พี่โจ คู่หูคู่ฮา ขาประจำกับพี่ทิด ตลอดงาน ..............

          ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่ทิด ก่อนการเดินทาง 12 ชั่วโมง ว่าพี่โจไปไมได้ ไม่สบายมาก

          มันเป็นงานหนักสำหรับ " การคัดหัวเรือ ขึ้นแก่ง จูงเรือลงแก่ง มือใหม่อย่างผม "

        คงจะไม่มีกับข้าวอร่อยๆ ให้ได้กินกันตลอดทริป

        คงจะขาดเสียงหัวเราะจากพี่ชายใจดีคนนี้ ตลอดงาน ......

        คงจะกินเหล้าไม่อร่อย เท่าเดิม ........

        คงจะคิดถึง จับใจ ........เวลาดื่มเหล้า .....

        แต่แล้ว 6 ชั่วโมงก่อนการเดินทาง .......... พี๋โจ โทรมาบอกว่า ไปได้ .........ยังไงก็ไป ..........

        " ถ้าพี่ไป ......แล้วผมไม่ไป ...........ก็เป็นห่วง ...."

        น้ำใจลูกผู้ชาย  ตัวใหญ่ๆ ..........เทพน้ำไหล  ที่ชื่อ ....โจ

เทพเจ้าอาจจะตองการพิสูจน์ความมานะของคณะเดินทางของพวกเรา
เลยส่งไม้ท่อนนี้มาทดสอบความตั้งใจ และความพยายาม

        คำพูดที่บอกกล่าวไว้ว่า " ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น " ยังคงพิสูจน์ได้ว่ายังใช้งานได้อยู่ ...

        ในรูป ..... A79 ยังคง งง กับ ไม้ท่อนนี้ว่า .....มันขาดได้ยังไง .....

        ถ้าท่านติดตามชม ภาพในทริปนี้ตั้งแต่ต้นและอ่านเรื่องราวมาโดยตลอด .........คงจะรู้ได้ว่า ในตอนเดินทางขาขึ้น
คณะเดินทางของพวกผมเดินทางมาได้ 5 ชั่วโมงแล้ว เป็นระยะทางปลายๆก่อนที่จะตั้งแคมป์ขอวันแรก .....

      พวกผมเพิ่งจะเดินทางลงมาจาก "ห้วยแห้ง" ได้แค่ 2 ใน 5 ของระยะทางทั้งหมด ............

      หลังจากขอนไม้ขอนนี้ไป เรือผมแตกหนักกว่าเดิมมากมาย ........... อีกทั้ง
" กล้องอีแก่ผมตัวนี้โปเก " ติดๆดับๆมาทั้งทาง .....

พระเอกของานนี้ ต้องขอยกให้ " ไอ้น้องมืด แปดจังหวะ"
เด็กใหม่ที่ผมเพิ่งจะได้มีโอกาศรู้จักแต่สองครั้งแต่กินน้ำใจกันจนคบหากัน เป็นเพื่อนต่างวัย 

        " มืด เป็นลูกป่าแก่งกระจานโดยกำเหนิด มีโอกาศได้ท่องโลกกว้าง
ทำทัวร์จนมีภรรยาเป็นชาวต่างชาติ เป็นสาวชาว สก๊อตแลนด์ "

        มืดเคยผ่านโลกเจริญขีดสุดแบบพวกเราชาวเมือง มืดพูดภาอังกฤษพริ้วไหวยิ่งกว่าสายน้ำ 
ท่องเที่ยวไปทั่วแถบทวีบยุโรบ หรืออาจจะมีโอกาศได้เห็นโลกกว้างมากกว่า ที่พวกเราบางคนเคยพบเห็น
เคยท่องเที่ยวตระเวณตามแหล่งราตรีทั่วทุกซอกทุกหลืบของกรุงเทพมหานคร
แต่แล้วเมื่อความอิ่มตัวและความเข้าใจในชีวิตปรากฎ

        มืด หันหลังให้แสงสีต่างๆของเมืองเจริญเมืองสำคัญของโลก กลับมาหาสีเขียวสดของธรรมชาติที่บ้าน ณ.แก่งกระจาน  ผมได้ฟังประวัติและการดำเนินชีวิตของ "น้องมืด" 
ทำให้ผมได้ค้นพบว่า โชคชะตาขอคนเรา มันสามารถเล่นตลกกับชีวิตของเราได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ...

      ปัจจุบัน น้องมืด ใช้ชีวิตอย่างสมะถะกับลูกน้อยวัยเยาว์ที่ท่าลิงลม  ..........
มีไร่ของตาและยายอยู่ในหมู่บ้านกะเหรี่ยง ........

      โลกใบนี้นี้ มันมีอะไรที่เหลือเชื่อ มากกว่าที่เราจะคิดถึงได้นัก ......

ความหิวไม่ต้องพูดถึง พวกเราแวะกินข้าวและพักกำลังแขนหลังจากที่เหนื่อยล้ากันมาหลายชั่วโมง

        " ผมวิดน้ำ ไม่ได้หยุด "

        " พี่ทิด คัดหัวจนตะคริวกิน "

        " พี่โจ หน้าแข้งแตก "

เรือลำอื่นคงประสบปัญหาเช่นเดียวกัน มาแวะพักกินข้าวที่ไรของพ่อไอ้มืด ....... มีแกงเนื้อแค่ชามเดียวที่เห็น ....

        คนเป็นสิบคน ........ ผมเปิดศักราชแห่งอาหารกันตายด้วย ข้าวคลุกน้ำพริกแกง ที่เหลือจากเมื่อเช้า
พอเพื่อนๆเห็นผมเปิดหม้อด้วยความหิว เดินกรุกันเข้ามา 
พอพริกแกงหมด  เมนูถัดไป ข้าวคลุกผงมาม่า ตามมาโดยทันที มันอร่อยเสียเกินจะบรรยาย ความหิวไม่เคยปราณีอะไร .....

ผมกับกำนันต้อ เคยผ่านวิถีทางของการกินแบบนี้มาก่อน พวกเด็กๆที่มาเที่ยวชุดนี้ก็ถือว่าใช้ได้
ไม่มีบ่นขอให้มีข้าวสวย ผมว่าพวกมันกินกับน้ำปลาก็ยังได้ 
น้ำดื่มน่ะเหรอหมดมาตั้งแต่เช้าวันแรกแล้ว พวกเราทั้งหมดกินน้ำจากลำธารกันมาตลอดทางมันก็ชื่นใจชุ่มคอดีเหมือนกัน
จบจากอาหารหลัก เจ้ามืดเดินขึ้นไปตัดเอามะละกอมาได้หลายลูกพอประทังหิวไปได้อีกนาน

ผมอยากจะบอกว่า น้ำใจของคนบ้านป่ามันเกินกว่าที่จะบรรยายได้ น้ำกินกลัวจะไม่พอ
พวกพี่ๆที่พาเราไปก้ดื่มน้ำจากในห้วย กับข้าวและอาหารก็กลัวจะไม่พอ
พวกพี่ๆก็จะให้พวกเรากินกันก่อนเสมอทุกครั้งไป ไม่ต่ำกว่าสองมื้อ ที่พวกพี่ๆต้องกินข้าวคลุกพริกแกง

        ผมมองดูด้วย ความนิยมในน้ำใจ ..........ที่คนเมืองอย่างพวกเราหากันยากมากมาย ......

หลังจาก 5 ชั่วโมงผ่านไปกับการล่องลอยมาตามกระแสน้ำของแม่ปะดล
ไหล่เขาและต้นไม้สูงเริ่มมองให้เห็นตามแนวป่าโปร่งเป็นลำดับ นั่นคือสัญญาณบอกว่า "ใกล้ถึงปากลำน้ำแล้ว"

          ผมมองย้อนกลับไปถึงวันที่เราขับเรือสวนกระแสน้ำเข้าไป ความรู้สึกมันต่างกันโดยสิ้นเชิง

                            " เมื่อไรจะถึง " แปรเปลี่ยนเป็น " ไม่อยากให้ถึง "

          แต่ว่าทุกๆคนย่อมมีชะตะชีวิตที่ถูกกำหนดไปตามแต่ละทางเป็นของตนเอง
ระยะเวลาสามวันในป่า มันช่างสั้นนัก " วันเวลาแห่งความสุข มักติดปีกบินเสมอ "

          ผมดีใจในส่วนลึก ภูมิใจในตัวเอง " ผมอาจจะเป็นนักท่องเที่ยวตกปลากลุ่มแรก
ที่มีโอกาศพิชิต ลำน้ำสายหลักขอแก่งกระจานทั้งสองสาย "

          ผมได้พิสูจน์ ตามตำนาน ตามคำบอกกล่าว ตามคำบอกเล่า
ของจำนวนปลาและความโหดร้ายของการเดินทาง นำเสนอออกมาให้เพื่อนๆพี่ๆได้ดูกันแล้ว .......

          การเดินทางอาจจะจบลง แต่มิตรภาพภารดรภาพ เพิ่งจะเริ่มขึ้น

        ความต้องการในการตกปลาในจิตใจลดลงอย่างมากมาย
มื่อมาใช้ชีวิตคลุกคลีกับมิตรสหายที่แก่งกระจานเพิ่มมากขึ้น กลับกลายเป็นความโหยหา
"เสียงหัวเราะ และ การสนทนาในวงเหล้าเสียมากกว่า สรรหากับข้าวมาแกล้มเหล้ากัน "

        ผมมีสิ่งนึงในหัวใจที่อยากจะบอกกล่าว ...... จาก ความรู้สึกลึกๆในใจ ...

        " ความสุขและความสนุกมีอยู่รอบตัว เปิดโอกาศเปิดใจตอบรับสิ่งใหม่ๆจากรอบๆข้างเสียบ้าง "

     
        กว่าผมจะเข้าใจ กว่าผมจะคิดได้ ผมเสียเวลานานแสนนาน .......... จนมองละเลย ความสุขที่อยู่รอบๆด้านไป

พวกเรามาติดเครื่องเรือใส่เครื่องกันที่แก่งสุดท้าย หรือแก่งแรก ที่หน้าบ้านพี่นะ
ผมแวะซื้อเหล้าขาวอีกสามขวดที่บ้านลุงพจน์ปากลำแม่ปะดล
แวะดื่มเหล้าเติมเชื้อพักผ่อนอิริยาบถ ที่แพบ้านลุงม่อมก่อนกลับ วงเหล้าเล็กๆและเสียงหัวเราะกลับมาอีกครั้ง ......

        ยัง......ยัง .....ยังไม่จบ .......

        อย่าลืมเรื่องราวของพี่โจ ......ที่ว่าจะกลับมาเล่าให้ฟังที่บ้าน ......
     
          ผมถามว่าตกลงเรื่องอะไรที่ว่าจะกลับมาเล่าให้ฟัง ......

        พี่โจยกเหล้าซดทีเดียวหมด แล้วบอกว่า

        " คืนแรก ที่พวกเรานอน หลังจากเห็นไอ้มืด ลุกนั่งลุกหงายได้สักพัก
พอได้บินเสียงพวกจับกบกลับมา พี่โจก็เข้าไปนอนข้างๆผม กำลังจะเคลิ้มหลับจากเสียงพวกจับกบที่เริ่มจะเงียบไป "

      " ผมกำลังจะหลับ มองเห็นผู้หญิงมายืนหน้าเต็นท์ ผมก็มองจ้องไป เห็นเป็นผู้หญิงมายืนชิดหน้าเต็นท์ " 
พี่โจหยุดหายใจ ยกแก้วซดเป็นแก้วที่สอง ท่ามกลางพวกเรานี่นั่งกันเงียบเสียงรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

      " ผมก็เพ่งมอง ทีนี้ ผู้หญิงยื่นมือเข้ามา ตอนแรกกำเอาไว้ แล้วก็แบมือ ยัดเข้ามาที่หน้าผม
พอผมมองดู มันเป็นไข่ข้าว ไข่ตาย (ไข่ที่มีตัวอ่อนตาย โดยที่ยังไม่ฟัก)
ทีนี้พอมองเห็นชัด ผมก็บอกว่าไม่เอา ไม่กิน ไม่เอาสั่นหน้าหนี ผู้หญิงคนนั้นก็ยังยัดเยียดมาให้
ทีนี้ผมบอกว่าไม่เอาไม่กิน กินไม่ได้ จากหน้าตาสวยๆกลายร่างเป็นร่างเละๆ แบบ เละเลย "


ผมนั่งฟังไปจิบเหล้าแทบไม่ลง พี่โจแกนอนติดกับผม

        " พอผู้หญิงหน้าเละ เค้าก็จับผมยึดเอาไว้จะยัดไข่ให้ผม ผมเลยดิ้นเลยร้องสู้
หันมาหาพี่เบียร์ ตะโกนเรียกพี่เบียร์ พี่ก็ไม่ตื่น ไม่ได้ยิน พอท่องคาถา พี่พ่อให้ไว้
ย้อนไปย้อนกลับเดินหน้าถอยหลังสักพัก ก็หายไป "

      " คืนนั้น เสียงผมร้องเอง "
นี่ถ้าไม่ได้ยินเรื่องนี้เล่าออกมาจากปากพี่โจ ผมไม่เชื่อจริงๆ ผมบอกออกไปกลางวง

      "ดีแล้วที่พี่ไม่เล่า" เสียงใครพูดดังลอยมาจากทางด้านหลังวงเหล้า

      ในป่าลึก ความเงียบและแสงสียังเข้าไม่ถึง ป่าใหญ่ไพรกว้าง จิตและวิญญาณ สิ่งลี้ลับ
ยังคงไม่สามารถหาคำตอบได้ .......ผมถึงบอกว่าครั้งนี้ ครบทุกรสชาติ 

พวกเราอำลาแพลุงม่อมก็เวลาเข้าใต้เข้าไฟพอดี .........กว่าจะถึงท่าลิงลมก็มืดแล้ว
เสียงอำลาดังก้องไปทั่วชายน้ำ  แล้วพวกเราจะกลับไปใหม่ ..........สายน้ำ ลูกผู้ชาย  "แม่น้ำเพชร" .....
 
            " ลาก่อนแล้วจะกลับไปใหม่ ........รักมากมาย รักหมดใจ แก่งกระจาน ที่เลิฟ"



ขอบพระคุณ  เจ้าป่า เจ้าเขา เจ้าที่ เจ้าทาง เทวดาอารักษ์  ทั้งหลายที่คุ้มครองพวกเราจนกลับมาอย่างสวัสดิ์ภาพ

ขอบพระคุณ ลุงม่อม สำหรับผ้ายางกันฝน ผ้าหลังคา และเสียงหัวเราะ

ขอบพระคุณ ทีมงาน แก่งกระจาน  พี่ทิด พี่โจ พี่ชล พี่นัย พี่แจ๊ค พี่หนุ่ม น้องมืด ที่คอยบริการอย่างดีตลอดการเดินทาง

ขอบพระคุณ เพื่อนๆร่วมทริปทุกๆท่าน

                                                      หากมีโอกาศ คงได้ลุยกันใหม่

ลี้คิมฮวง 

ขอขอบคุณ พื้นที่เว๊ปสยามฟิชชิ่ง
ขอขอบคุณน้าเว๊ป
ขอขอบคุณน้าๆทุกท่านที่ติดตาม

ไว้พบกับ  มหากาพย์แม่น้ำเพชร ซีซั่น 4 เร็วๆนี้

สำหรับน้าที่สนใจท่องเที่ยวแบบนี้ ลองไปดูรายละเอียดหน้าตลาดนะครับ


ทริปตกปลาต้นน้ำเพชร

ขอบคุณทุกท่านครับ

หนาวแล้วรักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ สวัสดี

ตัวอย่าง มหากาพย์แม่น้ำเพชร ซีซั่น 4

พวกเราถือว่าขึ้นไปในช่วงเวลาที่โหดที่สุดของสายน้ำ มีเหตุการณ์หลายเป็นเหตุการณ์ที่เหนือความคาดหมาย

แต่ไม่มีใครอยากจะให้เกิดขึ้น ก่อนการเดินทาง ผมย้ำตลอดว่า ความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับแรก

ทริปนี้ถึงจะต้องมีคนประกบตัวต่อตัวตลอดการเดินทาง แต่ผมยอมรับนับถือน้ำใจของลูกทัวร์อย่างมาก

พวกเราทั้งหมดเป็น "ลูกผู้ชาย นักเผชิญโชค" ของแท้

มองเรื่องร้ายที่ผ่านไปไม่กี่วินาทีกลายเป็นประสบการณ์ที่เรียกเสียงหัวเราะ และความทรงจำที่ไม่อาจเลือน

ปีนี้ขึ้นไหมเฮีย