หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

เรือในฝัน
สำหรับนักตกปลาทะเลแล้ว การที่ได้ออกเรือตกปลานั้น หมายถึงการเข้าไปเคาะประตูบ้านปลาเลยทีเดียว การที่พวกมันจะต้อนรับหรือออกมาเอะอะโวยวายหาเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่นักตกปลาคาดเดาไม่ได้ บางเที่ยวบางทีเหยื่อเพียบไม่มีปลาซักตัวให้เย่อก็บ่อยไป บางเที่ยวเหยื่อเต็มห้องจนแย่งกันตาย ใช้เต็มที่แค่สองสามตัวก็เกินคุ้มกับผลลัพธ์ หรือแม้บางครั้งโชคร้ายหาให้ตายก็ไม่ได้เหยื่อ ทั้งู้ลอบ บีบคอเรือไดน์  หรือเบ่งขอเรืออวนดื้อๆ ยังได้เหยื่อไม่เกินห้าหกตัว แต่เหมือนสามล้อถูกหวย ได้ปลาทุกดอก คุ้มค่าทุกเม็ดทีเดียว ก็อย่างว่าแหละครับ แม้ว่าจะได้เรือที่ดีพร้อม ทั้งบริการ ความสะดวกสบายหรือแม้แต่เรื่องเหยื่อเรื่องหมายที่แม่นประมาณว่า
“รู้ทุกรู ดูมาทุกหมาย” ก็ใช้ว่าจะประสบผลสำเร็จทั้งหมด แต่ก็ใช่ว่าจะต้องเรือดีถึงเป็นต่อ หรือเรือห่วยแล้วจะว่าวเสมอไป
นักตกปลาในเมืองไทยหลายกลุ่มยังเลือกเรือหลากหลายสไตล์ ลองตามผมมาดูเผื่อว่าแบบไหนคือแบบของคุณที่เป็นหรือที่เรียกว่า  “เรือในฝัน”นั้นเอง  เรือตกปลาในเมืองไทยนั้น จะว่าจะสะดวกสบายก็พอได้ จะว่าอนาถาก็เกรงใจ เพียงแต่ว่าต้นทุนและค่าใช้จ่ายในการทำเรือตกปลาเพื่อออกรับแขกตกปลาหรือเราท่านนั้น ล้วนต้องมาจากทรัพย์และเม็ดเงินจำนวนมากมายมหาศาลทีเดียว แต่ถึงที่สุดแล้วจะขาดจะเกินก็แล้วเราท่านจะชื่นชอบหรือถูกใจเพียงไร มีเรือตกปลาในเมืองไทยไม่น้อยที่ไม่ค่อยจะพร้อมด้านสิ่งอำนวยความสะดวก(สำหรับบางท่าน)แต่กลับถูกอกถูกใจแขกตกปลาชุดแล้วชุดเล่า และเวียนมาลงกันอย่างสม่ำเสมอ ประมาณว่าก้าวขึ้นจากเรือก็จองเที่ยวหน้าอย่างนี้ก็มีมาก เรือเหล่านั้นหลายพื้นที่ไม่มีแม้ผ้าใบกันแดด, เครื่องเรือพอแล่นได้เรื่อยๆแบบว่า “เบาดับ เร่งมากไหม้ ประมาณนี้” วิทยุหรือ Sounder,GPS มีไปก็เท่านั้นเกะกะเปลืองไฟ,ห้องน้ำห้องส้วมก็ใหญ่โตที่สุดในโลก(ก็ที่ท้ายเรือไง),หรือแม้แต่ที่หลับที่นอนก็ช่วยกันนอนสุมๆในเก๋งที่กว้างยาวไม่เกิน 1.5 ตาราเมตรเมื่อยามหนาวเท่านั้นให้อบอุ่น(จากไอร้อนของตัวและจากห้องเครื่อง), อาหารการกินบนเรือไม่ทำ(เพราะไม่มีที่และอุปกรณ์) ซื้อข้าวกล่องหรือไม่ก็กินน้ำกับขนมปังก็พอแล้ว จะหวังให้มีห้องครัวแบบ Modern จานแก้วเซรามิก ขอบอกไม่มีจริงๆ(มาตกปลาไม่ใช่หรือ), เรื่องออกหาเหยื่อก็ลำบากยากแค้นเพราะไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือ(ไม่มีปัญญาจ้างใครมาช่วย)อาศัยซื้อเหยื่อลงเรือ(ซื้อมาเองน่ะจ้ะ)อย่างเดียว, ห้องแช่ปลาหรือตู้แช่ปลาไม่สนไม่จำเป็น(น้ำแข็งแพง) ตกได้ก็วางไว้ทั่วเรือหรือไม่ก็ทำเค็มพร้อมเข้าฝั่งก็พบบ่อย,กระบอกปักคันไม่จำเป็นการตกปลานี่คันใครใครมันก็ถือเอาเอง เฝ้าเอาเอง(น้าน), เรื่องที่นั่งที่ยืนนั่นบอกได้คำเดียวว่า เริ่มนั่งที่ใดก็คือที่นั่นเป็นที่ของคุณ ห้ามลุก ห้ามยืน ห้ามย้าย เพราะพื้นที่จำกัด, แต่เชื่อหรือไม่ว่าเรือตกปลาประเภทนี้สร้างนักตกปลาที่เข้มแข็งสู่ท้องทะเลมากมาย และยังมีให้เห็นทั่วไปตามสไตล์ “เรียบง่ายไม่มีที่ติ เรื่องปลาไม่เคยรับประกัน แต่จะมาเที่ยวหน้าจองนานน่ะ”
ย้อนกลับมามองเรือตกปลาอีกประเภทที่ประชันความ Hitech กันสุดฤทธิ์ เริ่มด้วย เครื่องเรือแบบ V8  หรือ V12 โน้นยังกะจะบิน ,เรามีน้ำจืดหลายพันลิตรสำหรับอาบ ล้างอวัยวะ หรือเททิ้งได้สบาย 3 วัน 5 วัน, ไดนาโมปั้นไฟหลายสิบกิโลวัตต์สำหรับคนที่กลัวความมืด, อวนและคันยอประมาณสนามวอลเล่ย์บอลชายหาด เก็บแม้หมึกกะตอย, ห้องเหยื่อประมาณอ่างน้ำวนตามโรงแรมห้าดาว 2 อ่างรวมกันสำหรับคนขี้ร้อนแต่กลัวจมน้ำ, ห้องครัวที่พร้อมด้วยเตาแก๊ส  ไมโครเวฟ ถ้วยชาม และอาหารพร้อมเสริฟ 3 มื้อต่อวันไม่นับรวมแม้ของว่าง, ส่วนเครื่องมืออิเล็คโทรนิคส์ก็ยกออกมาจากห้างทั้งชุด ทั้ง Sonar, Radar, Sounder, GPS แบบว่าก้อนกรวดหรือปลากะตักตัวเดียวยังหลบไม่พ้น, วิทยุสื่อสารทั้ง AM,FM,VHF,CB ,หรือจะร้องรำฮัมเพลง เราก็มีชุดโฮมเธียเตอร์บวกคาราโอเกะ, จริงอยู่สิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านี้ไม่มีใครปฎิเสธลง แต่ลืมนึกไปว่า
“นี้เราออกมาอยู่ในเรือกลางทะเล เพื่อทำอะไร?”
ผมเขียนเรื่องนี้เพราะนึกอยากจะบอกเพื่อนๆที่กำลังคิดจะออกตกปลาทะเลในครั้งต่อไปได้ระลึกถึงว่า
เราออกมาตกปลาเพื่ออะไร?แสวงหาอะไรจากมัน? และได้อะไรกลับไปนอกจากปลาที่ได้บ้าง? การใช้ชีวิต การเรียนรู้ ความอดทน และความจริงของชีวิตใช่หรือไม่ จริงอยู่ที่ทุกคนอยากปลอดภัย สะดวกสบาย แต่เชื่อหรือไม่ว่า “อะไรก็แล้วแต่ถ้าคิดว่าลำบากมันก็ลำบาก ทุกเรื่อง ทุกอย่างและทุกที่ ทุกเวลาครับ”