เนื่องจากเป็นแถวบ้าน เลยรู้สึกขัดเขินมาก ๆ เมื่อต้องยกกล้องขึ้นมาถ่าย
เช่นกับกันบรรดาร้านค้าและผู้คนที่ผ่านไปมา ก็ออกจะรู้สึกแปลกใจว่ามาถ่ายทำไม
แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เมื่อเริ่มได้พูดคุยถึงที่มาที่ไปทุกคนทุกร้านก็ให้ความร่วมมือเต็มที่
จากการจดจ่อเพื่อให้ได้ภาพอย่างที่ต้องการ โจ้เริ่มมองบรรยากาศรอบ ๆ ตัวให้ชัดเจนขึ้น
วิถีชีวิตยามเช้าของบ้านเราเอง ก็ไม่ต่างจากสถานที่ต่าง ๆ ที่เคยไปเที่ยวไปเยือน

บางครั้งบางสถานที่ที่สู้อุตส่าห์ดั้นด้นค้นหา
อุตส่าห์ตั้งแต่รอค่ำจรดเช้าเพื่อที่จะไปเก็บบรรยากาศ
ของผู้คนในท้องถิ่น เฝ้ามองดูความเป็นไปอย่างช้า ๆ

แต่ทั้งหมดที่ว่ามา เพียงแค่จะแหรกขี้ตาตื่น
แล้วเดินจากบ้านไปถึงตลาดใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที
ก็ได้พบกับภาพบรรยากาศเหล่านั้นแล้ว

ไปทำไมตั้งไกลน้อ....

ออกจากตลาดวัดช่างเหล็กในวันนั้นพร้อมกับเรื่องราวในใจอีกมากมาย
ความรู้สึกผิดที่หลงลืมรากเหง้าตัวเองมันเพิ่มมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเห่อวิถีชุมชนอย่างอัมพวาจนต้องตะเกียกตะกาย
เพื่อที่จะไปเบียดกับผู้คนล้านแปด สุดท้ายกลับมาบ้านเดินเก็บรายละเอียด
มองดูภาพปัจจุบันที่ส่งไปถึงอดีต ชีวิตเกิดที่นี่โตที่นี่ (แต่ยังไม่รู้จะตายที่ไหน)
โชคดีแค่ไหนที่ชีวิตเรายังอยู่กับวิถีที่สวยงามไม่ต่างกับที่ที่เค้าพยายาม
เซทอัพให้ความงามนั้นกลับคืนมา โจ้ละเลยรากเหง้าของตัวเองไปหา
สิ่งที่อยู่ไกลกลัวและชื่นชมว่ามันดีงาม...



ยังไม่จบคับ ยังเหลือตลาดสุดท้ายกับเรื่องราวที่หลายคนอาจจะคิดไม่ถึง 

ขอบคุณค่ะโกวตา หลานคิดถึงนะคะ 

ขอบคุณค่ะน้า oun..krub 

ขอบคุณค่ะน้าเซียนโวยวาย

คิดถึงพี่ใหญ่เหมือนกันค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ     

เรื่องปลาเจอทู้ไหนถามทู้นั้นเลยคับพี่ ตอบหลายที่เดี๋ยวงานเดิน 

ทุกคนมีความสุขกับชีวิตที่เป็นได้ค่ะป้านน ^^ 

ไม่ได้สวัสดีน้า sico7491 ในกระทู้ตัวเองมานานมากเหมือนกัน คิดถึงคับผม 
(ปล. นุ่มลึกในที่สาธารณะเท่านั้น ชีวิตจริงบู๊ล้างผลาญเลือดพล่านยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าอีกค่ะ)

ขอบคุณค่ะ น้า batoo 

ขอบคุณค่ะน้าบังเมย์ 


คงไม่ได้ต่อตอนจบและยุติการโพสท์เพียงเท่านี้ ไม่ว่าที่นี่หรือที่ไหน
เบื่องานงอก... ทั้งนอกและใน 
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาทักทายกันค่ะ ^^