คนขนปลาก็ขนกันไป แขก จีน ไทย ฝรั่ง (มีพม่าแอบมาแจมด้วยเหมือนกัน) เริ่มเมามันกับบรรยากาศ ความสนุกสนาน

พี่นุ้ง...เอาเครื่องปั่นไฟเคลื่อนที่ขนาดใหญ่ มาอำนวยความสะดวกให้กับพวกเรา อื่ม...น่าหาสวิงไปยืนบนเรือ
น่าจะได้หมึกมาย่างบ้าง...

ย่างไม่ทันกับความต้องการ...  บางคนก็เริ่มคุ้นเคยกับ"สเต๊กกระเบน...แบบมีเดียมแลร์"
เอาวะ....ไม่กิน เดี๋ยวโดนคนอื่นตัดหน้าโฉบไปก่อน ไม่เป็นไรเนื้อหวานดี

เสียงเพลงบรรเลงอย่างเมามัน...ง่าย และง่าย และสนุก
บนเวทีไม่ไผ่ที่เราผูกๆประกอบกันขึ้นแค่ประเดี๋ยวใจ...
พื้นเวที....ก็แคร่อันเก่าที่เรางัดจากศาลาหลังเดิมที่ถูกรื้อมาจากด้านบนชายหาด

ฝูงปลาสูญเสีย...เหมือนใบไม้ร่วงเพียงแค่ชั่วครู่
มันก็แทบจะหาเพื่อนคุยกันบนราวไม้ไผ่ไม่ได้

เมื่อดีมานสูงกว่าซับพลายหลายเท่าตัว....
โกกลกับพี่ชาติ แทนที่จะได้ขึ้นมาสนุกข้างบนบ้าง
ต้องยืนกินเบียร์อุ่นๆ ฟังเพลงริมเตาย่างแทน

การแสดงเข้มข้นเร้าใจ นักร้องงัดมาทั้งเพลงของ
ทูลทองใจ และสุเทพ วงศ์คำแหง มีพี่แจ้บ้าง สุรพลบ้างสลับกันไป  ทันสมัยจริงๆ ทุกคนยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจ

เพลงนี้ "พรานทะเล" ของสุนทราภรณ์
http://music.forthai.com/music/lyric/?sid=8798
แหม...ชาวเรือหลายคนฟังแล้วน้ำตาเอ่อ..คลอ เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกในคอหอย สุขก็ไม่เชิงเหงาก็ไม่ใช่
หรือบางทีอาจเป็นปลากระเบนย่างของโกกลก็เป็นได้ที่มาจุกคอหอยอยู่...แต่ขอชมว่านักร้องท่านนี้เก่งจริงๆ รู้สึกเป็นอาจารย์อะไรซักอย่างมาช่วยงานนะ ผมไม่ว่างคุยด้วยเสียดายจัง

"ฟังเสร็จแล้วอย่าลืมปิดเพลงนะครับ"...ฟังไปอ่านไปเดี๋ยวมุขตลกผมจะเป็นหมัน กรั่กๆๆ

เจ้าน้องปอ....อะไรมันจะสนุกออกนอกหน้าแบบนี้....อื่ม...เมียตรูไม่น่ามาด้วยเลย

จับรางวัลได้เหยื่อปลั้ก...รับรางวัลจากโกลี ดูเจ๊แกดีใจสุดชีวิต

เจ๊ภาร้องเพลง..ร้องเพลง...พี่ทัยยกแก้วเชียร์มาจากด้านหลังเย้วๆๆ

มึงร้องเองดิ่....ยุเมียกูจริงนิพวกนี้...(ดูสีหน้าพี่นุ้งสิ กรั่กๆๆ)

........

จับรางวัลย่อย กันตลอดทั้งคืนของแจกของรางวัลที่สปอนเซอร์สนับสนุนมาเยอะมาก...ได้กันทุกคนจนต้องมาเวียนจับรางวัลรอบใหม่ ทั้งคนได้รางวัล ทั้งกองเชียร์สนุกสนานกันจริงๆครับ

ตู้เย็นมินิ...ขนาดพกพาก็มีมาแจกกัน

โก้กล...พรื่อเติ้นไม่หั้นปลาก่อนเล๊า...เมาไม๊นิ 
(โกกล..ทำไมตัวถึงไม่หั่นปลาก่อน...เมารึเปล่า) อันนี้ซับไตเติ๊ล

"เอ้า..ยังไม่หั่นเรอะกูไม่ทันดูที เสิร์ฟๆไปตะ...มันกินกันไม่รู้เรื่องหรอก เมากันตายหง..หมดแล้วนั้น"

(เอ๊ะ..ใครเมากันแน่ฟระ)

50 แพ๊ค จะหมดแล้วค่ะพี่ชาลี...
"ไม่เป็นไรน้อง กรอกน้ำเปล่าลงกระป๋องไปเลย"
กินไม่รู้เรื่องกันหรอก...เมาจะตายหงกันอยู่แล้วนั้น...(ผมแค่ก๊อบคำพูดโกกลมา...กรั่กๆๆ)

สองทุ่มครึ่งพระเอกของงาน"น้องสอง"ของพี่ๆน้าๆชาวบ้านละไม
ขึ้นเวทีรับถ้วยรางวัลโทรฟี่ จาก "ลุงปุ๊" ท่านนายกเทศมนตรี เกาะสมุย พร้อมทั้งชุดคันเบ็ดประกบอาบูแดงแปร๊ด...รางวัลสูงสุดที่ทุกคนหมายปองอย่างภาคภูมิ
เป็นเกียร์ติกับพวกเราจริงๆ.....ที่ลุงปุ๊..นั่งอยู่กับพวกเราจนดึก

เห็นถ้วยรางวัลที่น้องสองถือ...นึกขึ้นได้ผมก็ลืมเอามาโชว์แต่แรก
มันทำจากไม้มะพร้าว...จ้างเขากลึงขึ้นมาแบบ"ง่ายๆ แต่สวยและมีคุณค่า" ความรู้สึกส่วนตัวผมว่ามันมีจิตวิญญาณหลงเหลือในตัวมัน มากกว่าถ้วยโทรฟี่แวววาวจากอคิลิกและโลหะชุบแสนแพง 

มันถูกทำขึ้นมาเพียง...9 ใบ ไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่ใครจะได้ถ้วยรางวัล 1 ใน 9 นี้หากจะวัดกับการที่ต้องประลองฝีมือกับ "พรานเบ็ดมืออาชีพ..ในเรือ 50 ลำที่ลงแข่งนั้น"  ผมกับพี่สุรพลได้มา 1 ใบ ฮิ้วว์...ถึงจะเป็นใบเล็กที่สุดก็เหอะ....(เกริ่นมานานที่แท้ก็จะโม้ว่าตรูก็ได้ถ้วยเหมือนกันอิๆๆ)

สามทุ่มเศษ...ลูกเด็กเล็กแดงที่ต้องไปโรงเรียนวันพรุ่งนี้ต้องทยอยกลับกันแล้ว การรับรางวัลย่อย...รางวัลใหญ่ยังคงดำเนินต่อไป สลับกับเสียงตะโกนแซว โห่ฮา..เป่าปากเปี๊ยวป๊าว..อย่างสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา

ธงทิวที่ปักไว้เริ่มปลิวสบัด..สายลมพัทธยา....ที่อ่อนตัวลงเพียง 1 วันที่เหมือนเปิดทางให้เราได้ทำกิจกรรมแข่งขันร่วมกันอย่างสะดวกปลอดภัย เริ่มเพิ่มดีกรีรุนแรงขึ้นพร้อมๆกับองศาของความสนุกสนานและเมามาย

"โกเซ"ซึ่งดำรงตำแหน่งสท.เกาะสมุย...ร้องเพลงดังข้ามชาติตลอดกาล ของชาวสมุย "ไอ้หนุ่มเรืออวน" ของนักร้องเพลงใต้ชื่อดังชาวสุราษฎร์...ตั้งแต่ครั้งผมยังอยู่ในวัยเด็ก"พายุ สุริยัน"

              " หน้ามรสุม ติดลมค้างเกาะสมุย หยุยๆๆๆๆๆๆๆๆ

              เคยได้นั่งคุย กานดาแม่ค้าขายข้าว

              สุดซาบซึ้งถึงใจนงเยาว์ แสนอดสูมองดูตัวเรา

              หยอดเพลงตู้ เอาปูกุ้งเผา ตั้งวงกินเหล้า

              เมื่อคราวหยุดงาน อ๊านๆๆๆๆๆๆๆ"

แค่เริ่มท่อนแรกพร้อมลูกคอสะท้านอารมณ์ของโกเซ บรรยากาศก็กระชากใจขาแด้นซ์วัยมันส์ อย่างเจ๊ภา(ภรรยาขาน้านุ้ง)ให้เปิดฟลอร์เต้นรำ สไตล์คันทรี่ไทยแลนด์ เสียงโห่ ฮา..ด้วยความพอใจของกองเชียร์ แล้วหลายคนก็กระโจนเข้าร่วมวงเต้นรำอย่างสนุกสนาน

เรื่องราวดำเนินไปจนสุดท้าย...เหลือเพียงแต่เหล้ายา....ปลาที่จะปิ้ง เกลี้ยงราวแล้ว
"ลุงนายกฯปุ๊"และสมาชิกหลายท่านที่มีภาระหน้าที่สำคัญในเช้าวันรุ่งขึ้น
ทั้งคนไทยและฝรั่งชาวต่างชาติ ทยอยร่ำลากัน แบกของรางวัล ของแจก เสื้อชูชีพ กระติกน้ำขอตัวกลับบ้าน
ทิ้งภาพความสุข..ความทรงจำไว้เบื้องหลัง พรุ่งนี้..จะต้องกลับไปใช้ชีวิตตามปกติอีกครั้ง

บทสุดท้าย...  ของการจากลาอาจจะไม่ถึงกับสามารถเรียกน้ำตา จากความซาบซึ้งใจในมิตรภาพ...และความหลัง ท่ามกลางความเจริญที่รุกคืบเข้ามาในเกาะสมุย ผืนดินทุกหาดทุกแห่งทุกที่หายากเสียยิ่งกว่าทอง......แพงเสียยิ่งกว่าเพชรเจ็ดกะรัต..
ซากร่องเรือเก่าที่เราใช้กันมาแต่รุ่นพ่อ.. ผืนดินแห่งนี้...ที่ยืนที่จอดเรือ คุ้มกันลมคุ้มกันคลื่น...แห่งสุดท้ายของชาวประมงพื้นบ้านละไม...กำลังจะถูกฟ้องร้อง..."จากเจ้าหน้าที่รัฐ"...ในข้อหาท่าเรือของเรารุกล้ำไม่ทำตัวกลมกลืนกับธรรมชาติ ให้เรารื้อทำลายและไปจากที่นี่เสีย....  โดยไม่มีข้อแม้..

.....ทั้งที่.....มีท่าเรือพาณิชย์ที่รัฐสร้างเพื่อให้บริษัทใหญ่ๆมาใช้แสวงหากำไรจากนักท่องเที่ยวในเกาะสมุยมากมาย...นั่น..มันกลมกลืนกับธรรมชาตินักหรือ?
                     
หรือเรานั้นมันเป็นแค่ เพียง..กลุ่มเรือชาวประมงพื้นบ้านกลุ่มเล็กๆ ที่ไม่มีคุณค่าและความสำคัญกับเกาะแห่งนี้แล้ว......

ขอบคุณ"ลุงปุ๊..ท่านนายกเทศมนตรีเกาะสมุย"ที่ท่านเลือกยืนข้างเรา แต่...เรารู้เต็มอกว่า...ศึกครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก..."แข่งตกปลา..แบบบ้านละไม ครั้งที่ 5 ปีหน้า" จะมีหรือไม่...ไม่อาจรู้ได้เราขอฝากไว้กับความเมตตาของศาสสถิตย์ยุติธรรม

หมดจากภาพความสุขสนุกสนานเตรียมพบ...กับเรื่องราวความจริงอันรันทด ขมขื่น แสนเศร้าของชาวประมงพื้นบ้านละไม....กับที่ยืนแห่งสุดท้ายของชาวประมงพื้นบ้าน ใน  "ตกปลา...แบบบ้านละไม ภาค 3  รึเรากันแน่....ที่เป็นผู้ผิด" ไม่นานเกินรอ


                                                        ขอบพระคุณมากครับ
                                                  ชาลี เกาะสมุย และอ้วนตวัดเบ็ด