หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                     
                                                              เก็บตะวัน
                                                     
                                   
      ดวงอาทิตย์สาดแสงสีแดงสดค่อย ๆ ขึ้นเหนือเทือกเขาบรรทัดที่กั้นเขตแดนไทยกับกัมพูชา อย่างตรงเวลาโดยไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น เดินทางรอบวันในทุกถิ่นที่ ให้ความสว่างแก่ชีวิตทั้งมวลมานานนับล้านปี โดยไม่ใยดีในความเลวดีของคน ใครอย่าได้คิดเก็บตะวันเอาไว้คนเดียว เดี๋ยวจะหลงไปว่าเป็นสินค้าอย่าง กุ้ง หอย ปู ปลา หรือนกกาที่ถูกฆ่าเพื่อความอยู่รอดของคน
    ถัดมาคืออ่าวตราดช่วงแหลมศอกที่ดูสงบนิ่ง ผืนน้ำที่ราบเรียบไปจนจดคลองใหญ่ พื้นดินผืนสุดท้ายของภาคตะวันออก
    สะพานไม้ทอดยาวจากดงมะพร้าวยื่นเข้าไปในทะเล เรือเร็วสีขาวขนาด250แรงม้า จอดรอเทียบท่าอยู่ปลายสะพาน มองเห็นกลุ่มชายหญิงสามสี่คน กำลังช่วยกันขนของรอลงเรือ
    ปลัดพต หนึ่งในเจ้าของรีสอร์ทใหญ่ของเกาะกูดนำเรือเร็วมารับคณะสำรวจแหล่งดำน้ำโดยการนำของครูดีที่เพิ่งขับรถจากกรุงเทพฯเข้ามาถึงก่อนสว่าง
    คณะของครูดีในวันนี้มากันสามคน คือคุณราณี หมอสาวแสนสวย หมวยขาว ที่เคยเป็นลูกศิษย์ด้ำน้ำ วันนี้ก็พามาออกภาคสนามด้วย
    อีกคนคือเจ้าเนตร ศิษย์ใหม่ ตัวใหญ่ ใจถึง เป็นช่างภาพนักตัดต่ออาชีพ มีผลงานมากมาย พร้อมจะช่วยงานสำรวจที่ครูดีตกลงไว้กับปลัดพต
    โดยให้ไต๋หมีแล่นเรือมากับลุงหมาน ที่คาดว่าจะมาถึงในเย็นวันนี้ ถ้าไม่หลงเพลินไปกับฝูงปลากลางอ่าวเสียก่อน
    “ครูมาได้จังหวะที่เรากำลังจะเปิดทัวร์” ปลัดพตทักทายกับครูดีที่เคยรู้จักกันมาก่อน ตอนสร้างรีสอร์ตใหม่ ครูดีเคยมาพักท่องเที่ยวแถบนี้
    “สวัสดีครับ มีแขกมั้ย?เที่ยวนี้” ครูดีแนะนำหมอราณี กับเนตรให้รู้จักกับปลัด ทุกคนช่วยกันขนของลงเรือ ถังดำน้ำ เครื่องอัดอากาศ อุปกรณ์ต่าง ๆ ที่จำเป็น
    “เดินทางรีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวไปทานอาหารเช้าที่เกาะ”
    “ใช้เวลาเท่าไรคะ?” หมอราณีในชุดสบาย สวมเสื้อคลุมสีเหลืองสดใส ส่งเสียงหวานถามกัปตันเรือหนุ่มใหญ่ สวมแว่นตาดำแบบโจรสลัด พูดเสียงดัง ฟังชัดออกห้าว ๆ
    “ประมาณ 45 นาที ระยะทาง 22 ไมล์” เช้านี้คลื่นลมเป็นใจ ถอยเรือออกจากท่าได้ ก็เร่งความเร็วขึ้นเพลนน้ำส่งเกลียวคลื่นสีขาวไว้ด้านท้ายเป็นทางยาว
      หัวเรือวิ่งลงทิศใต้ ด้านขวามือมองเห็นยอดเกาะช้างลาง ๆ อยู่ในม่านหมอก ด้านซ้ายคือเทือกเขาบรรทัดที่ทอดยาวทะมึนเหมือนงูเลื้อยเข้าไปในดินแดนแห่งการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ของคนชาติเดียวกันเองในอดีต
    น้ำเริ่มใสเมื่อเรือเข้าใกล้เกาะกระดาด มองเห็นเกาะหมาก และเกาะรังถัดออกไปลาง ๆ 
    เกาะช้างนับเป็นเกาะใหญ่อันดับสองรองจากภูเก็ต คือมีเนื้อที่ถึง 429 ตร.กม. อีกทั้งสภาพธรรมชาติก็สวยงาม มีครบทุกอย่าง ป่าเขา น้ำตก หาดทราย แนวปะการัง เป็นเกาะสวรรค์ ที่ทุกคนใฝ่ฝันจะมาเยือน
      ตั้งอยู่ห่างจากฝั่งแหลมงอบ 8 ก.ม. มีพื้นที่ราบเพียงเล็กน้อยตามแนวชายฝั่งทะเลนอก มีชุมชนประมงแถวอ่าวสลักเพชร และอ่าวบังเบ้า ที่เป็นพื้นที่จอดเรือหลบคลื่นลม ขนถ่ายสินค้า
    ตามนโยบายเร่งด่วนของรัฐบาลปัจจุบัน ที่ต้องการพัฒนาเกาะช้างให้เป็นแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวแห่งใหม่ หลังจากหลายแห่งที่ผ่านมาหมดสภาพที่จะฟื้นฟู อย่างเช่นเกาะพีพี เทพีแห่งอดีต
      จึงทุ่มทุนมหาศาล ทำโครงการก่อสร้างสาธารณูปโภคต่าง ๆ มากมาย ขยายถนน ตัดป่า สร้างไฟฟ้า ประปา ท่าเรือใหม่  มีเรือเฟอร์รี่ขนทั้งรถทั้งคนเข้า ออกได้ตลอดวัน
    สิ่งที่ตามมาคือ สลัมรีสอร์ต และบังกะโล ที่ผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ดหน้าฝน ตามแต่นายทุนจะกำหนด มือใครยาว สาวได้สาวเอา มีการบุกรุกทะเลถมที่ ถมป่าชายเลน ชายหาด รุกขึ้นไปบนป่าเขา เพื่อขยายอาณาเขตที่ดิน เร่งออกโฉนด ก่อสร้างที่พักรองรับนักท่องเที่ยว มีขึ้นอย่างโจ่งแจ้งเปิดเผย อย่างไร้การควบคุม ผู้คนแห่กันมาจนรถราติดเป็นทางยาว
    หาดทรายขาวเมื่อวันวาน ดูเศร้าหมองและทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัดในวันนี้ วันที่บังกะโลผุดขึ้นแทนที่ดงมะพร้าว กลิ่นมะพร้าวน้ำหอมที่เคยสดชื่น ถูกแทนที่ด้วยกลิ่นเหม็นจากส้วมซึม ที่ซึมซับบนพื้นทราย ล้นออกมาบนชายหาด ตามที่ลาดเชิงเขา อ่าวและคลอง มองเห็นแล้วอนาถใจเสียจริงๆ
 

 

   


   
   
   
   

     

  จากวิถีชาวบ้านที่เรียบง่าย มีอาชีพเกษตรกรรม ทำสวนมะพร้าว ยางพารา และประมง ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นธุรกิจท่องเที่ยว ที่เจ้าของเป็นคนมาจากต่างถิ่น ที่ดินถูกกว้านซื้อไปอยู่ในมือนายทุน ที่คิดแต่จะกอบโกยอย่างเดียว จากทรัพยากรณ์ที่มีอยู่ทั้งบนบก และในน้ำโดยไม่คำนึกถึงปัญหาต่างๆที่จะตามมา
      เมื่อเกาะช้างทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็วเพียงแค่เวลาไม่กี่ปี เกาะใหญ่อันดับสองรองลงไป คือเกาะกูดจึงถูกหมายตาจากบรรดานักลงทุนทั้งรายเล็กรายใหญ่ ด้วยยังมีความบริสุทธิ์ เป็นธรรมชาติมากกว่า จากการที่รถยนต์ ไฟฟ้ายังเข้าไปไม่ถึง นอกจากไฟจากเครื่องปั่น และเป็นเกาะสุดท้ายใกล้ชายแดนเขมร  ที่ห่างแผ่นดินมากที่สุด ซึ่งการเดินทางต้องใช้เรือเท่านั้น
    ถึงจะยากลำบากในการเดินทาง เรือประมงต้องใช้เวลา 3-6 ช.ม.จากชายฝั่ง เรือเร็วจึงมีบทบาทเป็นอย่างมากในการนำนักท่องเที่ยวเข้าถึงตัวเกาะได้อย่างสะดวกรวดเร็ว
    สิ่งที่กำลังตามมาจึงคล้ายกับเกาะช้าง รีสอร์ตผุดขึ้นโดยรอบเกาะ มีสิ่งอำนวยความสะดวกเหมือนกับในเมือง เพียงแต่นักท่องเที่ยวไม่สามารถขับรถไปถึงได้ แต่ในอนาคตก็ไม่แน่มีข่าวว่านักลงทุนทำเรือเฟอร์รี่ กำลังหาช่องทางอยู่ เมื่อวันนั้นมาถึงก็ยากจะคาดเดาถึงหายนะของเกาะสวรรค์แห่งนี้
    เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็นับว่าเริ่มแย่แล้ว ดูภายนอกสดใส แต่ลึกลงไปใต้พื้นน้ำกลับยิ่งน่ากลัวกว่าหลายเท่า นักท่องเที่ยวทั่วไปอาจไม่ได้รับรู้ ด้วยระยะเวลาอันสั้นของโปรแกรมการท่องเที่ยว ที่จัดกันแบบเหมาจ่าย แพ็คเก็ตทัวร์กิน นอน เที่ยว เดี๋ยวเดียวก็กลับ ไม่มีใครอยากจะรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ขอเพียงความสนุกสนาน อิ่มหนำสำราญ กับอาหารทะเลสด ๆ เพิ่มสมรรถนะทางเพศ ก็เพียงพอแล้ว สำหรับชีวิตเร่งด่วน
    ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเรือเร็วก็วิ่งขนานกับเกาะกูด มีฝูงปลาโอขึ้นเล่นน้ำฝูงใหญ่ โลมาสองตัวกระโดดอยู่ห่าง ๆ ผ่านเกาะไม้ซีกเล็ก เกาะแรด เข้าสู่แหลมคลองยายกี๋ แหลมหินที่ตั้งของตัวรีสอร์ตที่สร้างขนาน ลึกไปกับลำคลอง ปากคลองกว้างบดบังคลื่นลมเหนือได้อย่างดี ตรงข้ามมีหาดทรายสีขาวสวยเด่นขนานยาวไปกับดงมะพร้าว ด้านหลังคือเทือกเขาสูง หนาแน่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มีน้ำตกเล็ก ๆ ที่ไหลตลอดปี เป็นแหล่งน้ำจืดแหล่งเดียวที่หล่อเลี้ยงรีสอร์ตหรูแห่งนี้

    เรือจอดสนิทที่ท่า ขณะที่น้ำขึ้นเต็มฝั่ง เพียงก้าวเดียวก็ยืนเหยียบระเบียงไม้ที่โอบล้อม อาคารต้อนรับที่ทำด้วยโครงไม้ สูงโปร่ง มีซุ้มอาหารเรียงรายจดปลายหิน ที่เห็นแนวปะการังสีเขียว อยู่ใต้ความใสของน้ำสีครามเข้ม ฝูงปลาเล็ก ๆ ว่ายวนไปมาน่าเพลิดเพลิน
    “ทุกคนตามสบายทานอาหารเช้าก่อน กาแฟ ข้าวต้ม เครื่องดื่ม”ปลัดเชิญชวนให้ทีมครูดีนั่งที่โต๊ะริมน้ำ ท่ามกลางแดดอุ่น
    “วันนี้ปลัดจะพาพวกผมไปสำรวจที่ไหนก่อนครับ” ครูดีคิดว่าจะหาที่ดำน้ำก่อนที่เรื่อไต๋หมีจะมาถึง
    “ไม่ต้องรีบร้อนหรอกครับครู ผมมีแขกเด็กผู้ชาย ๆ 3-4 คน แม่เขาฝากไว้จะให้เรียนดำน้ำ อยากให้ครูช่วยสอน”
    “ได้ครับ เด็กเริ่มเรียนใหม่ ต้องปลอดภัยไว้ก่อน หมอราณี กับเนตร จะเป็นผู้ช่วยดูแลให้”
    “ยินดีอย่างยิ่งค่ะคุณปลัด หนูจะช่วยครูดีด้วยอีกคน แต่จะใช้สระน้ำที่ไหนสอนล่ะคะ”หมอราณีมองไปโดยรอบ ก็เห็นแต่บังกะโล ที่สร้างขึ้นไปตามเนินเขา แทรกอยู่ตามดงไม้ มีทางเดินขึ้นลงเป็นขั้นบันไดเรียงหิน ไม่เห็นสระว่ายน้ำเหมือนอย่างที่ตนเคยเรียนกับครูดีมาก่อน
    “เอาทะเลข้างหน้านี่ละเป็นสระ น้ำไม่ลึกมากใสดีด้วย”ครูดีพูดยิ้ม ๆ
    “ผมก็ดำน้ำไม่เป็น ขอเรียนกับเด็ก ๆ ด้วยนะครู” ปลัดพตขอสมัครเป็นศิษย์ ถึงจะเคยส่งแขกออกดำน้ำดูปะการังมานาน แต่ก็เป็นการดำแบบผิวน้ำ ไม่เคยดำลึกแบบสคูบ้า และอีกอย่างหนึ่งที่เชิญทีมของครูดีมาก็เพื่อจะเปิดแหล่งท่องเที่ยวดำน้ำให้เป็นแห่งแรกของเกาะกูด ที่คาดว่าจะให้ผลตอบแทนคุ้มค่าการลงทุน ในขณะที่เกาะช้างมีร้านดำน้ำเกิดขึ้นกว่า 20 แห่ง แข่งขันกันมาก ยากที่จะเบียดเข้าไปได้

  แหล่งดำน้ำของเกาะช้างในตอนนี้ก็เป็นแหล่งเดียวกับที่นักตกปลาเช่าเรือออกมาจากแหลมงอบ หรือคลองน้ำเชี่ยว ก่อนที่จะพัฒนาเป็นแหล่งท่องเทียว หมายต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนเป็นแหล่งตกปลาชั้นดี มีปลามากจริง ๆ แถมอยู่ใกล้ฝั่ง ใครจะคิดว่าจะเป็นตำนานที่หลายคนไม่อาจจะลืมเลือน
    เมื่อย้อนอดีตกลับไป สมัยแรก ๆ ของวงการตกปลาสัก 20 ปี แหลมงอบมีเรือตกปลาอยู่ไม่กี่ลำ นอกนั้นต้องเช่าเรือไดออกไป จะจอดตรงไหนก็ดูจะมีปลาให้ตก ไม่ต้องพึ่งพาอุปกรณ์สื่อสาร ดาวเที่ยม เช่นทุกวันนี้ ถ้าไต๋เคยอยู่เรือวางลอบปลาลอบหมึกมาก่อนด้วยแล้ว แทบจะหลับตาเห็นหินกอง
    ไต๋อ้วนดูเหมือนจะเป็นคนหนึ่งของชาวประมงที่วางลอบเป็นอาชีพมาก่อนที่จะหันมารับแขกท่องเที่ยว จนมีชื่อเสียงมากที่สุดของวงการตกปลาทะเลตราดในช่วงนั้น ต้องจองกันข้ามเดือนข้ามปี ถึงจะมีโอกาสได้ลงเรือ ด้วยความบริสุทธิ์ของทะเล ที่ทำให้ทุกคนประทับใจในเกมส์การล่า มีปลามากมายที่วางกันเกลื่อนดาดฟ้าเรือยามเข้าฝั่ง เป็นที่โด่งดังมาก มาแรงกว่าทุกแห่งของแหล่งตกปลา
    เมื่อนักตกปลาเพิ่มมากขึ้น จำนวนเรือที่มีอยู่ไม่พอเพียงสำหรับรับแขก ประกอบกับรายได้ที่แน่นอนดีกว่าทำประมง ทีนับวันจะเริ่มฝืดเคือง เรือประมงอาชีพนับสิบลำปรับเปลี่ยนมารับแขกตกปลาเพียงอย่างเดียว สร้างผลงานกันจนเป็นที่ประทับใจของผู้ใช้บริการ มีชื่อเสียงเกรียงไกรไปทั่วน่านน้ำด้วยจำนวนปลานับร้อยกิโลกรัมต่อเที่ยว เป็นเช่นนี้มานานจนถึงวันนี้
    วันที่ทะเลเปลี่ยนไป ไต๋รุ่นใหม่ต้องเดินทางกันเป็นร้อยไมล์สู่กลางอ่าวไทยเพื่อให้นักตกปลาได้ชื่นใจกับจำนวนปลา เท่ากับที่เคยได้จากหมายชายฝั่งต่าง ๆ รอบหมู่เกาะเมื่อวันวาน ก่อนวันที่ไต๋อ้วนจะลาจากโลกนี้ไปเสียอีก

  กองหินดัง ๆ ในอดีตที่ต้องบันทึกไว้เพื่อย้ำเตือนความทรงจำ และเริ่มต้นใหม่สำหรับกิจกรรมดำน้ำ กีฬาที่เอาปลาขึ้นมาเพียงภาพถ่าย แม้วันนี้จะดูทรุดโทรมลงไปอย่างมาก จนยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม ด้วยความเจริญของคนบนเกาะที่ไม่มีเวลาหยุดพัก  หินกองหลักที่ว่าคือ
    หินหัวช้างน้อย  หินสามเส้า รอบเกาะทะลุ หินลูกบาต หินเรือแตก  หินราบ  หินหัวคลุ้ม หินลูกหวาย หลังหวาย หินใบดั้ง  หินพรายน้ำ หินหน้าหมาก หินรอบเกาะกระดาด หินกระเดื่อง หินกองร่องรัง ฯ ไม่นับเกาะกูด
    ที่พอจะดูได้ก็เห็นจะเป็นหินกองแถวหมู่เกาะรังด้านทิศเหนือที่มีเกาะเล็ก ๆ อยู่ 2-3 เกาะ น้ำใส และมีแนวปะการังอยู่ค่อนข้างจะสมบูรณ์ นับเป็นจุดขายที่ดีที่สุดของหมู่เกาะแถบนี้
    จะมีเรือส่งแขกดูปะการังเป็นจำนวนมากในวันหยุดหลังฤดูมรสุมพัดผ่าน ตั้งแต่เดือนตุลาคมเป็นต้นไป ซึ่งจะเป็นช่วงเปิดทัวร์
    เกาะช้างเปิดบริการตลอดทั้งปี เพราะรถยนต์ข้ามไปมาได้สะดวก ส่วนเกาะกูดเปิด7-8 เดือน ทำให้มีเวลาพักฟื้นบ้างแม้เพียงระยะสั้น ๆ ถึงกระนั้นก็แทบไม่ได้ช่วยให้สิ่งแวดล้อมดีขึ้นกว่าเดิม 
    นี่คือสิ่งที่ทำให้ไต๋หมีกับเพื่อน มีแรงบันดาลใจในการเดินทางมาที่นี่อีกครั้งเพื่อย้อนอดีตทีเคยผ่านมากับฝูงปลามากมาย จากปัจจุบัน คาดการณ์ไปถึงอนาคต ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุทำให้ทะเลไทยเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้?
    รุ่งอรุณที่เรือแก๊สทุกคนดูสดชื่นตื่นขึ้นมาแต่เช้า เตรียมหุงข้าวทอดปลา วันนี้ไม่อดแล้ว มีปลาอั้งเกยต้มยำ เก๋าทอดกรอบ ถึงจะไม่ได้ลูกหมู แต่ก็ไม่มีใครสนใจพูดถึง หนทางยังไกลกว่าจะถึงเกาะกูด และสิ่งที่ทุกคนต้องการตามหาร่วมกันคือปลาทรายแดง ปลาอื่น ๆ คือทางผ่านเพื่อเป็นอาหารเท่านั้น ขอเพียงมีกินไปมื้อๆ หนึ่ง เพื่อให้ถึงภารกิจที่มุ่งหมายตามความตั้งใจของทุกคน
    ไต๋หมีผูกเรือไว้กับทุ่นเหล็กเพื่อกินข้าว และสำรวจดูเรือแก๊ส มีฝูงปลาเล็ก ๆ ขึ้นเล่นน้ำรอบ ๆ ทุ่น ถัดไปเป็นเรือไดอวนล้อมที่เพิ่งล้อมปลาเสร็จ ทำให้ทุกคนไม่แปลกใจว่าทำไมเมื่อคืนปลาไม่ค่อยจะฉวยเบ็ด ป่านนี้ปลาเหล่านั้นคงไปนอนอยู่ในท้องเรือประมงเรียบร้อยก่อนฟ้าจะสางแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้เกือบจะทุกซากเรือที่ผ่านมา
    ทำให้มองเห็นว่านักตกปลากับชาวประมงนั้นต่างกัน ซึ่งสิ่งที่แตกต่างนั้นอยู่ที่วิธีคิด รูปแบบการใช้ชีวิต ไม่ใช่อุปกรณ์ หรือจำนวนปลาที่ได้ คันเบ็ดเป็นเพียงสัญลักษณ์ชี้นำ ให้เห็นว่าคนเล่นเป็นผู้มีจิตใจสูงส่ง ดีงาม เลวทรามแค่ใหน

  “เดินทางกันต่อดีกว่าอีก 50 กว่าไมล์ถึงจะถึงเกาะกูด “ ไต๋หมีบอกเพื่อนร่วมทาง
    “ดีเหมือนกัน ป่านนี้คณะของครูดีคงมารอพวกเราอยู่แล้วล่ะ” ลุงหมานคิดว่าน่าจะถึงก่อนมืด ถ้าไต๋ไม่แวะสำรวจหมายกลางทางนานเกินไป
      ทะเลราบเรียบดุจกระจก ซึ่งนาน ๆ จะเจอที ทำให้การเดินทางวันนี้เป็นไปอย่างสบาย ไม่รีบร้อน ไต๋แวะเช็คหมายต่าง ๆ ทั้งหินกอง โขด และซากเรือจม ที่อยู่ในเส้นทางเดินเรือ แต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าประทับใจถึงกับจะต้องจอดตก แค่วิ่งผ่าน วนดู ก็พบเชื้อปลาที่บางมากในทุกหมาย ลากสายก็ไม่มีปลาฉวย ผลัดกันถือท้าย ผลัดกันหลับ จนถึงเกาะรังในช่วงบ่ายแก่ๆ ไม่มีการพักตรงเข้าหาเกาะกูดกันเลยขณะที่เครื่องเรือเริ่มเดินสะดุด
    “เฮ้ย ! เรือไต๋หมีมาถึงแล้ว”เสียงครูดีดังขึ้นกลางวงอาหารค่ำ เมื่อเห็นแสงไฟเขียว แดง ของเรือตรงเข้ามาเทียบท่า
    “กำลังตั้งวงรออยู่เลย นึกแล้วว่าต้องมาถึงเย็นนี้” ปลัดพตพูดต้อนรับทุกคน
    “เกือบมาไม่ถึงแล้วครับ น้ำมันจะหมด”ปลัดนั่งหัวเราะชอบใจในความบ้าของไต๋หมี
    ลุงหมานคุยฟุ้งถึงการเดินทางให้ทุกคนที่กำลังอยากรู้อยากเห็นฟัง เป็นที่สนุกสนาน ท่ามกลางค่ำคืนอันแสนวิเศษ เสียงคลื่นซัดโขดหินเบาๆ หิ่งห้อยนับร้อยกระพริบแสงพราวจากราวป่า ดูเริงร่าเหมือนจะยินดีต้อนรับผู้มาเยือนจากแดนไกล
    หนุ่มสาวหลายคู่นั่งเรือหางยาวของรีสอร์ตกลับจากดูหิ่งห้อย ส่งเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ เดินหายไปขึ้นห้อง ทำให้ไต๋หมีอดคิดไม่ได้ว่า
    …แสงของเจ้าถึงจะดูน้อยนิด คนก็ยังคิดเอามาทำการค้าได้ ระวังนะ! ตะวันรุ่งของพรุ่งนี้ เจ้าอาจโดนเก็บ …     
                             
                                                                  (ติดตามตอนต่อไป)