เมื่อก่อนผมไม่ชอบการตกปลาโดยใช้เบ็ดฝรั่งเลย....ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม. 4 หน้าบ้านผมเป็นแม่น้ำ และมีสะพานข้าม ผมขี่จักรยาน ไปโรงเรียนตอนเช้า ก็เห็นพวกวัยรุ่นแถวบ้าน นั่งตกปลากันตั้งแต่เช้า ตอนเย็นกลับจากโรงเรียนก็ยังเห็นนั่งตกกันอยู่ บางคนก็ได้ปลา บางคนก็ไม่ได้ ในใจผมมีคำถาม " ทำไมนะ..นั่งตกกันอยู่ได้ทั้งวัน ถ้าออกไปทอดแหละก็ ป่านนี้ได้กินแกงแล้ว เบ็ดรึ ราคาก็เป็นร้อย สู้เบ็ดไม้ไผ่ของเราก็ไม่ได้ " จนกาลเวลาผ่านไปหลายวัน เพื่อนผมคนหนึ่งมันเดือดร้อนเรื่องเงิน จึงเอาเบ็ดฝรั่งมาจำนำไว้กับผม นึกสนุกขึ้นมาเลยลองเอาไปขว้างดูหน้าบ้าน เกี่ยวใส้เดือน ไม้แรกก็ โดนเลยครับ ปลากดคัง ขนาด2โลได้ มันสนุกครับเวลาเย่อปลา ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็เริ่มศึกษาวิธีตกจากพวกวัยรุ่นที่ตกอยู่ก่อนแล้ว ทั้งประโยชน์การใช้สอย ที่เบ็ด ธรรมดาทำไม่ได้ เช่น การขว้างเบ็ดไปตกไกลๆ ฝั่ง การลาก ปริ้น กระดี่เหล็ก การใช้สปูน ในการออกตกปลาตามสถานที่ต่างๆ ผมก็ได้พบกับเพื่อนฝูงนักตกปลาด้วยกัน ได้รู้จักกับผู้คนมากมาย ความสุขในการ เย่อกับปลาที่ตัวใหญ่ๆ การรอคอยเวลาที่ปลาจะมากินเบ็ด สมาธิ เป็นการพักผ่อนได้ดีครับ ด้วยเหตุผลอันนี้ทำให้ผมรักการตกปลา และทุกวันนี้ มีเวลาเมื่อไรเป็นไม่ได้เลยครับ .................
1
