หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                                                                        “วันหยุดยาวนี้เราไปเขื่อนเขาแหลมกันเนาะ” ผู้การไข่นุ้ยชวน
                                                                                                          “โอเค ถึงไหนถึงกัน” ผมไม่ปฎิเสธ
                                                                                                                          เราเตรียมความพร้อมกว่าเดือน  มีสมาชิกบั้งไฟ FC ใจตรงกันถึงสิบหนึ่งท่าน

                                                                                                      เย็นวันที่  15  น้าต้าจากร้อยเอ็ดจรลีถึงทุ่งเมืองช้างกว่า  5  โมงเย็น ราวหนึ่งทุ่มท่ามกลางสายฝนพร่ำ  เราอาศัยรถโฟรวิลล์สีแดงคันนั้น
                                                                                                              ตะบันถึงเมืองตำน้ำกินเพื่อรวมตัวกับน้าถา  และเสือสาวหนิง  หญิงเหล็กลออหนึ่งเดียวของทีมกับน้ามุมเบ็ด  จากนั้นรถ 4 ประตู 2 คัน
                                                                                                              ตะลุยถึงวังน้อยตามเวลาที่ได้นัดกับผู้การไข่นุ้ยกับสามสายโลหิต  ก่อนฟ้าสางเราก็ถึงตลาดเมืองกาญจน์เตรียมน้ำดื่ม  น้ำแข็งกับเครื่องผัดเผ็ดของป่า
                                                                                                              เราเลือกแพ VIP เป็นที่ซุกหัวนอน  โดยน้าไร้ท์กับน้าเอ๊กซ์ไปเตรียมความพร้อมอยู่แล้ว                                                                           

                                                                                                                ข้าวกล่องมื้อเช้ากับเที่ยงเป็นอาหารจานสะดวกของพวกเรา  คู่น้าไร้ท์พร้อมก่อนออกเรือก่อนตามด้วยน้าถากับปิ่นโตส่วนตัว
                                                                                                      ส่วนผู้การกับน้าอุดรตามหลังผมกับน้าต้า
                                                                                                                      ห้วยน้ำขุ่นเป็นหมายแรกที่น้าต้าอยากไปประลองยุทธ์ก่อน  ไม่ถึงชั่วโมงเราก็ถึงหมาย
                                                                                                                      “ตรงนี้แหละห้วยน้ำขุ่น”
                                                                                                                      ไต๋ชะลอเรือและจอดตรงที่น้ำไหลวน
                                                                                                                        น่าจะใช่ตามที่ไต๋พามา เพราะน้ำแดงขุ่นคลักไหลมาตามร่องน้ำลงอ่าง  พร้อมเสียงน้ำไหลดังมาจากตีนภู  ถ้าเรามีเหยื่อหอมติดมาคงมีปลาหางแดงขึ้นเรือบ้างสิน่า
                                                                                                            ไต๋พาเราเลาะไปตามตลิ่งซึ่งปลอดสาหร่าย น้ำละแวกนี้ขุ่นมาก เจ้าแป๊ะซะไม่น่าจะพิสมัยสภาพแวดล้อมแบบนี้ มันไม่โดนใจ  เราส่งเหยื่อไปกี่ไม้ ๆ ก็ไร้ปลาฉวย
                                                                                                                      ‘ไปโป่งช้าง’
                                                                                                        ระหว่างทางเราแวะตีปลาตามหุบหลายหุบจวบจวนถึงหัวโค้งตีนเขานั้น  เจ้าอ้นบ้านแนบเจ้าเล่ห์วิ่งมาบนผิวน้ำขนานกับสโลบตีนเขา  ทันใดนั้น 
                                                                                          มันจมลงใต้น้ำอย่างไร้สุ่มเสียง  พร้อมกับคันถูกโน้มโค้งลง  น้าต้าตะวัดคันสวนสุดแรง  การต่อกรจบลงพร้อมกับความพ่ายแพ้ส่วนตัวของนางช่อนงูเห่า
                                                                                        มันเป็นหนึ่งในโทรฟี่ที่ค่อนข้างพบตัวอยาก  ถ้าคุณพกโชคมาน้อยโอกาสจะเจอหล่อนก็ยาก

                                                                                                          ไต๋กระเหรียงพาเราไปถึงโป่งช้าง แต่ผมว่ามันไม่ใช่ มันไม่คุ้นตากับดป่งช้างที่ผมเคยมา
                                                                                                                  เลยเที่ยงหลังข้าวกล่อง ตรงแนวสาหร่ายข้างตีนภูเจ้าเบี้ป๊อกก็ฉวยเหยื่ออย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมไข่แตก ไต๋พาเราเลาะเรียบไปตามตีนเขาที่จะเข้าไปในหุบ
                                                                                                        ตีเหยื่อกันอยู่พักก็พบน้าถากับเสือสาวหนิงแจวเรือออกมาจากก้นหุบเขาเขาได้นางช่อนกับกระสูบไซ้ส์สวยอย่างละตัว

                                                                                                                ส่วนหญิงเหล็กของเราตกน้ำจากเรือชนตอ แต่เธอก็ยังสู้ชีวิตปรบมือให้ครับ

                                                                                                                  ตอนนั้นบ่ายสองแล้ว  แดดร้อนถึงใจ  บวกกับเสื้อชูชีพที่ห่อกายอยู่  รู้สึกร้อนจนต้องขอหลบแดดที่แพหลังหนึ่ง  ราว 20 นาทีรู้สึกดีขึ้น  เตรียมลงเรือลุยต่อ
                                                                                                        พลันฝนเทอย่างไม่ลืมหูลืมตา ขนของขึ้นจากเรือแทบไม่ทัน ราวครึ่งชั่วโมงฝนเริ่มซา  เราลงเรือลุยต่อ  พบกับนักตกปลาท่านหนึ่งผ่านมาทักทายกันเขาโชว์โทรฟี่ชะโดตัวโตตกได้ท่ามกลางสายฝน
                                                                                                                            เรายังคงค้นหาโทรฟี่อย่างไม่ละความพยายามจวนพระอาทิตย์ตกหลังเขา สำหรับใครบางคนน้าเอ๊กซ์กับเสือสาวหนิง  รวมทั้งผู้การยังคงคว้าน้ำเปล่ากลับแพ
                                                                                                        ส่วนคู่ของน้านพกับน้าดอนเล่นหน้าดินซิวปลาตะกรับได้ถุงใหญ่

                                                                                                                  เย็นนี้น้าถาอาสาเป็นพ่อครัวหัวป่าร์ผัดเผ็ดของป่าถาดใหญ่ ส่วนกระสูบทาเกลือย่าง  ฝีมือผู้จัดการไข่นุ้ยแห้งแบงค์ CTMC ที่เมืองช้าง 
                                                                                                              หากท่านต้องตกงานผมแนะนำทำอาชีพย่างปลาขายคงโกยกำไรน่าดู  เราช่วยกันสร้างบรรยากาศอย่างกันเองจนค่อนดึก  จึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน
                                                                                                                          ไต๋เรือมารับเหล่าเสือปลาก่อนไก่ขัน  คู่ใครพร้อมก็ไม่ต้องรอใคร
                                                                                                                            ท่ามกลางหมอกหนา  กลางสายน้ำเช้านี้ไต๋กระเหรี่ยงคุยรู้เรื่องบ้าง  ไม่รู้เรื่องเสียงส่วนใหญ่  พาเราเข้าหมายป่าละเมาะตายซากริมตีนเขา
                                                                                                              มีสาหร่ายขึ้นหนาแน่น  กระจายเป็นบริเวณกว้าง  เจ้าถิ่นทักทายเราหลายครั้ง  แต่ไม่ได้ตัว  จวนเที่ยงเรานัดรวมพลกันที่แพร้านอาหารกลางหุบเขา

                                                                                                            น้ามุมเป็ดบินเดี่ยววันที่สองได้โทรฟี่นางช่อนไซร์งาม
                                                                                                        หลังเติมพลังแล้ว  เรากลับไปหมายเดิม  แต่ต้องแจ้นหลบฝนที่แพใกล้หมายถึงสองหน  หลังฝนราวบ่าย 3 ผู้การหิ้วแห้วถุงใหญ่เข้ามาหมายเดียวกัน

                                                                                                ตอนนั้นน้าต้าพิชิตชะโดไซร์งามรอดตัวไป  ส่วนผู้การไม่ละความพยายามในการขุดหาแห้วอยู่ริมตะลิ่ง
                                                                                                        สามารถหลอกล่อเบบี้บ๊อกได้สองตัว  แต่ไม่ใช่โทรฟี่ที่ใฝ่ฝันเลยจากไปขุดหาแห้วที่หม่องอื่น

                                                                                                                    ตรงสองหลุมสาหร่ายด้านหน้าเรือ  เจ้าอ้นบ้านแนบถูกซุ้มโจมตีถึงสองครั้งซ้อนในไม้เดียว  แต่ไอ้วายร้ายตกคำนวณเลยกัดพลาดเป้า
                                                                                                                          ผมยังคงตีย้ำแนวเดิมด้านหน้ากับแนวด้านซ้ายมือ  น่าจะถึง  20  ไม้  จังหวะไม้นั้นผมตีไปด้านหน้า  น้าต้าฉวยจังหวะนั้นส่งเหยื่อไปแนวด้านข้างที่ผมตีอยู่
                                                                                                          นางอ้นบ้านแนบเจ้าเล่ห์วิ่งมาไม่ถึงครึ่งทางเจ้าแป๊ะซะพุ่งเข้ากัดเหยื่อดังสนั่น
                                                                                                                       

                                                                                                            “อ้าวอย่างนี้ตีปลาหน้าไซนี่หว่า...”
                                                                                                          มีค้อนตกน้ำหลายอัน  ส่วนน้าต้าหิ้วนางช่อนชูขึ้นยิ้มแห้ง ๆ แบบขอโทษทีนะตะเอง...
   

                                                                                                                      ผมได้ช่อนเบบี้อีกตัวก่อนตะวันจะลับหลังเขา  เรากลับแพพักด้วยใจเปรี่ยมสุข  กับภาพภูมิทัศน์ปลายสายตาพื้นน้ำจดเขากับตะวันแดง 
                                                                                                      มันเป็นอะไรที่จรรโลงใจให้ลืมอะไร ๆ หลายอย่างได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
                                                                                                                                เขื่อนเขาแหลมถึงจะแห้วก็ยังแหว๋วนะจะบอกให้..
                                                                                                                                        สวัสดีครับผม