ขออนุญาตใช้พื้นที่เว็บบอร์ดของสยามฟิชชิ่งเพื่อเผยแพร่บทความนี้
ให้ที่ท่านได้อ่านได้รับทราบและเริ่มหันมาใส่ใจเยาวชนในชุมชนใกล้ตัว
อาจจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เห็นกันจนชินตา แต่น่าจะเป็นการดีกว่านี้
ถ้าเราสามารถจะทำให้มันดีขึ้นกว่าเดิม แม้เพียงน้อยนิดก็ตามที

ขอบคุณ พี่หมวยเถื่อน ที่ช่วยพิสูจน์อักษรค่ะ 

- โจ้ -



                เช้าวันอาทิตย์ที่ตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมรับหน้าที่ใหม่ “ครูอาสาในเมืองหลวง”
จะมีอะไรไปมากกว่าสอนหนังสือและหลอกล่อเด็ก ๆ ให้ทั้งเล่นและเรียนรู้ไปด้วยอย่างไม่เสียเปล่า
พื้นที่จริงเป็นอย่างไรไม่ทราบไม่เคยคิด เพราะภาพการเป็นอาสาสมัครครูบ้านนอกของกระจกเงา
เมื่อไม่กี่เดือนยังคงงดงามติดอยู่ในใจของฉันเสมอ

              ขณะเดินเล่นริมถนนราชดำเนิน ฉันพบกับ พี่กระต่าย
พี่สาวร่วมค่ายที่เพิ่งเดินทางมาถึง เราคุยกันถึงการสอนของวันเสาร์ที่พี่กระต่าย
ได้ไปสอนมาแถวสถานีรถไฟใต้ดินบางซื่อ หรือ ที่กลุ่มเรียกกันว่า ตึกแดง
ฟังจากคำบอกกล่าวของพี่กระต่ายที่นั่นเป็นการสอนที่ทำเอาพวกฮาแตกอย่างฉันฮาไม่ออก
เช่น ไตรยางค์คืออะไร การผันเสียงทำได้อย่างไร อักษรสูง กลาง ต่ำ
มีพยัญชนะไหนบ้าง แม้จะเก็บอาการอึ้งได้ดีแต่การกลืนน้ำลายลงคอช่างยากเย็นเหลือเกิน

ถ้าหากวันนี้มีเด็กถามขึ้นมาฉันจะแกล้งตายทันหรือไม่ 

เด๋วจิ่ ใจร้อนจริงเลยเพ่  (อุ้ย ลืม ๆ  ซีเรียส ๆ )

+++++

              ข้างโรงแรมรัตนโกสินทร์บริเวณริมคลองหลอด ร้านขายอาหารตามสั่ง
ยังไม่เปิดขายในเวลานั้น แต่โต๊ะและเก้าอี้ถูกนำออกมาเพื่อใช้ในการเรียนรู้นอกห้องเรียน
ฉันได้พบกับ ครูปู่ เด็ก ๆ และบรรดาครูอาสา

ขอบคุณพี่ปุ๊ น้าแดนนี่ ค่ะ 

เพ่ม๋วยง่ะ ใจร่ม ๆ จิ่ 

+++
“เด็กที่นี่น้อยกว่าที่ตึกแดง” ครูปู่ คุณธีระรัตน์ ชูอำนาจ อดีตครูวัย 70 กว่าปี
กล่าวทักทายและเริ่มเล่าเรื่องราว ความเป็นมาที่ได้เป็นครูอาสามาสอนยังชุมชนแห่งนี้

อ่านเรื่องราวของท่านได้จากลิงค์ด้านล่างค่ะ
http://www.volunteerspirit.org/readthis.asp?pid=184
http://www.volunteerspirit.org/readthis_info.asp?pid=67
http://www.volunteerspirit.org/readthis.asp?pid=315

          ถึงรูปลักษณ์ภายนอกก็เป็นไปตามวัยของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปี
ดูเหมือนคนชราทั่ว ๆ ไป แต่ที่แตกต่างออกไป คือ แววตาและความมุ่งมั่น
ที่ยังคงมีพลังอยู่อย่างเต็มเปี่ยมไม่แพ้คนรุ่นลูกรุ่นหลานที่มาร่วมเป็นครูอาสาในวันนั้นสักนิดเดียว

              เพียงเริ่มพูดคุยกันไม่นานฉันรู้สึกว่าคุยกันถูกคอจริง ๆ อาจจะเป็นเพราะ
ครูปู่เป็นคนพูดตรงไปตรงมาเข้าใจง่าย ๆ ด้วย ทำให้ฟังเพลินจนมาคิดได้อีกทีว่า
ที่ครูปู่พูดนั้นก็ถือเป็นการถ่ายทอดความรู้ให้ครูอาสารุ่นใหญ่อย่างฉันอีกด้วย
(แอบซึมนิดนึงที่ต้องเป็นรุ่นใหญ่ 55+)

ขอบคุณน้าตี๋ ดำเนิน และ น้า did158 ค่ะ 

++++

        จากนั้นฉันและพี่ ๆ ก็เดินตาม ครูเปิ้ล คนที่ครูปู่บอกว่า “นี่ล่ะนางฟ้าของครูปู่”
ไปยังบ้านของเด็ก ๆ เพื่อตามเค้าออกมาเรียนหนังสือ จะมีใครคาดถึงหรือเปล่าว่า
หลังถนนราชดำเนินที่สวยงาม หลังโรงแรม ภัตตาคารหรูหรา ข้าง ๆ สนามหลวง
และไม่ไกลจากพระบรมหาราชวัง จะมีบ้านคนซึ่งหลาย ๆ คนให้คำจำกัดความว่า
สลัม อยู่ตรงนั้น

แต่สำหรับคนที่เคยไปสอยมะขามยามราตรีคงจะคุ้นบ้างไม่มากก็น้อย 

สวัสดีค่ะพี่หยวก 

+++

            เด็ก ๆ ส่วนมากปิดเทอม เลยพากันไปเที่ยวต่างจังหวัดกับครอบครัว
ในวันนั้นเด็กที่มานั่งเรียนข้างคลองหลอดเลยมีแค่ไม่กี่คน ครอบครัวธรรมดา
ที่ทำมาหากินด้วยการเข็นรถเข็นขายของกินละแวกนั้นเช่น บริเวณสนามหลวง
ถนนข้าวสาร หรือริมฟุตบาท เวลาที่จะมาสนใจเด็ก ๆ ในเรื่องเรียนรวมถึง
การอบรมอาจจะน้อยลงไปบ้าง เด็กที่เราได้เจอส่วนมากการกริยามารยาทแข็งกระด้างไปนิดหน่อย 

          เมื่อเริ่มการเรียนการสอน จะมีชีทแจกเด็กตามระดับชั้นการศึกษา
ฝึกทักษะการเขียนอ่าน แต่เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ เรียนมา 5 วันแล้วถ้าต้องมาถูกบังคับ
ให้ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอีกก็คงจะแย่ ซึ่งพี่ ๆ ก็เข้าใจดีเลยให้เด็กผ่อนคลายด้วยการระบายสีและปั้นดินน้ำมัน

: น้องแก้มตัวจริงน่ารักมาก 

          โดยเด็กที่พวกเราจับกลุ่มดูแลก็มี กิ๊ฟท์ ส้มโอ แก้ม 3 คนลูกพี่ลูกน้อง
เรื่องความลิงทโมนของ 3 คนนี้ไม่ขอบรรยายแล้วกันค่ะ เพราะครูอาสาอย่างฉันนั่งดู
แล้วก็แอบขำ แต่ฉันและพวกพี่ ๆ ก็ปรามและให้เหตุผลว่าทำไมถึงไม่ควรตีกัน หรือ พูดจาก้าวร้าวใส่กัน 

: โลกอาสามันไม่ได้กว้างอย่างที่คิด
  พี่สาวในภาพก็เป็นครูบ้านนอกรุ่นก่อนฉันเพียงรุ่นเดียว 

                จนกระทั่ง 3 ชั่วโมงผ่านไป การสอนนอกชั้นเรียนสิ้นสุดลง
ส่งเด็ก ๆ กลับบ้านพร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นมุมปากทั้งสองข้างของฉัน
ถึงจะพูดจาไม่เพราะ ท่าทางดูก้าวร้าวไปบ้าง แต่พื้นฐานของพวกเค้าเป็นเด็กที่น่ารัก
ถ้ามีตัวอย่างที่ดีให้เห็น แม้จะเป็นแค่วันอาทิตย์วันเดียวแต่ถ้ามันซึมซับไปถึงหัวใจได้
เด็ก ๆ เหล่านี้คงจะเป็นเด็กที่น่ารักได้ไม่ยากเลยเชื่อมั้ยล่ะ

: พี่นุ้งนิ้ง ครูบ้านนอกรุ่น 40 กว่า ๆ ที่บังเอิ๊ญ รู้จักกับพี่ต่อครูรุ่นเดียวกับโจ้
  ก็ไม่แปลกใจค่ะ เพราะพี่ต่อแกไปเป็นครูบ้านนอกมาเกือบ 10 รุ่นแล้ว 

ขอบคุณค่ะน้าต้อย ถ้ามีโปรแกรมไปซ่าแถวนั้น
จะโผล่ไปเบียดเบียนอย่างแน่นอนค่ะ 

++++

          จากริมคลองหลอดพวกเรามุ่งหน้าไปยังใต้สะพานอรุณอัมรินทร์
ครูปู่บอกว่า “ลงพื้นที่แล้วจะเห็น ที่นั่นเราไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้
แต่สิ่งที่ทำได้คือโน้มน้าวจิตใจเค้าไม่ให้คิดทำในสิ่งที่ไม่ดี” ตอนนั้นยังรู้สึกสนุก
และอารมณ์ดีจากคลองหลอดก็เลยยังไม่ทันได้คิดอะไรมากมายนัก

ขอบคุณค่ะน้านุบิส แต่อย่าเพิ่งตามมานองเลือดกันในนี้เน้อ 

+++

              จากเรือข้ามฟากพวกเราเดินลัดเลาะเข้าสู่วัดหลวงพ่อโบสถ์น้อย
จนทะลุมาถึงใต้สะพานอรุณอัมรินทร์ เด็ก ๆ วิ่งมาสวัสดีครูปู่ ครูเปิ้ล ครูนุ้งนิ้ง
และครูอาสาท่านอื่น ๆ จากนั้นก็ช่วยกันปูเสื่อนั่งเรียนกันใต้สะพาน
เด็กมีไม่เยอะส่วนมากเป็นเด็กประถม มีวัยรุ่นแค่ 2-3 คน มานั่งระบายสี
ฝึกเขียน อ่าน แต่ก็เห็นว่ามีเด็กกลุ่มนึงต้องลุกออกไปเพราะมีคนมาบอกว่า
“แม่ให้มาตาม” แม่ของเด็กห้ามไม่ให้มาเรียนแต่มีข้อแลกเปลี่ยนคือ

เด็กต้องไปเดินขอตังค์ให้ได้ตามที่กำหนด หากได้แล้วจึงค่อยมานั่งเรียน

.... ก็ขอจากผู้คนที่มาทำบุญที่วัดนั่นล่ะค่ะ 

            พี่นุ้งนิ้งบอกให้ฉันเดินตามครูปู่ และ ครูหนาม ไปเก็บภาพบ้าน
และดูอะไร ๆ โดยรวม ฉันเดินตามครูปู่ไปตามทางใต้สะพานมองเห็นที่นอนเก่า ๆ
วางบนแท่นไม้ที่ถูกตีขึ้นมาหยาบ ๆ สมมติว่าเป็นเตียงและเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนหัวนอน
ราวกับเป็นฉากกั้นห้อง ครูปู่บอกว่า



ใต้สะพานโล่ง ๆ ห่างโบสถ์วัดไม่ถึง 3 เมตร ที่คนพวกนี้ใช้อาศัยเป็นที่หลับนอนและเรียกว่าบ้าน

เรา 3 คนนั่งกันที่ริมคลองบางกอกน้อยแข่งกับสายฝนที่อยู่ ๆ ก็ตกลงมาอย่างหนัก ครูปู่เริ่มเล่าให้ฟังว่า

            “เห็นเจ้าคนที่อุ้มลูกมามั้ย หนาม โจ้ เมื่อก่อนนะมันผอมแห้งกว่านี้อีก
พอเจ้าเปิ้ลเข้ามาเลยซื้อนมซื้อของมาให้กินเลยดูดีขึ้นมาหน่อย”
ครูปู่พูดถึงหญิงสาวที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะถึง 20 ปีจูงลูก 2 คนมานั่งดูพวกเรา
ทำการเรียนการสอน โดยที่ลูกคนโตของเธออายุยังไม่ถึงขวบด้วยซ้ำ

โจ้รักสงบ...จะตายยย!! 

++++

          เรื่องราวของเธอคนนั้นคร่าว ๆ คือ เธอออกจากบ้านเพราะแม่มีสามีใหม่
โดยสามีใหม่ของแม่พยายามที่จะควบเธออีกคน แม่ก็เลยไล่ออกจากบ้าน (ชิหาย)
ออกมาก็เร่ร่อนไปเรื่อยมาอยู่ที่นี่ก็โดนลากไปลากมา (กระทำอย่างว่านั่นแหละ)
หนัก ๆ เข้าก็ดมกาว ติดยา ครูปู่เคยพาไปสถานสงเคราะห์ โดยพาเธอคนนี้ไปที่บ้าน
เพื่อให้แม่เซ็นยินยอมให้ลูกไปอยู่กับสถานสงเคราะห์ แต่ในที่สุดก็หนีออกมาใช้ชีวิตเร่ร่อนที่นี่จนถึงปัจจุบัน

พอฉันถามถึงพ่อของเด็ก ครูปู่บอกว่า

“ผู้ชายที่นี่เหมือนกับสัตว์ตัวผู้ถึงเวลาอยากมันก็มาปี้แล้วก็ไป”

โดนใจฉันจริง ๆ อยากจะลุกขึ้นชกกำปั้นขึ้นฟ้าทำท่าสะใจกับประโยคนี้เป็นที่สุด
เพราะไอ้ประเภทปี้แล้วก็ไปเหมือนสัตว์ตัวผู้น่ะมันมีทุกที่ไม่ใช่มีแต่ในชุมชนใต้สะพานแบบนี้

          เรื่องถัดมา เป็นเรื่องของเด็กสาวอายุ 16-17 ปี 2 คน มีความรู้ติดตัวแค่ป.3 - ป.4
ก็ต้องออกมาช่วยแม่ขอทานหาเงินเลี้ยงตัวไปวัน ๆ โตขึ้นมาความรู้ก็ไม่มี
จะให้ไปรับจ้างทำงานได้ค่าแรงวันละไม่กี่บาทก็คงไม่อยากจะทำเพราะมันเหนื่อยไม่คุ้ม
ไม่สบายเหมือนเดินขอตังค์ที่ได้มาง่าย ๆ ไม่ต้องเหนื่อย แล้วสภาพแวดล้อมแบบนั้น
บวกกับวุฒิภาวะของเค้าที่มีไม่มากพอ การมีเซ็กซ์ก่อนวัยอันควรจึงเป็นเรื่องธรรมดาของพวกเค้า
เริ่มจากมีแฟน เลิกไปก็มีคนใหม่ จากนั้นก็เป็นการแลกเปลี่ยนคู่นอน จนกระทั่ง

 

ถ้าได้ไปสัมผัสจริง ๆ พี่ปุ๊น้ำตาร่วงเหมือนโจ้แน่ ๆ เลยค่ะ 
มันหดหู่อย่างบอกไม่ถูก กับความคิดที่ว่า ...เราจะทำอะไรได้มากกว่านี้หรือเปล่า

พี่หมวย เค้าแว๊บไปหม่ำมาแย้วว 

สวัสดีค่ะน้า lnwnewell229-5 

ขอบคุณค่ะป้าวีน่า 

++

            ในขณะที่ฉันนั่งฟังครูปู่ มีกลุ่มวัยรุ่นอายุไม่ถึง 20 ปี รวมถึง 1 ใน 2 สาวที่ครูปู่พูดถึง
ก็ขึ้นไปเล่นกันบนที่นอน ชาย หญิง นัวเนีย ขย่ม ทับ ฟัดกันเป็นที่สนุกสนาน
เอ่อ ไม่ได้กระทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันตอนบ่ายแสก ๆ นะคะ นี่ถ้าพี่ ๆ ที่นั่งสอนเด็ก ๆ อยู่ตรงนั้น
ได้รู้ข้อมูลนี้อาจจะอยากตัวย้ายเองบ้านมาอยู่ใต้สะพานนี้ เพราะอายุเฉลี่ยของการเริ่มมีเพศสัมพันธ์
อยู่ที่อายุ 14 ปี และก็หาคู่กันได้ง่ายมาก ๆ อืม...หรือฉันก็ควรจะย้ายมาอยู่แถวนี้ดีนะ ....

“นี่ล่ะโจ้ ครูปู่ถึงได้บอกไงว่าคนพวกนี้ดีกว่าสัตว์ก็ตรงที่พูดได้ ทุกวันนี้ทำได้แค่
เพียงคอยห้ามปรามและปลูกฝังไม่ให้เค้าไปเป็นขโมย หรือ ก่อความเดือดร้อนให้กับสังคม”

ฉันได้แต่มองตาปริบ ๆ ความรู้สึกหดหู่ และปวดหัวจี๊ด ๆ มันพุ่งขึ้นมาทันที
จนอยากกลับบ้านให้ได้เลยในตอนนั้น คิดอยู่นั่นล่ะว่าจะทำยังไงให้เด็กรุ่นหลัง ๆ
จากพวกนี้หลุดจากวงจรนี้สักที ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้ เฮ้อ...

        ในวันนั้นครูปู่ไม่ได้สอนแต่เด็ก ๆ เท่านั้น แต่ครูปู่กำลังสอนฉันและสังคมให้เห็นในอีกแง่มุมหนึ่ง
ถึงจะเคยรู้เคยพบเห็น แต่ไม่เคยได้สัมผัสแบบใกล้ชิดอย่างนี้เลย ครูปู่ไม่ใช่คนแก่ที่มีความคิดหยุดอยู่กับที่
เหมือนผู้ใหญ่ที่นั่งบริหารกระทรวงในหลายยุคหลายสมัย ทำไมคนที่มีความคิดล้ำหน้าแบบนี้
ในประเทศถึงได้มีน้อยนัก จบวันครูปู่ได้ใจฉันไปเต็ม ๆ ถึงกับประกาศในใจว่า

“ถ้าไม่ได้เดินทางไปไหนในวันหยุด ฉันจะมาเรียนรู้ในหลาย ๆ สิ่งจากครูปู่แน่นอน”

                      หลังจากเครียดจนน้ำตาเล็ดมาเกือบสัปดาห์ปล่อยความคิดให้ตกตะกอน
จนแยกความรู้สึกส่วนตัวออกไปมากที่สุดและบรรจงเหลาเรื่องราวที่ทุกท่านกำลังได้อ่านขณะนี้
ให้ออกมาในรูปแบบนุ่มนวลที่สุด อีกหนึ่งความคิดที่เกิดขึ้นมาในตอนนี้ก็คือ ถึงจะช่วยเหลือ
หรือ เปลี่ยนแปลงชีวิตเค้าไม่ได้ แต่เราสามารถจะเป็นแรงจูงใจและปลูกจิตสำนึกที่ดีให้กับพวกเค้าได้
(แม้ชีวิตจริงของฉันอาจจะโสมมกว่าที่เห็นเป็นอีกพันเท่าก็ตาม) หันมองมองเยาวชนในชุมชนใกล้ตัวของท่าน

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจเข้ามาอ่านบทความด้วยภาพนี้ค่ะ 

ช่วยกันวุ้ยจ๋อม

ใช้พฤติกรรมเลียนแบบให้เป็นประโยชน์
ปลูกจิตสำนึก สร้างตัวอย่างที่ดี ๆ ขึ้นมาให้เห็น
เด็ก ๆ เค้าจะถ่ายทอดสู่กันได้เอง



ขอบคุณพี่หมูขวัญค่ะ 

ขอบคุณพี่คนหลายใจค่ะ 

ดูแลตัวเองเช่นกันนะจ๋อม 

น้านุบิส ... ตาไวจริง ๆ 

จริงค่ะพี่ปุ๊ ถึงเด็กจะตัดสินใจเลือกทางเองได้
มีหลายคนที่โตขึ้นมาแล้วคิดได้ว่าชีวิตมีค่ากว่าที่เคยเป็น
ในบางครั้งการคิดได้นั้นก็เกิดขึ้นในเกือบลมหายใจสุดท้าย

ถ้าเราช่วยโน้มน้าวจิตใจเค้า ให้เค้าค่อย ๆ ซึมซับไปเรื่อย ๆ
ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เค้าคิดเอง ทำเองไปเรื่อย ๆ จากตัวอย่าง
ในสังคมที่เค้าเห็นตั้งแต่เกิดเรื่อยไป 

โอเครพี่หมวย หลังส่งบทความไปเมื่อคืน ได้แนวร่วมมาอีกบานเลย
แต่กว่าจะว่างไปกระโดด เอ๊ยไปหาเด็ก ๆ อีกทีก็กลางเดือนธันวาแล้วค่ะ

ถูกต้องที่สุดเลยค่ะพี่ปุ๊ ตอนนี้ตะกายเพื่อชีวิตสุด ๆ เลย
แต่ครูอาสาข้างถนนที่เห็น นอกจากค่ารถ ค่าอาหารของเรา
ไม่มีการเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เราอาจจะหิ้วสี
หรือถ่ายเอกสารสมุดภาพระบายสีไปให้เด็ก ๆ ก็ได้ค่ะ

เสื้อผ้าเอามะป้า
ด้วยความยินดีค่ะพี่ปุ๊ แล้วโจ้จะชวนพี่หมวยไปสอยถึงราวตากผ้าเลยค่ะ 

พี่คิดคะ...อาจจะมีที่แย่กว่าที่โจ้นำเสนอมา แต่เท่าที่ได้พบเจอนี้
ทำให้โจ้รู้สึกยิ่งกว่าเดิมว่าตัวเองโชคดีเกิดมาเป็นลูกพ่อและแม่ค่ะ 

จริงอย่างที่น้าธนาวัสบอกล่ะค่ะว่ามีที่อื่นที่แย่กว่านี้
แต่ขอเวลาทำใจให้แข็งกว่านี้ก่อนคงได้เข้าไปลุยแน่นอน 

ขอบคุณน้าหรั่งค่ะ 

ขอบคุณป้าหยวกค่ะ ที่อยากให้ช่วยคือดูแลชุมชนให้เข้มแข็ง
รวมถึงเด็ก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ตัว ปัญหาของเด็กวัยรุ่นที่นั่นก็ไม่แพ้กรุงเทพฯ ค่ะ

ขอบคุณค่ะ น้า ottoaudi อาจจะทำได้ไม่ถึงเสี้ยวของคนที่เค้าทำแบบจริงจัง
แต่จะพยายามเต็มที่ให้ดีที่สุดค่ะ 

ขอบคุณสำหรับเพลงค่ะน้าสมยศ เพิ่งจะเคยได้ฟังวันนี้และฟังซ้ำอยู่หลายรอบ
เนื้อเพลง...ใช่เลยค่ะ ถ่ายทอดเป็นภาพที่ได้ไปสัมผัสมาจริง ๆ พี่ปู พงษ์สิทธิ์ สุดยอด!!! 

ขอบคุณน้าบาสค่ะ 

จากเมื่อก่อนแค่มองผ่าน ๆ สงสารแบบผิวเผินแล้วก็ลืม
พอได้ลงพื้นที่รับทราบข้อมูลหลาย ๆ อย่าง มากกว่าที่เขียนในบทความ
บอกได้คำเดียวว่า โจ้พูดไม่ออกในเรื่องนี้เกือบอาทิตย์
เพราะพูดแล้วน้ำตาไหลลูกเดียวเลยค่ะน้าอากาศ 

ผู้หลักผู้ใหญ่ ไล่ขึ้นไปตั้งแต่เจ้าของพื้นที่ รับทราบค่ะ
แล้วก็มองเหมือนเรื่องทั่วไป เป็นเรื่องธรรมดาคู่สังคมไทย
ไม่รู้จะพูดอะไร ยังไงดี ขอถอนใจตายน่าจะง่ายกว่า 

ขับรถไปเองหรือเปล่า ดูแลตัวเองด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ น้า mr_nony อาทิตย์ไหนว่าง ๆ ลองไปเป็นครูข้างถนนด้วยกันนะคะ 

  กำลังใจพุ่งกระฉูดเลยค่ะน้า Rad ขอบคุณค่ะ

อยากให้ไปช่วยกันเป็นครูข้างถนนด้วยกันสักวันค่ะน้าชาลาวัน 

ติดทอสับเร็ว ๆ นะพี่เลิฟ จะได้มีนัดคิวบู๊กันค่ะ 

น้ากระดี่คะ คนที่คอยใส่ใจก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปเรื่อย ๆ ด้วยภาระหน้าที่ของแต่ละคนนั่นแหละค่ะ 

งามแค่ .5 ใน 10% ของหัวใจอ่ะสิ่พี่บุ๊ง อิอิ จริง ๆ แล้วโจ้เป็นคนซีเรียสมากๆ เลยนะเนี่ย 

ขอให้ ป้าโจ้ สุขภาพแข้งแรงนะเป็นกำลังใจให้
ขอบคุณค่ะน้า Sico7491 

อ่านแล้วเศร้าเลยครับ ตอนที่แม่ให้คนมาตามเด็กๆ....
ตอนที่เจอก็อึ้งปากห้อยไปชั่วขณะเหมือนกันค่ะน้าหนึ่ง 

โต้...พูดได้คำเดียวว่า "ขอบใจเมิงว่ะ" 
คือถ้าเดินมาแล้วมีพวงมาลัยมาขายกรูว่าจะดีกว่ามาก ๆ เลย
โทรศัพท์พักชั่วคราวช่วงถือศีลอ่ะ คุยได้กี่โมงมั่งง่ะ เด๋วกรูโทรหาเอง

ขอบคุณน้า noom3632  มีเวลาว่างอยากให้ลองมาดูด้วยตัวเองค่ะ

พี่ปุ๊รบกวนติดต่อทางเมล์ก่อนเน้อ mu_sillyjoe@hotmail.com ค่ะ 

แค่เข้ามาอ่าน เข้าใจปัญหา เท่านี้ก็ช่วยโจ้ได้มากแล้วค่ะน้าที
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ 

++++

สหายสุรา
ศิลปิน : มาลีฮวนน่า

Intro /D/Bm/G A/F#m/Bm/Em/D/A/

      D            Bm
ชอบบรรยากาศ แห่งการได้ร่ำ ... เมรัย
            G    A      F#m
ร่วมวงกับเพื่อน ... รู้ใจ จะหาสุขใดไม่มีเปรียบปาน
    Bm          Em
รื่นรสบรั่นดี น้ำแข็งโซดา เคล้าอารมณ์พลัน
      D          A
ก็เปิดประตูสวรรค์ ชั้นโสดาบัณ แห่งวันเมาๆ
      D          Bm
เพื่อนกินหาง่าย แต่เพื่อนรู้ใจ นานๆ เจอ
          G  A      F#m
อย่าเกรงใจ โถอ้ายเกลอ น้ำมีดีกรีซื่อสัตย์ต่อเรา
    Bm          Em
ดื่มน้ำอัมพัน ดื่มฝันอัมพร อ้อนลมชมดาว
          A          D
ร่วมเด็ดบางดวงโลมเร้า มาเล้ามาโลม สมใจทุกคืน

    G              Em
* อารมณ์ ... ในรสของแอลกอฮอล์
        A            D
โกวเล้งยังเมาไม่พอ แม้มรณา เพราะเหล้าหยิบยื่น
    Bm      Em
ท่านสุนทรภู่ ชิต บุรทัต หยัดยืน
        D          A
ยาขอบและคน อื่นๆ ล้วนเป็นตัวยื่น เสน่ห์เมรัย

        D        Bm
** แดดร่มลมแผ่ว มานั่งชนแก้ว ริมคลอง
      G    A  F#m
ไม่มีบรั่นดี สีทอง ก็มีบรั่นดอง ชุ่มใจ
    Bm          Em
นักร้องดนตรีกีต้าร์ช้อนชาม จะนำเราไป
        A  D      A    D       
สุขาวดี รำไร เลี้ยงดวงฤทัย สหายสุรา

Solo/D/Bm/G A/F#m/Bm/Em/D/A/
(*,**) /Bm/Em/D A/D

++++

ครึ้มแฮะครูโจ้วันนี้ตึงได้ที่เลย