+

++++สุดยอดครับ

+1 สุดยอดเลยครับ อยากไปแบบนี้บ้างจัง

บทที่ 3 การเดินทางเพิ่งเริ่มต้น

เพื่อนๆเช้าแล้วตื่นๆ....... เสียงปั่นป่วนกวนประสาทดังมาจากคู่นอนร่วมเต็นท์ทางด้านขวา

        อีเอฟ ผมไม่ทราบว่ามันเป็นโรคจิตประสาทอ่อนๆออทิสติกอะไรหรือไม่ แต่ถ้าเค้าลองได้ตื่นขึ้นมาก่อนใคร ทั้งแคมป์ไม่ต้องนอนต่อกัน  สวรรค์แห่งความฝันนิทรารมย์ของคุณจะดับลง เมื่ออีนี่ลืมตาตื่นขึ้น

        อ้วน อ้วน อ้วน.......ตื่น....เช้าแล้ว มันจะปลุกไปหาป้ามันเหรอ ผมคิดในใจ  ผมทำเป็นฝืนใจหลับต่อ ดึงถุงนอนขึ้นจะคลุมโปง อนิจจา ถุงนอนติดส้นเท้ามันดึงขึ้นมาได้เต็มที่ก็แค่อก

        อ้วน อ้วน ตื่น....เช้าแล้ว... ความพยายามของมันยังไม่หมด ผมแข็งใจพลิกตัวหนี การคุกคามทางการนอนของผม เมื่อแผนสองไม่ได้ผล อีเอฟมันก็ใช้ไม้ตาย

        มันคงจะเอี้ยวหน้าเข้ามาหาระยะประชิด ผมนอนตะแคงสูดอากาศบริสุทธิ์แห่งป่าเขาอย่างสบายใจ ด้วยระยะประชิดหน้าไม่น่าจะเกินหนึ่งฝ่ามือ...

        อีอ้วน ตื่น.... อีเอฟคู่หูร่วมเต็นท์ผมพูดปลุกประสาทแบบเน้นๆตรงหน้าผม  เหมือนใครเอาปลาร้า หรือ หนูตาย ออกมาจากปากตะกวด ผมทะลึ่งพรวดเดียวหัวโขกกัน

        โป๊ก เฮ้ยหมาเน่าที่ไหนวะ สรุปผมต้องตื่นจนได้ ปากมันเหม็นจริงๆ

        ฮ่า...ฮ่า.....ฮ่า... เสียงหัวเราะของอีเจ๊ ดังลั่นแคมป์

        แม่ง แด กเหยื่อหมักเข้าไปหรือไง เมื่อคืน เหม็นชิบหาย แทบอ๊วก.

        เอฟ....ใจเสีย มันยังไม่สำนึก ยังจะพูดออกมาอีก

        นี่กินขี้ แทนข้าว หรือไส้เน่าวะเนี่ ออกไปไกลๆเลย ตื่นก็ตื่น ผมจำเป็นต้องลาจากถุงนอนอันแสนสุขโขสโมสรของผมออกมา  ไม่ต้องอ้าปากพูดเลยนะจนกว่าจะออกจากเต็นท์ ผมกำชับระหว่างย้ายตัวดักแด้ออกมาจากถุงนอน

ผมรูดซิปเต็นท์ออกมา เจอะหน้าจานเป็ดเข้าเป็นคนแรก จานเป็ดนอนนอกเต็นท์สัมผัสบรรยากาศธรรมชาติอย่างเต็มที่

        หนาวไหมจาน เมื่อคืน ผมถามแทนคำอรุณสวัสดิ์

        ไม่หนาวมากพี่ ท่าทางเหล้าผมจะใช้ได้ดีผมคิดในใจ  อีเอฟสอดแทรกเข้ามาข้างๆทำท่าทำทางอยากจะพูดบ้าง

        ไปแปรงฟันก่อนเลย โน่นขี้เถ้าละลายน้ำกลืนลงไปด้วยปากจะได้หอม  อีเจ๊ทำท่าปะหลับปะเหลือกก่อนจะเดินไปหาแปรงสีฟัน

        ถ้าหาไม่เจอ เอาแปรงทองเหลืองขัดล้อรถพี่โจก่อนก็ได้” ผมกวน ตีนคู่หูตามหลังไป

        มันเป็นเช้าวันใหม่ที่ทุกคนสดชื่น พวกเราคณะเดินทางพักผ่อนกันอย่างเต็มที่เมื่อคืนได้หลับติดต่อกันหกเจ็ด ชั่วโมง ทำให้สามารถเรียกพละกำลังกลับมาได้ไม่ใช่น้อย

สายหมอกลอยอ้อยอิ่งลงระเรี่ยยอดเขาและแมกไม้ นกป่าวิหคฟ้ากู่ก้องขับขานรับแรกอรุณแสงส่อง

ม่านหมอกล่อยลอยคลุกคลีเหนือผืนน้ำเป็นแผ่นฝ้าจางๆ เสียงน้ำไหลเซาะแก่งหินประดุจดังเพลงบรรเลงจากสรวงสวรรค์

อากาศสะอาดเย็นสดชื่น ผมยืนขึ้นเต็มสัดส่วนบิดกายที่เมื่อยขบจนกระดูกลั่นดังกรอบแกรบ

สูดรับอ๊อกซิเจนที่แสนหอมหวานเข้าไปสันดาปเป็นพลังงานในร่างกายจนสุดปอด อากาศเย็นสดชื่นลื่นไหลไปตามร่างกาย

พวกพี่โจ พี่ทิด พี่ต้อม เริ่มก่อเตาหุงหาอาหาร เพื่อนๆหลายๆคนตื่นนอนออกมาจากเต็นท์รับอรุณสดชื่น กับความสวยงามในเช้าวันใหม่
ความงามที่สัมผัสได้อย่างแท้จริง

        เช้าวันนี้มีข้าวต้มสาหร่าย กับแหนมทอด ไข่เจียว พวกเรารองท้องกันแบบลวกๆแข่งกับเวลา วันนี้คณะของเราต้องเดินทางไกล
เพื่อไปให้ถึงจุดหมาย กำแพงเมืองจีน แก่งงาช้าง

        หลัง จังเกิ้ล เบรคฟาสต์ ได้ไม่นาน พี่หนอ ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านก็นำเรือมาจอดรอที่ริมน้ำเตรียมเดินทางกันต่อไป 
การเดินทางด้วยเส้นทางสายใหม่ครั้งนี้ใช้เรือสามลำ ขนเสบียงและผู้คนแล่นทวนกระแสนึ้นไป พวกเรานัดว่าจะขนของส่วนนึงไปลงที่ท่าหลังโรงเรียนบ้านโป่งลึก
เพื่อประหยัดเวลา

        หน่วยแรก สี่คนถูกส่งลงไปนั่งทดลองเส้นทางแรกเริ่มในเรือ  หลังจากเรือลำสุดท้ายลับตาไปไม่นานพวกเรากระโดขึ้นรถพร้อมออกเดินทาง

          เส้นทางสายเก่าที่เมื่อวานผ่านมา กำลังจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางมหาโหดครั้งใหม่ วันนี้เป็นวันอาทิตย์นักเรียนหยุดที่โรงเรียนว่างเปล่า
พวกเราได้รับการต้อนรับอย่างดีจากคุณครูอีกครั้ง พร้อมกับคำอวยพรให้กับคณะเดินทาง

        หลังจากขนของลงเรือและจัดคนลงเรือตามจำนวน ปรากฎว่าไปไม่ไหว เรือเพียบน้ำ ท้องเรือกินน้ำมากไปพวกพี่หนอ บอกว่าไม่รอดแน่ๆ

ลำแรก มีพี่ทิด พี่ไพร สุดยอดนักเลงน้ำไหล ไม่มีอะไรต้องห่วง

ลำที่ สอง พี่โจ  กับพี่ โหน นี่ก็ตัวเชี่ยวทั้งคู่ พ่วงด้วยเจ๊บิค

ลำที่ สาม แบตเตอร์รี่ กับพี่หนอ คนขับน่ะสุดยอด แต่คนหัวน่ะเมาแประ พ่วงด้วยผมและแมว  ที่เหลือเดินไปเจอกันที่บ้านพี่มั่น เพื่อนสนิทของพี่โจ
กระหร่างอาสาน้ำใจงาม ที่ร่วมทริปด้วยกันทริปที่แล้ว 

พวกเราวางแผนกันว่า ทางเรือนำโดยผมจะขึ้นไปตั้งแคมป์ รอท่าไว้ก่อน พอขนของลงแล้วจะเอาเรือย้อนมารับที่บ้านพี่มั่น

        หลังจากโบกมือลากันเป็นที่เรียบร้อย เสียงเครื่องยนต์ฮออนด้า สิบสามแรงดังสนั่นคุ้งน้ำ 
คนหัวเรือกำด้ามถ่ออย่างแม่นมั่นการขับเรือสวนแก่งน้ำไหลหน้าแล้งไม่ใช่ เรื่องงาย และไม่ใช่เรื่องที่จะควรกระทำ มันบ้าบิ่นเกินกว่าที่พวกเราคิดไว้หลายเท่าตัวนัก

เรือไม้ลำน้อยสามลำถูกขับมุ่งหน้าสวนกระแสน้ำขึ้นไป อย่างฝืนกฎของธรรมชาติ ลำผมเป็นลำสุดท้าย 
แก่งแรกผ่านมาได้โดยมีลุ้นกันนิดหน่อยให้ชื่นใจ แต่แก่งที่สองนี่สิของจริง เส้นทางมหาโหดทางน้ำเริ่มต้นจากตรงนี้ แก่งอุทยาน

เรือไม้ลำน้อยของพี่ทิดและพี่ไพร เร่งเครื่องเต็มที่เข้าร่องน้ำ สายน้ำที่ถูกใบพัดตัดกระจายขึ้นมาเป็นละอองฝอยบนอากาศดูสวยงาม
รุ้งเส้นน้อยๆคลุมครอบหางเสือที่ยกขึ้นพ้นน้ำมานิดเดียว  พี่ทิด ปักถ่อซ้ายที ขวาที  อย่างแข็งแกร่ง เรือหักซ้าย หักขวา
ซิกแซกขึ้นไปทางร่องน้ำที่พิสดารอย่างง่ายดาย เพราะเรือลำนั้นเบาที่สุด

        ลำที่สอง เร่งเครื่องตามไปติดๆหลังจากที่จดจำเส้นทางการขึ้นและร่องน้ำได้ พี่โหนเร่งเครื่องมิดคันเร่ง ลำที่สองนี่ทั้งใหญ่ทั้งหนัก
พี่โจกำด้ามถ่อ กระทุ้งหินทั้งซ้าย ทั้งขวา  แต่ว่าเรือยังเกยหินเข้าเกือบตรงกลง กระแสน้ำเชี่ยวกรากยังคงพัดกระหน่ำทุกอย่างที่ติดขวางเส้นทางการเดินทางของมัน
จะลงก็ลงไมได้ ทั้งสองคนทั้งคนหัว คนขับ แยกเขี้ยวขย่มเรือเต็มที่หวังให้เรือหลุดก่อนที่จะพัดพาดขัดหินขวางกระแสน้ำ
พี่โจทั้งขย่มทั้งกดถ่อเต็มที่ เรือพลิกขวาหลุดจากหิน พี่โจค้ำถ่อทางขวาเต็มแรงแทงเข้าร่องน้ำไปได้อย่างเฉียดฉิว

          ลำผมหลังจากเห็นประสบการณ์จากสองลำแรกผ่านมา พี่หนอเร่งเครื่องเต็มสูบขับตามเข้าร่องน้ำไปติดๆ    พี่แบตค้ำถ่อตามแบบอย่างพี่โจเต็มที่เท่าที่เรี่ยวแรงในร่างกายพอจะมี แต่......อนิจจาทั้งเมาทั้งขี้ก้าง เรือของผมเสยหินเข้ากลางลำเรืออย่างจัง พี่หนอเร่งเครื่องสุดชีวิตหวังรักษาเส้นทางเรือไม่ให้ขวางลำน้ำ ผมได้แต่นั่งเกร็งนิ่งอยู่ข้างหลังแมวเพื่อนร่วมทาง พี่แบต ยืนมึนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เอาไม้ถ่อ ถ่อซ้ายที ขวาที สุดแรง

ไอ้แบต เรือจะขวางน้ำจมทั้งลำแล้ว ยังไม่ลงไปจูงอีก ไอ้ชิบหาย เสียงตะโกนสั่งงานแข่งกับเสียงเครื่องเรือ แข่งกับเวลา ดังลอยข้ามหัวพวกผมสองคนไป

        ตูม......!พี่แบตก็ไวทายาท กระโดดลงน้ำปักหลักกัดฟันแยกเขี้ยวลากเรือหลุดจากแง่หินได้ พอเรือหลุด งานนี้ไม่มีหัวเรือคอยคัดคอยประคองหลบหิน
พี่หนอกดคันเร่งมิดด้าม กระแทกหิน เสยหินไปตามบุญตามกรรม แล้วพวกเราลำที่สามก็หลุดมาได้

เรือผมแตก น้ำเข้ามาแทบจะติดตูด

พี่โจ มือแหกด้ามถ่อบาดมือ

ส่วนเรือ พี่ทิดไม่จอดรอเพราะสุดยอดทั้งคู่ ล่วงหน้าไปพบเจอกันที่จุดนัดหมาย

        นี่แค่แก่งแรกยังหฤโหดกันขนาดนี้ ด้านบนเลยไปจะขนาดไหน  ผมคิดในใจ

พวกที่ร่วมเดินทางมากับคณะเราชุดนี้ใจเกินร้อยทั้งนั้น  ลำบากแค่ไหนพวกเขาก็รับปากว่าจะพาพวกเราไปให้ถึง
พี่หมี ตะโกนลงมาจากชายฝั่ง ขอเปลี่ยนตัวกับผมลงมาลงเรือเพื่อบันทึกภาพการเดินทาง .

จากหน้าอุทยานไป ผมและเพื่อนๆทั้งหมดจะเดินเท้าไปบ้านพี่มั่น ผมเดินไปตามทางคู่กับพี่เอฟ ตามรอยเพื่อนๆกลุ่มที่เดินเท้าล่วงหน้ากันไปก่อนแล้ว

        อีอ้วน กว่าจะถึงบ้านพี่มั่น อีกสี่กิโล พี่เอฟบอกระยะทางคร่าวๆ

        อือ ผมฟิตอยู่แล้ว ผมบอกไปแบบโม้ๆหลังจากเห็นว่าเป็นเส้นทางการเดินแบบไม่ลำบากมากนัก แต่ก็ตัดผ่านป่าและไร่ของชาวบ้านอยู่ดี

เราสองคนเดินขึ้นมอสูงชันมาได้ไม่เท่าไรก็มาสมทบกับกลุ่มที่เดินมาล่วงหน้า จากโรงเรียนก่อนแล้ว พวกเราเดินรวมกลุ่มกันเป็นแถวตอนเรียงหนึ่ง
เส้นทางของป่าเขาพาเราขึ้นลง ขึ้นลงสักกี่ครั้งจำไม่ได้แต่ก็เรียกเหงื่อและเสียงบ่นจากผมได้บ้างเหมือน กัน อากาศเย็นสบาย
เสียงนกป่าร้องเจื้อยแจ้ว ต้นไม้ใหญ่สยายกิ่งก้านสาขาบดบังแสงแดดยามเที่ยงวันได้เป็นอย่างดี เส้นทางลูกรังตัดเลาะเลียบไหล่เขาลัดเลาะเลียบริมน้ำ
พวกเราทั้งคณะเดินกันไปคุยกันไปเสียงหัวเราะขบขันดังลั่นป่า บางครั้งก็ได้ยินเสียงเรือนำหน้า
บางทีพวกเราก็เดินแซงเรือที่ติดแก่งเป็นครั้งคราว คนเดิน กับ ขับเรือ ไปเกือบจะพร้อมกัน

ระว่างทางเดินที่พวกเราพบกับชาวบ้านแถวนั้นหลังจากเดินออกมาจากจุดเริ่มต้น ได้พอสมควร ผมถามออกไปเป็นคำแรก

          พี่ บ้านพี่มั่น อีกไกลไหม

          ไกล เป็นคำตอบที่ชัดถ้อยชัดคำอย่างมาก ด้วยคำตอบนี้ ไม่มีคำถามไหนที่จะถามต่อกันอีกเลย

        จากเสียงดังกลายเป็นเงียบ พวกเราก็หน้าก้มตาเดินไปตามเส้นทางที่แปลกตาไปเรื่อยๆ ใบบอนใหญ่เป็นวา ต้นตะเคียนสูงเสียดฟ้าหลายคนโอบ

          นี่ถ้าขับมอเตอร์ไซค์วิบาก ขึ้นมาคงจะมันส์ไม่ใช่น้อย แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด

ชอบ ๆ แนวนี้...................++++

สุดยอดนักผจญภัยข้าน้อยขอคารวะปลาเกมส์......อยากไปแบบนี้บ้างจัง

ยอดเยี่ยมครับเป็นทริปที่น่าจะสนุกและมีความสุขอีกทริปหนึ่งครับ+

รอชม เรื่องราวต่อครับ "นี่แหละที่เรียกว่า...ชีวิตที่ดีกว่า"

นี่เจ็กชีพ คนเราคิดดี ทำดี หวังดี ต้องได้ดีคือคำตอบสุดท้าย