เมื่อสมัยเด็กผมได้ไปเขาค้อเพื่อไปวิ่งแข่งมาราธอน ซึ่งต้องตื่นตี 5 เพื่อเตรียมตัวแข่งในตอน 6 โมงเช้า ซึ่งอากาศหนาวขนาดที่ หายใจเป็นใอ ชาวบ้านละแวกนั้นก็มากันเพื่อเชียร์นักแข่ง
บ้างก่อกองไฟ บ้างใช้ถังเหล็กใบขนาดย่อมก่อกองไฟในถัง แต่ละคนก็มารวมกลุ่มเอามือเข้าไปอังไฟเพื่อให้ความอบอุ่นมากที่สุด ซึ่งผมก็เอาด้วย
มันเป็นความประทับใจที่คนที่เกิดและโตที่กรุงเทพฯในเมืองอย่างผมไม่เคยได้สัมผัส การช่วยกันก่อกองไฟและเอามือไปอังเพื่อไล่ความหนาว
"ความหนาวเหน็บอบอุ่นได้ด้วยกองไฟ"
"หนาวเป็นใออบอุ่นได้ด้วยคนรอบข้าง"
ความคิดถึงสมัยก่อนทำให้ผมนึกถึง แล้วการตกปลาที่เรารักล่ะสมัยก่อนผ่านอะไรมาบ้าง นึกถึงสมัยก่อนถือคันเบ็ดไม้ไผ่ จนมาถึงซื้อคันเบ็ดคันแรก เข้าบ่อครั้งแรก ฯลฯ จนทุกวันนี้ก้าวมาเป็นนักตกปลาที่รู้อะไรมากขึ้น ภูมิใจและไม่ผิดหวังที่ได้มาเป็นนักตกปลา
"ถือคันเบ็ดไม้ไผ่ตกปลาหมอ กลับเจอผิดคิวเป็นปลาใหญ่(ปลาดุก,ปลาช่อน)ตกใจลมแทบชัก"
"มีคันเบ็ดคันแรกถึงขนาดเอาไปนอนกอดต่างหมอนข้าง"
"เข้าบ่อตกปลาครั้งแรก เงอะงะ เงิ่นเงิ่น จนโดนคนข้างๆแซวและเหยียดๆ"
"แอบตกปลาในบ่อเลี้ยงเขาบ้าง อิอิ"
และหลายทริปหลายสถานการณ์ เฮฮากับเพื่อนตกไปกินไป สนุกสนาน สมบุกสมบัน เศร้า อ้างว้าง สมหวังและผิดหวัง
เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงความหลังเก่าๆ เหล่านี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะ
"ปรากฎรอยยิ้มเล็กๆขึ้นที่มุมปาก"
อิอิ เหมือนคนแก่เลยนิ
**เล่าสู่กันฟังเฉยๆ**
1
