กองฟืนที่เผาไว้ได้ที่ ไก่ย่างเหลือสองตัวถูกจับลงไปอาบเปลวไฟที่ลามเลีย 
ค่อยๆย่างใจเย็นๆจนสุกทั่วทั้งตัว หนังกรอบเกรียมจนต้องแย่งกันกิน

              เมนูที่เลื่องชื่ออีกอย่างสำหรับการเที่ยวป่า  ปลาหลาม หลังจากที่ได้ทัศนศึกษาวิธีการทำตั้งแต่คราวที่แล้ว
มาคราวนี้ผมเป็นคนควบคุมการผลิตเอง ตั้งแต่เลือกปล้องไม้ไผ่ให้อวบยาวพอดีกับตัวปลา
ขอดเกล็ดล้างใส้ให้สะอาด มะกรูด ข่า ตะใคร้ น้ำปลา อย่างละนิดอย่างละหน่อยแต่ต้องพอดี
จับปลาและเครื่องปรุงใส่ปกระบอก หมกใส่ไฟอ่อนๆ  กลิ่นหอมของไม้ไผ่
รสชาติที่เข็มข้นของปลาและเครื่องปรุงที่งวดลงด้วยความระอุของกองไฟและเปลว ควันมัน อร่อย เสียเกินที่จะบรรยาย

ปลาขี้มากย่างเกลือ  ไม่ต้องผ่าท้อง ไม่ต้องขอดเกล็ด ตัดไม้ยาวเสี้ยมปลายแหลม เสียบเข้าทางปากปลา
เอาเกลือทาปลาย้อนเกล็ดให้ทั่วทั้งตัว ปักไม้ย่างไฟรุมๆจนเนื้อสุกออกแห้งๆ
คงจะหาปลาย่างเกลือที่มีรสชาติเทียเบเทียมปลาขี้มากได้ยาก


                ข้าวสุกระอุแล้วหลังจากที่เข็ดน้ำและฝัดข้าวในหม้อ หุงข้าวหอมมะลิแบบเช็ดน้ำด้วยเตาฟืนแบบนี้
ผมเห็นฝีมือการหุงข้าวของพวกพี่ๆ พวกใช้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าในเมืองกรุงยังอาย
ข้าวสวยสุกทุกเมล็ด ไม่แฉะ ไม่แข็ง ทุกเมล็ดสุกระอุทั่วร่วนแยกจากกันไม่ติดเป็นก้อน แม้แต่ก้นหม้อยังไม่มีไหม้ดำติดก้นเลย

หลังจากทำอาหารเสร็จ ผมชวนพี่เอฟ จานเป็ดเล่นน้ำ พวกเราสามคนไม่สนใจตกปลากันสักเท่าไหร่ 
หนักไปทางจิบสุราดื่มด่ำบรรยกาศเสียมากกว่า เกือบๆห้าโมงเย็น แสงแดดเริ่มโรยรา
อากาศขมุกขมัวพวกเราสามคนยังคงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน รอคอยเพื่อนๆนักเดินทางกลับมาที่แคมป์กันอย่างใจจดใจจ่อ
ได้แต่หวังว่าคงจะไม่มืดกันกลางทางจนต้องออกเดินทางไปตามกันตอนมืดๆ อย่างที่คิดกลัวกันเอาไว้

              และแล้วพี่ทิดก็เดินโผล่มาให้เห็นเป็นคนแรก แกเดินมารายงานด้วยความเหนื่อยหอบ ถึงจำนวนปลาที่ได้
และบอกว่าเดินทาไปพิชิตาน้ำหนดได้ตามที่ตั้งใจเอาไว้  กับการเดินทางที่ยากลำบากกว่ครั้งที่แล้วหลายเท่านัก
ทริปนี้โชคดีที่เดินทางไปกลับกันอย่างไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเหมือนพวกผมในทริ ปที่แล้ว

              หลายๆคนเริ่มเดินทยอยออกมาจากราวป่าริมน้ำ เขตต์ เมืองลับแล ถือปลาพลวงตัวใหญกลับมาพร้อมกลับ
ปลาเวียนตัวไม่โตอีกสามสี่ตัว ปลาที่นี่ทุกตัวถือเป็นโทรฟี่ เนื่องจากการเดินทางที่ยากลำบาก
ยังไม่รวมถึงวิธีการตกปลาที่ผลาญเหยื่อเป็นอย่างยิ่ง 
พี่โก้ ตกได้ปลาสะนาก มันเป็นปลาซิวพันธ์หนึ่งที่ถือว่าหายากมากๆในแหล่งน้ำธรรมชาติในตอนนี้ 

หลังจากร่วมกันถ่ายรูปกับปลาพลวงตัวใหญ่ของ เขตต์ เมืองลับแล 
เจ้าของโทรฟี่ได้ถ่ายรูป แล้วเค้าก็ปล่อยมันไปกลับไปสู่สายน้ำเพชรบ้านเกิดของมัน
หลังจากที่ความพยายามที่จะขอไว้ทำกินของผม ไม่สำฤทธิผล  เขตต์ เมืองลับแล ก็ปล่อยมันคืนสู่อิสรภาพ

              เกือบจะลืมไปจากก้อนสมองของความทรงจำ หลังจากที่พวกเราทั้งหลายถ่ายรุปกันจนอิ่มหนำสำราญใจ
เบือหลังห่างออกไป มีชายหนุ่มรุปร่างผอมบาง กำลังยืนถือปลาเวียนตัวเล็กๆอยู่สองตัว
ซักซ้อมโพสต์ท่าทางจะเข้ากล้องถ่ายรูป  ผมเห็นดังดั้นจึงเข้าทางปืนพอดี
อีเจ๊บิคถือปลาเดินสวนเข้ามาหากลุ่มคนที่กำลังจะแยกจากออกไปกินข้าว แกเดินสวนลงน้ำเตรียมแอคท่าถ่ายรุปคู่กับปลาเวียน
โทรฟี่สำคัญที่ดั้นด้นเดินทางมาเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร เพื่อที่จะบัณทึกภาพแห่งความภูมิใจ

                เลิกๆ หิวข้าวแล้ว  ผมพูดโพล่งออกมาดังๆเพื่อให้เพื่อนได้ยิน 

ระหว่างกระจายตัวให้ พี่บิค เดินสวนเข้ามา พลางขยิบตาให้พี่หมี ตากล้องประจำทริป

เจ้บิคเดินลงน้ำไปครึ่งตัว ตั้งท่าโพสต์รูปที่เตรียมซ้อมเอาไว้ก่อนหน้านี้ แต่เพื่อนๆกับแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
บ่นพร่ำชื่นชมปลาของเขตต์ เมืองลับแล แต่ถ่ายเดียว
           
              เจ๊หมี ถ่ายรูปให้หน่อย อากาศยามเย็นเริ่มหนาวขึ้น
แต่เจ๊บิคยังคงปักหลักยืนโพสต์ท่าเตรียมถ่ายรูปคู่กับโทรฟี่ปลาเวียน อนิจจา
พี่หมีทำหูทวนลมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทุกคนคุยเรื่องอื่นๆแต่ว่าหางตาแอบมองชำเลืองไปทางเจ๊บิค

              อ้วน ถ่ายรูปให้หน่อย มันเริ่มเปลี่ยนแผน เมื่อเห็นเจ๊หมี รับมุขไม่สนใจ
ผมได้แต่ยืนเฉยๆมองปรายๆบอกต่อไปว่า

            ถ่ายอะไร เค้าเลิกกันหมดแล้ว เวลาถ่ายรูปไม่มารวม ไปยืนแอ๊คอยู่ได้

            เจ๊ หมี ถ่ายรุปให้หน่อย มันเริ่มส่งเสียงออดอ้อน พี่หมียังคงเฉยทำหูทวนลม

              ทุกคนแกล้งบิค  บิคใจเสีย หน้าตาเง้างอนแสดงออกมาก่อนตะวันตกดินนิดเดียว
ถึงแม้จะน่าเกลียดหน้ากลัว แต่ก้พอจะเรียกเสียงหัวเราะจากพวกเราได้ไม่น้อย
               

                เป็นอย่างที่คิดหลังจากที่เดินทางไปผาน้ำหยดเดินทางกลับมาก็ได้เวลาเข้าใต้ เข้าไฟ
โต๊ะอาหารที่เลิสหรูกลางป่าได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ลังโฟม ถังน้ำ ถูกนำมาพาดด้วยไม้กระดานเรือเป็นโต๊อาหาร
เสาไม้สองต้นถูกปักลงตรงหัวโต๊ทั้งสองด้าน ประดิษฐ์เป็น แชงเดอเลีย โคมไฟที่สวยที่สุดพงไพร

              พวกเราล้อมวงกินเข้ากันอย่างเอร็ดอร่อย  กับข้าวผมได้รับคำชมอย่างเนืองแน่น
ไม่รู้ด้วยความหิวหรือไม่มีอะไรจะกินต้องทนชมเพื่อไม่อด แต่ผมก็ดีใจหลังจากเตรียมกับข้าวรอเพื่อนนานกว่าสองขั่วโมง 

คนสิบเอ็ดคนนั่งเรียงรายล้อมโต๊อาหาร จานไม่พอก็กินด้วยกัน ช้อนไม่พอก็ใช้มือ
มันเป็นการกินอยู่อย่างเรียบง่ายและไม่ถือการเป็นส่วนตัว มิตรภาพกลางป่า น้ำใจกลางไพรเถื่อน  มีแต่พี่ มีแต่น้อง
พวกเรากินกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนานออกอรรถรส เสียงหัวเราะก้องดังไปทั้งป่าสะท้อนไปมาระหว่างขุนเขา 
ณ.เวลานี้ใครหลายๆคนนั่งสวมหน้ากากทางสังคม มีมารยาท คุยกันบนโต๊ะอาหารอย่างออกรสชาติ ในเมืองหลวง 
ในเวลาเดียวกัน พวกเราทั้งหมดนั่งล้อมวงโจ้ข้าวกันแบบคุ่ยๆ ไม่มีหน้ากาก 
ความกันดารและลำบากของผืนป่าปอกเปลือกทางสังคมให้มีแต่แก่นแท้ของหัวใจเข้า หากัน มารยาท
จะมีหรือไม่ ไม่สำคัญเท่ากับหัวใจที่แต่มิตรภาพ

มันเป็นค่ำคืนแห่งความสวยงาม ป่าทึบรอบด้าน
สายน้ำเพชรสะท้อนลำแสงจากพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเป็นเงาสีเงินรางๆกลางความมืด
หมู่ดาวนับล้านๆดวงเปล่งแสงสุกสกาวสว่างสไวโอบล้อมคลุมครอบยอดเขา
นกกลางคืนร้องสลับกับพรรคพวกแมลงกันอย่างสนุกสนาน  อากาศเย็นสดชื่น น้ำค้างพร่างพรมผืนทรายอันเย็นเยือก

              หลังจากผ่านอาหารค่ำรายการต่อไปเป็นของหวานหลังอาหารคือดื่มเหล้าฟังเรื่อง เล่าจากพงไพร
ทั้งลี้ลับน่ากลัว และเป็นความรู้แบบที่พวกเราคาดไม่ถึง คำถามชวนหัวป่วนประสาท ของพี่มั่น
และคำตอบแบบกวนพระบาทจากพี่โจ เรียกเสียงหัวเราะจากแคมป์เราแทบจะดังไปถึงพม่า 
เรื่องราวหลายอย่างที่เกี่ยวกับป่าและพงไพร ทยอยออกมาจากพี่มั่นไม่มีวันหมด เหมือนห้องสมุดขนาดใหญ่
มีอะไรให้เราศึกษาค้นคว้าแทบตายก็ไม่หมด  จบจากอะไรเอ่ย ที่เล่นกันจนน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง
ก็มาถึงเรื่องเล่ายอดฮิตติดชาร์ท เมืองลับแล เมืองคู่ขนานกับโลกมนุษย์ ลี้ลับกลางป่าต้นน้ำเพชร
ที่เล่นเอาเสียวสันหลังกันไปทั้งแคมป์ เงียบกริบเหมือนเด็กๆนั่งดุหนังผี
เรื่องเล่าหลายๆอย่างยังคงพรั่งพรูจากพี่มั่นไม่มีวันหมด
หลายๆคนเริ่มทยอยไปนอน หลังจากที่เหน็ดเหนื่อย อ่อนเพลียมาทั้งวัน 
เหลือผม พี่ทิด พี่มั่น พี่โหน จานเป็ด และ แบตเตอร์รี่
พวกเรานั่งล้อมวงดื่มเหล้าป่ากันต่ออย่างออกรสออกชาติ  มิตรภาพ อวบอวลไปทั่วทุกแห่งหน

            หลังจากยาดองหมดไป ห้าลิตร และ เหล้ากระหร่างหมดไป สามลิตร
ผมต้องขอลาจากวงเหล้าเข้าเต็นท์ด้วยความมึนเมา  เดินโซซัดโซเซ กลับมาหาเต็นท์ที่นอนอย่างยากลำบาก
กว่าจะรูดซิบเต็นท์เข้าไปได้เล่นซะเหงื่อหยดเลย เจ๊เอฟหลับไปนานแล้ว ส่งเสียงลอดไรฟันออกมาเบาๆ

                แจ๊บ แจ๊บ แจ๊บ หมีรักเอฟไม๊

              แม่ง ละเมอพิเรนท์อีกแล้ว ผมได้แต่ยิ้ม ฮานิดๆในใจ

                อากาศหนาวเย็น ผมใส่เสื้อแจ๊กเก็ตคลุมทับเป็นชั้นที่สอง ก่อนที่จะซุกตัวอวบๆเข้าไปในถุงนอน
เสียงหัวเราะเสียงพูดคุยกันที่กองไฟ ยังดังมาไม่ขาดระยะ น้ำค้างตกลงหลังคาเต็นท์ดังเปาะแปะ
มาพร้อมกับเสียงคู่ขาร่วมเต็นท์ของผม

                แจ๊บ แจ๊บ แจ๊บ หมีรักเอฟไม๊

                ค่ำคืนนั้นเป็นคืนที่ผมนอนหลับอย่างสบายที่สุดในชีวิต.........!

ค่ำๆจะลงรูปจากกล้องพี่หมี ที่เดินเท้าจากกำแพงเมืองจีน ผ่านแก่งงาช้าง สามแยกบางกรอย ไปพิชิตผาน้ำหยดกัน

แล้วต่อด้วยตอนจบของ มหากาพย์ แม่น้ำเพชร ซีซั่น 2 ตอน ชีวิตคือการแบ่งปัน

บทที่ 5 วันแห่งการลาจาก......

หลังจากเดินเท้ากันมาจนลิ้นลาก เราก้มาถึงแก่งงาช้างแก่งมหาโหด ของเส้นทาง

ความแรงของกระแสน้ำ น้อยคนที่จะขับเรือผ่าน ในมหากาพย์ซีซั่น 4 เราจะได้พบกับเค้าผู้นั้น

ธรรมชาติไม่ได้โหดร้าย แต่เราเองที่ไคว่คว้าสิ่งนั้นมาใส่ตัว

กำนันต้อ หาโทรฟี่ที่หัวแก่ง

แก่งงาช้างมีความยาวพอสมควร

เราพักเหนื่อย แช่น้ำ ตีเหยื่อกันที่นี่ หวังจะได้โทรฟี่กัน

กอล์ฟ

เทพนาคิน

THE CAT

จนเราไปถึงสามแยกบางกลอย.. ปากทางไปสู่ผาน้ำหยด ก่อนที่ผมจะไปถึงเล็กน้อย
น้าโก้ได้ปลาโทรฟี่ ขนาดเล็กๆตัวหนึ่ง ปลาสะนาก ปลาหายากของสายน้ำ ในเมืองไทย

หล่อซะ

พี่ทิดบอกช่องทางการเดินข้ามแก่งให้เรา.. นาคินทร์ลงไปก่อนผม เจ้านี้เจอน้ำไม่ได้ ต้องลง

แมว กอล์ฟ ลงตามมา น้ำเย็นมากมาย

เย็นวุ้ย

งะเจอแฟนพันธ์แท้

ขอบคุณสำหรับการติดตาม  ดีใจมากมาย ที่มีคนสนใจและเป็นส่วนนึงของการเดินทางไปกับเรา

อายอย่างแรง