เมื่อต้องทำงานอยู่ในเมืองใหญ่ ยิ่งนานวันก็ยิ่งเหมือนกับพายเรืออยู่ในอ่าง
วนไปวนมาวันแล้ววันเล่า กลับมาคิดว่าการดำรงชีวิตของคนในชนบทมีความสุขยิ่งกว่า
สมัยเป็นเด็กเราไม่ต้องอาศัยเงินมากนักแต่ก็อยู่กันได้ เริ่มจากชีวิตชาวไร่
ปลูกทุกอย่างที่กินได้ ไม่ว่าจะเป็นกล้วย อ้อย ฟักทอง แตง พริก มะเขือ
หน้าน้ำแม่จะพาไปหาปลา ตกเบ็ด ช้อนสวิง ดักไซ ได้ปลามาแล้วก็เอามาใส่ไห
หมักเกลือทำเป็นปลาร้า ประมาณ 4-5 ไห พริกแห้งก็เป็นสิ่งที่จำเป็นของทุกครัวเรือน
เราจึงตากพริกเก็บไว้ แม่บอกว่าเราต้องทำปลาร้ากับพริกแห้งไว้ไปแลกข้าว
เมื่อชาวนาเกี่ยวข้าวและนวดข้าวใส่ยุ้ง แม่ก็จะพาเราหาบกระบุงใส่หม้อปลาร้าเดินไปตามหมู่บ้าน
ชาวบ้านจะเอาข้าวเปลือกมาแลก แม่ก็จะตักปลาร้าใส่ถ้วยของเจ้าของข้าวเปลือก
เดินตั้งแต่เช้าจนบ่าย ปลาร้ากับพริกแห้งที่หาบไปหมดแล้ว แต่มีข้าวเปลือกเต็มทั้งสองกระบุง
ปีไหนได้ข้าวเปลือกมาเยอะก็จะเก็บไว้ตำกินส่วนหนึ่ง เอาไปแจกญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านส่วนหนึ่ง
เขามีผักผลไม้ก็เอามาแบ่งให้ แม่ก็จะสอนว่า เห็นไหม เราไม่ทำนาแต่ก็มีข้าวกิน
เราอยู่ได้โดยแทบไม่ต้องใช้เงินเลย พริกเราก็ปลูกเอง ปลาก็หาในคลอง ซื้อแต่เกลือเอามา
ทำปลาร้าแต่ก็มีทั้งข้าว ผักและผลไม้ให้กินอยู่ได้ตลอดปี กล้วยที่ปลูกไว้ท้ายไร่
เป็นแหล่งทำรายได้ประจำวัน เริ่มจาก ตอนเย็นจะช่วยกันตัดใบตอง กล้วย หัวปลี
พับใบตองเป็นแถบ มัดด้วยก้านกล้วย ใบตองเป็นวัสดุห่อของที่ดีมาก ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม
เน่าแล้วกลายเป็นปุ๋ย เอาไปขายตลาดเช้า ขากลับได้ซื้อขนมอร่อยๆ กลับบ้านอีกด้วย
วันนี้ เรียนมากรู้มาก ทำงานหนัก เดินทางไกล ท่องไปหลายประเทศ เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า
ฟังกระแสพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวแล้วจึงได้รับคำตอบว่า...
พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้าน...ผมหลงทาง
กราบองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ขอพระองค์ทรงพระเจริญ
1
) 