หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

บทที่ 11

ตอนที่ 2


          กองไฟกองใหญ่ที่เคยลุกโชนส่องแสงสว่าง เมื่อเวลาผ่านไปก็เริ่มหมดแสง พร้อมๆกับฟืน ที่ใกล้หมดเชื้อ  พระเพลิงที่เคยเป็นเกาะคุ้มกัน พอหมดกำลังลง ก็เปิดช่องทางให้ความมืดค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้ บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนแปลง จากเดิมที่พอจะมีความปลอดภัยขึ้นมาบ้าง พอถึงตอนนี้กลับกลายเป็นดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น ในขณะที่ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ เสียงปริศนาก็แทรกเขามาในโซนประสาทที่รางเลือนของเขา 

“ท่านสิงห์..”

“ท่านสิงห์  ท่านจงรีบตื่นเถิด”

“ขณะนี้ ภัยร้ายกำลังเข้ามาใกล้ท่านทุกขณะแล้ว”

“ท่านสิงห์”ถึงจะฟังไม่ถนัดหูนัก เพราะราวกับเสียงแว่วของสายลม ชายหนุ่มก็จำเสียงนั้นได้โดยทันที ใช่แล้ว ไม่ผิดแน่ เสียงนั้นคือเสียงของหล่อน หล่อนที่มีนามว่า พลับพลึง

“พลับพลึง!”

“พรึบ!”

“จี๊ดดดดด” ชายหนุ่มทะลึ่งตัวขึ้น พร้อมๆกับ ร่างปริศนาที่กระโจนเฉี่ยวก้านคอของเขาไปแค่ฝ่ามือเดียว!

“เฮ้ย อะไรวะนั่น”ชายหนุ่มอุทานลั่น ก่อนจะกระเ สือกกระสนออกมาจากซอกหินที่ตัวเองซุกกายอยู่  ถึงแม้จะมองเห็นไม่ถนัดนัก เขาก็จำมันได้ขึ้นใจ เพราะสิ่งมีชีวิตที่เขาเห็นคือ สัตว์ประหลาดตัวร้ายสายพันธุ์ตัวเดียวที่อยู่ในถ้ำนรกนั้นนั่นเอง

“จี๊ดดดด  พลั่ก!  โครม” เสียงค้างคาวกระหายเลือดร้องลั่น พร้อมๆกับเสียงหอกที่ชายหนุ่มหวดเข้าเต็มหน้า จนร่างของมันกระเด็นลงไปกองสั่นริกๆบนพื้น

“พรึบ!”

“วูบ  โครม” ไอ้น รกมีปีก ที่รอจังหวะจะเล่นงานอีกตัว ก็ไม่รอช้า แต่ก็สาย และหมดโอกาสที่มันจะแก้ตัว เมื่อหอกในมือของเหยื่อที่มันนึกจะเล่นงาน กลับพุ่งแหวกเข้าไปในร่างของมันเสียแล้ว

“มา!...เข้ามา”ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความแค้น ก่อนจะสะบัดซากค้างคาวผีที่ติดปลายหอกกระเด็นหลุดออกไปไกลหลายวา

“ไฟ! ใช่แล้ว เราต้องสุมไฟ ”ชายหนุ่มนึกได้ จึงรีบลากฟืนเข้าไปสุมไฟในกองทันที แต่ก็ต้องค่อยระวังรอบทิศ เพราะทัศนะวิสัยไม่เต็มใจ เนื่องจากแสงสว่างจากกองไฟที่ดูริบหรี่ลงทุกที บวกกับหมอกจางๆที่เริ่มปกคลุมทั่วทั้งบริเวณกลายเป็นอุปสรรคสำคัญที่เขาต้องพึงระวัง

          จังหวะที่ชายหนุ่มก้มลงไปลากฟืนอีกท่อนนั้นเอง เจ้าสัตว์น รกใต้พิภพอีกตัวที่สบโอกาสกับอาหารมื้อค่ำ ก็กระโจนพรวดมาที่สีข้างของชายหนุ่ม แต่มันก็ช้าไป เมื่อมนุษย์เดนตาย เอี้ยวตัวหลบฉากไปอีกทาง พร้อมๆกับท่อนฟืนในกองไฟ ที่เขาคว้าแล้วหวดเข้าไปตรงบริเวณกกหูของไอ้น รกมีปีก จนสะเก็ดไฟที่ปลายไม้แตกกระจาย

“พรึบ”

“กร๊อบบบ”ไม่ทันที่มันจะมีโอกาสได้ร้อง หรือ ผละหนีจากเหยื่อที่มันหมายปอง เพราะกะโหลกที่ดูน่าเกลียดของมันยุบไปเกินครึ่ง

          เหตุการณ์เป็นไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย กับเหล่าอสูรกายมีปีกกระหายเลือด ที่แห่กันมาราวจะรุมกินโต๊ะมนุษย์ผู้โดดเดี่ยว แต่ละตัว ต่างพยายามยื้อแย่งเหยื่อที่มันหมายปองกันอย่างบ้าคลั่ง ไม่เว้นแต่พวกเดียวกันเองที่นอนตายแยกเขี้ยวอยู่กับพื้น ก็ถูกรุมลากไส้ออกมากินเรี่ยราดไปหมด ไม่ว่านรกมีปีกตัวไหนเข้ามาใกล้รัศมีปลายหอกของชายหนุ่ม ก็ต้องบาดเจ็บล้มตายกันไป ตัวไหนบาดเจ็บก็ต้องกระเสื อกกระสนเอาชีวิตรอดจากพวกเดียวกัน แต่สุดท้ายก็ต้องถูกแยกส่วนตายแบบทรมานเป็นภาพชวนสยดสยอง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ชวนให้เกิดอาการคลื่นไส้ พะอืดพะอม

          เหล่าปีศาจร้ายเองก็คงจะรู้ตัวว่า อาหารมื้อโอชาของมันคงจะลิ้มชิมรสได้ไม่ง่ายนัก เพราะโดนหวดด้วยด้ามหอกบ่อยๆเข้าก็คงนึกถอดใจ ได้แต่บินโฉบเฉียวไปมาอยู่รอบๆเหยื่อของมัน บางตัวใจกล้าบินเข้ามาใกล้หน่อย ก็ไม่วายโดนด้ามหอกที่รอต้อนรับอยู่คอยท่า โดนเข้าแบบนี้หนักๆเข้า ก็พากันบินหนีแตกกระเจิง เปิดโอกาสและจังหวะให้ชายหนุ่มได้มีเวลาสุมฟืนในกองให้ลุกโชนเพิ่มขึ้นไปอีก

          เมื่อมีแสงและความร้อนของพระเพลิงที่ลุกกระพือ ส่องแสงสว่างไสว เหล่าค้างคาวกระหายเลือดต่างพากันตื่นตกใจเผ่นหนี บางตัวก็บินสะเปะสะปะหนีหายเข้าไปในดงทึบ บางตัวที่บาดเจ็บบินไม่ได้ ก็พยายามคลานหนีเข้าไปตามซอกหิน บ่งบอกให้รู้ว่า ความร้อน และ แสงสว่าง มีอิทธิพลต่อพวกมั นมากน้อยขนาดไหน

“จี๊ดดดด”

“พรึบ”

“แกร๊กกกแกร๊กกก”

“พรึบ”

“แกร๊กกก” เหมือนสัญญาณ หรือ รหัส อะไรบางอย่าง ทำให้พวกกระหายเลือดมีปีก ที่บินอยู่ในเงามืด พากันพละหายไปช้าๆ ทีละตัวสองตัว และไม่นาน พวกมั นก็ค่อยๆพากันเงียบเสียงเข้าไปในดงทึบ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนจังก้าอยู่ข้างกองไฟ  ซึ่งตอนนี้สว่างไสวไปทั่วบริเวณ

          ถึงแม้เหตุการณ์ดูเหมือนว่าจะคลี่คลายลงแล้ว แต่ก็ไม่สามารถไว้ใจสถานการณ์ใดๆต่อจากนี้ได้  ว่าจะเป็นเช่นไร ชายหนุ่มเริ่มสำรวจสถานที่อีกครั้ง หลังจากจัดการกับค้างคางผีอีกสามตัว ที่เบียดกันซุกหลบอยู่ในซอกหินด้วยหอกไม้ปลายแหลม จากนั้นก็หาฟืนที่พอจะหาได้ในละแวกนั้น เพราะความมืดมิดจากภายนอกรัศมีแสงไฟ จึงทำให้ชายหนุ่มไม่อาจจะเสี่ยงที่จะออกนอกบริเวณนั้น แต่โชคก็ยังดีอยู่บ้าง เนื่องจากบริเวณที่พัก มีไม้แห้งและท่อนฟืนติดค้างอยู่ตามก้อนหินใหญ่ ซึ่งครั้งหนึ่งพวกมันคงลอยมาตามกระแสน้ำ ในช่วงที่ระดับน้ำในแม่น้ำสูงขึ้น นอกจากฟืนที่หามาได้มากพอตลอดทั้งคืนแล้ว ชายหนุ่มยังมานะเหลาหอกไม้อีกหลายเล่ม แต่ละเล่มถูกวางในตำแหน่งต่างๆ รอบทิศทาง เผื่อว่า เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอีก จะได้หยิบฉวยอย่างสะดวก

          ดึกสงัดลงทุกขณะ แต่เสียงอึกทึกของสายน้ำยังคงคำรามแว่วให้ได้ยินอยู่เสมอหมอกเริ่มโรยตัวหนายิ่งขึ้น ทำให้ทัศนะวิสัยในการมองเห็นตกต่ำ สิ่งแวดล้อมที่แสงไฟพอจะสอดส่องเห็นอะไรได้บ้าง ก็ถูกบดบังด้วยสายหมอกจนหมดสิ้น เห็นแต่เพียงเงาวูบวาบภายนอกเท่านั้น ซึ่งบางครั้งก็ทำให้ต้องคอยระแวงอยู่ตลอดเวลา  ร่างกายที่อ่อนแรงและเหนื่อยล้า พอเจอสถานการณ์บีบคั้นและกดดัน ก็พาลให้มองเห็นเงาอะไร วูบๆวาบๆ หลอนตัวเองไปหมด จังหวะที่ชายหนุ่มนั่งหมดแรงพิงก้อนหินใหญ่อยู่นั้นเอง จวบจวนที่ประสาทส่วนรับเสียงเกือบจะอื้อ และหนังตาที่ฝืนแทบไม่ไหว เพราะความเหนื่อยอ่อนของร่างกาย ครั้งนั้น เขาก็แว่วเสียงกรวดหินลั่นดังกรอบแกรบ คล้ายกับมีอะไรบางอย่างย้ำมาตามทางช้าๆ ครั้งแรกที่ได้ยิน เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากทิศทางใด แต่พอทำสมาธิ และตั้งใจฟัง ก็จับทิศทางได้ว่า เสียงที่ได้ยินนั้น ดังมาทางด้านปากทางเข้าเพิงหินของเขานั้นเอง และที่สำคัญเสียงย้ำนั้นดังเข้ามาใกล้ทุกขณะ

          ในขณะที่ชายหนุ่ม ซุกกายหลบเข้าไปในซอกหิน พร้อมกับหอกไม้ในมือที่กำไว้แน่น เพื่อเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งแปลกปลอมที่ย่างกายเข้ามาใกล้ สายตาก็คอยเพ่งมองไปข้างหน้าอย่างใจเต้นระทึก สถานการณ์กลับเข้ามาตึงเครียดยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเสียงปริศนาที่ได้ยิน อยู่ๆก็เหมือนว่าจะมาหยุดนิ่งอยู่หน้าปากทางเข้า หัวจิตหัวใจของสิงห์ในตอนนี้สั่นรัวคละเคล้ากับความหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ครั้นจะออกไปเผชิญหน้า ก็พะว้าพะวง เพราะไม่แน่ใจว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นคืออะไร จะมาดีมาร้ายแบบไหนก็ไม่อาจจะคาดเดาได้  ถึงอากาศภายนอกอาจดูหนาวเย็น แต่ทำไมฝ่ามือและใบหน้าของชายหนุ่ม กลับชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดโต ความกระวนกระวายใจ ทำให้เขาแทบคลั่ง
         
          ภายใต้ม่านหมอกที่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ เสียงและเงาปริศนาก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่ละน้อย เริ่มจากเสียงย้ำมาตามพื้นที่เต็มไปด้วยกรวดหินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายกับมีคนเดินย้ำผ่านกรวดหินเหล่านั้น ส่วนเงาที่เห็นอย่างเลือนราง ก็ไม่สามารถบอกกับตัวเองว่าคืออะไร จะว่าสัตว์ก็ไม่ใช่ เพราะรูปร่างไม่เป็นเช่นนั้น ครั้นแล้วชายหนุ่มก็ต้องตกตะลึง เมื่อเจ้าของร่างปริศนาที่เขาเห็น ค่อยๆย่างกายฝ่าม่านหมอก ออกมายืนเด่นเป็นสง่า หญิงสาวในชุดสไบเฉียงสีเขียวอ่อน หล่อนที่ชายหนุ่มรู้จักเป็นอย่างดี

“พลับพลึง!” ชายหนุ่มละล่ำละลัก

“นี่ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม คุณพลับพลึงจริงๆด้วย”ชายหนุ่มแทบจะลุกพรวดพราดออกไปจากที่ซ่อน แต่ก็ต้องชะงักและช่างใจ เพราะสถานการณ์ที่ผ่านมา ทำให้เข้าไม่แน่ใจในภาพที่เห็น

“ท่านอย่าได้วิตกไปเลย”

“เรามาดี”

“หรือท่านจำสหายเก่าของท่านมิได้”หญิงสาวที่มีนามว่าพลับพลึงเอย พร้อมกับรอยยิ้มที่สิงห์คุ้นเคย

“คุณจริงๆด้วย”ชายหนุ่มร้องตอบ พลางโผเขากอดหญิงสาวแนบกาย ปากก็บอกชื่อหล่อนซ้ำๆ

“ผมดีใจที่สุดเลย ที่ได้พบคุณในตอนนี้”

“นี้ผมต้องฝันไปแน่ๆเลย”พูดพลางชายหนุ่มก็บีบจับไปตามท่อนแขนของหญิงสาวไว้แน่น ราวกับไม่เชื่อสายตาของตัวเองในยามนี้

“คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ”

“ข้างนอกอันตรายมาก”ชายหนุ่มร้องบอกด้วยความเป็นห่วง

“ตราบใด ที่เปลวเพลิงนี้ยังเปล่งแสงตลอดยามราตรี”

“จะไม่มี อันตราย ใดเข้ามากร่ำกายท่าน”หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเอียงใบหน้าหลบชายหนุ่ม ซึ่งตัวเขาเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า ในขณะนี้ตัวเองก็อยู่ในสภาพกึ่งเปลือย

“คุณรอผมตรงนี้ก่อนนะครับ อย่ารีบไปไหนเสียล่ะ”สิงห์พูดจบก็เดินหลบเข้าไปสวมชุดและกางเกงเดินป่า ที่ผึ่งไว้หลังโขดหิน

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ ที่แต่งกายไม่สุภาพ”พูดจบก็ยืนเกาหัวแกรกๆ

“นั่งก่อนครับ ตรงนี้ดีกว่า”ชายหนุ่มร้องบอก ก่อนจะนำผ้าขาวม้าที่ผิงไฟไว้มาแผ่ปูรองนั่งให้หญิงสาว ซึ่งหล่อนเองก็ไม่ปฏิเสธ คำเชิญของเขา

“แล้วนี่ คุณจะบอกผมได้หรือยังครับ ว่าคุณไปยังไง มายังไง”ชายหนุ่มร้องถามด้วยความสงสัย แต่ไม่มีคำตอบจากหญิงสาว นอกจากรอยยิ้มบนใบหน้า

“เอาล่ะ ผมไม่ถามคุณก็ได้ เพราะรู้ว่า ยังไงๆ คุณก็ไม่บอกผมหรอก”สิงห์ร้องบอก ก่อนจะหย่อนกายลงไปนั่งเคียงข้างหล่อน

“สิ่งนั้นมิสำคัญดอก ว่าเรา จะมาเยี่ยงไร”หญิงสาวตอบ

“ถ้าอย่างนั้นผมขอถามคุณอีกสักสองเรื่องได้หรือเปล่าครับ”สิงห์พูด พลางซุนฟืนเข้าไปในกองไฟ

“เชิญท่านไตร่ถามเราเถิด สิ่งใดที่เราสามารถตอบท่านใด เราจะมิปิดบังท่านเลย”หญิงสาวตอบ

“ข้อแรกนะครับ พวกผมตอนนี้เป็นยังไงกันบ้าง ยังอยู่ดีกันหรือเปล่า”สิงห์ถามถึงสหายรวมเดินทาง

“ข้อนั้นท่านอย่าได้วิตกไปเลย”

“นอกจากสหายสี่ขาของท่าน หนึ่งชีวิตที่ดับสูญไปแล้ว ทั้งคณะยังมีชะตาชีวิตอยู่”คำตอบของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มรู้สึก โล่งใจเป็นอย่างยิ่ง

“แล้วตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ไหนครับ”ชายหนุ่มเร่งถาม

“ในยามนี้ ทั้งหมดอยู่ภายใต้ถ้ำแห่งนั้น”คำตอบของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าถอดสี เพราะตัวเขาเอง ก็รู้ดีว่า อะไรอยู่ภายในถ้ำนรกแห่งนั้น

“ในถ้ำนรกนั้นหรือครับ ที่นั่นอันตรายนี่”

“โถ่...ทุกคนไม่น่าจะต้องมาเสี่ยงชีวิตแบบนี้เลย”ชายหนุ่มร้องบอกเสียงสั่นเครือ

“สหายของท่าน ร่วนเป็นมิตรแท้”

“ท่านลืมไปแล้วฤา ตัวท่านเองเพียงลำพัง ยังเอาชีวิตรอดออกมาได้”

“ไฉนเลย กับคณะของท่านอีกหลายชีวิต จะมิมีความสามารถพอที่จะรอดออกมาได้”หญิงสาวตอบอย่างอ่อนโยน ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะรู้สึกปลอดโปร่งและคลายกังวล

“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้นนะครับ”

“แต่พวกนั้นจะรู้หรือเปล่า ว่าในนั้นมันมีสัตว์ประหลาดรอดักเล่นงานอยู่”แทนคำตอบ หญิงสาวส่ายศีรษะไปมาช้าๆ

“หรือไม่ ก็คงจะพบกับเส้นทางใหม่ ที่ไม่ต้องเจอกับไอ้ผีพวกนี้”ชายหนุ่มเสวนาตอบ พลางใช้มือลูบปลายคางอย่างคนใช้ความคิด

“มิมีหนทางใดดอก นอกจากหนทางที่ท่านใดเผชิญและผ่านมา”หญิงสาวตอบเรียบๆ

“อ้าว...แล้วทำไมพวกนั้นถึงไม่เจอแบบที่ผมเจอล่ะครับ”ชายหนุ่มร้องบอกด้วยความสงสัย

“เจ้าสัตว์พวกนี้ จะออกหากินในยามราตรีกาลเท่านั้น”

“ยามใดที่เริ่มมีแสงของรุ่นอรุณ ยามนั้นพวกมันจักพากันหลบซ่อนในถ้ำแห่งนั้น”หญิงสาวอธิบาย

“เป็นอย่างนี้ นี่เอง แสดงว่า ตอนที่ผมรบกับพวกมัน เวลานั้นเป็นตอนเช้า”ชายหนุ่มตอบขณะทบทวนความจำ

“ที่ท่านกล่าวมาถูกต้องแล้ว”หญิงสาวตอบ

          เมื่อนึกทบทวน สิ่งต่างๆที่ตัวเองพานพบมา ก็พอจะได้เค้าโครงตามที่หญิงสาวบอก เจ้าอสูรกายมีปีกที่ตนได้เผชิญอยู่นี้ ถ้าพิจารณาดูดีๆ ก็ไม่ต่างจากค้างคาวทั่วๆไป ที่มักจะออกหากินในเวลากลางคืน จะแตกต่างกันที่ ขนาด และ รูปร่างที่น่าเกลียดน่ากลัว รวมถึงความดุร้ายกระหายเลือดของพวกมัน ขณะที่ตัวเองกำลังคลำหาทางออกภายในถ้ำนั้น และพบกับพวกมัน คงจะเป็นตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นที่ตัวเขาพลัดตกลงมาก้นเหว และเป็นจังหวะที่พวกมันหลบพักนอนตามปรกติ แต่เผอิญตัวเขาเองนั้นแหละ ที่ดันผ่าเข้าไปกลางฝูงของพวกมันอย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เขามาแน่ใจเอาตรงที่ ภาพสุดท้ายที่เข้าจำได้คือ แสงสว่างจากภายนอก

“ถือว่าเป็นโชคดีของพวกนั้น”

“ดีแล้วครับ ที่ผลออกมาเป็นแบบนี้”ชายหนุ่มบอก

“มันเป็นกรรมเก่าของท่าน”

“กรรมที่ท่านต้องเผชิญ”หญิงสาวกล่าว

“กรรมอีกแล้ว”

“กง กรรม อะไรหนักหนาครับ”

“นี่ผมยังตามชดใช้กรรมไม่หมดอีกหรือ คุณดูสภาพผมตอนนี้สิครับ มันน่าดูซะที่ไหน”ชายหนุ่มตอบแบบคนมีอารมณ์ ที่ให้หญิงสาวแสดงสีหน้าและแววตามีกังวล

“ท่านสิงห์”

“ท่านจงอย่าวู่วาม จงใช้สติและสมาธิของท่านให้แน่วแน่”หญิงสาวกล่าวปราม พลางยื่นมือของหล่อนไปจับที่หัวไหล่ของชายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งเอามือกุมขมับของตัวเองอยู่

“ถ้าท่านรักชีวิต และยังมีความคิดที่จะออกไปจากสถานที่แห่งนี้”

“ท่านต้องมีจิตใจที่เข้มแข็ง อย่าให้ความกลัว เข้ามาครอบงำจิตใจและสติของท่าน”หญิงสาวกล่าวปลอบโยน

“ครับ ผมจะพยายาม”

“แต่บางครั้ง ผมก็อยากตายๆไปซะ จะได้หมดเรื่องหมดราว”ชายหนุ่มกล่าวอย่างคนสิ้นหวัง

“ท่านอย่าเอ่ยอะไรเยี่ยงนั้น”

“ท่านไม่คำนึงถึงสหายร่วมทางของท่านฤา”

“สหายของท่านจะรู้สึกเยี่ยงไร ถ้ามาพบท่านในสภาพสิ้นใจแล้ว”หญิงสาวตัดพ้อ ก่อนจะลุกขึ้น พลางยืนหันหลังให้ชายหนุ่ม

“เอาล่ะครับ ไม่ตาย ก็ไม่ตาย”

“ผมก็แค่พูดประชดชีวิตของผมไปอย่างนั้นล่ะ”

“ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับ ที่คำพูดของผม ทำให้คุณไม่สบายใจ”ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นมาจับมือหญิงสาวไว้แน่น ก่อนจะพูดต่อมาอีกว่า

“เชิญคุณนั่งต่อนะครับ ได้โปรดอย่าได้หนีผมไปไหนในตอนนี้เลย”ชายหนุ่มกล่าวคำวอน แทนคำตอบหญิงสาวหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนที่จะทรุดกายลงนั่นพับเพียบในตำแหน่งเดิม

“มาต่อนะครับ”

“แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?”ชายหนุ่มสอบถามในคำถามข้อสุดท้าย

“ท่านจงตรองดูเถิด”

“คณะของท่าน มีจุดหมายปลายทาง ณ ที่แห่งใด”หญิงสาวกล่าว

“ตาย...โหง”

“คุณอย่าบอกผมนะว่า ไอ้ที่ผมนั่งแกร่วอยู่นี้ คือ ป่าดำ”ชายหนุ่มโพล่งออกมา

“ถูกแล้ว เพียงท่านได้ก้าวผ่านปากถ้ำแห่งนั้น เพียงก้าวเดียว”

“ท่านก็เข้าสู่ อาณาเขตของ ดงดำแห่งนี้แล้ว”หญิงสาวกล่าวพลางอมยิ้มน้อยๆที่มุมปาก แต่คนฟังกลับเบ้ปากเอามือกุมขมับทำหน้าเครียด

“สาแก่ใจผมจริงๆ”

“ไอ้ผมนะ อยากจะมาเห็นแค่เฉียดๆดงดำนี้เท่านั้น”

“เจ้าป่าเจ้าเขาก็สนองพระเดชพระคุณผมจริ๊งๆ เล่นพามาให้ผมอยู่ซะกลางดงเลยมั๊งนี่”ชายหนุ่มกล่าวอย่างคนหมดแรง

“เป็นความประสงค์ ของท่านเองมิใช่ฤา”หญิงสาวกล่าว พลางเลิกคิ้วน้อยๆ ยวนกวนโทสะ

“ประสงค์กะผีนะสิคุณ นี่มันป่าไหนก็ไม่รู้ ขนาดเริ่มต้นก็เจอตัวประหลาดเล่นงานซะน่วมขนาดนี้”

“ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเจอตัวอะไรอีก”

“แล้วอีกอย่าง นี่ผมยังคิดไม่ออกเลย ว่าผมจะหาทางกลับบ้านได้ยังไง”ชายหนุ่มร้องบอก ก่อนจะโยนท่อนฟืนแห้งลงไปในกองไฟดังโครม

“หาใช่ปัญหาไม่”

“ท่านจงตรองดูเถิด สิ่งใดที่นำพาท่านมาถึงสถานที่แห่งนี้ สิ่งนั้น จักนำทางท่านย้อนกลับไปเอง”หล่อนบอกใบ้

“จริงสิ!”

“ผมก็ลืมไปเสียสนิท ผมลอยมาตามแม่น้ำสายนี้นี่”

“ถ้าผมเดินย้อนไปตามแม่น้ำนี่ บางทีผมอาจจะพบกับปากถ้ำที่ผมผ่านมา”ชายหนุ่มร้องตอบตาเป็นประกาย แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดต่อ หญิงสาวที่มีนามว่าพลับพลึงก็กล่าวสวนตอบมาว่า

“ยังดอก หาได้ง่ายดาย เยี่ยงนั้นไม่”

“จริงอยู่ ที่ท่านกล่าวมา สายน้ำนี้ จะนำทางท่านกลับสู่มาตุภูมิของท่าน”

“แต่อุปสรรค ที่ท่านจะต้องพบพานยังอีกยาวไกลนัก”คำตอบของหญิงสาวในชุดสไบเฉียง ทำให้ชายหนุ่มมีความรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังทันที

“อุปสรรค อะไรอีกหรือครับ”

“แค่นี้ ผมก็จะแย่อยู่แล้ว ปืนผา หน้าไม้ อะไรก็ไม่มีติดตัวมาสักอย่างสักอย่าง”

“มีแต่มีดพับเล่มกระจ้อย เล่มนี้เล่มเดียว”ชายหนุ่มพูดพลาง ยื่นมีดพับเล่มเล็กให้หญิงสาวดูตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่แยแสกับมีดเล่มนั้นของเขาเลย

“หาใช่เพียง คมหอก คมดาบ ที่จักเป็นศาสตราวุธแต่เพียงสิ่งเดียวไม่”

“ท่านลืมไปแล้วฤา”

“ปัญญาของท่าน ต่างหาก ที่เปรียบเสมือนคมหอก คมดาบ ที่คอยปกป้องคุ้มกันตัวท่านเอง”หล่อนกล่าว

“เอาจริงๆนะคุณ”

“สมองผมในตอนนี้ คงไม่ต่างอะไรจากไม้ตีพริกหรอก อย่าว่าแต่คมหอก คมดาบอะไรเลย”ชายหนุ่มกล่าวออกมา เพราะความรู้สึกในสมองของเขาตอนนี้ มันมึนตื้อไปหมด

“โปรดอย่าร้อนใจไปเลย ทุกปัญหามีทางแก้ไขเสมอ”

“ท่านอย่าได้วิตก”หญิงสาวกล่าวอ่อนโยน

“ในเวลานี้ คงมีแต่คุณคนเดียวเท่านั้นล่ะครับ”

“ที่คอยเป็นกำลังใจ และเข้าอกเข้าใจผมทุกอย่าง”

“ผมคงแย่กว่านี้แน่ๆ ถ้าตอนนี้ผมไม่มีคุณอยู่เป็นเพื่อน”ชายหนุ่มกล่าว พลางคว้ามือหญิงสาวขึ้นมากุม

“อย่างน้อยๆ ก็ในเวลานี้ ตอนนี้ ผมอยากจะขอร้องคุณอีกสักเรื่องได้หรือเปล่าครับ”ชายหนุ่มกล่าวแผ่วเบา ในจังหวะที่หญิงสาวจะเอ่ยคำได้ออกมา ชายหนุ่มก็ถือวิสาสะ นอนหนุนตักของหญิงสาวเอา
เสียดื้อๆ

“ไม่ว่าในตอนนี้ จะเป็นความฝัน หรือความจริง”

“ได้โปรดอย่าจากผมไปไหนในเวลานี้เลย”ชายหนุ่มกล่าว แทนคำตอบของหล่อน หญิงสาวคว้าข้อมือข้างที่บาดเจ็บของชายหนุ่ม  ขึ้นมาลูบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดตัดบทต่อมาว่า

“บาดแผลของท่าน เป็นเยี่ยงไรบ้าง”หญิงสาวเอ่ย

“ก็ยังปวดๆอยู่ครับ”

“แต่ไม่หนักเท่าไหร่ วันสองวันคงจะค่อยยังชั่วขึ้น”ชายหนุ่มกล่าว

          แสงไฟจากกองฟืนยังคงส่องแสงวับวามในยามราตรี ท่ามกลางวงล้อมของอายหมอกที่โรยตัวหนาทึบรอบด้าน หญิงสาวและชายหนุ่มต่างสบสายตากันนิ่ง ถึงบรรยากาศตอนนี้จะเย็นยะเยือกสักเพียงใด แต่ความรู้สึกภายในใจของชายหนุ่ม จะมีใครรู้หรือไม่ว่า มันร้อนลุ่ม ราวกับฟืนที่ถูกสุมไฟอยู่ในขณะนี้ ความอ้าวว้าง ความเปล่าเปลี่ยว ที่ชายหนุ่มต้องเผชิญ และอุปสรรคต่างๆ ที่ผ่านมา จนบางครั้งแทบจะเอาชีวิตไม่รอด ทุกครั้งเมื่อเจอปัญหา หรือเหตุการณ์คับขัน ก็เห็นจะมีแต่หล่อน ที่อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผู้นี้ ผู้เดียว ที่คอยช่วยเหลือเขาทุกครั้ง ไม่ทางตรง ก็ทางอ้อม หรือนี้จะเป็นอีกบวงกรรมหนึ่ง ที่เขาจะต้องพบผ่าน หรือนี้จะเป็นบุพเพสันนิวาสที่ทำให้คนทั้งสองมาพบกัน

          หริ่งหรีด เรไร ต่างพากันกรีดปีก บรรเลงไพร ราวกับเพลงรัก ที่กล่อมให้บรรยากาศหวานซึ่งยิ่งขึ้น เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ ที่ทั้งสองต่างมองตากันนิ่งเช่นนั้น เหมือทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์หรือมนต์สะกดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มก็ดูเหมือนว่าจะลืมไปเสียสนิท ว่าครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้เขาได้พบกับเรื่องร้ายๆอะไรมาบ้าง ถึงตัวเข้าเองในตอนนี้ก็ดูจะไม่ยี่หละแล้วต่อชีวิต ที่ต้องมาตกละกำลำบากเช่นนี้ ตรงกันข้ามในใจส่วนลึกของเขา  มันกลับมีความอุ่นใจ และสุขใจจนบอกกับตัวเองไม่ถูก ที่มีหล่อนอยู่เคียงข้าง

“ท่านจงหลับใหลเสียเถิด”

“อย่าได้ฝืนต่อสังขารของท่านเลย”หญิงสาวที่มีนามว่าพลับพลึงเอ่ย พลางใช้มือลูบไปตามหน้าผากของชายหนุ่มอย่าง ทะนุถนอม

“ผมไม่อยากหลับตาเลยครับ”

“เพราะผมกลัวว่า ถ้าผมลืมตาขึ้นมาแล้ว ผมจะไม่พบคุณอีก”ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะกุมมือหล่อนมาไว้แนบอก

“ท่านจงอย่าลืมสิว่า”

ทุกราตรีกาล เราจะได้พบกันอีก”หญิงสาวเอ่ยพลางยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

“ขอให้ท่านจงพักผ่อนให้สบายเถิด”

“ตลอดราตรีนี้ เราจะไม่หนีท่านไปไหน ท่านอย่าได้เป็นกังวลเลย”หญิงสาวกล่าว

“หลับตาเสียเถิด”

“ราตรี จงมีสวัสดิ์แด่ท่าน” หล่อนพูดแผ่วเบา

          ราวกับตกอยู่ในภวังค์ หรือมนต์สะกดอะไรบางอย่าง ทำให้ความรู้สึกของชายหนุ่มปลอดโปรงและผ่อนคลายขึ้น ถึงแม้ตัวเขาเองจะนอนหนุนตักหล่อนบนพื้นกรวดหินเย็นๆก็ตาม  แต่ความรู้สึกมันสบายเหมือนกลับว่า ได้นอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ หรือไม่ก็ ห้องนอนดีๆในโรงแรมห้าดาว  ก่อนที่ความรู้สึกของชายหนุ่มจะหลุดลอยไป เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มบนหน้าฝากของเขา ถึงแม้จะเป็นการสัมผัสที่แผ่วเบา แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่า มันเป็นการสัมผัสของริมฝีปากของหญิงสาว หญิงสาวที่มีนามว่า พลับพลึง...

*****ชายหนุ่ม และ หญิงสาวในยามวิกาล จะบอกต่อเรื่องราวหลังจากนี้ต่อไปเช่นไร โปรดติดตามตอนน่อไป*****

ผิดพลาด หรือตกหล่นอย่างไร ผม หนุ่มธุดงค์ไพร ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

ขอขอบคุณ เครดิส ภาพค้างคาวแม่ไก่ จาก คุณ ดอกดิน/เที่ยวๆดื่มๆ