ก่อนจะไปดูเรื่องราวสั้น ๆ ของทริปปลายฝนครั้งนี้ ขอนอกเรื่องนิดนึงค่ะ

มีเรื่องที่วันนี้ดีใจจนเจ็บคอ  จากการเดินทางไปเที่ยวคราวก่อนที่จังหวัดพิษณุโลก
ได้เขียนการบ้านสารคดีส่งครูเกี่ยวกับลำน้ำเข็กทั้งสองเรื่อง เรื่องแรกเน้นเสียว เรื่องที่สองเน้นสวย
และก็ได้รางวัลที่ 2 มาครองแบบที่ตัวเองก็คาดไม่ถึง เพราะก่อนประกาศผลได้ฟังจุดบกพร่องมากมาย
ในขณะที่ฟังงานคนอื่นมีข้อบกพร่องน้อยกว่า แล้วก็รู้ตัวว่างานเขียนทั้ง 2 ชิ้นลวกมาก จากทีแรกเขียน
ทีเดียว 11 หน้า (กำหนด 3-5 หน้า) แล้วก็รักพี่เสียดายน้อง ข้อมูลก็เยอะแยะจะทิ้งก็ยังไงอยู่
จนสุดท้ายส่งให้เพื่อนคนนึงอ่าน มันแนะนำสั้น ๆ ว่า 

"ควรจะมีประเด็นเดียวเท่านั้นพอ...."

โดยรางวัลที่ได้มาจากเรื่องที่ 2 "ลำน้ำเข็ก คุณค่าที่มากกว่าการผจญภัย" โจ้โฟกัสไปที่
การอนุรักษ์ลำน้ำและเสริมประเด็นหลักด้วยแมงกระพรุนน้ำจืด ที่ชมรมคนรักษ์ลำน้ำเข็ก
ใช้เป็นสัญลักษณ์....  การได้รางวัล ก็อาจจะไม่ได้หมายความว่าโจ้เขียนดีกว่า
คนอื่น ทั้งครูธีรภาพ โลหิตกุล และครูอรสม สุทธิสาคร ได้เน้นถึงข้อบกพร่องเพื่อให้
นำกลับมาแก้ไข รวมถึงจุดแข็งที่ควรจะรักษามาตรฐานเอาไว้ และพัฒนาให้ดีขึ้นต่อไป 
 

ดีใจ

นึกว่านอนแล้วนะคะน้าอากาศ อิอิ สวัสดีค่ะ 

------------------------------------------------------------------------------------------

"มันอิจฉารู้ม๋ายยย อิจฉาทุกที๋ อิจฉาที่พี่รักเค้าไม่รักใคร
หลับตานอน...ซ่อนเร้น อยากเป็นบ้างได้ม้ายยย
อยากเป็นคนที่พี๋ชาย รักคนเดียว...."

สติกลับคืนหลังจากได้ยินสำเนียงเสียงเพลงจากสาวเจ้าถิ่น ที่คนขับรถ
เปิดในยามเช้าบางเบาคล้ายจะปลุกให้ผู้โดยสารตื่นขึ้นจากความฝัน

สองข้างทาง... ถึงแสงสว่างยังไม่ทันจะได้ทำงานเต็มที่ แต่ก็พอจะทำ
ให้สายตาติดตรึงอยู่กับความงามของบรรดาภูเขาหินปูนส่วนมากมีลักษณะ
เป็นหน้าผาตัดดิ่งทิ้งตัวตรงตั้งฉากกับพื้นผิวทิวทุ่ง สายหมอกลอยล่อง
ตามปกติวิสัยหลังฝนฟ้าและฟ้ารุ่งสาง แม้จะไร้กระเทียมทาน
แต่จังหวัดกระบี่ยามเช้า กลับร่ำรวยไปด้วยทรัพยากรทางธรรมชาติ
ที่แสนตรึงใจ แม้ว่าสิ่งแรกที่ได้พบนั้นจะเป็นเพียงริมรายทางที่ไร้คนเหลียวแล

เอาพอประมาณ... ขอถอดวิญญาณลูกศิษย์คุณครูทุกท่านทิ้งไว้ก่อน

ขอบคุณค่ะ น้า sadjatum 

ขอบคุณพี่เล็กมาก ๆ ค่ะ   

สวัสดีค่ะน้านอกรอบทีม 

-----------------------------------------------------------------------------------------

ย้อนกลับไปยามค่ำคืน รถจอดพัก 20 นาที ลูกค้ารถบัสคันใหญ่ถูกต้อนให้เข้าไป
ในห้องอาหารสำหรับลูกค้าวีไอพี แต่ไม่มีช้อนกลางให้เห็นในจานกับข้าววิญญาณผักสักคัน
ไม่ได้เรื่องมาก แต่มันเป็นเรื่องพื้นฐานที่ควรจะใส่ใจในรายละเอียดเล็กน้อย เพราะคนบนรถ
ร้อยพ่อ พันแม่ มารวมกัน ถูกต้อนมากองบนโต๊ะเดียวกัน ไม่มีใครมานั่งซักประวัติใครหรอก
ว่าในปากมีโรคติดต่อใดที่สามารถจะแพร่เชื้อมาถึงคนอื่นได้บ้าง

อีกเรื่อง... รถคันที่นั่งไปมีความวีไอพีสุด ๆ กับกลิ่นเหม็นฉุนอย่างรุนแรงทะลวงแยงรูจมูก
คล้ายกลิ่นของห้องน้ำ ขึ้นไปยังโสตประสาทที่มีทั้งหมด จนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็ปาเข้าไป
เกือบตี 2 แล้วล่ะค่ะ บริการเสริมแบบนี้... คราวหน้าไม่ขอรับนะคะ

สถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดกระบี่ . . . เมืองท่องเที่ยว เมืองเศรษฐกิจอีกแห่งหนึ่งของประเทศ
สภาพที่เห็นในครั้งแรก ไม่ได้สร้างความประทับใจอย่างสองข้างทางที่ได้พรรณาไปใน คห. ข้างบน
นึกไปถึงสถานีขนส่งที่ จ.ร้อยเอ็ด ก่อนจะมีการปรับปรุงใหม่เมื่อ 4 ปีก่อน ยังดูโทรมกว่านั้นอีก
ถึงนักท่องเที่ยวส่วนมากจะขึ้นเครื่องบินก็เถอะ แต่มีไม่น้อยเช่นกันที่เลือกเดินทางด้วยรถโดยสาร
ความประทับใจแรกที่น่าจะได้พบเจอ กลับถูกลดทอนลงไปแบบไม่น่าจะเป็น

น่าแปลกเหมือนกัน ที่เวลานี้หลาย ๆ จังหวัดพยายามทุ่มงบไปกับการปรับปรุงภูมิทัศน์ที่ศาลากลางจังหวัด
เพียงเพื่อจะได้ออกทีวีในการร้องเพลงชาติไม่ถึงนาที แต่กับสถานีขนส่งซึ่งถือเป็นจุดรับแขกบ้านแขกเมือง
กลับถูกละเลยไปอย่างน่าเสียดาย ไม่ต้องไปเอาใจแขกบ้านแขกเมืองให้มากมาย แต่แค่เกรงใจเจ้าของเงินภาษี
ที่ในวันนึงอาจจะต้องไปเยี่ยมเยือนบ้างก็พอ

ในจุดบกพร่องเล็กน้อยนั้น โชคยังดีที่คนใต้ไม่ดุอย่างที่เคยได้ยิน
รอยยิ้มที่มีให้กับผู้มาเยือน และอัธยาศัยไมตรีที่ได้รับนับตั้งแต่ลงจากรถ
ไม่ได้ขาดหายไปจากเส้นทางที่ก้าวผ่าน

ถึงที่พัก เห็นที่นอนแล้วก็อยากจะนอน นอน  ๆ ๆ ๆ ๆ  ชดเชย
ที่ทนทรมานโพรงจมูกมาเกือบทั้งคืน แต่มากับวัยรุ่นใจร้อนอ่ะค่ะ
เปลี่ยนโปรแกรมซะทัวร์เค้าหัวปั่น

แถมที่หมายแรกก็ดันไปทะเลาะกับเจ้าถิ่น... โจ้เกือบจะชกหน้าหงายซะแล้ว
เชื่อมั้ยคะ... คนมากมายเยือนกันเยอะแยะ แต่เจ้าถิ่นกลุ่มนี้ไม่เกรงสายตาใคร
กับพระกับเจ้ายังลามปามไม่เว้นเลยอ่ะ

ดูมัน... เล่นซะยอดพระเกศเบี้ยวเลย...

มัวแต่ทะเลาะกับลิงจนหมดเวลา ไม่ได้เดินขึ้นไปดูวิวมุมสูง กำ....

ขอบคุณค่ะน้า ไร้ท์เอฟซี   
------------------------------------------------------------------------------------------

ตัวลูกหน้าเหมือนตุ๊กตาพลาสติกเลย

ลืมบอก... โจ้เข้าไปวัดถ้ำเสือค่ะ เลยได้ไปตีกับนักเลงเจ้าถิ่นที่เห็นในภาพ 

ทัวร์ขาแหย่เริ่มเดินทางออกไปยังสถานที่ต่อไป

น้ำตกร้อนคลองท่อม... วันธรรมดาแท้ ๆ แต่คนให้รึ่ม

ลืมไปว่าช่วงนี้โรงเรียนปิดเทอม 

เห็นเท่านี้ก็ไม่ได้เดินต่อ ง่วง หามุมหลับ....

โอ้ววว... ค่อยเข้าทางหน่อย อิอิ

หิ้วพาสปอร์ทอุทยานเดินทางไป 700 กว่ากิโล เพื่อพบว่าตรายางหาย อ๊ากกกกกก 

สระมรกต งามจริง ๆ น่าโดดมาก ๆ แต่ไว้มาแบบเป็นส่วนตัวครั้งอื่นดีกว่า

ลานชมพู่น้ำ เป็นลานหินปูนกว้าง ๆ

เห็นมีสะพานไม้ทอดยาว เด๋วจะเดินฝ่าฝนไปดูที่สิ้นสุดจะหยุดอยู่ตรงไหน

สะพานไม้ที่ว่า สภาพสมบูรณ์แข็งแรงดีค่ะ 

เดินผ่านดงเฟิร์น สระฤาษี ป่าดิบชื้น ดิบแล้ง...

แต่คนหายไปไหนหมดอ่ะ สุดทางหลวงสะพานไม้แล้วด้วย
ตามนิสัยค่ะ ถ้าเดินหน้าแล้วต้องไปให้ถึงที่สุด เดินย่ำตามรอยเท้า
ไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ป่าเริ่มดิบขึ้นมานิดหน่อย . . .

ของเค้าใหญ่จริง ๆ

เดินไปกับความเงียบที่อยู่เป็นเพื่อน ถึงตาน้ำก็ไม่พบใคร

ที่นี่เรียกกันว่าบ่อน้ำผุด สีฟ้าสวยใส โชคดีที่มีแสงให้เห็นไม่งั้นคงอดเก็บภาพมาฝากกัน

ขอบคุณค่ะน้าโม่ง 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ่ายไปถ่ายมา นึกขึ้นได้...

กลัวง่าาาาา กลัวสัตว์ประหลาดจะโผล่ขึ้นมาอาละวาด

พอดีกับพ่อแม่ พี่สาว โทรมาตาม จึงรีบเดินกลับไปยังจุดนัดพบ

นั่งรถกลับที่พัก แอบแปะโป้งไว้กับต้นไม้ต้นหนึ่ง

"ปิด เทอม หน้า หนู มา มั้ย(ใหม่) ค่ะ"



ตายแล้ว... โฆษณาเป็นสิบปี ยังจำวรรคทองมันได้อีก 555+

ทิ้งกันที่ภาพนี้ ก่อนจะเดินจากห้องพักไปยืนส่งแสงสุดท้ายของวันที่ริมเล


พรุ่งนี้จะมาต่ออีกรอบค่ะ

ขอบคุณค่ะน้า อินทรีพัทลุง 

ตามไปเที่ยวด้วยกันเลยค่ะน้า eddypataya 

ขอบคุณค่ะน้า Loomis_man 

ขอบคุณค่ะน้า redbaron 

ขอบคุณค่ะน้า fishingjoke 

มาวววแล้วตื่นแต่เช้า จั่งซี้มานนต้องถอนนนนค่ะน้า rad 

เจ้าหญิงจึงต้องยืดมือลงไปให้เจ้าชายเกาะปีนขึ้นมา..
ถ้าไม่ใช่เรืองไททานิค ก็ต้องเป็นเรื่องนางนาคอ่ะค่ะ น้าหนุ่มง่ะ
หอคง หอคอยอะไร เห็นไม่ชัดรึไง ว่านั่นมันคานนนนน

ขอบคุณค่ะน้าเอ๋คอนหวัน   

ขอบคุณค่ะน้าหนุ่ย427 

อิอิ ขอบคุณค่ะน้า OrangeMusic  ลิงเล่นหัวว่าบาปแล้ว
แต่ไอ่คนที่เอาภาพมาเล่นเนี่ย... ชักระแวงหัวแหว่งขึ้นมานิด ๆ 

ขอบคุณค่ะน้าธนาธร 

ขอบคุณค่ะน้าเล็กสายลม 

ขอบคุณค่ะน้า sonfish 

ขอบคุณค่ะน้า พรานระพิน 

ขอบคุณค่ะป้า iron_rose 

อย่าไปสงสัยเลยค่ะน้าวรปรัชญ์  คนตกปลามีเยอะแล้ว ขอโจ้เป็นตัวของตัวเองแล้วกันค่ะ

ทำไมฝึกงานบ่อยจังฟ่าง เอ้า ๆ ตั้งใจทำให้ดีนะ ว่างก็คุยกันเด้อ 

โอเชคับ ตามมาเก็บบรรยากาศโลด 

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะน้า bigmama 

เจ๊ทะลึ่ง ชวนกินไข่กลางบอร์ด บร้า... 
เขาแหลมไปเมื่อไหร่ก็ได้ รักษาตัวให้หายก่อน เผลอ ๆ หายทัน อาจจะได้ไปทริปพี่เอนกนะ 

คึดฮอดอีหลีตั๊ว

ต่อจาก คห. 25 เดินลงจากหอคอย เอ๊ย จากห้องพัก ไม่ถึง 10 นาทีก็ถึงทะเล
เดินเลาะเขาแหงนหน้ามองหน้าผาสูง... มันน่าจะมีทางขึ้นนะ แต่ก็ไม่ยักกะเจอ
เลยนั่งที่สันเขื่อนเล็ก ๆ ตรงนั้นมองฟ้าที่ครึ้มฝนไปเรื่อย ๆ

ขอบคุณค่ะน้า leavemealone  น้า benz_signal   

----------------------------------------------

ฟ้าไม่เปิดเนอะ... เก็บบรรยากาศใกล้ตัวก็แล้วกันค่ะ 

เสียงคลื่นซัดสาด  มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า
มีทะเลทุกเวลา แต่บางทีไม่มีเธอ

คลื่นซัดหาฝั่ง เหมือนใจร่ำคร่ำครวญหา
จากกันไปตามเวลา จากกันให้เธอสุขใจ

แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันพร่ำบอกให้เธอเข้าใจ
เพราะรักจริงจริง รักคือการให้ ฉันให้เธอ

จะมีใครบ้างหนอที่พอเห็นใจ ความรักสับสนในใจเสมอ
ถึงคร่ำครวญหากลับมาเหมือนเคย แต่พอเจอเธอต้องยิ้มสุขใจ
ขอเพียงแต่ให้เธอสบายเท่านั้นก็พอ

ฉันคิดถึงเธอ ไม่อาจบอกกับใครเขา
อยู่กับใจของตัวเรา อยู่ในความคำนึงผู้เดียว

. . . ฉันคิดถึงเธอ 

เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม . . . 

ตั้งกล้องวิ่งไปวิ่งมา นั่งถ่ายภาพอยู่หลายรอบ ไม่มีใครเดินมา
แต่พอตั้งกล้องโดดเท่านั้นล่ะ ฝรั่งมาจากไหนไม่รู้ เห็นตอนโดดพอดี She ร้อง ... อุ่!!!

ขอบคุณค่ะน้า aummangmun 

-----------------------------

เดินกลับมาอ่าวนาง ร้านอาหารเปิดไฟกันแล้ว