรียงร้อยดาวและเดือนด้วยสายรุ้งได้ดั่งใจ  เพื่อลูกทุกสิ่งมอบให้
...ดนตรี
  ใครเล่าจะห่วงตัวเรา  ตังเราเท่าเทียมฟ้า  ใครเล่าใครรักเรามากกว่า ผืนน้ำ ทะเลกว้างใหญ่
        พระคุณแม่ใหญ่หลวงนัก  พระคุณพ่อใหญ่หลวงนัก
        ค่าเลิศเลอเหนือคำบรรยาย    ลูกกราบน้อมบูชา
        พระคุณพ่อและแม่ใหญ่หลวง  พระคุณพ่อและแม่ใหญ่หลวง
        ค่าเลิศเลอเหนือคำบรรยาย  ลูกกราบน้อมบูชา
...ดนตรี
...จบเพลง
...
ทั้งสองเพลงนี้มีความไพเราะมาก
ถ้ามีโอกาสลองฟังกันดูนะคับ

จะเติบโตสักเพียงไหน...แม่ยังคงเป็น ผู้ให้ ของลูกเสมอ

              คิดถึง    "  แม่  "

"...แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม ..."  ขอให้คุณแม่ทุกท่านมีความสุขมากๆ ค๊าา 
  และก้อ............  รักแม่คะ    ^_^

แม่คือผู้ให้ที่ประเสร็ฐ โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนจากลูก ไม่รู้จะบรรยายว่าไง รักแม่ครับ

ขอให้คนรักแม่ (รักพ่อด้วย)  มีแต่ความเจริญ  ทำมาค้าขึ้น  ซื้อล็อตเตอร์รี่ก็ขอให้ถูกรางวัลที่ 1    เรียนจบขอให้มีงานดีๆทำ    ทำงานขอให้เจ้านายรัก    ตกปลาก็ไม่กินแห้ว    เข้าหมายก็ขออย่าให้มีอุปสรรค  มีความรักก็ขอให้สมหวัง ...............ขอให้คุณแม่ทุกท่านทั่วประเทศจงมีแต่ความสุขอยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทร ของลูกๆไปนานแสนนาน....(.รักแม่มาก)

คู่มือเลี้ยงแม่
แม่ เป็นภาระให้แก่ลูกทุกคนมาตั้งแต่เกิด
นั่นเป็นความจริงที่เราไม่อาจจะปฏิเสธได้ ก็ลองคิดดูสิ
ตั้งแต่เราเกิดมายังไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลย
อยู่ดีๆผู้หญิงคนนี้ก็มาโอบอุ้มถูกเนื้อต้องตัวเรา
มิวายที่เราจะแหกปากร้องไห้ขับไล่ไสส่งยายผู้หญิงคนนี้ขนาดไหน
เธอก็ยังพยายามปลอบโยน เห่กล่อมเราอยู่นั่นแหละ เป็นภาระให้เราต้องจำใจเงียบ
ยอมนอนดูดนมเธออยู่จั่บๆๆ พอเราเริ่มเตาะแตะ ตั้งไข่จะ เดินไปไหนต่อไหน มั่ง
คุณเธอ ก็ยัง คอยเรียกหาเร าอยู่นั่นแหละ "มานี่มาลูก มานี่มา อีกนิดเดียวลูก
อีกนิดเดียว อีกก้าวเดียว"ไม่รู้จะเรียกทำไมนักหนา
ไอ้เราก็เดินล้มลุกคลุกคลานอยู่ เห็นมั้ย
เป็นภาระที่เราต้องเดินไปให้เธอกอดอีก โตขึ้นมาอีกนิด เราเริ่มกินอาหารได้
หล่อนก็เอาอะไรนักหนาไม่รู้ เละๆ เทะๆ มาบดให้เรากิน ไอ้เราจะไม่กินก็ไม่ได้
เดี๋ยวแม่จะน้อยใจ ก็เอาวะ เอาซะหน่อย เคี้ยวไปเเจ่บๆ อย่างนั้นแหละ
แม่คุณก็ยิ้มปลื้ม คงนึกว่าเราอร่อยตายล่ะมั้งนั่นน่ะ กล้วยบดนะจ๊ะ เธอจ๋า
ในปากฉันตอนนี้น่ะ ถ้าคิดว่ามันอร่อยขนาดนั้น ทำไมไม่ลองทานเองดูมั่งล่ะ
ทีนี้พอเราเริ่มพูดจารู้เรื่องขึ้นมาหน่อย คราวนี้ยังไงล่ะ
ผู้หญิงคนนี้กลับขับไล่ไสส่งให้เราไปโรงเรียนซะอีก ไม่ไปก็ไม่ได้ด้วยนะ
บางทีมีตีเราเข้าให้อีก ภาษาอะไรนักก็ไม่รู้
เอามาให้เราหัดอ่านหัดเรียนใช่มั้ย ลองคิดดูนะ
สัปดาห์หนึ่งต้องไปโรงเรียนตั้งห้าวันน่ะ มันภาระหนักหนาแก่เราแค่ไหน
แต่พอถึงเวลาเราจะดูทีวี ดูหนังการ์ตูน นอนดึกขึ้นมาสักหน่อย ลองนึกย้อนไปสิ
ใครกันเคี่ยวเข็ญให้เราไปนอนด้วย ตัวเองง่วงจะนอนคนเดียวก็ไม่ได้นะ
ต้องบังคับให้เราไปนอนเป็นเพื่อนด้วย ใช่มั้ย ที่พูดนี่ไม่ใช่ลำเลิกหรอกนะ
เพียงแค่อยากให้เห็นใจกันบ้างเท่านั้น วันเวลาผ่านไป เราโตขึ้น
แต่แม่ก็ยังไม่ยอมโตตามเราสักที ลูกอยากจะทำผมทำเผ้า แต่งเนื้อเเต่งตัว
ให้มันดูอินเทรนด์ ดูทันสมัย ใครกันเป็นตัวสกัดดาวรุ่ง พูดแล้วขนลุก
ผู้หญิงคนนี้มีพัฒนาการไม่คืบหน้าไปไหนเลย ว่ามั้ย
พอเราสำเร็จจบการศึกษาเเล้วเป็นยังไง... เธอร้องไห้ครับ
เชื่อเถอะว่าเธอต้องร้องไห้ ถ้าเราไม่เห็นก็แปลว่าเธอต้องแอบร้องไห้
มีอย่างที่ไหน เราคร่ำเคร่งร่ำเรียนมาแทบตาย แล้วตัวเองแท้ๆ
ที่เป็นคนเริ่มเรื่อง พอเราเรียบจบแทนที่จะดีใจดันมาร้องไห้ มีอย่างที่ไหน
ดีนะ ว่าเราเข้าใจ คู่มือการเลี้ยงแม่ ก็เลยทำใจได้ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ
ตอนนี้ขอไปฉลองการสำเร็จการศึกษากับพวกเพื่อนๆ ที่นอกบ้านก่อน ก็แหม
เรียนจบทั้งที จะมาให้นั่งดูผู้หญิงแก่ๆ นั่งร้องไห้ทำไมล่ะ ใช่มั้ย
เป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้วนี่ คราวนี้ใครๆ ก็ต้องอยากมีแฟน คนโน้นก็ไม่ดี
คนนี้ก็เรื่องมาก ผมยาวไปมั่งล่ะ ดูไม่มีความรับผิดชอบมั่งล่ะ... แม่
แม่จะไปรู้อะไร แม่เคยคบกับเขาเหรอ ไม่ใช่แค่เรื่องคู่ครองเท่านั้นนะ
แม่เขายังอยากรู้ไปจนถึงเรื่องอาชีพการงานด้วย ว่าเราจะไปทำอะไร อยากเป็นอะไร
แม่ครับ แม่ไม่รู้สักเรื่องจะได้มั้ย พวกเราจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของพวกเรา
อนาคตของเรา ขอให้เราได้ตัดสินมันเอง แต่เรารับรองกับแม่ได้อย่างหนึ่งว่า
เราจะไม่เป็นเหมือนแม่หรอก... เชย นับจากบรรทัดแรก จนมาถึงบรรทัดนี้
เวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้วสมควรที่พวกเราจะแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตนเองสักทีว่าแล้วเราก็ย้ายออกจากบ้านแม่
มายืนด้วยลำแข้งของตัวเอง อย่างที่แม่เคยพูดไง
แล้วทำไมต้องมาทำตาละห้อยด้วยล่ะ วันที่เราย้ายออกมาน่ะ มันก็ไม่ได้ใกล้
มันก็ไม่ได้ไกลหรอกนะ ไอ้ที่ย้ายออกมาน่ะ แต่เวลามันรัดตัวจริงๆ
ใช้โทร.คุยกันก็ได้นะแม่นะ ถึงวันที่เรามีลูก
แม่ยังพยายามอยากมาทำตัวเป็นภาระกับลูกเราด้วย เราบอกแม่ว่าไม่ต้องมายุ่งหรอก
เราดูแลลูกของเราได้ เด็กสมัยนี้มันไม่เหมือนกับสมัยแม่แล้วล่ะ
แม่อายุเกือบหกสิบปีแล้ว โทร.มาไอแค่กๆ บอกไม่ค่อยสบาย
เราบอกแม่ว่าอย่าคิดมากในใจเรารู้อยู่แล้วว่าแม่พยายามเรียกร้องความสนใจ
นั่นเป็นพัฒนาการตามธรรมชาติของคุณแม่วัยนี้ จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง
คุณโทร.กลับไปที่บ้านแม่ แต่... ไม่มีคนรับสายแล้ว อย่าเพิ่งตกใจ
แม่อาจจะออกไปทำบุญที่วัดตามประสาคนแก่ก็ได้ ลองโทร.เข้ามือถือแม่ดูซิ
...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก... อย่าเพิ่งด่วนสรุป
มือถือแม่อาจจะแบตหมดก็ได้ ผู้หญิงคนนี้กระดูกเหล็กจะตายไป
เธอต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ คิดฟุ้งซ่านไปได้
ยังไงแม่ก็ต้องรอเราอยู่เหมือนเดิมน่ะแหละ ไปหาเมื่อไหร่ก็ต้องเจอ
อย่างมากแกก็อาจจะงอนนิดๆ หน่อยๆ พอเห็นหลานตัวเล็กๆ
วิ่งเข้าไปกอดก็ขี้คร้านจะอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้ง หลายวันผ่านไป
ทำไมแม่ยังไม่โทร.กลับมาอีกนะ ทำบุญตักบาตรก็ไม่น่าจะรอคิวนานขนาดนี้
ชาร์จแบตมือถือไม่เต็มก็เป็นไปไม่ได้
ต่อให้เป็นแบตเตอรี่รถสิบล้อป่านนี้ไฟทะลักแล้ว
วันนี้แวะไปหาแม่สักหน่อยดีกว่า ระหว่างทางที่คุณขับรถไป
ลูกคุณซนเป็นลิงอยู่ข้างๆประโยคมากมายที่หลุดจากปากคุณ
ล้วนเเต่เป็นคำที่แม่คุณเคยพูดมาแล้วทั้งสิ้น คุณเพิ่งสัมผัสได้ ภาพเก่าๆ
มากมายที่ผู้หญิงคนนั้นทำวิ่งวนอยู่ในหัวคุณ ช่างเถอะ.. เดี๋ยวเจอเธอแล้ว
คุณจะสารภาพผิด แล้วทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น แล้วคุณก็ได้เจอ
คนที่คุณรู้สึกว่าเธอเป็นภาระให้กับคุณมาตั้งแต่เกิด ...ผู้หญิงคนนั้น
นอนตายในท่าที่คอยคุณมาตลอดชีวิต.

ซึ้งใจมากคับพี่เอิร์ธ

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮิๆๆ " รักแม่ "เหมือนกันครับพาแม่ไปเที่ยวที่ใต้มาครับ เลยย้อนหลังวันที่ 12 ครับ ขอรายงานตัวครับ.......

ซึ้ง...