ฝากให้น้าโน๊ต  และ  เพื่อน ๆ ที่รักทุกท่านครับ  รูปแพที่ไปเที่ยวมาเมื่อตอนปีใหม่  กับ ผ.บ.ทบ  ครับ  บรรยากาศดีมาก ๆ แพใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มเลยครับ  ตอนแรกบอกกับเจ้าของว่าไป ประมาณ 10 กว่าคน  แต่มีเหตุที่ต้องยกเลิกทริป  ผมเกรงใจเจ้าของแพ  เลยต้องไปครับ  ไปกัน 2  คนนี่แหละ  น้าโน๊ตลองพิจารณาดูก็แล้วกันนะครับ  ว่าจะรองรับก๊วนเราไหวป่ะครับ.............

แพใหญ่มากครับ  สามารถรับได้ไม่ต่ำกว่า  20  คนแน่นอน............

นี่ถ่ายตอนไปครั้งแรกนะครับ  ตอนนั้นแพจอดอยู่ที่หน้าบ้านเจ้าของแพนะครับ  ยังไม่ได้ลากไปไหน  เดี๋ยวคิดว่าทำไมน้ำมันเน่าอย่างฟ่ะ...........

เดินทางออกจากนครปฐม 10 โมงเช้าครับ  ขับไปเรื่อย ๆ วันนี้เดินทางด้วย  Nissan  Neo  ของ แม่บ้านครับ  ไม่เคยเห็นคันนี้ใช่ม๊า

ขณะรอข้ามเท้งครับ  แต่ดูจากรูปแล้วทำไมผมแก่จัง............

เริ่มทยอยข้ามแล้วครับ  ดันไปเจอเพื่อนเก่าที่เงาน้ำ  ผันตัวเองมาขับเท้งข้ามเกาะ  เสียค่าเดินทาง  60.-    วิวสวยมากมายเลยครับ  สำหรับคนเล่นกล้องอย่างน้าโน๊ต  เห็นแล้วจะชอบ............

หันไปดูสาว ๆ เค้าเอาเจ็ตมาเล่นด้วยครับ  ลำสวยซะด้วย  เห็นแล้วน้ำลายไหล..........

พยายามจะหย่อนเจ็ตลงน้ำ  แต่เท้งกำลังจะเทียบท่าแล้วครับ  ต้องดึงขึ้นอย่างด่วน  เฮ้อ........เกือบไป.........

รอบนี้รถเยอะครับ  เพราะว่าเป็นวันเที่ยว  รถทยอยมาอย่างไม่ขาดสาย  แฟนผมมาเป็นครั้งแรก  เค้าถามผมว่าแล้วเท้งเนี่ยจะล่มป่ะ  บรรทุกเยอะ ๆอ่ะ  ผมเลยบอกว่า  ถ้าล่มก็ตัวใครตัวมันล่ะครับ  ผมจะได้หาเมียใหม่........

จัดรถอย่างเป็นระเบียบมาก ๆเลยครับ  ใช้พื้นที่ให้มีประสิทธิภาพที่สุด  เพราะต้องเอารถข้ามไปให้มากที่สุด

แตงโม.........พี่นะ  มีรถพยาบาลมาจอดต่อเราด้วยอ่ะ
พี่นะ.............ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย  เค้าก็จะข้ามเหมือนกันนี่
แตงโม.........ก็หนูกลัวอ่ะ  ไม่ชอบรถแบบนี้เลย  เห็นเวลาเปิดหวอ แล้วใจ  ไม่ดีเลย
พี่นะ.............คิดในใจ  กำแท้  นี่ถ้ารู้ว่าตรูเอารถเค้าเก็บศพเด็กจมน้ำตายวันนั้นจะทำไงหว่า..............

นั่งชมวิวที่เขื่อนก่อนเท้งจะเคลื่อนครับ  ลมดี  แดดกำลังสวย  แตงโมเดินถ่ายรูปอย่างเดียว  ไม่เคยเห็นเท้ง  ก็คนไม่เคยข้ามเท้ง  เลยกลายเป็นของแปลกสำหรับเค้าเลย...............

เท้งเคลื่อน  กำลังชมวิวเพลิน ๆ สายโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ

นายโต.....พี่นะครับ  ผมโตครับ
พี่นะ........อ่า  ว่าไงโต  พี่นะเอง
นายโต.....พี่นะ  อยู่ไหนครับ  ต้องการเครื่องตัดถ่างครับ  มีติดภายในครับ  สิบล้อบรรทุกดิน  ชนราวสะพานครับ  มีคนติดภายใน  อาการสาหัสครับ  ตอนนี้กำลังรอเครื่องตัดถ่าง  เพราะว่าพวกผมงัดไม่ออกครับ  ประตูรถมันบีบตัว
พี่นะ........อ้าว..กำ  พี่อยู่เขื่อนศรีฯว่ะ  แล้วจะทำไงดีว๊าเนี่ย  เรียกของศูนย์คอนถมได้ป่ะ  กุญแจห้องก็อยู่ที่บ้านว่ะ ( กุญแจห้องเก็บอุปกรณ์ตัดถ่าง )
นายโต.....อ้าว  ซวยล่ะครับ  พี่น้อง  แล้วจะให้ทำยังไงดีครับ
พี่นะ.......งัดห้องเลยโต  เอาคนเจ็บก่อน  ห้องพังชั่งมัน  เดี๋ยวพี่ออกตังค์ซ่อมเอง
นายโต.....เอางั้นเลยเหรอพี่ 
พี่นะ........เออ  ตุ๊ด ๆ  หมดสัญญาณ  ไม่มีสัญญาณอีกต่อไป  คงต้องอีก 3  วัน  ถึงจะรู้เรื่อง

จบการสนทนา  เริ่มเครียดเลยครับ  หมดสนุกแล้ว  แต่ทำไงได้  ต้องเดินหน้าต่อล่ะครับ...........

คนนี้ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ  ดีใจได้เที่ยว  ผมก็ดีใจกับเค้าครับ  เพราะเราไม่ค่อยมีเวลาออกมาเที่ยวแบบนี้บ่อย ๆ ครับ.............

มาถึงต้องรีบกางเต็นส์ก่อนเลยครับ  เดี๋ยวมืดมองไม่เห็น  กลัวยุงด้วยครับ    แต่จริง ๆ ไม่มีหรอกครับ น้าโน๊ต  เป็นแผนของผมเอง  อิอิ...........

ห้องมีตั้งสองห้อง  แต่ไม่ยอมนอน  ห้องแบบเบ้อเริ่มเลยนะครับ  เครื่องนอนมีครบ  ทั้งหมอน  ที่นอน  ผ้าห่ม  ใครมาก็ไม่ต้องเตรียมมาแล้ว  รองรับได้เป็นสิบ ๆ เลยครับ.............

ดูดิ  มาพักผ่อนจริง ๆ เห็นป่ะ  วัน ๆ ไม่รู้จะทำอะไร  เอาโน๊ตบุ๊คมาก็ดูหนัง  ฟังเพลง  แล้วก็คาราโอเกะกัน  เป็นลานกว้าง ๆ เหมาะแก่การดื่มน้ำเปลี่ยนนิสัยเป็นที่สุด.............

ที่ตกปลาส่วนตัวเลยครับ  ทำเป็นแพยื่นออกมาอีกหนึ่งแพ  สำหรับตกปลาโดยเฉพาะ  เห็นอย่างงี้แล้ว  น้ำลายไหลป่ะ  พี่โน๊ต..........

เธอเพิ่งตื่นนอนครับ

แตงโม....พี่นะ  หนูปวดฉี่
พี่นะ........เอ้า...ก็ไปฉี่ดิ  นั่นไงห้องน้ำ
แตงโม....ไม่เอาอ่ะ  มีจิ้งจก  หนูกลัว
พี่นะ........อ้าว..กำ  ตรูอีกแระ  เดี๋ยวไปไล่ให้ก็ได้

เกิดมามีกรรม  ตัวดำ  แต่มีสเน่ห์  ก็งี้แหละ  เนอะพี่โน๊ต............

ได้ครับ  เดี๋ยวให้น้าโน๊ต  กับ  น้าต้น  เค้านัดให้นะครับ  ทริปนี้ยังไม่มีกำหนดนะครับ  ให้น้าโน๊ตประธานกลุ่ม  ตัดสินใจก่อนครับ...........

แอ็คท่ากับคันเบ็ด  เหมือนยังกะจะตกเองงั้นแหละ  เธอไม่ชอบทำบาปครับ  แต่ผมชอบ

แตงโม...ไปยิงปืนกันป่ะ
พี่นะ.......อ้าว  แล้วไปยิงที่ไหนอ่ะ
แตงโม...ก็บ้านไอ้ปุ๋ยไง  แก่งกระจานโน่น
พี่นะ.......ได้ ๆ แต่ต้องตรุษจีนนะ  ช่วงนี้  วันอาทิตย์ติดเด็ก
แตงโม...ใครเหรอ  มีกิ๊กด้วยเหรอ
พี่นะ.......เปล่า  ไม่ใช่  น้าโน๊ต  กับ  น้าต้น วัดใหม่  เราไปตกปลาช่อนกัน
แตงโม...เป็นเด็กวัดเหรอ  แล้วหลวงพ่อไม่ว่าเหรอ  ไปตกปลาอ่ะ
พี่นะ.......หลวงพ่อไม่ว่าหรอก  ถ้าแกงไปให้หลวงพ่อฉันด้วย

กำ..........ไปยันโน่น  ตรู นรกจะกินหัว............

ปลากินแล้ว  หนูขอหมุนเองนะ  แต่ว่าอย่าให้มันกินเลยเนอะ  สงสารมัน

อ้าว....แล้วตรูจะมาตกปลาทำไมว๊าเนี่ย..........

ไปเล่นน้ำกันดีกว่า  หนูร้อน  อือ..ช่วงปีใหม่มันร้อนจริง ๆ  แต่ที่นี่ปรกติ  อากาศสบาย ๆ นะครับ  น้าโน๊ต  กลางคืนหนาวด้วยซ้ำไป...........

คิดว่าปลาพะยูนลงน้ำครับ  ผมเห็นน้ำแล้วไม่กล้าลงครับ  มีอดีตกับเขื่อนศรีครับ  ผมกลัวจนไม่กล้าแม้กระทั่งยืนอาบน้ำตอนกลางคืนครับ  เอาไว้จะเล่าให้ฟังครับ  ตอนท้าย ๆ ..........

เธอที่เล่นน้ำไป  ผมก็ตกปลาไป  จนได้เจ้านี่ขึ้นมาตัวนึงครับ  ปลาหมอบัตเตอร์ หรือ เทพธิดาซีเปีย ครับ  ชาวบ้านแถวนั้นเค้าเรียกกัน  เสร็จตรู  ขังไว้ก่อน...........

ชัด ๆ ครับ เทพธิดาซีเปีย  เป็นตัวเดียวที่ผมตกได้จริง ๆ............

คืนนี้เปลี่ยนบรรยากาศอีกแล้วครับ  เปลี่ยนเต็นส์ใหม่  เมื่อคืนก่อนสีแดง  คืนนี้ต้องสีฟ้า  ไม่ต้องบรรยายนะครับ  ว่าคืนนี้ผมจะมีความสุขแค่ไหน..........

กลับแล้วครับ  ไปมา 2 คืน 3 วัน  กินกับนอน  พักผ่อนจริง ๆ ครับ  ปลาตกได้ตัวเดียว  แม่แตงโมขอซื้อ 20 บาท  ปล่อยครับ  ผมก็เลยตามใจเค้าครับ  ผมรู้อยู่แก่ใจแล้วครับ  ว่าผมไม่ได้ตกปลาหรอก  ถ้ามากับเค้า  ตกลงผมไม่ได้ตกปลาครับ  เอาเหยื่อทั้งหมด  ให้แม่แตงโมเทเลี้ยงปลารับปีใหม่หมดเลยครับ

ขากลับเจอเพื่อนกลับมาจาก นาปลายสวนอีกครับ  เค้าลากเรือกันไป  ลำสีแดงลำนี้ของน้าเกรียงครับ  ของเจ้าต่าย บางแค  ต่อคิวอยู่ด้านหลัง  น้าบอย  ตลิ่งชัน  อาจารย์อ้น  แล้วก็แฟนน้าเกรียง  กับคุณแม่น้าต่าย  แฟนน้าต่าย  เราก็เลยชักรูปมาเป็นที่ระลึก  แต่พอดีแบตผมหมดซะก่อน  เลยไม่ได้เห็นหน้าค่าตา  เดี๋ยวเจอกัน  ผมจะแนะนำให้รู้จักครับ..........

ที่บอกว่า  ผมเคยมีอดีตกลับเขื่อนศรีฯ  ก็คือ  เรื่องมีอยู่ว่า  ครั้งนึงผมเคยไปงมศพนักท่องเที่ยวมาเที่ยวแพเธค  แล้วเมาเหล้า หรือ ไงไม่ทราบ  ตกน้ำ เสียชีวิต  มูลนิธิที่นั่น  ขอกำลังสนับสนุนมาทางมูลนิธิผม  เราเลยจัดไปให้ 6 ตัว ครับ  รวมทั้งผมด้วย  เป็นหัวหน้าชุด

แต่บริเวณที่คาดว่าตกน้ำเสียชีวิต  ไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ชัดเจนได้  เนื่องจากว่า  น้ำมันไหลแรงมาก  เราทำได้เพียงสุ่มค้นหา  เพื่อปลอบใจญาติ  ร่วมกับมูลนิธิฯ ของพื้นที่

วันนั้นเราลงทั้งหมด 4  ตัว  ผมเป็นมือที่สอง  ลงเพื่อวัดระดับน้ำ  จะได้คำนวนตะกั่วถ่วงน้ำหนักตัวก่อนสำหรับลูกน้องคนต่อไป

จากการคำนวนคร่าว ๆ ทที่ลงไป  น่าจะอยู่ที่ระดับ 10 เมตรกว่า ๆ เกือบ 20  เมตรได้มั๊งครับ  เราลงควานหา ( ต้องใช้คำว่าควานหานะครับ  เพราะข้างล่างจะมืดมาก  แทบมองไม่เห็น )  ขาผมก็ยังไม่ถึงพื้นดินด้วย  คาดว่าน่าจะลึกมาก ๆ  ผมตีฟินไปเรื่อย ๆ โดยมีสายเซฟตี้  ผูกไว้ที่เอว  บัดดี้  จะคอยฟังสัญญาณชีพจากผมตลอด  คือ  คอยกระตุก ทุก ๆ 3  นาทีสั้น ๆ พร้อมกับผ่อนสายเซฟตี้ตามมาช้า ๆ

แต่ด้วยความประมาทเลินเล่อ  ของลูกน้องผมเอง  ทำสายเซฟตี้ หลุดมือ หรือ ไงไม่ทราบโดยที่ผมไม่มีโอกาสรู้เลย  เนื่องจากอยู่ข้างล่าง  จังหวะที่ผมกระตุกสัญญาณชีพอยู่ตลอด  แต่ก็ไม่ทราบว่าข้างบนทราบหรือไม่  จังหวะนั้นผมลอยไปไกลมาก ๆ เนื่องจากกระแสน้ำไหลแรงมาก  ยกเครื่องบอกระดับลมที่อยู่ในถัง  บอกว่า  ไม่น่าจะเกิน 10 นาที  ผมต้องส่งสัญญาณชีพแล้ว  เพื่อดึงผมกลับช้า ๆ หรือ เอาเรือตามมาเรื่อย ๆ แต่ว่าผมดึงเชือกแล้วว่าว  เข้าใจป่ะครับ

เหวอ....เลยซิครับทีนี้  ข้างล่างสุดเงียบ  วังเวง  ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน  ผีก็ไม่เคยกลัว  เริ่มใจไม่ดี  เราจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เชียวเหรอ  พระท่านลเคยบอกว่า  ผมไม่ตายโหง  แต่ผมว่าถ้ายังอยู่  ผมตาย...หร่า  แน่ ๆ  ทำไงดี  พยายามควบคุมสติ  ไม่ให้กระจายไปกว่านี้  ตอนนั้นต้องบอกว่า  กลัวมาก  ไม่ได้มีอะไรมาทำร้ายนะครับ  แต่ผมกลัวใจตัวเอง  ใจบอกว่าต้องมีจรเข้  หรือ  มีอะไรซักอย่างมาแน่  ทั้ง ๆที่ จริง ๆ ไม่มีหรอก  เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกจริง ๆ ครับตอนนั้น  ผมบอกกับตัวเองเลยครับว่า  คนที่ตกน้ำแล้วก่อนตาย  เค้าจะเป็นแบบนี้เหรอ  ผมรู้สึกได้  คำว่ากลัวตายเริ่มเข้ามาสิงในสมอง  พยายามนึกถึงคุณพระ คุณเจ้า  นึกถึงบุญกุศลที่เราเคยช่วยเหลือผู้ประสบเหตุต่าง ๆ ให้เค้ารอดชีวิต  แม้แต่เหตุการณ์ที่ไปเก็บกู้ที่สึนามิ  ก็ยังนึกถึง  พยายามบอกให้เค้าช่วยเหลือเราด้วย  เราเก็บมาเป็นร้อยจากเหตุการณ์นั้น  เราไม่เคยรู้จักกัน  ไม่เคยเห็นหน้ากัน  แต่ขอให้บุญกุศลที่ผมได้พาเค้ากลับบ้านเกิดเมืองนอน  ไม่ว่าจะสภาพใดก็ตาม  ช่วยให้ผมรอดชีวิตจากตรงนี้ด้วยนะครับ  ผมกลัวจริง ๆ  นึกไปถึงโน่น

ทุ่นช่วยชีวิต.......

พยายามคิด  ทำไงดี  ทุ่นไง  สัญญาณบอกตำแหน่ง  ถูกปล่อยออกจากเอว  ลอยไปไหนไม่ทราบ  แต่ต้องจับเชือกทุ่นไว้ให้แน่นที่สุดในชีวิต  แล้วพยายามตีฟินขึ้นมาช้า ๆ โดยอาศัยแรงน้ำช่วย

สุดท้ายก็มีเรือมารับจากการเห็นทุ่น  โล่ง  ขอบอกตัวเองเลยครับว่า  เราจะไม่ลงอีกแล้ว  กับน้ำที่อยู่ในเขื่อน  กลัวที่สุด  กลัวที่จะอยู่คนเดียวในที่มืด ๆ แบบนั้นอีก

ขอโทษครับ  ที่เอาเรื่องไร้สาระมาเล่าให้ฟัง  เป็นประสบการณ์ชีวิตอีกเรื่องนึงที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดครับ

ผมทำตามหน้าที่แล้วนะครับ

ขอบคุณ  น้าเวป และ แอดมินทุก ๆ ท่าน ที่เอื้อเฟื้อสถานที่แพร่ภาพครับ
หากเนื้อหาตอนใดไม่เหมาะสม  ผมขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวครับ........